Jepun yang menggegarkan dunia

Pada hari yang lain di Twitter, Masahiro Miyazaki sangat memuji dan mengesyorkan buku ini diterbitkan pada 15 Februari 2020.
Buku itu adalah dialog antara Masayuki Takayama, satu-satunya wartawan di dunia pasca perang, dan Ryusho Kadota, wartawan paling baru hari ini, mengenai Jepun yang menggegarkan dunia.
Jadi saya meminta rakan saya, salah seorang pembaca terbaik, untuk membelinya.
Buku ini mesti dibaca oleh orang Jepun dan orang di seluruh dunia.
Setiap warga Jepun yang boleh membaca mesti pergi ke kedai buku terdekat untuk melanggan.
Saya akan memberitahu seluruh dunia sebanyak mungkin.

Semangat dan cara hidup nenek moyang kita adalah hadiah kepada orang Jepun di persimpangan jalan.
-Daripada "Preface"
Terdapat sebab mengapa saya berfikir, "Saya tidak mempunyai pilihan selain melakukan ini," apabila saya diminta untuk mengambil bahagian dalam dialog ini.
Saya fikir ia mungkin satu peluang yang berharga untuk menyentuh "perubahan kritikal" yang orang Jepun tidak sedar.
Saya menggunakan pelbagai alat untuk menyebarkan maklumat setiap hari.
Walau bagaimanapun, disebabkan bilangan perkataan dan had masa, saya terus bertanya kepada diri sendiri sama ada apa yang perlu saya katakan berjaya.
Jika ada peluang berharga untuk menyelesaikan masalah ini, orang seperti saya tidak mampu untuk melepaskannya.
Jadi apakah perubahan yang membawa maut pada orang Jepun?
Ramai orang merasakan bahawa ada sesuatu yang tidak kena dengan Jepun, tetapi yang menghairankan hanya sedikit yang dapat menyatakannya dengan kata-kata.
Walau bagaimanapun, jika saya memberi anda contoh konkrit, ia akan membunyikan loceng.
Contohnya, gerakan membatalkan Sukan Olimpik Tokyo 2021. Apa kejadahnya itu?
"Kembalikan Sukan Olimpik" "Adakah Sukan Olimpik lebih penting daripada nyawa rakyat?"
Dalam keadaan histeria yang meliputi seluruh Jepun, ramai orang akan kehilangan kata-kata mereka.
Sukan Olimpik Tokyo tidak dipaksa oleh sesiapa pun.
Pada 7 September 2013, di Buenos Aires, Argentina, Tokyo memenangi bidaan untuk menjadi bandar tuan rumah selepas perang bidaan yang sengit.
Saya tidak akan melupakan detik kegembiraan itu.
Ia adalah satu penghormatan dan detik apabila Jepun memikul tanggungjawab besar kepada atlet dunia.
Jepun mempunyai tanggungjawab kepada atlet dunia: untuk mewujudkan persekitaran di mana atlet boleh memaksimumkan potensi mereka, membuatkan mereka berasa gembira untuk bersaing dan memberi inspirasi kepada rakyat dunia.
Ia adalah jenis "tanggungjawab" yang telah ditanggung Jepun, bersama-sama dengan penghormatan sebagai bandar tuan rumah.
Selepas penangguhan setahun, bilangan kes koronari positif, kes teruk, dan kematian; adalah satu atau dua urutan magnitud lebih rendah di Jepun berbanding di negara lain. Sebagai contoh, boleh dikatakan bahawa Jepun adalah satu-satunya negara yang boleh menganjurkan acara itu.
Bagaimanapun, rakyat Jepun terperangkap dalam omelan yang mengabaikan angka dan statistik, bertanya sama ada Sukan Olimpik lebih penting daripada nyawa rakyat.
Ia juga merupakan penghinaan yang keterlaluan kepada Jepun mengenai "memungkiri janjinya" kepada masyarakat antarabangsa.
Pasukan anti-Olimpik juga menghidupkan atlet.
Malah Rikako Ike, seorang perenang yang terselamat daripada leukemia, telah dikenakan bahasa kesat. Ramai atlet telah dikenakan fitnah jahat melalui Twitter dan media lain walaupun selepas Sukan Olimpik bermula.
Bilakah orang Jepun menjadi seperti ini? Saya pasti ramai di antara anda pasti pernah merasakan perkara ini. Saya melihat ini sebagai fenomena yang jelas menunjukkan "mengubah Jepun."
Dan apabila kita mengalihkan pandangan kepada politik, terbongkarlah rupa bangsa yang menyedihkan akibat masalah Cina.
Walaupun A.S. dan Eropah meluluskan resolusi yang mengutuk hak asasi manusia China dan mengenakan sekatan, Jepun sahaja menguburkan resolusi itu dua kali, pada Jun dan Disember 2021.
Tidakkah Jepun boleh melakukan ini?
Orang Jepun tidak dapat mempercayai mata dan telinga mereka sendiri.
Tidak hairanlah bahawa politik Jepun telah ditunjukkan berada di bawah pengaruh Parti Komunis China dalam setiap erti kata.
Rakyat Jepun terus mengambil sikap "Jepun tidak ada kaitan dengannya" kepada rakyat yang tertindas seperti Uyghur, yang bermati-matian meminta bantuan daripada pembunuhan beramai-ramai, dan rakyat Hong Kong yang kebebasan dan hak asasi manusia dihancurkan.
Lebih-lebih lagi, mereka tidak menyedari bahawa Jepun berada di luar Tibet, Uyghur, Hong Kong, dan Taiwan, seperti yang ditunjukkan oleh kata-kata Presiden Xi Jinping, "Kami akan menebus keaiban seratus tahun dan memulihkan negara China yang hebat.
PEACE IDIOT sebegini memerintah rakyat Jepun.
Tanggapan kerajaan dan liputan media mengenai korona baru dan kegagalan Omicron telah membuat kami hanya mengeluh.
Walaupun telah didedahkan bahawa strain Omicron menjadi lemah dan menjangkiti saluran pernafasan atas, seperti hidung dan paru-paru, dan kurang berkemungkinan menjejaskan saluran pernafasan bawah, ia masih dirawat seperti Ebola.
Sekali lagi, saya tidak dapat membantu tetapi tertanya-tanya, "Apa yang berlaku kepada orang Jepun?
Seperti yang akan saya bincangkan secara terperinci dalam teks utama, kesan buruk pendidikan demokrasi selepas perang telah menjejaskan pelbagai bidang dan membawa perubahan dan keretakan yang teruk di Jepun.
Dalam tempoh yang panjang, ketekunan yang telah diusahakan oleh Jepun telah diabaikan, a

Dan sebaliknya, ia telah disasarkan.
Simbolik ini adalah pembaharuan gaya kerja.
Ia direka untuk membolehkan pekerja "memilih" gaya kerja yang pelbagai dan fleksibel.
Ia berdasarkan piawaian global, termasuk gaji yang sama untuk kerja yang sama, had atas kerja lebih masa dan cuti bergaji wajib.
Walau bagaimanapun, saya tidak dapat menahan rasa tidak selesa.
Cara kerja Jepun dinafikan; orang diberitahu bahawa mereka perlu mengambil cuti sebanyak mungkin, dan kerajaan bermaksud kepada mereka bahawa mereka tidak perlu bekerja keras kerana gaji adalah sama sama ada mereka bekerja atau tidak.
Dalam erti kata lain, bekerja lebih keras daripada orang lain demi keluarga seseorang, syarikat, atau ia menafikan walaupun negaranya.
Dalam keadaan sedemikian, jika anda bertanya "sebagai orang Jepun" atau "apa itu orang Jepun," anda akan ditertawakan, "Apa yang anda cakapkan?"
Patutkah orang Jepun pada masa hadapan benar-benar bukan orang Jepun yang asli?
Adakah mereka akan dinafikan peluang untuk bekerja keras di negara yang kekurangan sumber, dan sumber manusia adalah satu-satunya aset?
Buku ini memperkenalkan cara hidup orang Jepun dan bertanya, "apa itu Jepun?"
Ia mempunyai gelaran yang tegas, "Orang Jepun yang menggegarkan dunia," tetapi tidak perlu bertindak secara formal.
Orang yang ingin saya perkenalkan di sini adalah orang yang telah melakukan apa yang diharapkan sebagai orang Jepun secara terus terang dan telah melakukannya.
Dalam "Galakan Pembelajaran" Yukichi Fukuzawa, frasa yang terkenal ialah: "Kemerdekaan seseorang menjadikan negaranya merdeka.
Ungkapan ini berdasarkan idea Fukuzawa bahawa kemakmuran dan pemodenan sesebuah negara hanya akan terhasil apabila setiap rakyat berdikari dan berusaha bersungguh-sungguh.
Semangat orang Meiji boleh disimpulkan dalam kata-kata ini.
Mereka tidak gentar mahupun gentar dengan kuasa Barat, yang telah memodenkan melalui Revolusi Perindustrian, tetapi terus bergerak ke hadapan, bertekad untuk tidak dikalahkan tetapi mengejar dan memintas mereka.
Tidak ada individu atau negara yang dapat bertahan jika diperlekehkan dan tidak dipedulikan oleh orang lain. Sebaliknya, rakyat dan negara mesti membuang sifat manja dan merdeka dalam erti kata sebenar.
Saya percaya bahawa kita mesti ingat bahawa sesebuah negara hanya secerah usaha rakyatnya.
Saya akan gembira jika imej pendahulu kita yang diperkenalkan dalam buku ini dapat membantu kita memahami perkara ini, walaupun hanya sedikit.
Saya juga mesti menyebut kegembiraan saya bekerja dengan Masayuki Takayama, seorang wartawan kanan yang saya hormati, mengenai buku ini.
Encik Takayama, yang sentiasa berada di barisan hadapan dalam bidang kewartawanan sebagai wartawan untuk Jabatan Hal Ehwal Sosial Sankei Shimbun, sebagai koresponden, dan sebagai kolumnis, masih berada di barisan hadapan dalam memimpin rakan-rakan mudanya dengan jumlah bacaan yang luar biasa dan kemahiran analitikal.
Peluang untuk bercakap dan berbincang dengan Encik Takayama dalam jangka masa yang panjang adalah pengalaman dan masa yang saya tidak akan menukar apa-apa.
Saya ingin mengambil kesempatan ini untuk merakamkan ucapan terima kasih yang tidak terhingga.
Saya juga ingin merakamkan ucapan terima kasih yang tidak terhingga kepada En. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), En. Katsuyuki Ozaki, dan En. Yuki Watanabe dari S.B. Kreatif untuk peluang berharga itu.

Rysyou Kadota, Awal Musim Bunga 2022

 

Japończycy, którzy wstrząsnęli światem

Któregoś dnia na Twitterze Masahiro Miyazaki bardzo pochwalił i polecił tę książkę opublikowaną 15 lutego 2020 r.
Książka jest dialogiem między Masayuki Takayama, jedynym dziennikarzem w powojennym świecie, a Ryusho Kadotą, najbardziej obiecującym dziennikarzem dzisiaj, o Japończykach, którzy wstrząsnęli światem.
Poprosiłem więc mojego przyjaciela, jednego z najlepszych czytelników, aby go kupił.
Ta książka jest obowiązkową lekturą dla Japończyków i ludzi na całym świecie.
Każdy obywatel Japonii, który potrafi czytać, musi udać się do najbliższej księgarni, aby zasubskrybować.
Poinformuję jak najwięcej świata.

Duch i sposób życia naszych przodków są darem dla Japończyków na rozdrożu.
-Zamiast „Przedmowy”
Nie bez powodu pomyślałem: „Nie mam innego wyboru, jak tylko to zrobić”, kiedy poproszono mnie o udział w tym dialogu.
Pomyślałem, że może to być cenna okazja, aby poruszyć „krytyczne zmiany”, których Japończycy nie są świadomi.
Codziennie używam różnych narzędzi do rozpowszechniania informacji.
Jednak ze względu na liczbę słów i ograniczenia czasowe, ciągle zadaję sobie pytanie, czy to, co chcę powiedzieć, przechodzi.
Jeśli istnieje cenna okazja, aby rozwiązać ten problem, ludzie tacy jak ja nie mogą jej przegapić.
Jaka jest więc fatalna zmiana w narodzie japońskim?
Wiele osób uważa, że ​​z Japonią jest coś nie tak, ale zaskakująco niewielu potrafi to wyrazić słowami.
Jeśli jednak podam konkretny przykład, zabrzmi to dzwonkiem.
Na przykład ruch na rzecz odwołania Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 2021 roku. Co to było do cholery?
„Zwróć olimpiadę” „Czy olimpiada jest ważniejsza niż życie ludzi?”
W tak histerycznym stanie, który objął całą Japonię, wielu ludzi po prostu zgubiłoby słowa.
Igrzyska w Tokio nie zostały nam przez nikogo narzucone.
7 września 2013 r. w Buenos Aires w Argentynie Tokio wygrało kandydaturę na miasto gospodarza po zaciekłej wojnie przetargowej.
Nigdy nie zapomnę tej chwili radości.
To był zaszczyt i moment, w którym Japonia wzięła na siebie wielką odpowiedzialność wobec sportowców całego świata.
Japonia ma obowiązek wobec sportowców na całym świecie: stworzyć środowisko, w którym sportowcy mogą zmaksymalizować swój potencjał, sprawić, by czuli się dobrze w zawodach i inspirować ludzi na całym świecie.
Jest to rodzaj „odpowiedzialności”, jaki przyjęła Japonia, wraz z zaszczytem bycia gospodarzem.
Po rocznym odroczeniu liczba pozytywnych przypadków wieńcowych, ciężkich przypadków i zgonów; jest o jeden lub dwa rzędy wielkości niższa w Japonii niż w innych krajach. Na przykład można powiedzieć, że Japonia była jedynym krajem, który mógł być gospodarzem wydarzenia.
Jednak ludzie w Japonii zostali uwikłani w tyradę, która zignorowała liczby i statystyki, pytając, czy igrzyska olimpijskie są ważniejsze niż życie ludzi.
Była to również skandaliczna dyskredytacja dla Japonii w związku z „wywiązaniem się z obietnicy” złożonej społeczności międzynarodowej.
Siły antyolimpijskie zwróciły się również przeciwko sportowcom.
Nawet Rikako Ike, pływaczka, która przeżyła białaczkę, została poddana obraźliwemu językowi. Wielu sportowców padło ofiarą okrutnych oszczerstw za pośrednictwem Twittera i innych mediów, nawet po rozpoczęciu igrzysk olimpijskich.
Kiedy Japończycy stali się tacy? Jestem pewien, że wielu z was musiało tak się czuć. Postrzegam to jako fenomen, który wyraźnie pokazuje „zmieniającą się Japonię”.
A kiedy zwróciliśmy oczy na politykę, ujawnił się wygląd narodu, który był żałosny z powodu chińskiego problemu.
Podczas gdy Stany Zjednoczone i Europa uchwaliły rezolucje potępiające prawa człowieka w Chinach i nałożone sankcje, sama Japonia zakopała rezolucje dwukrotnie, w czerwcu i grudniu 2021 r.
Czy Japonia nie może tego zrobić?
Japończycy nie mogli uwierzyć własnym oczom i uszom.
Nic dziwnego, że japońska polityka okazała się być pod wpływem Komunistycznej Partii Chin w każdym tego słowa znaczeniu.
Japończycy nadal przyjmują postawę „Japonia nie ma z tym nic wspólnego” wobec uciskanych ludzi, takich jak Ujgurowie, którzy desperacko wzywają pomocy od ludobójstwa, czy ludzie z Hongkongu, których wolność i prawa człowieka są łamane.
Co więcej, nie zdają sobie nawet sprawy, że Japonia znajduje się poza Tybetem, Ujgurem, Hongkongiem i Tajwanem, o czym świadczą słowa prezydenta Xi Jinpinga: „Odkupimy stuletnią hańbę i przywrócimy wielki chiński naród.
Taki PEACE IDIOT rządzi Japończykami.
Reakcja rządu i doniesienia mediów o nowej koronie i fiasku Omicron pozostawiły nam tylko westchnienia.
Mimo że odkryto, że szczep Omicron jest osłabiony i infekuje górne drogi oddechowe, takie jak nos i płuca, i jest mniej prawdopodobne, że wpływa na dolne drogi oddechowe, nadal jest leczony jak Ebola.
Znowu nie mogłem się powstrzymać od zastanawiania się: „Co się stało z Japończykami?
Jak szczegółowo omówię w tekście głównym, negatywne skutki powojennej edukacji demokratycznej podważyły ​​różne dziedziny i doprowadziły do ​​poważnych zmian i pęknięć w Japonii.
Przez dłuższy czas zaniedbano pracowitość, którą kultywowali Japończycy, m.in

wręcz przeciwnie, był celem.
Symbolem tego jest reforma stylów pracy.
Został zaprojektowany, aby umożliwić pracownikom „wybór” różnorodnych i elastycznych stylów pracy.
Opiera się na światowych standardach, obejmujących równe wynagrodzenie za taką samą pracę, górne limity pracy w godzinach nadliczbowych oraz obowiązkowy płatny urlop.
Jednak nie mogłem nie czuć się nieswojo.
Odrzuca się japoński sposób pracy; ludziom mówi się, że muszą wziąć jak najwięcej wolnego, a rząd zapewnia im, że nie muszą ciężko pracować, ponieważ wynagrodzenie jest takie samo, niezależnie od tego, czy pracują, czy nie.
Innymi słowy, pracować ciężej niż inni dla dobra swojej rodziny, firmy lub odmawiać nawet swojemu krajowi.
W takich okolicznościach, jeśli zapytasz „jako Japończyk” lub „co to jest Japończyk”, zostaniesz wyśmiany: „O czym ty mówisz?”.
Czy Japończycy w przyszłości naprawdę nie powinni być oryginalnymi Japończykami?
Czy odmówi im się możliwości ciężkiej pracy w kraju, w którym zasoby są ograniczone, a zasoby ludzkie są jedynym atutem?
Ta książka przedstawia, jak żyli Japończycy i pyta „co to jest Japończyk?”
Nosi surowy tytuł „Japończyk, który wstrząsnął światem”, ale nie ma potrzeby działać formalnie.
Ludzie, których chciałbym tu przedstawić, to ludzie, którzy zrobili to, czego oczekuje się od Japończyków w szczery sposób i zrobili to.
W „Zachęce do nauki” Yukichi Fukuzawy słynne zdanie brzmi: „Niezależność czyni kraj niezależnym.
To zdanie opiera się na idei Fukuzawy, że dobrobyt i modernizacja narodu może nastąpić tylko wtedy, gdy każdy obywatel jest niezależny i usilnie walczy.
W tych słowach można podsumować ducha ludu Meiji.
Nie byli ani przestraszeni, ani zastraszeni przez mocarstwa zachodnie, które zmodernizowały się w czasie rewolucji przemysłowej, ale posuwały się naprzód, zdeterminowane nie do pokonania, ale do dogonienia ich i prześcignięcia.
Żadna jednostka ani naród nie przetrwa, jeśli zostanie zlekceważony i zlekceważony przez innych. Zamiast tego ludzie i kraj muszą pozbyć się rozpieszczania i stać się niezależnymi w prawdziwym tego słowa znaczeniu.
Uważam, że musimy teraz pamiętać, że naród jest tak jasny, jak wysiłki jego obywateli.
Będę zachwycony, jeśli przedstawione w tej książce wizerunki naszych poprzedników pomogą nam to zrozumieć, choćby tylko trochę.
Muszę też wspomnieć o przyjemności, jaką miałem podczas pracy nad tą książką z Masayuki Takayama, starszym dziennikarzem, którego szanuję.
Pan Takayama, który zawsze był na czele dziennikarstwa jako reporter Departamentu Spraw Społecznych Sankei Shimbun, jako korespondent i jako felietonista, nadal jest liderem wśród swoich młodszych kolegów dzięki przytłaczającej ilości czytania i umiejętności analityczne.
Możliwość długiej rozmowy i dyskusji z Panem Takayamą była doświadczeniem i czasem, że nie zamieniłbym się na nic.
Korzystając z okazji, chcę wyrazić szczerą wdzięczność.
Chciałbym również wyrazić moją głęboką wdzięczność panu Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), panu Katsuyuki Ozaki i panu Yuki Watanabe z S.B. Twórczy na cenną okazję.

Rysyou Kadota, wczesna wiosna 2022

 

người Nhật làm rung chuyển thế giới

Một ngày nọ trên Twitter, Masahiro Miyazaki đã rất khen ngợi và giới thiệu cuốn sách này được xuất bản vào ngày 15 tháng 2 năm 2020.
Cuốn sách là cuộc đối thoại giữa Masayuki Takayama, nhà báo duy nhất trong thế giới thời hậu chiến, và Ryusho Kadota, nhà báo nổi tiếng nhất hiện nay, về người Nhật đã làm rung chuyển thế giới.
Vì vậy, tôi đã nhờ bạn tôi, một trong những độc giả giỏi nhất, mua nó.
Cuốn sách này phải đọc đối với người dân Nhật Bản và người dân trên toàn thế giới.
Mọi người dân Nhật Bản nếu đọc được phải đến hiệu sách gần nhất để đăng ký.
Tôi sẽ cho phần còn lại của thế giới biết càng nhiều càng tốt.

Tinh thần và cách sống của tổ tiên chúng ta là một món quà cho người Nhật ở ngã ba đường.
-Thay vì "Lời nói đầu"
Có một lý do tại sao tôi nghĩ, "Tôi không có lựa chọn nào khác ngoài việc làm điều này," khi tôi được yêu cầu tham gia vào cuộc đối thoại này.
Tôi nghĩ rằng đó có thể là một cơ hội quý giá để chạm vào những "thay đổi quan trọng" mà người Nhật không hề hay biết.
Tôi sử dụng nhiều công cụ khác nhau để phổ biến thông tin hàng ngày.
Tuy nhiên, do giới hạn về số lượng từ và thời gian, tôi tiếp tục tự hỏi bản thân rằng liệu những gì tôi cần nói có được hoàn thành hay không.
Nếu có một cơ hội quý giá để giải quyết vấn đề này, những người như tôi không thể bỏ lỡ nó.
Vậy thay đổi chết người ở con người Nhật Bản là gì?
Nhiều người cảm thấy có điều gì đó không ổn ở Nhật Bản, nhưng đáng ngạc nhiên là rất ít người có thể diễn đạt nó thành lời.
Tuy nhiên, nếu tôi cho bạn một ví dụ cụ thể, nó sẽ gióng lên hồi chuông.
Ví dụ, phong trào hủy bỏ Thế vận hội Tokyo 2021. Cái quái gì thế?
"Trả lại Thế vận hội" "Có phải Thế vận hội quan trọng hơn mạng sống của người dân?"
Trong tình trạng cuồng loạn bao trùm cả nước Nhật, nhiều người sẽ không thốt nên lời.
Thế vận hội Tokyo không bị ép buộc bởi bất kỳ ai.
Vào ngày 7 tháng 9 năm 2013, tại Buenos Aires, Argentina, Tokyo đã thắng thầu để trở thành thành phố đăng cai sau một cuộc chiến đấu thầu khốc liệt.
Tôi sẽ không bao giờ quên khoảnh khắc vui sướng đó.
Đó là một vinh dự và là khoảnh khắc khi Nhật Bản gánh vác trách nhiệm lớn lao trước các vận động viên thế giới.
Nhật Bản có trách nhiệm với các vận động viên thế giới: tạo ra một môi trường nơi các vận động viên có thể phát huy tối đa tiềm năng của họ, khiến họ cảm thấy hài lòng khi thi đấu và truyền cảm hứng cho người dân thế giới.
Đó là loại "trách nhiệm" mà Nhật Bản đã đảm nhận, cùng với vinh dự là thành phố đăng cai.
Sau một năm tạm hoãn, số ca tử vong tích cực, ca nặng, tử vong; ở Nhật Bản thấp hơn một hoặc hai bậc về cường độ so với các nước khác. Ví dụ, có thể nói rằng Nhật Bản là quốc gia duy nhất có thể đăng cai tổ chức sự kiện này.
Tuy nhiên, người dân Nhật Bản đã bị cuốn vào một cơn sốt mà phớt lờ những con số và thống kê, đặt câu hỏi rằng liệu Thế vận hội có quan trọng hơn mạng sống của người dân hay không.
Nó cũng là một sự mất uy tín thái quá đối với Nhật Bản liên quan đến việc "không thực hiện lời hứa" với cộng đồng quốc tế.
Các lực lượng chống Olympic cũng bật lại các vận động viên.
Ngay cả Rikako Ike, một vận động viên bơi lội sống sót sau căn bệnh ung thư máu, cũng bị điều tiếng. Nhiều vận động viên đã bị vu khống ác ý qua Twitter và các phương tiện truyền thông khác ngay cả khi Thế vận hội bắt đầu.
Khi nào người Nhật trở nên như vậy? Tôi chắc rằng nhiều người trong số các bạn chắc hẳn đã cảm thấy như vậy. Tôi xem đây là một hiện tượng thể hiện rõ nhất sự “thay đổi của Nhật Bản”.
Và khi chúng tôi hướng mắt về chính trị, diện mạo của một quốc gia thảm hại vì vấn đề Trung Quốc đã lộ ra.
Trong khi Mỹ và châu Âu thông qua các nghị quyết lên án nhân quyền của Trung Quốc và áp đặt các lệnh trừng phạt, thì riêng Nhật Bản đã chôn vùi các nghị quyết hai lần, vào tháng 6 và tháng 12 năm 2021.
Nhật Bản thậm chí không thể làm điều này?
Người dân Nhật Bản không thể tin vào mắt mình và tai mình.
Không có gì lạ khi nền chính trị Nhật Bản đã được chứng minh là chịu ảnh hưởng của Đảng Cộng sản Trung Quốc theo mọi nghĩa của từ này.
Người dân Nhật Bản tiếp tục có thái độ “Nhật Bản không dính dáng gì” với những người dân bị áp bức như người Uyghurs đang tuyệt vọng kêu cứu từ nạn diệt chủng, và người dân Hồng Kông bị bóp chết tự do và nhân quyền.
Hơn nữa, họ thậm chí còn không nhận ra rằng Nhật Bản còn vượt ra ngoài Tây Tạng, Duy Ngô Nhĩ, Hồng Kông và Đài Loan, thể hiện qua lời của Chủ tịch Tập Cận Bình, “Chúng ta sẽ chuộc lại nỗi hổ thẹn trăm năm và khôi phục lại đất nước Trung Hoa vĩ đại.
Một IDIOT HÒA BÌNH như vậy đã cai trị người Nhật.
Phản ứng của chính phủ và sự đưa tin của giới truyền thông về vành nhật quang mới và sự cố đứt gãy Omicron khiến chúng tôi không còn gì khác ngoài những tiếng thở dài.
Mặc dù đã được tiết lộ rằng chủng Omicron bị suy yếu và lây nhiễm vào đường hô hấp trên như mũi và phổi, và ít có khả năng ảnh hưởng đến đường hô hấp dưới, nó vẫn đang được điều trị như Ebola.
Một lần nữa, tôi không thể không tự hỏi, “Điều gì đã xảy ra với người dân Nhật Bản?
Như tôi sẽ thảo luận chi tiết trong phần văn bản chính, những tác động tiêu cực của nền giáo dục dân chủ thời hậu chiến đã phá hoại nhiều lĩnh vực khác nhau và dẫn đến những thay đổi và rạn nứt nghiêm trọng ở Nhật Bản.
Trong một thời gian dài, sự siêng năng mà người Nhật đã trau dồi đã bị bỏ quên,

Và ngược lại, nó đã được nhắm mục tiêu.
Tượng trưng cho điều này là sự cải cách trong phong cách làm việc.
Nó được thiết kế để cho phép người lao động “lựa chọn” các phong cách làm việc đa dạng và linh hoạt.
Nó dựa trên các tiêu chuẩn toàn cầu, bao gồm trả lương ngang nhau cho công việc như nhau, giới hạn trên cho việc làm thêm giờ và nghỉ phép có lương bắt buộc.
Tuy nhiên, tôi không thể không cảm thấy khó chịu.
Cách làm việc của người Nhật bị từ chối; mọi người được thông báo rằng họ phải nghỉ càng nhiều càng tốt, và chính phủ có ý nghĩa với họ rằng họ không cần phải làm việc chăm chỉ vì mức lương là như nhau cho dù họ có làm việc hay không.
Nói cách khác, làm việc chăm chỉ hơn những người khác vì lợi ích của gia đình, công ty, hoặc thậm chí là từ chối đất nước của một người.
Trong những trường hợp như vậy, nếu bạn hỏi "với tư cách là người Nhật" hoặc "người Nhật là gì", bạn sẽ bị cười, "Bạn đang nói về cái gì vậy?"
Liệu người Nhật trong tương lai có thực sự không phải là người Nhật chính gốc?
Liệu họ có bị từ chối cơ hội làm việc chăm chỉ trong một đất nước khan hiếm tài nguyên và nguồn nhân lực là tài sản duy nhất?
Cuốn sách này giới thiệu cách người Nhật đã sống và hỏi, "tiếng Nhật là gì?"
Nó có một tiêu đề nghiêm khắc, "Người Nhật đã làm rung chuyển thế giới," nhưng không cần phải hành động chính thức.
Những người tôi muốn giới thiệu ở đây là những người đã làm những gì được mong đợi như một người Nhật một cách thẳng thắn và đã làm được.
Trong tác phẩm “Khuyến học” của Yukichi Fukuzawa, một câu nổi tiếng là: “Độc lập của một người làm cho đất nước độc lập.
Cụm từ này dựa trên ý tưởng của Fukuzawa rằng sự thịnh vượng và hiện đại hóa của một quốc gia chỉ có thể đạt được khi mỗi công dân tự lập và nỗ lực hết mình.
Tinh thần của người Meiji có thể được tóm gọn trong những từ này.
Họ không bị các cường quốc phương Tây hiện đại hóa thông qua Cách mạng Công nghiệp làm cho rụt rè hay đe dọa, mà luôn tiến về phía trước, quyết tâm không bị đánh bại mà phải đuổi kịp và vượt qua họ.
Không một cá nhân hay quốc gia nào có thể tồn tại nếu bị người khác coi thường và coi thường. Thay vào đó, người dân và đất nước phải thoát khỏi sự nuông chiều và độc lập theo đúng nghĩa của từ này.
Tôi tin rằng bây giờ chúng ta phải nhớ rằng một quốc gia chỉ tươi sáng bằng những nỗ lực của các công dân của nó.
Tôi sẽ rất vui nếu những hình ảnh của những bậc tiền bối được giới thiệu trong cuốn sách này có thể giúp chúng ta hiểu được điều này, dù chỉ là một chút.
Tôi cũng phải đề cập đến niềm vui khi được làm việc với Masayuki Takayama, một nhà báo cấp cao mà tôi kính trọng, về cuốn sách này.
Ông Takayama, người luôn đi đầu trong lĩnh vực báo chí với tư cách là phóng viên của Phòng các vấn đề xã hội của Sankei Shimbun, với tư cách là phóng viên, và là người viết chuyên mục, vẫn đi đầu trong việc dẫn dắt các đồng nghiệp trẻ tuổi của mình với lượng đọc vượt trội và kỹ năng phân tích.
Cơ hội nói chuyện và thảo luận với ông Takayama trong một thời gian dài là một trải nghiệm và thời gian mà tôi không đánh đổi để lấy gì.
Tôi muốn nhân cơ hội này để bày tỏ lòng biết ơn chân thành của mình.
Tôi cũng xin bày tỏ lòng biết ơn sâu sắc tới Ông Kenji Takaya (Kênh Wa no Kuni / Kế hoạch TAK), Ông Katsuyuki Ozaki và Ông Yuki Watanabe của S.B. Sáng tạo vì cơ hội quý giá.

Rysyou Kadota, Đầu xuân 2022

 

японците, които разтърсиха света

Онзи ден в Twitter Масахиро Миядзаки високо оцени и препоръча тази книга, публикувана на 15 февруари 2020 г.
Книгата е диалог между Масаюки Такаяма, единственият журналист в следвоенния свят, и Рюшо Кадота, най-предстоящият журналист днес, за японците, които разтърсиха света.
Затова помолих моя приятел, един от най-добрите читатели, да го купи.
Тази книга е задължителна за четене за японците и хората по целия свят.
Всеки японски гражданин, който може да чете, трябва да отиде до най-близката книжарница, за да се абонира.
Ще уведомя останалия свят колкото е възможно повече.

Духът и начинът на живот на нашите предци са дар за японския народ на кръстопътя.
-Вместо "Предговор"
Има причина да си помислих: „Нямам друг избор, освен да направя това“, когато ме помолиха да участвам в този диалог.
Мислех, че това може да е ценна възможност да се докоснем до „критичните промени“, за които японците не знаят.
Използвам различни инструменти за разпространение на информация ежедневно.
Въпреки това, поради броя на думите и ограниченията във времето, продължавам да се питам дали това, което трябва да кажа, се справя.
Ако има ценна възможност за решаване на този проблем, хора като мен не могат да си позволят да я пропуснат.
И така, каква е фаталната промяна в японския народ?
Много хора смятат, че нещо не е наред с Япония, но изненадващо малцина могат да го изразят с думи.
Ако обаче ви дам конкретен пример, ще бие камбана.
Например движението за отмяна на Олимпийските игри в Токио през 2021 г. Какво по дяволите беше това?
"Върнете Олимпиадата" "По-важна ли е Олимпиадата от живота на хората?"
В такова истерично състояние, което обхвана цяла Япония, много хора просто биха изгубили думите си.
Олимпийските игри в Токио не ни бяха натрапени от никого.
На 7 септември 2013 г. в Буенос Айрес, Аржентина, Токио спечели офертата да стане град-домакин след ожесточена война за наддаване.
Никога няма да забравя този момент на радост.
Това беше чест и момент, когато Япония пое голяма отговорност към спортистите по света.
Япония носи отговорност към световните спортисти: да създаде среда, в която спортистите могат да увеличат максимално своя потенциал, да ги накарат да се чувстват добре в състезанието и да вдъхновят хората по света.
Това е вид "отговорност", която Япония е поела, заедно с честта да бъде град домакин.
След едногодишно отлагане, броят на положителните коронарни случаи, тежките случаи и смъртните случаи; е с един или два порядъка по-ниско в Япония, отколкото в други страни. Например, може да се каже, че Япония е единствената страна, която може да бъде домакин на събитието.
Въпреки това, жителите на Япония бяха уловени в тирада, която игнорира числата и статистиката, питайки дали Олимпийските игри са по-важни от живота на хората.
Това беше и възмутителна дискредитация на Япония по отношение на „отхвърлянето на обещанието си“ към международната общност.
Антиолимпийските сили също се обърнаха срещу спортистите.
Дори Рикако Айке, плувец, който оцеля след левкемия, беше подложен на обидни думи. Много спортисти бяха подложени на жестока клевета чрез Twitter и други медии дори след началото на Олимпийските игри.
Кога японците станаха такива? Сигурен съм, че много от вас трябва да са се чувствали по този начин. Виждам това като феномен, който ясно показва „променящата се Япония“.
И когато насочихме поглед към политиката, се разкри появата на патетична нация заради китайския проблем.
Докато САЩ и Европа приеха резолюции, осъждащи човешките права на Китай и наложиха санкции, само Япония погреба резолюциите два пъти, през юни и декември 2021 г.
Не може ли Япония дори да направи това?
Японците не можеха да повярват на собствените си очи и уши.
Не е чудно, че японската политика се оказва под влиянието на Китайската комунистическа партия във всеки смисъл на думата.
Японците продължават да приемат отношението „Япония няма нищо общо с това“ към потиснатите хора като уйгурите, които отчаяно призовават за помощ от геноцида, и хората от Хонконг, чиято свобода и човешки права са съкрушени.
Освен това те дори не осъзнават, че Япония е отвъд Тибет, Уйгур, Хонконг и Тайван, както се вижда от думите на президента Си Дзинпин: „Ние ще изкупим стоте години на срам и ще възстановим великата китайска нация.
Такъв МИР ИДИОТ управлява японския народ.
Реакцията на правителството и медийното отразяване на новата корона и фиаското на Omicron не ни оставиха само с въздишки.
Въпреки че беше разкрито, че щамът Omicron е отслабен и инфектира горните дихателни пътища, като носа и белите дробове, и е по-малко вероятно да засегне долните дихателни пътища, той все още се третира като Ебола.
Отново не можах да не се чудя: „Какво се случи с японския народ?
Както ще обсъдя подробно в основния текст, неблагоприятните последици от следвоенното демократично образование подкопаха различни области и доведоха до сериозни промени и пукнатини в Япония.
За продължителен период старанието, което японците са култивирали, е било пренебрегвано, а

и напротив, той е бил насочен.
Символично за това е реформата на стиловете на работа.
Той е предназначен да позволи на работниците да „избират“ разнообразни и гъвкави стилове на работа.
Той се основава на световни стандарти, включително равно заплащане за равен труд, горни граници на извънреден труд и задължителен платен отпуск.
Въпреки това не можех да не се чувствам неудобно.
Японският начин на работа се отрича; на хората им се казва, че трябва да си вземат колкото се може повече отпуски, а правителството означава за тях, че не трябва да работят усилено, защото заплатата е една и съща, независимо дали работят или не.
С други думи, да работиш по-усилено от другите в името на семейството си, компанията или тя отрича дори страната си.
При такива обстоятелства, ако попитате "като японец" или "какво е японец", ще ви се смеят: "За какво говорите?"
Трябва ли японците в бъдеще наистина да не бъдат оригиналните японци?
Ще им бъде ли отказана възможността да работят усилено в страна, където ресурсите са оскъдни, а човешките ресурси са единственият им актив?
Тази книга представя как са живели японците и пита "какво е японците?"
Има строго заглавие „Японците, които разтърсиха света“, но няма нужда да действате официално.
Хората, които бих искал да представя тук, са хората, които са направили това, което се очаква като японец по откровен начин и са го направили.
В „Насърчаване на ученето“ на Юкичи Фукузава известна фраза е: „Независимостта на човека прави държавата независима.
Тази фраза се основава на идеята на Фукузава, че просперитетът и модернизацията на една нация могат да бъдат постигнати само когато всеки гражданин е независим и се стреми усилено.
Духът на хората Мейджи може да бъде обобщен в тези думи.
Те не бяха нито уплашени, нито уплашени от западните сили, които се модернизираха чрез индустриалната революция, но продължиха напред, решени да не бъдат победени, а да ги настигнат и изпреварят.
Никой индивид или нация не може да оцелее, ако бъде омаловажен и пренебрегнат от другите. Вместо това хората и държавата трябва да се отърват от глезотиите си и да станат независими в истинския смисъл на думата.
Вярвам, че сега трябва да помним, че една нация е толкова ярка, колкото усилията на нейните граждани.
Ще се радвам, ако изображенията на нашите предшественици, представени в тази книга, могат да ни помогнат да разберем това, макар и малко.
Трябва да спомена и удоволствието, което имах да работя с Масаюки Такаяма, старши журналист, когото уважавам, по тази книга.
Г-н Такаяма, който винаги е бил в челните редици на журналистиката като репортер на отдела за социални въпроси на Sankei Shimbun, като кореспондент и като колумнист, все още е начело на лидерството на по-младите си колеги с огромното си количество четене и аналитични умения.
Възможността да говоря и обсъждам с г-н Такаяма за дълго време беше опит и време, което не бих заменил за нищо.
Искам да използвам възможността да изразя искрената си благодарност.
Бих искал също така да изразя дълбоката си благодарност към г-н Кенджи Такая (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), г-н Кацуюки Озаки и г-н Юки Ватанабе от S.B. Творчески за ценната възможност.

Рисю Кадота, ранна пролет 2022 г

 

les japonais qui ont secoué le monde

L'autre jour sur Twitter, Masahiro Miyazaki a hautement loué et recommandé ce livre publié le 15 février 2020.
Le livre est un dialogue entre Masayuki Takayama, le seul et unique journaliste du monde d'après-guerre, et Ryusho Kadota, le journaliste le plus prometteur d'aujourd'hui, sur les Japonais qui ont secoué le monde.
J'ai donc demandé à mon ami, l'un des meilleurs lecteurs, de l'acheter.
Ce livre est une lecture incontournable pour les Japonais et les peuples du monde entier.
Tout citoyen japonais sachant lire doit se rendre dans la librairie la plus proche pour s'abonner.
J'en informerai le reste du monde autant que possible.

L'esprit et le mode de vie de nos ancêtres sont un cadeau pour le peuple japonais à la croisée des chemins.
-Au lieu d'une "Préface"
Il y a une raison pour laquelle j'ai pensé : « Je n'ai pas d'autre choix que de faire cela », lorsqu'on m'a demandé de participer à ce dialogue.
J'ai pensé que ce pourrait être une occasion précieuse d'aborder les "changements critiques" dont les Japonais ne sont pas conscients.
J'utilise une variété d'outils pour diffuser l'information au quotidien.
Cependant, en raison du nombre de mots et des limites de temps, je continue à me demander si ce que j'ai à dire passe.
S'il existe une occasion précieuse de résoudre ce problème, les gens comme moi ne peuvent pas se permettre de la manquer.
Quel est donc le changement fatal chez le peuple japonais ?
Beaucoup de gens pensent qu'il y a quelque chose qui ne va pas avec le Japon, mais étonnamment peu peuvent l'exprimer avec des mots.
Cependant, si je vous donne un exemple concret, cela vous dira quelque chose.
Par exemple, le mouvement d'annulation des Jeux olympiques de Tokyo en 2021. Qu'est-ce que c'était que ça ?
"Rendez les Jeux olympiques" "Les Jeux olympiques sont-ils plus importants que la vie des gens ?"
Dans un état aussi hystérique qui couvrait tout le Japon, beaucoup de gens auraient simplement perdu la parole.
Les Jeux olympiques de Tokyo ne nous ont été imposés par personne.
Le 7 septembre 2013, à Buenos Aires, en Argentine, Tokyo a remporté la candidature pour devenir la ville hôte après une féroce guerre d'enchères.
Je n'oublierai jamais ce moment de joie.
Ce fut un honneur et un moment où le Japon a assumé une grande responsabilité envers les athlètes du monde.
Le Japon a une responsabilité envers les athlètes du monde : créer un environnement où les athlètes peuvent maximiser leur potentiel, les faire se sentir bien dans la compétition et inspirer les gens du monde.
C'est le genre de "responsabilité" que le Japon a assumée, avec l'honneur d'être la ville hôte.
Après un an de report, le nombre de cas coronariens positifs, de cas graves et de décès ; est d'un ou deux ordres de grandeur plus faible au Japon que dans d'autres pays. Par exemple, il pourrait dire que le Japon était le seul pays qui pouvait accueillir l'événement.
Cependant, le peuple japonais a été pris dans une tirade qui a ignoré les chiffres et les statistiques, demandant si les Jeux olympiques étaient plus importants que la vie des gens.
C'était aussi un discrédit scandaleux pour le Japon concernant le "revenu sur sa promesse" à la communauté internationale.
Les forces anti-olympiques se sont également retournées contre les athlètes.
Même Rikako Ike, un nageur qui a survécu à la leucémie, a été victime d'un langage abusif. De nombreux athlètes ont fait l'objet de calomnies vicieuses via Twitter et d'autres médias même après le début des Jeux olympiques.
Quand les Japonais sont-ils devenus comme ça ? Je suis sûr que beaucoup d'entre vous ont dû ressentir cela. Je vois cela comme un phénomène qui montre clairement le "Japon en mutation".
Et lorsque nous nous sommes tournés vers la politique, l'apparence d'une nation pathétique à cause du problème chinois s'est révélée.
Alors que les États-Unis et l'Europe ont adopté des résolutions condamnant les droits de l'homme en Chine et imposé des sanctions, seul le Japon a enterré les résolutions à deux reprises, en juin et décembre 2021.
Le Japon ne peut-il même pas faire cela ?
Le peuple japonais n'en croyait pas ses yeux et ses oreilles.
Il n'est pas étonnant que la politique japonaise se soit avérée sous l'influence du Parti communiste chinois dans tous les sens du terme.
Les Japonais continuent d'adopter l'attitude du "Japon n'a rien à voir avec cela" envers les peuples opprimés tels que les Ouïghours, qui appellent désespérément à l'aide du génocide, et les Hongkongais dont la liberté et les droits de l'homme sont bafoués.
De plus, ils ne réalisent même pas que le Japon est au-delà du Tibet, des Ouïghours, de Hong Kong et de Taïwan, comme le montrent les paroles du président Xi Jinping : « Nous rachèterons cent ans de honte et restaurerons la grande nation chinoise.
Un tel IDIOT DE LA PAIX dirige le peuple japonais.
La réponse du gouvernement et la couverture médiatique du nouveau corona et du fiasco d'Omicron ne nous ont laissé que des soupirs.
Même s'il a été révélé que la souche Omicron est affaiblie et infecte les voies respiratoires supérieures, comme le nez et les poumons, et est moins susceptible d'affecter les voies respiratoires inférieures, elle est toujours traitée comme Ebola.
Encore une fois, je n'ai pas pu m'empêcher de me demander : « Qu'est-il arrivé au peuple japonais ?
Comme je l'expliquerai en détail dans le texte principal, les effets néfastes de l'éducation démocratique d'après-guerre ont miné divers domaines et provoqué de graves changements et fissures au Japon.
Pendant une longue période, la diligence que les Japonais ont cultivée a été négligée, un

e au contraire, il a été ciblé.
Symbolique de cela est la réforme des styles de travail.
Il est conçu pour permettre aux travailleurs de "choisir" des styles de travail divers et flexibles.
Il est basé sur des normes mondiales, notamment un salaire égal pour un travail égal, des plafonds pour les heures supplémentaires et des congés payés obligatoires.
Cependant, je ne pouvais pas m'empêcher de me sentir mal à l'aise.
La méthode de travail japonaise est niée ; on dit aux gens qu'ils doivent prendre le plus de temps possible, et le gouvernement leur signifie qu'ils n'ont pas à travailler dur parce que le salaire est le même qu'ils travaillent ou non.
En d'autres termes, travailler plus dur que les autres pour le bien de sa famille, de l'entreprise ou même de son pays.
Dans de telles circonstances, si vous demandez « en tant que japonais » ou « qu'est-ce qu'un japonais », on se moquera de vous, « de quoi parlez-vous ?
Les Japonais du futur ne devraient-ils vraiment pas être les Japonais d'origine ?
Se verront-ils refuser la possibilité de travailler dur dans un pays où les ressources sont rares et où les ressources humaines sont le seul atout ?
Ce livre présente la façon dont les Japonais vivaient et pose la question "qu'est-ce que le japonais ?"
Il a un titre sévère, "Les Japonais qui ont secoué le monde", mais il n'est pas nécessaire d'agir formellement.
Les personnes que je voudrais présenter ici sont les personnes qui ont fait ce que l'on attend d'un Japonais d'une manière franche et qui l'ont fait.
Dans "Encouragement of Learning" de Yukichi Fukuzawa, une phrase célèbre est : "L'indépendance de chacun rend son pays indépendant.
Cette phrase est basée sur l'idée de Fukuzawa selon laquelle la prospérité et la modernisation d'une nation ne peuvent être réalisées que lorsque chaque citoyen est indépendant et travaille dur.
L'esprit du peuple Meiji peut se résumer en ces mots.
Ils n'étaient ni intimidés ni intimidés par les puissances occidentales, qui s'étaient modernisées grâce à la révolution industrielle, mais continuaient d'avancer, déterminés à ne pas être vaincus mais à les rattraper et à les dépasser.
Aucun individu ou nation ne peut survivre s'il est déprécié et ignoré par les autres. Au lieu de cela, le peuple et le pays doivent se débarrasser de leurs chouchous et devenir indépendants au vrai sens du terme.
Je crois que nous devons maintenant nous rappeler qu'une nation est seulement aussi brillante que les efforts de ses citoyens.
Je serai ravi si les images de nos prédécesseurs présentées dans ce livre peuvent nous aider à comprendre cela, ne serait-ce qu'un peu.
Je dois aussi mentionner le plaisir que j'ai eu à travailler avec Masayuki Takayama, un journaliste chevronné que je respecte, sur ce livre.
M. Takayama, qui a toujours été à l'avant-garde du journalisme en tant que journaliste pour le département des affaires sociales du Sankei Shimbun, en tant que correspondant et en tant que chroniqueur, est toujours à l'avant-garde pour diriger ses jeunes collègues avec sa quantité écrasante de lecture et de compétences analytiques.
L'opportunité de parler et de discuter avec M. Takayama pendant une longue période a été une expérience et un temps que je n'échangerais pour rien au monde.
Je veux profiter de cette occasion pour exprimer ma sincère gratitude.
Je voudrais également exprimer ma profonde gratitude à M. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), M. Katsuyuki Ozaki et M. Yuki Watanabe de S.B. Créatif pour la précieuse opportunité.

Rysyou Kadota, début du printemps 2022

 

japanilaiset, jotka järkyttivät maailmaa

Toissapäivänä Twitterissä Masahiro Miyazaki ylisti ja suositteli tätä 15. helmikuuta 2020 julkaistua kirjaa.
Kirja on vuoropuhelu sodanjälkeisen maailman ainoan toimittajan Masayuki Takayaman ja tämän päivän nousevimman toimittajan Ryusho Kadotan välillä maailmaa ravistelevista japanilaisista.
Joten pyysin ystävääni, yksi parhaista lukijoista, ostamaan sen.
Tämä kirja on pakollista luettavaa japanilaisille ja kansalle ympäri maailmaa.
Jokaisen Japanin kansalaisen, joka osaa lukea, on mentävä lähimpään kirjakauppaan tilaamaan.
Kerron muulle maailmalle niin paljon kuin mahdollista.

Esi-isiemme henki ja elämäntapa ovat lahja japanilaisille risteyksessä.
- "Esipuheen" sijaan
On syy, miksi ajattelin: "Minulla ei ole muuta vaihtoehtoa kuin tehdä tämä", kun minua pyydettiin osallistumaan tähän vuoropuheluun.
Ajattelin, että se voisi olla arvokas tilaisuus koskea "kriittisiin muutoksiin", joista japanilaiset eivät ole tietoisia.
Käytän päivittäin erilaisia ​​työkaluja tiedon levittämiseen.
Sanamäärän ja aikarajoitusten vuoksi kuitenkin kysyn itseltäni, onnistuuko se, mitä minun on sanottava.
Jos on arvokas tilaisuus ratkaista tämä ongelma, minun kaltaisillani ei ole varaa jättää sitä käyttämättä.
Joten mikä on kohtalokas muutos japanilaisissa?
Monet ihmiset ajattelevat, että Japanissa on jotain vialla, mutta yllättävän harva osaa ilmaista sen sanoin.
Kuitenkin, jos annan sinulle konkreettisen esimerkin, se soittaa kelloa.
Esimerkiksi liike perua 2021 Tokion olympialaiset. Mitä helvettiä se oli?
"Palauta olympialaiset" "Ovatko olympialaiset tärkeämpiä kuin ihmisten elämä?"
Tällaisessa hysteerisessä tilassa, joka peitti koko Japanin, monet ihmiset olisivat menettäneet sanansa.
Tokion olympialaisia ​​ei kukaan pakottanut meille.
7. syyskuuta 2013 Tokio voitti Buenos Airesissa, Argentiinassa, tarjouksen isäntäkaupungiksi kovan tarjoussodan jälkeen.
En koskaan unohda sitä ilon hetkeä.
Se oli kunnia ja hetki, kun Japani otti suuren vastuun maailman urheilijoille.
Japanilla on vastuu maailman urheilijoille: luoda ympäristö, jossa urheilijat voivat maksimoida potentiaalinsa, saada heidät tuntemaan olonsa hyväksi kilpaillessaan ja innostaa maailman ihmisiä.
Se on sellainen "vastuu", jonka Japani on ottanut, sekä kunnia olla isäntäkaupunki.
Vuoden lykkäyksen jälkeen positiivisten sepelvaltimotapausten, vakavien tapausten ja kuolemantapausten määrä; on Japanissa yhden tai kaksi suuruusluokkaa pienempi kuin muissa maissa. Se voisi esimerkiksi sanoa, että Japani oli ainoa maa, joka pystyi isännöimään tapahtumaa.
Japanilaiset joutuivat kuitenkin tiradiin, joka jätti huomiotta numerot ja tilastot ja kysyi, olivatko olympialaiset tärkeämpiä kuin ihmisten elämä.
Se oli myös törkeä häpeä Japanille kansainväliselle yhteisölle antamansa lupauksen rikkomisesta.
Olympiavastaiset voimat kääntyivät myös urheilijoiden kimppuun.
Jopa leukemiasta selvinnyt uimari Rikako Ike joutui loukkaavan kielen kohteeksi. Monet urheilijat joutuivat ilkeän panettelun kohteeksi Twitterin ja muiden tiedotusvälineiden kautta jopa olympialaisten alkamisen jälkeen.
Milloin japanilaisista tuli tällaisia? Olen varma, että monet teistä ovat tunteneet näin. Näen tämän ilmiönä, joka osoittaa selvästi "muuttavan Japanin".
Ja kun käänsimme katseemme politiikkaan, paljastui Kiinan ongelman vuoksi säälittävän kansan ilme.
Samalla kun Yhdysvallat ja Eurooppa hyväksyivät päätöslauselmia, joissa tuomittiin Kiinan ihmisoikeudet ja määräsivät pakotteita, Japani yksin hautasi päätöslauselmat kahdesti, kesä- ja joulukuussa 2021.
Eikö Japani voi edes tehdä tätä?
Japanilaiset eivät voineet uskoa omia silmiään ja korviaan.
Ei ole ihme, että Japanin politiikan on osoitettu olevan Kiinan kommunistisen puolueen vaikutuksen alainen sanan kaikissa merkityksissä.
Japanilaiset ottavat edelleen asenteen "Japanilla ei ole mitään tekemistä sen kanssa" sorretuille ihmisille, kuten uigureille, jotka huutavat epätoivoisesti apua kansanmurhasta, ja hongkongilaisiin, joiden vapaus ja ihmisoikeudet on murskattu.
Lisäksi he eivät edes ymmärrä, että Japani on Tiibetin, Uiguurien, Hongkongin ja Taiwanin ulkopuolella, kuten presidentti Xi Jinpingin sanat osoittavat: "Lunastamme sadan vuoden häpeän ja ennallistamme suuren Kiinan kansan.
Tällainen RAUHANIDIOOTTI hallitsee japanilaisia.
Hallituksen vastaus ja median uutisointi uudesta koronasta ja Omicronin fiaskosta ovat jättäneet meille vain huokauksia.
Vaikka on paljastunut, että Omicron-kanta on heikentynyt ja tartuttaa ylempiä hengitysteitä, kuten nenää ja keuhkoja, ja vaikuttaa harvemmin alempiin hengitysteihin, sitä hoidetaan edelleen kuin ebolaa.
Jälleen, en voinut olla ihmettelemättä: "Mitä tapahtui japanilaisille?
Kuten päätekstissä kerron yksityiskohtaisesti, sodanjälkeisen demokraattisen koulutuksen kielteiset vaikutukset ovat heikentäneet eri aloja ja aiheuttaneet vakavia muutoksia ja halkeamia Japanissa.
Pitkän ajan japanilaisten ahkeruutta on laiminlyöty, a

ja päinvastoin, se on kohdistettu.
Tämän symboli on työtyylien uudistaminen.
Se on suunniteltu antamaan työntekijöille mahdollisuus "valita" monipuolisia ja joustavia työtyylejä.
Se perustuu maailmanlaajuisiin standardeihin, mukaan lukien sama palkka samasta työstä, ylityön ylärajat ja pakollinen palkallinen loma.
En kuitenkaan voinut muuta kuin tuntea oloni epämukavaksi.
Japanilainen tapa työskennellä kielletään; ihmisille kerrotaan, että heidän on pidettävä mahdollisimman paljon vapaata, ja hallitus tarkoittaa heille, että heidän ei tarvitse tehdä kovaa työtä, koska palkka on sama riippumatta siitä, työskentelevätkö he tai eivät.
Toisin sanoen työskennellä kovemmin kuin muut oman perheen, yrityksen tai se kielsi jopa oman maansa hyväksi.
Tällaisissa olosuhteissa, jos kysyt "japanilaisena" tai "mikä on japanilainen", sinulle nauretaan: "Mistä sinä puhut?"
Eikö japanilaisten pitäisi tulevaisuudessa todella olla alkuperäisiä japanilaisia?
Kielletäänkö heiltä mahdollisuus työskennellä lujasti maassa, jossa resurssit ovat niukat ja henkilöresurssit ovat ainoa voimavara?
Tämä kirja esittelee japanilaisten elämää ja kysyy: "Mikä on japanilainen?"
Sillä on ankara otsikko "Japanilaiset, jotka järkyttivät maailmaa", mutta siinä ei ole tarvetta toimia muodollisesti.
Haluan esitellä täällä ihmisiä, jotka ovat tehneet sen, mitä japanilaiselta odotetaan suoraan, ja ovat tehneet sen.
Yukichi Fukuzawan teoksessa "Oppimisen kannustaminen" kuuluisa lause kuuluu: "Ihmisen itsenäisyys tekee maasta itsenäisen.
Tämä lause perustuu Fukuzawan näkemykseen, jonka mukaan kansakunnan vauraus ja modernisoituminen voidaan saada aikaan vain, kun jokainen kansalainen on itsenäinen ja pyrkii kovasti.
Meijin kansan henki voidaan tiivistää näihin sanoihin.
Länsivallat, jotka olivat modernisoituneet teollisen vallankumouksen kautta, eivät pelänneet eivätkä pelänneet heitä, vaan jatkoivat matkaansa eteenpäin päättäen olla lyömättä, vaan saavuttaakseen ja ohittavan heidät.
Yksikään yksilö tai kansakunta ei voi selviytyä, jos muut vähättelevät heitä ja jättävät huomiotta. Sen sijaan ihmisten ja maan on päästävä eroon hemmottelustaan ​​ja tulla itsenäisiksi sanan varsinaisessa merkityksessä.
Uskon, että meidän on nyt muistettava, että kansakunta on vain niin valoisa kuin sen kansalaisten ponnistelut.
Olen iloinen, jos tässä kirjassa esitellyt kuvat edeltäjistämme voivat auttaa meitä ymmärtämään tämän, vaikka vain vähän.
Minun on myös mainittava ilo, joka minulla oli työskennellä Masayuki Takayaman, vanhemman toimittajan, jota kunnioitan, kanssa tämän kirjan parissa.
Mr. Takayama, joka on aina ollut journalismin eturintamassa Sankei Shimbunin sosiaaliosaston toimittajana, kirjeenvaihtajana ja kolumnistina, on edelleen eturintamassa nuorempien kollegoidensa johtamisessa valtavalla luku- ja lukumäärällä. analyyttiset taidot.
Mahdollisuus puhua ja keskustella herra Takayaman kanssa pitkään oli kokemus ja aika, jota en vaihtaisi mihinkään.
Haluan käyttää tilaisuutta hyväkseni ja ilmaista vilpittömän kiitollisuuteni.
Haluan myös ilmaista syvät kiitokseni Kenji Takayalle (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), Katsuyuki Ozakille ja Yuki Watanabelle S.B. Luova arvokkaaseen mahdollisuuteen.

Rysyou Kadota, alkukevät 2022

 

दुनिया को हिला देने वाले जापानी

दूसरे दिन ट्विटर पर, मासाहिरो मियाज़ाकी ने 15 फरवरी, 2020 को प्रकाशित इस पुस्तक की अत्यधिक प्रशंसा की और अनुशंसा की।
यह पुस्तक युद्ध के बाद की दुनिया में एकमात्र पत्रकार मासायुकी ताकायामा और दुनिया को हिला देने वाले जापानियों पर आज के सबसे उभरते पत्रकार रयूशो कडोटा के बीच एक संवाद है।
इसलिए मैंने अपने सबसे अच्छे पाठकों में से एक मित्र को इसे खरीदने के लिए कहा।
यह पुस्तक जापानी लोगों और दुनिया भर के लोगों के लिए अवश्य पढ़ी जानी चाहिए।
प्रत्येक जापानी नागरिक जो पढ़ सकता है उसे सदस्यता लेने के लिए निकटतम किताबों की दुकान पर जाना चाहिए।
मैं बाकी दुनिया को ज्यादा से ज्यादा जानकारी दूंगा।

हमारे पूर्वजों की आत्मा और जीवन शैली चौराहे पर जापानी लोगों के लिए एक उपहार है।
- "प्रस्तावना" के बजाय
जब मुझे इस संवाद में भाग लेने के लिए कहा गया, तो एक कारण है कि मैंने सोचा, "मेरे पास ऐसा करने के अलावा कोई विकल्प नहीं है।"
मैंने सोचा कि यह उन "महत्वपूर्ण परिवर्तनों" को छूने का एक मूल्यवान अवसर हो सकता है जिनसे जापानी लोग अनजान हैं।
मैं प्रतिदिन सूचनाओं के प्रसार के लिए विभिन्न प्रकार के उपकरणों का उपयोग करता हूँ।
हालाँकि, शब्द गणना और समय सीमा के कारण, मैं खुद से पूछता रहता हूँ कि क्या मुझे जो कहना है वह हो रहा है।
अगर इस समस्या को हल करने का एक अनमोल अवसर है, तो मेरे जैसे लोग इसे चूकने का जोखिम नहीं उठा सकते।
तो जापानी लोगों में घातक परिवर्तन क्या है?
बहुत से लोगों को लगता है कि जापान में कुछ गड़बड़ है, लेकिन आश्चर्यजनक रूप से कुछ ही इसे शब्दों में व्यक्त कर सकते हैं।
हालांकि, अगर मैं आपको एक ठोस उदाहरण देता हूं, तो यह घंटी बजेगा।
उदाहरण के लिए, 2021 टोक्यो ओलंपिक को रद्द करने का आंदोलन। वह क्या बकवास था?
"ओलंपिक लौटाओ" "क्या ओलंपिक लोगों के जीवन से ज्यादा महत्वपूर्ण है?"
ऐसी उन्मादपूर्ण स्थिति में जिसने पूरे जापान को कवर किया, बहुत से लोगों ने अपनी बात खो दी होगी।
टोक्यो ओलंपिक हम पर किसी ने थोपा नहीं था।
7 सितंबर, 2013 को, ब्यूनस आयर्स, अर्जेंटीना में, टोक्यो ने एक भयंकर बोली युद्ध के बाद मेजबान शहर बनने की बोली जीती।
खुशी के उस पल को मैं कभी नहीं भूल पाऊंगा।
यह एक सम्मान और क्षण था जब जापान ने दुनिया के एथलीटों के लिए एक बड़ी जिम्मेदारी ली।
दुनिया के एथलीटों के प्रति जापान की जिम्मेदारी है: एक ऐसा वातावरण तैयार करना जहां एथलीट अपनी क्षमता को अधिकतम कर सकें, उन्हें प्रतिस्पर्धा के बारे में अच्छा महसूस करा सकें और दुनिया के लोगों को प्रेरित कर सकें।
यह उस तरह की "जिम्मेदारी" है जिसे जापान ने मेजबान शहर होने के सम्मान के साथ ग्रहण किया है।
एक साल के स्थगन के बाद, सकारात्मक कोरोनरी मामलों, गंभीर मामलों और मौतों की संख्या; अन्य देशों की तुलना में जापान में परिमाण के एक या दो क्रम कम हैं। उदाहरण के लिए, यह कह सकता है कि जापान एकमात्र देश था जो इस आयोजन की मेजबानी कर सकता था।
हालांकि, जापान के लोगों को एक तीखे हमले में पकड़ा गया, जिसने संख्याओं और आंकड़ों को नजरअंदाज कर दिया, यह पूछते हुए कि क्या ओलंपिक लोगों के जीवन से ज्यादा महत्वपूर्ण थे।
यह अंतर्राष्ट्रीय समुदाय के लिए "अपने वादे से मुकर जाने" के संबंध में जापान के लिए एक अपमानजनक बदनामी भी थी।
ओलंपिक विरोधी ताकतों ने भी एथलीटों पर निशाना साधा।
यहां तक ​​कि रिकाको इके, एक तैराक, जो ल्यूकेमिया से बच गया था, को भी अभद्र भाषा का शिकार होना पड़ा। ओलंपिक शुरू होने के बाद भी कई एथलीटों को ट्विटर और अन्य मीडिया के माध्यम से शातिर बदनामी का शिकार होना पड़ा।
जापानी इस तरह कब बने? मुझे यकीन है कि आप में से कई लोगों ने ऐसा महसूस किया होगा। मैं इसे एक ऐसी घटना के रूप में देखता हूं जो स्पष्ट रूप से "बदलते जापान" को दिखाती है।
और जब हमने अपनी नज़र राजनीति की ओर मोड़ी, तो एक ऐसे राष्ट्र का रूप सामने आया जो चीनी समस्या के कारण दयनीय था।
जबकि अमेरिका और यूरोप ने चीन के मानवाधिकारों की निंदा करते हुए प्रस्ताव पारित किए और प्रतिबंध लगाए, अकेले जापान ने जून और दिसंबर 2021 में दो बार प्रस्तावों को दफन कर दिया।
क्या जापान भी ऐसा नहीं कर सकता?
जापानी लोगों को अपनी आंखों और कानों पर विश्वास नहीं हो रहा था।
इसमें कोई आश्चर्य की बात नहीं है कि जापानी राजनीति को हर मायने में चीनी कम्युनिस्ट पार्टी के प्रभाव में दिखाया गया है।
जापानी लोग उइगर जैसे उत्पीड़ित लोगों के लिए "जापान का इससे कोई लेना-देना नहीं है" का रवैया अपनाना जारी रखते हैं, जो नरसंहार से मदद की गुहार लगा रहे हैं, और हांगकांग के लोग जिनकी स्वतंत्रता और मानवाधिकारों को कुचल दिया गया है।
इसके अलावा, उन्हें यह भी एहसास नहीं है कि जापान तिब्बत, उइघुर, हांगकांग और ताइवान से परे है, जैसा कि राष्ट्रपति शी जिनपिंग के शब्दों से पता चलता है, "हम सौ साल की शर्म को दूर करेंगे और महान चीनी राष्ट्र को बहाल करेंगे।
ऐसा PEACE IDIOT जापानी लोगों पर राज करता है।
सरकार की प्रतिक्रिया और नए कोरोना पर मीडिया की कवरेज और ओमाइक्रोन की घटना ने हमें आहें भरने के अलावा कुछ नहीं छोड़ा है।
भले ही यह पता चला है कि ओमाइक्रोन स्ट्रेन कमजोर हो गया है और ऊपरी श्वसन पथ, जैसे कि नाक और फेफड़े को संक्रमित करता है, और निचले श्वसन पथ को प्रभावित करने की संभावना कम है, फिर भी इसका इलाज इबोला की तरह किया जा रहा है।
फिर से, मैं मदद नहीं कर सका, लेकिन आश्चर्य हुआ, "जापानी लोगों को क्या हुआ?
जैसा कि मैं मुख्य पाठ में विस्तार से चर्चा करूंगा, युद्ध के बाद की लोकतांत्रिक शिक्षा के प्रतिकूल प्रभावों ने विभिन्न क्षेत्रों को कमजोर कर दिया है और जापान में गंभीर परिवर्तन और दरारें लाई हैं।
एक विस्तारित अवधि में, जापानियों ने जो परिश्रम किया है, उसकी उपेक्षा की गई है, a

और इसके विपरीत, इसे लक्षित किया गया है।
इसका प्रतीक कार्यशैली में सुधार है।
यह श्रमिकों को विविध और लचीली कार्य शैलियों को "चुनने" की अनुमति देने के लिए डिज़ाइन किया गया है।
यह वैश्विक मानकों पर आधारित है, जिसमें समान काम के लिए समान वेतन, ओवरटाइम काम की ऊपरी सीमा और अनिवार्य भुगतान अवकाश शामिल हैं।
हालांकि, मैं मदद नहीं कर सका लेकिन असहज महसूस कर रहा था।
काम करने के जापानी तरीके से इनकार किया गया है; लोगों से कहा जाता है कि उन्हें जितना हो सके छुट्टी लेनी है, और सरकार का मतलब उनके लिए है कि उन्हें कड़ी मेहनत नहीं करनी है क्योंकि वेतन समान है चाहे वे काम करें या न करें।
दूसरे शब्दों में, अपने परिवार, कंपनी के लिए दूसरों की तुलना में अधिक मेहनत करना, या अपने देश को भी नकारना।
ऐसी परिस्थितियों में, यदि आप "एक जापानी के रूप में" या "एक जापानी क्या है" पूछते हैं, तो आपको हंसी आएगी, "आप किस बारे में बात कर रहे हैं?"
क्या भविष्य में जापानियों को वास्तव में मूल जापानी नहीं होना चाहिए?
क्या उन्हें ऐसे देश में कड़ी मेहनत करने के अवसर से वंचित कर दिया जाएगा जहां संसाधनों की कमी है, और मानव संसाधन ही एकमात्र संपत्ति है?
यह पुस्तक बताती है कि जापानी लोग कैसे रहते थे और पूछते हैं, "जापानी क्या है?"
इसका एक कठोर शीर्षक है, "जापानी जिसने दुनिया को हिला दिया," लेकिन औपचारिक रूप से कार्य करने की कोई आवश्यकता नहीं है।
जिन लोगों का मैं यहां परिचय देना चाहता हूं, वे वे लोग हैं जिन्होंने एक जापानी व्यक्ति के रूप में जो अपेक्षित है वह किया है और स्पष्ट रूप से किया है।
युकिची फुकुजावा के "सीखने के प्रोत्साहन" में एक प्रसिद्ध वाक्यांश है: "किसी की स्वतंत्रता किसी के देश को स्वतंत्र बनाती है।
यह वाक्यांश फुकुजावा के इस विचार पर आधारित है कि किसी राष्ट्र की समृद्धि और आधुनिकीकरण तभी हो सकता है जब प्रत्येक नागरिक स्वतंत्र हो और कड़ी मेहनत करे।
मीजी लोगों की भावना को इन शब्दों में अभिव्यक्त किया जा सकता है।
वे पश्चिमी शक्तियों से न तो डरे और न ही भयभीत थे, जिन्होंने औद्योगिक क्रांति के माध्यम से आधुनिकीकरण किया था, लेकिन आगे बढ़ते रहे, हारने के लिए नहीं बल्कि उन्हें पकड़ने और आगे निकलने के लिए दृढ़ थे।
कोई भी व्यक्ति या राष्ट्र तब तक जीवित नहीं रह सकता जब तक कि दूसरे उसे नीचा दिखाकर उसकी अवहेलना न कर दें। इसके बजाय, लोगों और देश को अपने लाड़-प्यार से छुटकारा पाना चाहिए और सही मायने में स्वतंत्र होना चाहिए।
मेरा मानना ​​है कि हमें अब यह याद रखना चाहिए कि एक राष्ट्र उतना ही उज्ज्वल होता है जितना कि उसके नागरिकों के प्रयास।
मुझे खुशी होगी अगर इस पुस्तक में पेश किए गए हमारे पूर्ववर्तियों के चित्र हमें इसे समझने में मदद कर सकते हैं, भले ही यह थोड़ा ही क्यों न हो।
मुझे इस पुस्तक में एक वरिष्ठ पत्रकार मासायुकी ताकायामा के साथ काम करने में मिली खुशी का भी उल्लेख करना चाहिए, जिसका मैं सम्मान करता हूं।
श्री ताकायामा, जो हमेशा संकेई शिंबुन के सामाजिक मामलों के विभाग के एक संवाददाता के रूप में पत्रकारिता में सबसे आगे रहे हैं, एक संवाददाता के रूप में, और एक स्तंभकार के रूप में, अभी भी अपने युवा सहयोगियों को पढ़ने की भारी मात्रा के साथ नेतृत्व करने में सबसे आगे हैं और विश्लेषणात्मक कौशल।
श्री ताकायामा के साथ लंबे समय तक बात करने और चर्चा करने का अवसर एक अनुभव और समय था कि मैं किसी भी चीज़ के लिए व्यापार नहीं करूंगा।
मैं इस अवसर पर अपनी हार्दिक कृतज्ञता व्यक्त करना चाहता हूं।
मैं श्री केंजी ताकाया (वा नो कुनी चैनल/टीएके प्लानिंग), श्री कत्सुयुकी ओजाकी और एस.बी. कीमती अवसर के लिए रचनात्मक।

Rysyou Kadota, अर्ली स्प्रिंग 2022

 

japanerne som rystet verden

Forleden på Twitter roste og anbefalte Masahiro Miyazaki denne boken utgitt 15. februar 2020.
Boken er en dialog mellom Masayuki Takayama, den eneste journalisten i etterkrigsverdenen, og Ryusho Kadota, den mest oppegående journalisten i dag, om japanerne som rystet verden.
Så jeg spurte vennen min, en av de beste leserne, om å kjøpe den.
Denne boken er en må-lese for det japanske folket og folk over hele verden.
Alle japanske statsborgere som kan lese må gå til nærmeste bokhandel for å abonnere.
Jeg vil la resten av verden få vite så mye som mulig.

Våre forfedres ånd og levesett er en gave til det japanske folket ved korsveien.
-I stedet for et "forord"
Det er en grunn til at jeg tenkte «jeg har ikke noe annet valg enn å gjøre dette», da jeg ble spurt om å delta i denne dialogen.
Jeg tenkte at det kunne være en verdifull mulighet til å berøre de "kritiske endringene" som japanere ikke er klar over.
Jeg bruker en rekke verktøy for å formidle informasjon daglig.
Men på grunn av antall ord og tidsbegrensninger, spør jeg meg selv om det jeg trenger å si er å komme igjennom.
Hvis det er en verdifull mulighet til å løse dette problemet, har folk som meg ikke råd til å gå glipp av det.
Så hva er den fatale endringen i det japanske folket?
Mange føler at det er noe galt med Japan, men overraskende få kan uttrykke det med ord.
Men hvis jeg gir deg et konkret eksempel, vil det ringe en bjelle.
For eksempel bevegelsen for å avlyse OL i Tokyo i 2021. Hva i helvete var det?
"Return the Olympics" "Er OL viktigere enn folkets liv?"
I en så hysterisk tilstand som dekket hele Japan, ville mange mennesker bare ha mistet ordene.
OL i Tokyo ble ikke tvunget på oss av noen.
Den 7. september 2013, i Buenos Aires, Argentina, vant Tokyo budet om å bli vertsby etter en hard budkrig.
Jeg vil aldri glemme det øyeblikket av glede.
Det var en ære og et øyeblikk da Japan tok på seg et stort ansvar overfor verdens idrettsutøvere.
Japan har et ansvar overfor verdens idrettsutøvere: å skape et miljø der idrettsutøvere kan maksimere potensialet sitt, få dem til å føle seg bra med å konkurrere og inspirere verdens folk.
Det er den typen "ansvar" som Japan har påtatt seg, sammen med æren av å være vertsby.
Etter ett års utsettelse, antall positive koronartilfeller, alvorlige tilfeller og dødsfall; er en eller to størrelsesordener lavere i Japan enn i andre land. For eksempel kan det stå at Japan var det eneste landet som kunne arrangere arrangementet.
Imidlertid ble folket i Japan fanget i en tirade som ignorerte tallene og statistikken, og spurte om OL var viktigere enn folkets liv.
Det var også en opprørende miskreditering av Japan angående "avstå fra løftet" til det internasjonale samfunnet.
De anti-olympiske kreftene snudde seg også mot utøverne.
Til og med Rikako Ike, en svømmer som overlevde leukemi, ble utsatt for grovt språk. Mange idrettsutøvere ble utsatt for ond baktalelse via Twitter og andre medier også etter at OL startet.
Når ble japanerne slik? Jeg er sikker på at mange av dere må ha følt det slik. Jeg ser på dette som et fenomen som tydelig viser «det endrede Japan».
Og da vi vendte blikket mot politikk, ble utseendet til en nasjon som var patetisk på grunn av det kinesiske problemet avslørt.
Mens USA og Europa vedtok resolusjoner som fordømte Kinas menneskerettigheter og innførte sanksjoner, begravde Japan alene resolusjonene to ganger, i juni og desember 2021.
Kan ikke Japan gjøre dette?
Det japanske folket trodde ikke sine egne øyne og ører.
Det er ikke rart at japansk politikk har vist seg å være under påvirkning av det kinesiske kommunistpartiet i alle betydninger av ordet.
Japanere fortsetter å innta holdningen «Japan har ingenting med det å gjøre» til de undertrykte menneskene som uigurer, som desperat ber om hjelp fra folkemordet, og Hong Kong-folk hvis frihet og menneskerettigheter er knust.
Dessuten innser de ikke engang at Japan er utenfor Tibet, Uyghur, Hong Kong og Taiwan, som vist av president Xi Jinpings ord, "Vi vil forløse de hundre årene med skam og gjenopprette den store kinesiske nasjonen.
En slik FREDSIDIOT styrer det japanske folket.
Regjeringens svar og medias dekning av den nye koronaen og Omicron-fiaskoen har ikke etterlatt oss med annet enn sukk.
Selv om det har blitt avslørt at Omicron-stammen er svekket og infiserer de øvre luftveiene, som nesen og lungene, og det er mindre sannsynlig at den påvirker de nedre luftveiene, behandles den fortsatt som ebola.
Igjen kunne jeg ikke la være å lure på: "Hva skjedde med det japanske folket?
Som jeg vil diskutere i detalj i hovedteksten, har de negative effektene av demokratisk utdanning etter krigen undergravd ulike felt og ført til alvorlige endringer og sprekker i Japan.
Over en lengre periode har flid som japanerne har dyrket blitt neglisjert, en

og tvert imot, det har vært målrettet.
Symbolsk for dette er reformen av arbeidsstiler.
Den er designet for å tillate arbeidere å "velge" varierte og fleksible arbeidsstiler.
Den er basert på globale standarder, inkludert lik lønn for likt arbeid, øvre grenser for overtidsarbeid og obligatorisk lønnet permisjon.
Jeg kunne imidlertid ikke annet enn å føle meg ukomfortabel.
Den japanske måten å jobbe på nektes; folk får beskjed om at de må ta så mye fri som mulig, og myndighetene mener for dem at de ikke trenger å jobbe hardt fordi lønnen er den samme enten de jobber eller ikke.
Med andre ord, jobbe hardere enn andre for familiens skyld, selskapet, eller det nektet til og med ens land.
Under slike omstendigheter, hvis du spør "som en japaner" eller "hva er en japaner", vil du bli ledd av, "hva snakker du om?"
Skulle japanerne i fremtiden virkelig ikke være den originale japaneren?
Vil de bli nektet muligheten til å jobbe hardt i et land hvor ressursene er knappe, og menneskelige ressurser er den eneste ressursen?
Denne boken introduserer hvordan japanere levde og spør: "hva er japansk?"
Den har en streng tittel, «Japanerne som rystet verden», men det er ingen grunn til å opptre formelt.
Personene jeg vil introdusere her er de som har gjort det som forventes som en japaner på en ærlig måte og har gjort det.
I Yukichi Fukuzawas «Encouragement of Learning» er en kjent setning: «Ens uavhengighet gjør ens land uavhengig.
Denne frasen er basert på Fukuzawas idé om at velstand og modernisering av en nasjon bare kan oppnås når hver enkelt innbygger er uavhengig og streber hardt.
Ånden til Meiji-folket kan oppsummeres i disse ordene.
De ble verken kuet eller skremt av vestmaktene, som hadde modernisert seg gjennom den industrielle revolusjonen, men fortsatte å bevege seg fremover, fast bestemt på ikke å bli beseiret, men å ta igjen og innhente dem.
Ingen enkeltindivid eller nasjon kan overleve hvis de blir bagatellisert og ignorert av andre. I stedet må folket og landet kvitte seg med velvære og bli selvstendige i ordets rette forstand.
Jeg tror at vi nå må huske at en nasjon bare er like lys som innsatsen til innbyggerne.
Jeg vil bli glad hvis bildene av våre forgjengere som er introdusert i denne boken kan hjelpe oss å forstå dette, selv om det bare er litt.
Jeg må også nevne gleden jeg hadde å jobbe med Masayuki Takayama, en seniorjournalist som jeg respekterer, på denne boken.
Mr. Takayama, som alltid har vært i forkant av journalistikken som reporter for Sankei Shimbuns sosialavdeling, som korrespondent og som spaltist, er fortsatt i spissen for å lede sine yngre kolleger med sin overveldende mengde lesing og analytiske ferdigheter.
Muligheten til å snakke og diskutere med Mr. Takayama over lang tid var en opplevelse og tid som jeg ikke ville byttet for noe.
Jeg vil benytte anledningen til å uttrykke min oppriktige takknemlighet.
Jeg vil også uttrykke min dype takknemlighet til Mr. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), Mr. Katsuyuki Ozaki og Mr. Yuki Watanabe fra S.B. Kreativ for den dyrebare muligheten.

Rysyou Kadota, tidlig på våren 2022

 

dünyayı sallayan japonlar

Geçen gün Twitter'da Masahiro Miyazaki 15 Şubat 2020'de yayınlanan bu kitabı çok övdü ve tavsiye etti.
Kitap, savaş sonrası dünyanın ilk ve tek gazetecisi Masayuki Takayama ile günümüzün en umut verici gazetecisi Ryusho Kadota arasında dünyayı sarsan Japonlar üzerine bir diyalog.
Bu yüzden en iyi okuyuculardan biri olan arkadaşımdan satın almasını istedim.
Bu kitap, Japon halkı ve dünya çapındaki insanlar için mutlaka okunması gereken bir kitaptır.
Okuyabilen her Japon vatandaşı abone olmak için en yakın kitapçıya gitmelidir.
Dünyanın geri kalanının mümkün olduğunca çok şey bilmesini sağlayacağım.

Atalarımızın ruhu ve yaşam biçimi, yol ayrımındaki Japon halkına bir armağandır.
-"Önsöz" yerine
Bu diyaloğa katılmam istendiğinde “Bunu yapmaktan başka çarem yok” diye düşünmemin bir nedeni var.
Japonların farkında olmadığı "kritik değişikliklere" değinmek için değerli bir fırsat olabileceğini düşündüm.
Bilgileri günlük olarak yaymak için çeşitli araçlar kullanırım.
Ancak, kelime sayısı ve zaman kısıtlamaları nedeniyle, söylemem gerekenin üstesinden gelip gelmediğini kendime sorup duruyorum.
Bu sorunu çözmek için değerli bir fırsat varsa, benim gibi insanlar bunu kaçırmayı göze alamazlar.
Peki Japon halkındaki ölümcül değişim nedir?
Birçok insan Japonya'da bir sorun olduğunu düşünüyor, ancak şaşırtıcı bir şekilde çok azı bunu kelimelerle ifade edebiliyor.
Ancak size somut bir örnek verirsem zil çalacaktır.
Örneğin, 2021 Tokyo Olimpiyatlarını iptal etme hareketi. Bu da neydi böyle?
"Olimpiyatları Geri Döndür" "Olimpiyatlar insanların hayatından daha mı önemli?"
Tüm Japonya'yı kaplayan böylesine histerik bir durumda, pek çok insan sözlerini yitirirdi.
Tokyo Olimpiyatları bizi kimse zorlamadı.
7 Eylül 2013'te Arjantin, Buenos Aires'te Tokyo, şiddetli bir ihale savaşının ardından ev sahibi şehir olma teklifini kazandı.
O sevinç anını asla unutmayacağım.
Japonya'nın dünya sporcularına karşı büyük bir sorumluluk üstlendiği bir onurdu ve bir andı.
Japonya'nın dünyadaki sporculara karşı sorumluluğu vardır: sporcuların potansiyellerini en üst düzeye çıkarabilecekleri, yarışma konusunda kendilerini iyi hissetmelerini sağlayacak ve dünya insanlarına ilham verecekleri bir ortam yaratmak.
Japonya'nın ev sahibi şehir olmanın onuruyla birlikte üstlendiği türden bir "sorumluluk".
Bir yıllık ertelemeden sonra pozitif koroner vaka sayısı, ağır vaka ve ölüm sayısı; Japonya'da diğer ülkelere göre bir veya iki büyüklük sırası daha düşüktür. Örneğin, etkinliğe ev sahipliği yapabilecek tek ülkenin Japonya olduğu söylenebilir.
Ancak, Japonya halkı sayıları ve istatistikleri görmezden gelen ve Olimpiyatların insanların hayatlarından daha önemli olup olmadığını soran bir tiradın içine düştüler.
Aynı zamanda, uluslararası topluma "vaadinden cayma" konusunda Japonya'ya karşı büyük bir itibarsızlıktı.
Olimpiyat karşıtı güçler de sporculara sırtını döndü.
Lösemiden kurtulan yüzücü Rikako Ike bile küfürlü dile maruz kaldı. Olimpiyatlar başladıktan sonra bile birçok sporcu Twitter ve diğer medya aracılığıyla acımasız iftiralara maruz kaldı.
Japonlar ne zaman bu hale geldi? Eminim çoğunuz böyle hissetmişsinizdir. Bunu, "değişen Japonya"yı açıkça gösteren bir olgu olarak görüyorum.
Ve gözümüzü siyasete çevirdiğimizde Çin sorunu yüzünden acınası bir milletin görüntüsü ortaya çıktı.
ABD ve Avrupa, Çin'in insan haklarını kınayan ve yaptırımlar uygulayan kararlar alırken, Japonya tek başına kararları Haziran ve Aralık 2021'de iki kez gömdü.
Japonya bunu bile yapamaz mı?
Japon halkı kendi gözlerine ve kulaklarına inanamadı.
Japon siyasetinin kelimenin tam anlamıyla Çin Komünist Partisinin etkisi altında olduğunun gösterilmesi şaşırtıcı değil.
Japon halkı, soykırımdan çaresizce yardım isteyen Uygurlar, özgürlüğü ve insan hakları ezilen Hong Kong halkı gibi mazlum insanlara "Japonya'nın bununla hiçbir ilgisi yok" tavrını almaya devam ediyor.
Dahası, Japonya'nın Tibet, Uygur, Hong Kong ve Tayvan'ın ötesinde olduğunun farkında bile değiller, Başkan Xi Jinping'in sözlerinin gösterdiği gibi, "Yüz yıllık utancı kurtaracağız ve büyük Çin ulusunu geri getireceğiz.
Böyle bir BARIŞ IDIOT'u Japon halkına hükmeder.
Hükümetin tepkisi ve medyanın yeni korona ve Omicron fiyaskosunu kapsaması bize iç çekmekten başka bir şey bırakmadı.
Omicron suşunun zayıfladığı, burun ve akciğerler gibi üst solunum yollarını enfekte ettiği ve alt solunum yollarını etkileme olasılığının daha düşük olduğu ortaya çıkmış olsa da, hala Ebola gibi tedavi ediliyor.
Yine, yardım edemedim ama merak ettim, "Japon halkına ne oldu?
Ana metinde detaylı olarak tartışacağım gibi, savaş sonrası demokratik eğitimin olumsuz etkileri Japonya'da çeşitli alanların altını oymuş, ciddi değişimler ve çatlaklar meydana getirmiştir.
Uzun bir süre boyunca, Japonların geliştirdiği titizlik ihmal edildi,

ve tam tersine hedef alınmıştır.
Bunun sembolü, çalışma tarzlarının reformudur.
Çalışanların çeşitli ve esnek çalışma tarzlarını "seçmelerine" izin vermek için tasarlanmıştır.
Eşit işe eşit ücret, fazla mesai üst limitleri ve zorunlu ücretli izin gibi küresel standartları temel almaktadır.
Ancak kendimi rahatsız hissetmeden edemedim.
Japonların çalışma şekli reddedilir; insanlara mümkün olduğu kadar çok zaman ayırmaları gerektiği söylenir ve hükümet onlar için çok çalışmak zorunda olmadıkları anlamına gelir çünkü çalışsalar da çalışmasalar da maaş aynıdır.
Başka bir deyişle, kişinin ailesi, şirketi ya da ülkesini bile inkar ettiği için diğerlerinden daha çok çalışmak.
Bu durumda, "Japon olarak" veya "Japon nedir" diye sorarsanız, "Neyden bahsediyorsunuz?" diye gülüp geçeceksiniz.
Gelecekteki Japonlar gerçekten orijinal Japon olmamalı mı?
Kaynakların kıt olduğu ve insan kaynaklarının tek varlık olduğu bir ülkede çok çalışma fırsatından mahrum kalacaklar mı?
Bu kitap Japonların nasıl yaşadığını tanıtıyor ve "Japon nedir?" diye soruyor.
Sert bir başlığı var, "Dünyayı sallayan Japonlar" ama resmi davranmaya gerek yok.
Burada tanıtmak istediğim kişiler, bir Japon olarak kendisinden bekleneni samimi bir şekilde yapmış ve yapmış kişilerdir.
Yukichi Fukuzawa'nın "Öğrenmenin Teşviki"nde ünlü bir ifade şöyledir: "Kişinin bağımsızlığı, ülkesini bağımsız kılar.
Bu ifade, Fukuzawa'nın bir ulusun refahının ve modernleşmesinin ancak her vatandaş bağımsız olduğunda ve çok çaba gösterdiğinde gerçekleşebileceği fikrine dayanmaktadır.
Meiji halkının ruhu bu sözlerle özetlenebilir.
Sanayi Devrimi ile modernleşen, ancak yenilmemek, onları yakalamak ve geçmek için kararlı bir şekilde ilerlemeye devam eden Batılı güçlerden ne korktular ne de yıldılar.
Başkaları tarafından küçümsendiği ve önemsenmediği takdirde hiçbir birey veya ulus hayatta kalamaz. Bunun yerine, halk ve ülke şımartılmalarından kurtulmalı ve kelimenin tam anlamıyla bağımsız hale gelmelidir.
Bir ulusun ancak vatandaşlarının çabaları kadar parlak olduğunu artık hatırlamamız gerektiğine inanıyorum.
Bu kitapta tanıtılan seleflerimizin resimleri, az da olsa bunu anlamamıza yardımcı olabilirse çok memnun olurum.
Bu kitapta saygı duyduğum kıdemli bir gazeteci olan Masayuki Takayama ile çalışmaktan duyduğum zevkten de bahsetmeliyim.
Sankei Shimbun Sosyal İşler Departmanı muhabiri, muhabir ve köşe yazarı olarak her zaman gazeteciliğin ön saflarında yer alan Bay Takayama, hâlâ genç meslektaşlarına ezici miktarda okuma ve analitik beceri.
Bay Takayama ile uzun süre konuşma ve tartışma fırsatı, hiçbir şeye değişmeyeceğim bir deneyim ve zamandı.
Bu fırsatı en içten minnettarlığımı ifade etmek için kullanmak istiyorum.
Ayrıca Bay Kenji Takaya'ya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), Bay Katsuyuki Ozaki'ye ve S.B.'den Bay Yuki Watanabe'ye derin şükranlarımı sunmak isterim. Değerli fırsat için yaratıcı.

Rysyou Kadota, Erken Bahar 2022

 

die Japaner, die die Welt erschütterten

Neulich lobte und empfahl Masahiro Miyazaki auf Twitter dieses am 15. Februar 2020 veröffentlichte Buch.
Das Buch ist ein Dialog zwischen Masayuki Takayama, dem einzigen Journalisten der Nachkriegswelt, und Ryusho Kadota, dem aufstrebendsten Journalisten von heute, über die Japaner, die die Welt erschütterten.
Also bat ich meinen Freund, einen der besten Leser, es zu kaufen.
Dieses Buch ist ein Muss für Japaner und Menschen weltweit.
Jeder japanische Bürger, der lesen kann, muss zum nächsten Buchladen gehen, um sich anzumelden.
Ich werde den Rest der Welt so viel wie möglich wissen lassen.

Der Geist und die Lebensweise unserer Vorfahren sind ein Geschenk an das japanische Volk am Scheideweg.
-Anstelle eines "Vorworts"
Es gibt einen Grund, warum ich dachte: „Ich habe keine andere Wahl, als dies zu tun“, als ich gebeten wurde, an diesem Dialog teilzunehmen.
Ich dachte, es könnte eine wertvolle Gelegenheit sein, die „kritischen Veränderungen“ anzusprechen, die den Japanern nicht bewusst sind.
Ich verwende täglich eine Vielzahl von Tools, um Informationen zu verbreiten.
Aufgrund der Wortzahl und der Zeitbegrenzung frage ich mich jedoch immer wieder, ob das, was ich sagen muss, durchkommt.
Wenn es eine wertvolle Gelegenheit gibt, dieses Problem zu lösen, können es sich Leute wie ich nicht leisten, sie zu verpassen.
Was ist also die fatale Veränderung im japanischen Volk?
Viele Menschen haben das Gefühl, dass mit Japan etwas nicht stimmt, aber überraschend wenige können es in Worte fassen.
Wenn ich Ihnen jedoch ein konkretes Beispiel gebe, wird es eine Glocke läuten.
Zum Beispiel die Bewegung, die Olympischen Spiele 2021 in Tokio abzusagen. Was zur Hölle war das?
„Gib die Olympischen Spiele zurück“ „Sind die Olympischen Spiele wichtiger als das Leben der Menschen?“
In solch einem hysterischen Zustand, der ganz Japan erfasste, wären viele Menschen einfach sprachlos geworden.
Die Olympischen Spiele in Tokio wurden uns von niemandem aufgezwungen.
Am 7. September 2013 gewann Tokio in Buenos Aires, Argentinien, nach einem erbitterten Bieterkrieg die Bewerbung, Gastgeberstadt zu werden.
Diesen Moment der Freude werde ich nie vergessen.
Es war eine Ehre und ein Moment, in dem Japan eine große Verantwortung gegenüber den Athleten der Welt übernahm.
Japan hat eine Verantwortung gegenüber den Athleten der Welt: ein Umfeld zu schaffen, in dem Athleten ihr Potenzial maximieren können, ihnen ein gutes Gefühl für den Wettkampf geben und die Menschen auf der ganzen Welt inspirieren.
Es ist die Art von "Verantwortung", die Japan übernommen hat, zusammen mit der Ehre, Gastgeberstadt zu sein.
Nach einjähriger Verschiebung die Zahl der positiven Koronarfälle, schweren Fälle und Todesfälle; ist in Japan ein oder zwei Größenordnungen niedriger als in anderen Ländern. Zum Beispiel könnte es sagen, dass Japan das einzige Land war, das die Veranstaltung ausrichten könnte.
Die Menschen in Japan wurden jedoch in eine Tirade verwickelt, die die Zahlen und Statistiken ignorierte und fragte, ob die Olympischen Spiele wichtiger seien als das Leben der Menschen.
Es war auch eine unerhörte Diskreditierung Japans, weil es „seine Versprechen nicht einhielt“ gegenüber der internationalen Gemeinschaft.
Auch die antiolympischen Kräfte wandten sich gegen die Athleten.
Sogar Rikako Ike, eine Schwimmerin, die Leukämie überlebt hat, war beleidigender Sprache ausgesetzt. Viele Athleten wurden auch nach Beginn der Olympischen Spiele über Twitter und andere Medien bösartigen Verleumdungen ausgesetzt.
Wann sind die Japaner so geworden? Ich bin sicher, dass viele von Ihnen sich so gefühlt haben müssen. Ich sehe darin ein Phänomen, das deutlich das „Japan im Wandel“ zeigt.
Und als wir unsere Augen auf die Politik richteten, zeigte sich das Aussehen einer Nation, die aufgrund des chinesischen Problems erbärmlich war.
Während die USA und Europa Resolutionen verabschiedeten, in denen Chinas Menschenrechte verurteilt und Sanktionen verhängt wurden, hat allein Japan die Resolutionen im Juni und Dezember 2021 zweimal begraben.
Kann Japan das nicht einmal?
Die Japaner trauten ihren eigenen Augen und Ohren nicht.
Es ist kein Wunder, dass sich gezeigt hat, dass die japanische Politik im wahrsten Sinne des Wortes unter dem Einfluss der Kommunistischen Partei Chinas steht.
Die Japaner nehmen gegenüber den unterdrückten Menschen wie den Uiguren, die verzweifelt um Hilfe nach dem Völkermord rufen, und den Menschen in Hongkong, deren Freiheit und Menschenrechte zerstört sind, weiterhin die Haltung „Japan hat damit nichts zu tun“ ein.
Darüber hinaus erkennen sie nicht einmal, dass Japan jenseits von Tibet, Uiguren, Hongkong und Taiwan liegt, wie die Worte von Präsident Xi Jinping zeigen: „Wir werden die hundert Jahre der Schande erlösen und die große chinesische Nation wiederherstellen.
Solch ein PEACE IDIOT regiert das japanische Volk.
Die Reaktion der Regierung und die Berichterstattung der Medien über die neue Korona und das Omicron-Fiasko haben uns mit nichts als Seufzern zurückgelassen.
Obwohl sich herausgestellt hat, dass der Omicron-Stamm geschwächt ist und die oberen Atemwege wie Nase und Lunge infiziert und die unteren Atemwege weniger wahrscheinlich befällt, wird er immer noch wie Ebola behandelt.
Wieder kam ich nicht umhin, mich zu fragen: „Was ist mit den Japanern passiert?
Wie ich im Haupttext ausführlich erörtern werde, haben die nachteiligen Auswirkungen der demokratischen Erziehung in der Nachkriegszeit verschiedene Bereiche untergraben und schwerwiegende Veränderungen und Brüche in Japan bewirkt.
Über einen längeren Zeitraum wurde der von den Japanern gepflegte Fleiß vernachlässigt, u

nd im Gegenteil, es wurde gezielt.
Symbolisch dafür steht die Reform der Arbeitsstile.
Es wurde entwickelt, um es den Arbeitnehmern zu ermöglichen, verschiedene und flexible Arbeitsstile zu „wählen“.
Es basiert auf globalen Standards, darunter gleicher Lohn für gleiche Arbeit, Obergrenzen für Überstunden und bezahlter Zwangsurlaub.
Allerdings konnte ich nicht anders, als mich unwohl zu fühlen.
Die japanische Arbeitsweise wird geleugnet; Den Menschen wird gesagt, dass sie sich so viel Zeit wie möglich nehmen müssen, und die Regierung bedeutet ihnen, dass sie nicht hart arbeiten müssen, weil das Gehalt gleich ist, ob sie arbeiten oder nicht.
Mit anderen Worten, härter arbeiten als andere für die eigene Familie, das Unternehmen oder sogar das eigene Land.
Wenn Sie unter solchen Umständen fragen "als Japaner" oder "was ist ein Japaner", werden Sie ausgelacht: "Wovon reden Sie?"
Sollen die Japaner in Zukunft wirklich nicht die ursprünglichen Japaner sein?
Wird ihnen die Möglichkeit verweigert, in einem Land, in dem Ressourcen knapp sind und Humanressourcen das einzige Kapital sind, hart zu arbeiten?
Dieses Buch stellt vor, wie Japaner lebten und fragt: "Was ist Japanisch?"
Es hat einen strengen Titel, "Die Japaner, die die Welt erschütterten", aber es besteht keine Notwendigkeit, förmlich zu handeln.
Die Menschen, die ich hier vorstellen möchte, sind die Menschen, die das getan haben, was von einem Japaner auf offene Weise erwartet wird, und es getan haben.
In Yukichi Fukuzawas „Ermutigung zum Lernen“ lautet ein berühmter Satz: „Die eigene Unabhängigkeit macht das eigene Land unabhängig.
Dieser Satz basiert auf Fukuzawas Idee, dass der Wohlstand und die Modernisierung einer Nation nur erreicht werden können, wenn jeder Bürger unabhängig ist und sich hart anstrengt.
Der Geist der Meiji-Leute lässt sich in diesen Worten zusammenfassen.
Sie ließen sich von den Westmächten, die sich durch die Industrielle Revolution modernisiert hatten, weder einschüchtern noch einschüchtern, sondern bewegten sich weiter, entschlossen, nicht besiegt zu werden, sondern sie einzuholen und zu überholen.
Kein Individuum oder keine Nation kann überleben, wenn es von anderen herabgesetzt und missachtet wird. Stattdessen müssen Volk und Land ihre Verwöhnung ablegen und im wahrsten Sinne des Wortes unabhängig werden.
Ich glaube, wir müssen uns jetzt daran erinnern, dass eine Nation nur so hell ist wie die Bemühungen ihrer Bürger.
Ich würde mich freuen, wenn die in diesem Buch vorgestellten Bilder unserer Vorgänger uns helfen können, dies zu verstehen, wenn auch nur ein wenig.
Ich muss auch das Vergnügen erwähnen, das ich hatte, mit Masayuki Takayama, einem erfahrenen Journalisten, den ich schätze, an diesem Buch zusammenzuarbeiten.
Herr Takayama, der als Reporter für die Abteilung für soziale Angelegenheiten von Sankei Shimbun, als Korrespondent und als Kolumnist immer an der Spitze des Journalismus stand, ist immer noch an der Spitze seiner jüngeren Kollegen mit seiner überwältigenden Menge an Lektüre und analytische Fähigkeiten.
Die Gelegenheit, über lange Zeit mit Herrn Takayama zu sprechen und zu diskutieren, war eine Erfahrung und Zeit, die ich für nichts eintauschen würde.
Ich möchte diese Gelegenheit nutzen, um meinen aufrichtigen Dank auszudrücken.
Ich möchte auch Herrn Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), Herrn Katsuyuki Ozaki und Herrn Yuki Watanabe von S.B. Kreativ für die kostbare Gelegenheit.

Rysyou Kadota, Vorfrühling 2022

 

japanerne, der rystede verden

Forleden på Twitter roste og anbefalede Masahiro Miyazaki denne bog udgivet den 15. februar 2020.
Bogen er en dialog mellem Masayuki Takayama, den eneste journalist i efterkrigsverdenen, og Ryusho Kadota, den mest up-and-coming journalist i dag, om japanerne, der rystede verden.
Så jeg bad min ven, en af ​​de bedste læsere, om at købe den.
Denne bog er et must-read for det japanske folk og folk over hele verden.
Enhver japansk statsborger, der kan læse, skal gå til den nærmeste boghandel for at abonnere.
Jeg vil lade resten af ​​verden vide så meget som muligt.

Vores forfædres ånd og levevis er en gave til det japanske folk ved korsvejen.
- I stedet for et "forord"
Der er en grund til, at jeg tænkte: "Jeg har intet andet valg end at gøre det her," da jeg blev bedt om at deltage i denne dialog.
Jeg tænkte, at det kunne være en værdifuld mulighed for at komme ind på de "kritiske ændringer", som japanerne ikke er klar over.
Jeg bruger en række forskellige værktøjer til at formidle information dagligt.
Men på grund af ordtal og tidsbegrænsninger bliver jeg ved med at spørge mig selv, om det, jeg skal sige, er at komme igennem.
Hvis der er en værdifuld mulighed for at løse dette problem, kan folk som mig ikke tillade sig at gå glip af det.
Så hvad er den fatale forandring i det japanske folk?
Mange mennesker føler, at der er noget galt med Japan, men overraskende få kan udtrykke det med ord.
Men hvis jeg giver dig et konkret eksempel, vil det ringe en klokke.
For eksempel bevægelsen for at aflyse OL i Tokyo i 2021. Hvad fanden var det?
"Genvend OL" "Er OL vigtigere end folks liv?"
I sådan en hysterisk tilstand, der dækkede hele Japan, ville mange mennesker bare have mistet deres ord.
De Olympiske Lege i Tokyo blev ikke påtvunget os af nogen.
Den 7. september 2013, i Buenos Aires, Argentina, vandt Tokyo buddet om at blive værtsby efter en voldsom budkrig.
Jeg vil aldrig glemme det øjeblik af glæde.
Det var en ære og et øjeblik, da Japan påtog sig et stort ansvar over for verdens atleter.
Japan har et ansvar over for verdens atleter: at skabe et miljø, hvor atleter kan maksimere deres potentiale, få dem til at føle sig godt tilpas med at konkurrere og inspirere verdens mennesker.
Det er den slags "ansvar", som Japan har påtaget sig, sammen med æren af ​​at være værtsby.
Efter et års udsættelse, antallet af positive koronare tilfælde, alvorlige tilfælde og dødsfald; er en eller to størrelsesordener lavere i Japan end i andre lande. Det kunne for eksempel sige, at Japan var det eneste land, der kunne være vært for begivenheden.
Befolkningen i Japan blev dog fanget i en tirade, der ignorerede tallene og statistikken og spurgte, om OL var vigtigere end folkets liv.
Det var også en uhyrlig miskreditering af Japan med hensyn til "at give afkald på sit løfte" til det internationale samfund.
De anti-olympiske kræfter vendte sig også mod atleterne.
Selv Rikako Ike, en svømmer, der overlevede leukæmi, blev udsat for grov sprogbrug. Mange atleter blev udsat for ond bagvaskelse via Twitter og andre medier, selv efter OL begyndte.
Hvornår blev japanerne sådan? Jeg er sikker på, at mange af jer må have følt sådan. Jeg ser dette som et fænomen, der tydeligt viser det "foranderlige Japan."
Og da vi vendte blikket mod politik, blev udseendet af en nation, der var patetisk på grund af det kinesiske problem, afsløret.
Mens USA og Europa vedtog resolutioner, der fordømmer Kinas menneskerettigheder og indførte sanktioner, begravede Japan alene resolutionerne to gange, i juni og december 2021.
Kan Japan ikke engang gøre dette?
Det japanske folk kunne ikke tro deres egne øjne og ører.
Det er ikke underligt, at japansk politik har vist sig at være under indflydelse af det kinesiske kommunistparti i enhver forstand af ordet.
Japanere fortsætter med at indtage holdningen "Japan har intet med det at gøre" til de undertrykte mennesker, såsom uigurer, der desperat efterlyser hjælp fra folkedrabet, og Hongkong-folk, hvis frihed og menneskerettigheder er knust.
Desuden er de ikke engang klar over, at Japan er hinsides Tibet, Uyghur, Hong Kong og Taiwan, som det fremgår af præsident Xi Jinpings ord, "Vi vil forløse de hundrede års skam og genoprette den store kinesiske nation.
Sådan en FREDSIDIOT styrer det japanske folk.
Regeringens svar og mediernes dækning af den nye corona og Omicron-fiaskoen har ikke efterladt os med andet end suk.
Selvom det er blevet afsløret, at Omicron-stammen er svækket og inficerer de øvre luftveje, såsom næse og lunger, og er mindre tilbøjelige til at påvirke de nedre luftveje, bliver den stadig behandlet som ebola.
Igen kunne jeg ikke lade være med at undre mig: "Hvad skete der med det japanske folk?
Som jeg vil diskutere i detaljer i hovedteksten, har de negative virkninger af efterkrigstidens demokratiske uddannelse undermineret forskellige områder og medført alvorlige ændringer og revner i Japan.
Over en længere periode er den flid, som japanerne har dyrket, blevet forsømt, en

og tværtimod er det blevet målrettet.
Symbolsk for dette er reformen af ​​arbejdsstile.
Den er designet til at give arbejdere mulighed for at "vælge" forskellige og fleksible arbejdsstile.
Den er baseret på globale standarder, herunder lige løn for lige arbejde, øvre grænser for overarbejde og obligatorisk betalt orlov.
Jeg kunne dog ikke lade være med at føle mig utilpas.
Den japanske måde at arbejde på fornægtes; folk får at vide, at de skal holde så meget fri som muligt, og regeringen betyder over for dem, at de ikke skal arbejde hårdt, fordi lønnen er den samme, uanset om de arbejder eller ej.
Med andre ord, arbejde hårdere end andre for ens families skyld, virksomheden, eller det nægtede endda ens land.
Under sådanne omstændigheder, hvis du spørger "som japaner" eller "hvad er en japaner", vil du blive grinet af, "hvad taler du om?"
Skulle japanerne i fremtiden virkelig ikke være den originale japaner?
Vil de blive nægtet muligheden for at arbejde hårdt i et land, hvor ressourcerne er knappe, og menneskelige ressourcer er det eneste aktiv?
Denne bog introducerer, hvordan japanere levede og spørger, "hvad er japansk?"
Den har en streng titel, "Japanerne, der rystede verden", men der er ingen grund til at handle formelt.
De mennesker, jeg gerne vil introducere her, er de mennesker, der har gjort det, der forventes som japaner på en ærlig måde og har gjort det.
I Yukichi Fukuzawas "Encouragement of Learning" er en berømt sætning: "Ens uafhængighed gør ens land uafhængigt.
Denne sætning er baseret på Fukuzawas idé om, at velstand og modernisering af en nation kun kan opnås, når hver enkelt borger er uafhængig og stræber hårdt.
Meiji-folkets ånd kan opsummeres i disse ord.
De var hverken kuet eller skræmt af de vestlige magter, som var moderniseret gennem den industrielle revolution, men blev ved med at bevæge sig fremad, fast besluttet på ikke at blive besejret, men at indhente dem og overhale dem.
Intet individ eller nation kan overleve, hvis det nedgøres og ignoreres af andre. I stedet skal folket og landet af med deres forkælelse og blive selvstændige i ordets egentlige forstand.
Jeg mener, at vi nu skal huske, at en nation kun er så lys som dens borgeres indsats.
Det vil glæde mig, hvis billederne af vores forgængere introduceret i denne bog kan hjælpe os med at forstå dette, selv om det kun er en smule.
Jeg må også nævne den fornøjelse, jeg havde at arbejde med Masayuki Takayama, en seniorjournalist, som jeg respekterer, på denne bog.
Takayama, der altid har været på forkant med journalistikken som reporter for Sankei Shimbuns afdeling for sociale anliggender, som korrespondent og som klummeskribent, er stadig på forkant med at lede sine yngre kolleger med sin overvældende mængde af læsning og analytiske evner.
Muligheden for at tale og diskutere med hr. Takayama over lang tid var en oplevelse og tid, som jeg ikke ville bytte for noget.
Jeg vil gerne benytte lejligheden til at udtrykke min oprigtige taknemmelighed.
Jeg vil også gerne udtrykke min dybe taknemmelighed til Mr. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), Mr. Katsuyuki Ozaki og Mr. Yuki Watanabe fra S.B. Kreativ til den dyrebare mulighed.

Rysyou Kadota, tidligt forår 2022

 

ang mga Hapones na yumanig sa mundo

Noong isang araw sa Twitter, lubos na pinuri at inirerekomenda ni Masahiro Miyazaki ang aklat na ito na inilathala noong Pebrero 15, 2020.
Ang aklat ay isang diyalogo sa pagitan ni Masayuki Takayama, ang nag-iisang mamamahayag sa mundo pagkatapos ng digmaan, at si Ryusho Kadota, ang pinaka-up-at-darating na mamamahayag ngayon, tungkol sa mga Hapones na yumanig sa mundo.
Kaya tinanong ko ang aking kaibigan, isa sa mga pinakamahusay na mambabasa, na bilhin ito.
Ang aklat na ito ay dapat basahin para sa mga Hapones at mga tao sa buong mundo.
Bawat Japanese citizen na marunong magbasa ay dapat pumunta sa pinakamalapit na bookstore para mag-subscribe.
Ipapaalam ko sa buong mundo hangga't maaari.

Ang diwa at paraan ng pamumuhay ng ating mga ninuno ay regalo sa mga Hapones sa sangang-daan.
-Sa halip na isang "Paunang Salita"
May dahilan kung bakit naisip ko, "Wala akong pagpipilian kundi gawin ito," nang hilingin sa akin na lumahok sa diyalogong ito.
Naisip ko na maaaring ito ay isang mahalagang pagkakataon upang hawakan ang "mga kritikal na pagbabago" na hindi nalalaman ng mga Hapones.
Gumagamit ako ng iba't ibang tool para ipalaganap ang impormasyon araw-araw.
Gayunpaman, dahil sa bilang ng mga salita at mga limitasyon sa oras, patuloy kong tinatanong ang aking sarili kung natatapos na ba ang kailangan kong sabihin.
Kung mayroong isang mahalagang pagkakataon upang malutas ang problemang ito, ang mga taong tulad ko ay hindi kayang palampasin ito.
Kaya ano ang nakamamatay na pagbabago sa mga Hapones?
Maraming tao ang nakadarama na may mali sa Japan, ngunit nakakagulat na kakaunti ang makapagsasabi nito sa mga salita.
Gayunpaman, kung bibigyan kita ng isang konkretong halimbawa, ito ay magri-ring ng isang kampana.
Halimbawa, ang kilusang kanselahin ang 2021 Tokyo Olympics. Ano ba yun?
"Ibalik ang Olympics" "Mas mahalaga ba ang Olympics kaysa sa buhay ng mga tao?"
Sa sobrang hysterical na estado na sumakop sa buong Japan, maraming tao ang mawawalan ng salita.
Ang Tokyo Olympics ay hindi pinilit sa amin ng sinuman.
Noong Setyembre 7, 2013, sa Buenos Aires, Argentina, nanalo ang Tokyo sa bid na maging host city pagkatapos ng isang matinding digmaan sa pagbi-bid.
Hindi ko makakalimutan ang sandaling iyon ng kagalakan.
Ito ay isang karangalan at sandali nang ang Japan ay kumuha ng isang malaking responsibilidad sa mga atleta ng mundo.
Ang Japan ay may pananagutan sa mga atleta sa mundo: lumikha ng isang kapaligiran kung saan ang mga atleta ay maaaring i-maximize ang kanilang potensyal, gawing maganda ang pakiramdam nila tungkol sa pakikipagkumpitensya, at magbigay ng inspirasyon sa mga tao sa mundo.
Ito ang uri ng "responsibilidad" na inaako ng Japan, kasama ang karangalan ng pagiging host city.
Pagkatapos ng isang taon na pagpapaliban, ang bilang ng mga positibong kaso ng coronary, malubhang kaso, at pagkamatay; ay isa o dalawang order ng magnitude na mas mababa sa Japan kaysa sa ibang mga bansa. Halimbawa, maaari nitong sabihin na ang Japan lamang ang bansang maaaring mag-host ng kaganapan.
Gayunpaman, ang mga tao ng Japan ay nahuli sa isang tirade na hindi pinansin ang mga numero at istatistika, na nagtatanong kung ang Olympics ay mas mahalaga kaysa sa buhay ng mga tao.
Ito rin ay isang mapangahas na discredit sa Japan tungkol sa "pagtalikod sa pangako nito" sa internasyonal na komunidad.
Ang anti-Olympic forces ay bumukas din sa mga atleta.
Maging si Rikako Ike, isang manlalangoy na nakaligtas sa leukemia, ay sumailalim sa mapang-abusong pananalita. Maraming mga atleta ang sumailalim sa masasamang paninirang-puri sa pamamagitan ng Twitter at iba pang media kahit na nagsimula na ang Olympics.
Kailan naging ganito ang mga Hapones? Sigurado ako na marami sa inyo ang nakakaramdam ng ganito. Nakikita ko ito bilang isang kababalaghan na malinaw na nagpapakita ng "pagbabago ng Japan."
At nang ibaling natin ang ating mga mata sa pulitika, nabunyag ang hitsura ng isang bansang kaawa-awa dahil sa problema ng mga Tsino.
Habang ang U.S. at Europe ay nagpasa ng mga resolusyon na kumundena sa mga karapatang pantao ng China at nagpataw ng mga parusa, ang Japan lamang ang naglibing ng mga resolusyon nang dalawang beses, noong Hunyo at Disyembre 2021.
Hindi ba kayang gawin ito ng Japan?
Ang mga Hapones ay hindi makapaniwala sa kanilang sariling mga mata at tainga.
Hindi kataka-taka na ang pulitika ng Hapon ay ipinakita na nasa ilalim ng impluwensya ng Partido Komunista ng Tsina sa bawat kahulugan ng salita.
Patuloy na kinukuha ng mga Hapones ang saloobin na "Walang kinalaman ang Japan dito" sa mga inaaping mamamayan tulad ng mga Uyghur, na desperadong humihingi ng tulong mula sa genocide, at mga taong Hong Kong na ang kalayaan at karapatang pantao ay nadurog.
Higit pa rito, hindi nila namamalayan na ang Japan ay nasa kabila ng Tibet, Uyghur, Hong Kong, at Taiwan, tulad ng ipinakita ng mga salita ni Pangulong Xi Jinping, "Tutubos natin ang daang taon ng kahihiyan at ibabalik ang dakilang bansang Tsino.
Ang ganitong PEACE IDIOT ang namamahala sa mga Hapones.
Ang tugon ng gobyerno at ang coverage ng media tungkol sa bagong corona at ang Omicron fiasco ay nag-iwan sa amin ng walang anuman kundi mga buntong-hininga.
Kahit na naihayag na ang strain ng Omicron ay humina at nakakahawa sa upper respiratory tract, tulad ng ilong at baga, at mas malamang na makakaapekto sa lower respiratory tract, ginagamot pa rin ito tulad ng Ebola.
Muli, hindi ko maiwasang magtaka, "Ano ang nangyari sa mga Hapones?
Habang tatalakayin ko nang detalyado sa pangunahing teksto, ang masamang epekto ng demokratikong edukasyon pagkatapos ng digmaan ay nagpapahina sa iba't ibang larangan at nagdulot ng matinding pagbabago at mga bitak sa Japan.
Sa mahabang panahon, napabayaan ang kasipagan na nilinang ng mga Hapones, a

nd sa kabaligtaran, ito ay na-target.
Simboliko nito ang reporma ng mga istilo ng trabaho.
Ito ay idinisenyo upang payagan ang mga manggagawa na "pumili" ng magkakaibang at nababaluktot na mga istilo ng trabaho.
Nakabatay ito sa mga pandaigdigang pamantayan, kabilang ang pantay na suweldo para sa pantay na trabaho, pinakamataas na limitasyon sa overtime na trabaho, at compulsory paid leave.
Gayunpaman, hindi ko maiwasang hindi maging komportable.
Ang paraan ng pagtatrabaho ng mga Hapones ay tinanggihan; sinasabi sa mga tao na kailangan nilang magpahinga hangga't maaari, at ang ibig sabihin ng gobyerno sa kanila ay hindi nila kailangang magtrabaho nang husto dahil pareho ang suweldo kung sila ay nagtatrabaho o hindi.
Sa madaling salita, nagtatrabaho nang mas mahirap kaysa sa iba para sa kapakanan ng isang pamilya, ng kumpanya, o tinanggihan nito kahit ang sariling bansa.
Sa ganitong mga kalagayan, kung tatanungin mo ang "bilang isang Hapones" o "ano ang isang Hapones," pagtatawanan ka ng, "Ano ang iyong pinag-uusapan?"
Dapat bang ang mga Hapon sa hinaharap ay talagang hindi ang orihinal na Hapones?
Pagkakawalan ba sila ng pagkakataong magtrabaho nang husto sa isang bansa kung saan kakaunti ang mga mapagkukunan, at ang mga mapagkukunan ng tao ay ang tanging pag-aari?
Ipinakilala ng aklat na ito kung paano namuhay ang mga Hapones at nagtatanong, "ano ang Hapones?"
Ito ay may mahigpit na pamagat, "Ang Hapones na yumanig sa mundo," ngunit hindi na kailangang kumilos nang pormal.
Ang mga taong nais kong ipakilala dito ay ang mga taong nakagawa ng inaasahan bilang isang Hapon sa paraang prangka at nagawa ito.
Sa "Encouragement of Learning" ni Yukichi Fukuzawa, isang tanyag na parirala ay: "Ang kalayaan ng isang tao ay gumagawa ng sariling bansa na malaya.
Ang pariralang ito ay batay sa ideya ni Fukuzawa na ang kaunlaran at modernisasyon ng isang bansa ay maidudulot lamang kapag ang bawat mamamayan ay nagsasarili at nagsisikap nang husto.
Ang diwa ng mga taong Meiji ay maibubuod sa mga salitang ito.
Hindi sila natakot o natakot sa mga kapangyarihang Kanluranin, na nagmoderno sa pamamagitan ng Rebolusyong Industriyal, ngunit patuloy na sumusulong, determinadong hindi matatalo kundi abutin at abutan sila.
Walang indibidwal o bansa ang mabubuhay kung minamaliit at hindi papansinin ng iba. Sa halip, ang mga tao at ang bansa ay dapat na alisin ang kanilang layaw at maging malaya sa tunay na kahulugan ng salita.
Naniniwala ako na dapat nating tandaan na ang isang bansa ay kasing liwanag lamang ng pagsisikap ng mga mamamayan nito.
Matutuwa ako kung ang mga larawan ng ating mga nauna na ipinakilala sa aklat na ito ay makakatulong sa atin na maunawaan ito, kahit na kaunti lamang.
Dapat ko ring banggitin ang kasiyahang natamo ko sa pakikipagtulungan kay Masayuki Takayama, isang matandang mamamahayag na aking iginagalang, sa aklat na ito.
Si Mr. Takayama, na palaging nangunguna sa pamamahayag bilang isang reporter para sa Social Affairs Department ng Sankei Shimbun, bilang isang korespondente, at bilang isang kolumnista, ay nangunguna pa rin sa pangunguna sa kanyang mga nakababatang kasamahan sa kanyang napakaraming pagbabasa at mga kasanayan sa pagsusuri.
Ang pagkakataong makausap at makausap si G. Takayama sa mahabang panahon ay isang karanasan at panahon na hindi ko ipagpapalit sa kahit ano.
Gusto kong samantalahin ang pagkakataong ito upang ipahayag ang aking taos-pusong pasasalamat.
Nais ko ring ipahayag ang aking matinding pasasalamat kay G. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), G. Katsuyuki Ozaki, at G. Yuki Watanabe ng S.B. Malikhain para sa mahalagang pagkakataon.

Rysyou Kadota, Maagang Tagsibol 2022

 

ชาวญี่ปุ่นผู้เขย่าโลก

เมื่อวันก่อนบน Twitter Masahiro Miyazaki ยกย่องและแนะนำหนังสือเล่มนี้ซึ่งเผยแพร่เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2020
หนังสือเล่มนี้เป็นบทสนทนาระหว่างมาซายูกิ ทาคายามะ นักข่าวเพียงคนเดียวในโลกหลังสงคราม กับ ริวโช คาโดตะ นักข่าวที่กำลังมาแรงที่สุดในปัจจุบัน เกี่ยวกับชาวญี่ปุ่นที่เขย่าโลก
ดังนั้นฉันจึงขอให้เพื่อนของฉันซึ่งเป็นนักอ่านที่ดีที่สุดคนหนึ่งซื้อมัน
หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่คนญี่ปุ่นและคนทั่วโลกต้องอ่าน
ชาวญี่ปุ่นทุกคนที่อ่านหนังสือได้จะต้องไปที่ร้านหนังสือที่ใกล้ที่สุดเพื่อสมัครสมาชิก
ฉันจะบอกให้คนทั้งโลกรู้ให้มากที่สุด

จิตวิญญาณและวิถีชีวิตของบรรพบุรุษของเราเป็นของขวัญให้กับชาวญี่ปุ่นที่ทางแยก
- แทนที่จะเป็น "คำนำ"
มีเหตุผลหนึ่งที่ฉันคิดว่า "ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนี้" เมื่อฉันถูกขอให้เข้าร่วมการสนทนานี้
ฉันคิดว่าอาจเป็นโอกาสอันมีค่าที่จะสัมผัส "การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ" ที่คนญี่ปุ่นไม่รู้
ฉันใช้เครื่องมือที่หลากหลายในการเผยแพร่ข้อมูลทุกวัน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากจำนวนคำและเวลามีจำกัด ฉันจึงถามตัวเองอยู่เสมอว่าสิ่งที่ต้องการจะพูดผ่านพ้นไปหรือไม่
หากมีโอกาสอันล้ำค่าในการแก้ปัญหานี้ คนอย่างผมไม่ควรพลาด
แล้วความเปลี่ยนแปลงที่ร้ายแรงของคนญี่ปุ่นคืออะไร?
หลายคนรู้สึกว่าญี่ปุ่นมีบางอย่างผิดปกติ แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้
อย่างไรก็ตาม หากฉันยกตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมแก่คุณ มันก็จะสั่นกระดิ่ง
ตัวอย่างเช่น การเคลื่อนไหวเพื่อยกเลิกการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่โตเกียวปี 2021 นั่นมันอะไรน่ะ?
"คืนโอลิมปิก" "โอลิมปิกสำคัญกว่าชีวิตคน?"
ในสภาพที่ตีโพยตีพายซึ่งครอบคลุมทั้งญี่ปุ่น หลายคนคงพูดไม่ออก
การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่โตเกียวไม่มีใครบังคับเรา
เมื่อวันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2556 ที่บัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา โตเกียวได้รับชัยชนะในการเสนอชื่อให้เป็นเมืองเจ้าภาพหลังสงครามการเสนอราคาที่ดุเดือด
ฉันจะไม่มีวันลืมช่วงเวลาแห่งความสุขนั้น
ถือเป็นเกียรติและเป็นช่วงเวลาที่ญี่ปุ่นต้องรับผิดชอบต่อนักกีฬาทั่วโลก
ญี่ปุ่นมีความรับผิดชอบต่อนักกีฬาของโลก: เพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่นักกีฬาสามารถใช้ศักยภาพสูงสุด ทำให้พวกเขารู้สึกดีกับการแข่งขัน และสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนทั่วโลก
เป็น "ความรับผิดชอบ" แบบที่ญี่ปุ่นได้รับ ควบคู่ไปกับเกียรติที่ได้เป็นเมืองเจ้าภาพ
หลังเลื่อน 1 ปี จำนวนผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจเป็นบวก กรณีรุนแรง และการเสียชีวิต เป็นหนึ่งหรือสองลำดับความสำคัญที่ต่ำกว่าในญี่ปุ่นกว่าในประเทศอื่น ๆ ตัวอย่างเช่น อาจกล่าวได้ว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศเดียวที่สามารถจัดงานนี้ได้
อย่างไรก็ตาม ชาวญี่ปุ่นถูกด่าว่าไม่สนใจตัวเลขและสถิติ โดยถามว่าการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกสำคัญกว่าชีวิตของผู้คนหรือไม่
นอกจากนี้ยังเป็นความเสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างอุกอาจต่อญี่ปุ่นเกี่ยวกับ "การผิดสัญญา" ต่อประชาคมระหว่างประเทศ
กองกำลังต่อต้านโอลิมปิกก็หันมาใช้นักกีฬาเช่นกัน
แม้แต่ริคาโกะ อิเกะ นักว่ายน้ำที่รอดชีวิตจากมะเร็งเม็ดเลือดขาว ก็ยังถูกพูดจาหยาบคาย นักกีฬาหลายคนถูกใส่ร้ายป้ายสีผ่าน Twitter และสื่ออื่น ๆ แม้หลังจากการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเริ่มต้นขึ้น
ญี่ปุ่นกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันแน่ใจว่าพวกคุณหลายคนคงเคยรู้สึกแบบนี้ ผมมองว่านี่เป็นปรากฏการณ์ที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึง "การเปลี่ยนแปลงของญี่ปุ่น"
และเมื่อเราหันไปมองการเมือง การปรากฏตัวของประเทศที่น่าสมเพชเนื่องจากปัญหาของจีนก็ถูกเปิดเผย
ในขณะที่สหรัฐฯ และยุโรปผ่านมติประณามสิทธิมนุษยชนของจีนและกำหนดมาตรการคว่ำบาตร ญี่ปุ่นเพียงประเทศเดียวที่ฝังมติดังกล่าวสองครั้ง ในเดือนมิถุนายนและธันวาคม 2564
ญี่ปุ่นทำไม่ได้เหรอ?
คนญี่ปุ่นแทบไม่เชื่อสายตาและหูของตัวเอง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่การเมืองญี่ปุ่นจะอยู่ภายใต้อิทธิพลของพรรคคอมมิวนิสต์จีนในทุกแง่มุม
คนญี่ปุ่นยังคงใช้ทัศนคติที่ว่า "ญี่ปุ่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้" ต่อผู้ถูกกดขี่ เช่น ชาวอุยกูร์ ซึ่งเรียกร้องความช่วยเหลือจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อย่างสิ้นหวัง และชาวฮ่องกงที่เสรีภาพและสิทธิมนุษยชนถูกบดขยี้
ยิ่งกว่านั้น พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าญี่ปุ่นอยู่นอกเหนือทิเบต อุยกูร์ ฮ่องกง และไต้หวัน ดังที่แสดงไว้ในคำกล่าวของประธานาธิบดีสี จิ้นผิงว่า "เราจะไถ่ความอัปยศร้อยปีและฟื้นฟูชาติจีนที่ยิ่งใหญ่
คนงี่เง่าที่สงบสุขเช่นนี้ปกครองคนญี่ปุ่น
การตอบสนองของรัฐบาลและการรายงานข่าวของสื่อเกี่ยวกับโคโรนาใหม่และความล้มเหลวของ Omicron ทำให้เราไม่มีอะไรนอกจากถอนหายใจ
แม้ว่าจะมีการเปิดเผยว่าสายพันธุ์ Omicron นั้นอ่อนแรงลงและทำให้ทางเดินหายใจส่วนบนติดเชื้อ เช่น จมูกและปอด และมีโอกาสน้อยที่จะส่งผลกระทบต่อทางเดินหายใจส่วนล่าง แต่ก็ยังได้รับการรักษาเหมือนอีโบลา
ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยอีกครั้งว่า "เกิดอะไรขึ้นกับคนญี่ปุ่น?
ดังที่ผมจะกล่าวถึงในรายละเอียดในเนื้อหาหลัก ผลกระทบจากการศึกษาประชาธิปไตยหลังสงครามได้บ่อนทำลายด้านต่างๆ และนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงและรอยร้าวที่รุนแรงในญี่ปุ่น
เมื่อเวลาผ่านไป ความขยันหมั่นเพียรที่ชาวญี่ปุ่นได้ปลูกฝังมานั้น ถูกละเลย a

กลับถูกตั้งเป้าไว้
สัญลักษณ์ของสิ่งนี้คือการปฏิรูปรูปแบบการทำงาน
ได้รับการออกแบบมาเพื่อให้พนักงานสามารถ "เลือก" รูปแบบการทำงานที่หลากหลายและยืดหยุ่นได้
เป็นไปตามมาตรฐานสากล ซึ่งรวมถึงค่าจ้างที่เท่าเทียมกันสำหรับงานที่เท่าเทียมกัน ขีดจำกัดบนของการทำงานล่วงเวลา และการลาที่ต้องได้รับค่าจ้าง
อย่างไรก็ตาม ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ
วิธีการทำงานของญี่ปุ่นถูกปฏิเสธ มีคนบอกว่าพวกเขาต้องใช้เวลาว่างให้มากที่สุด และรัฐบาลก็หมายความว่าพวกเขาไม่ต้องทำงานหนักเพราะเงินเดือนเท่ากันไม่ว่าจะทำงานหรือไม่ก็ตาม
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือการทำงานหนักกว่าคนอื่นเพื่อเห็นแก่ครอบครัว บริษัท หรือปฏิเสธแม้กระทั่งประเทศของตน
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ถ้าคุณถามว่า "ในฐานะคนญี่ปุ่น" หรือ "คนญี่ปุ่นคืออะไร" คุณจะโดนหัวเราะเยาะว่า "คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"
คนญี่ปุ่นในอนาคตไม่ควรเป็นคนญี่ปุ่นดั้งเดิมจริงหรือ?
พวกเขาจะถูกปฏิเสธโอกาสที่จะทำงานหนักในประเทศที่ทรัพยากรขาดแคลนและทรัพยากรมนุษย์เป็นทรัพย์สินเพียงอย่างเดียวหรือไม่?
หนังสือเล่มนี้แนะนำการใช้ชีวิตของคนญี่ปุ่นและถามว่า "ญี่ปุ่นคืออะไร"
มีชื่อเรื่องว่า "คนญี่ปุ่นเขย่าโลก" แต่ไม่จำเป็นต้องทำเป็นทางการ
คนที่ผมอยากจะแนะนำในที่นี้ก็คือคนที่ทำในสิ่งที่คาดหวังให้เป็นคนญี่ปุ่นอย่างตรงไปตรงมาและได้ทำไปแล้ว
ใน "การสนับสนุนการเรียนรู้" ของ Yukichi Fukuzawa วลีที่มีชื่อเสียงคือ: "ความเป็นอิสระของคนทำให้ประเทศของตนเป็นอิสระ
วลีนี้มีพื้นฐานมาจากแนวคิดของฟุคุซาว่าที่ว่าความเจริญรุ่งเรืองและความทันสมัยของประเทศจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อพลเมืองแต่ละคนมีความเป็นอิสระและพยายามอย่างหนักเท่านั้น
จิตวิญญาณของชาวเมจิสามารถสรุปได้ในคำพูดเหล่านี้
พวกเขาไม่ได้หวาดกลัวหรือหวาดกลัวโดยมหาอำนาจตะวันตกซึ่งได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยผ่านการปฏิวัติอุตสาหกรรม แต่ยังคงเดินหน้าต่อไป โดยมุ่งมั่นที่จะไม่พ่ายแพ้ แต่จะไล่ตามพวกเขาให้ทัน
ไม่มีบุคคลหรือประเทศใดสามารถอยู่รอดได้หากถูกดูถูกและถูกละเลยจากผู้อื่น ประชาชนและประเทศชาติต้องกำจัดการปรนเปรอและเป็นอิสระในความหมายที่แท้จริงของคำ
ฉันเชื่อว่าตอนนี้เราต้องจำไว้ว่าประเทศใดประเทศหนึ่งที่สดใสพอ ๆ กับความพยายามของพลเมืองของตน
ฉันจะยินดีหากภาพของบรรพบุรุษของเราที่นำมาใช้ในหนังสือเล่มนี้สามารถช่วยให้เราเข้าใจสิ่งนี้ได้ แม้ว่าจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
ฉันต้องพูดถึงความสุขที่ได้ร่วมงานกับมาซายูกิ ทาคายามะ นักข่าวอาวุโสที่ฉันนับถือในหนังสือเล่มนี้
คุณทาคายามะ ซึ่งเป็นผู้นำด้านวารสารศาสตร์มาโดยตลอดในฐานะนักข่าวของแผนกกิจการสังคมของซังเค ชิมบุน ในฐานะนักข่าวและในฐานะคอลัมนิสต์ ยังคงเป็นแนวหน้าในการเป็นผู้นำเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าด้วยปริมาณการอ่านและ ทักษะการวิเคราะห์
โอกาสที่จะได้พูดคุยและพูดคุยกับคุณทาคายามะเป็นเวลานานเป็นประสบการณ์และเวลาที่ผมจะไม่แลกกับอะไร
ฉันต้องการใช้โอกาสนี้แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ
ผมขอขอบคุณอย่างสุดซึ้งต่อคุณเคนจิ ทาคายะ (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), คุณคัตสึยูกิ โอซากิ และคุณยูกิ วาตานาเบะ จาก S.B. สร้างสรรค์เพื่อโอกาสอันล้ำค่า

Rysyou Kadota ต้นฤดูใบไม้ผลิปี 2022

 

Las japonesas que sacudieron el mundo

El otro día en Twitter, Masahiro Miyazaki elogió y recomendó mucho este libro publicado el 15 de febrero de 2020.
El libro es un diálogo entre Masayuki Takayama, el único periodista del mundo de la posguerra, y Ryusho Kadota, el periodista más prometedor de la actualidad, sobre los japoneses que sacudieron al mundo.
Así que le pedí a mi amigo, uno de los mejores lectores, que lo comprara.
Este libro es una lectura obligada para los japoneses y las personas de todo el mundo.
Todo ciudadano japonés que sepa leer debe ir a la librería más cercana para suscribirse.
Dejaré que el resto del mundo sepa tanto como sea posible.

El espíritu y la forma de vida de nuestros antepasados ​​son un regalo para los japoneses en la encrucijada.
-En lugar de un "Prefacio"
Hay una razón por la que pensé: "No tengo más remedio que hacer esto", cuando me pidieron que participara en este diálogo.
Pensé que podría ser una valiosa oportunidad para abordar los "cambios críticos" que los japoneses desconocen.
Utilizo una variedad de herramientas para difundir información diariamente.
Sin embargo, debido al conteo de palabras y las limitaciones de tiempo, sigo preguntándome si lo que necesito decir está llegando.
Si existe una valiosa oportunidad para resolver este problema, las personas como yo no podemos permitirnos el lujo de desaprovecharla.
Entonces, ¿cuál es el cambio fatal en el pueblo japonés?
Mucha gente siente que hay algo malo en Japón, pero sorprendentemente pocos pueden expresarlo con palabras.
Sin embargo, si te doy un ejemplo concreto, te sonará.
Por ejemplo, el movimiento para cancelar los Juegos Olímpicos de Tokio 2021. ¿Que demonios fue eso?
"Regresar las Olimpiadas" "¿Son las Olimpiadas más importantes que la vida de las personas?"
En un estado tan histérico que cubrió todo Japón, muchas personas simplemente se habrían quedado sin palabras.
Nadie nos impuso los Juegos Olímpicos de Tokio.
El 7 de septiembre de 2013, en Buenos Aires, Argentina, Tokio ganó la candidatura para convertirse en la ciudad anfitriona después de una feroz guerra de ofertas.
Nunca olvidaré ese momento de alegría.
Fue un honor y un momento en el que Japón asumió una gran responsabilidad con los atletas del mundo.
Japón tiene una responsabilidad con los atletas del mundo: crear un entorno en el que los atletas puedan maximizar su potencial, hacerlos sentir bien al competir e inspirar a la gente del mundo.
Es el tipo de "responsabilidad" que ha asumido Japón, junto con el honor de ser la ciudad anfitriona.
Tras un aplazamiento de un año, el número de casos coronarios positivos, casos graves y muertes; es uno o dos órdenes de magnitud menor en Japón que en otros países. Por ejemplo, se podría decir que Japón era el único país que podía albergar el evento.
Sin embargo, la gente de Japón se vio envuelta en una diatriba que ignoraba los números y las estadísticas, preguntando si los Juegos Olímpicos eran más importantes que la vida de las personas.
También fue un descrédito escandaloso para Japón con respecto a "incumplir su promesa" a la comunidad internacional.
Las fuerzas antiolímpicas también se volvieron contra los atletas.
Incluso Rikako Ike, una nadadora que sobrevivió a la leucemia, fue objeto de un lenguaje abusivo. Muchos atletas fueron objeto de calumnias viciosas a través de Twitter y otros medios incluso después de que comenzaran los Juegos Olímpicos.
¿Cuándo se volvieron así los japoneses? Estoy seguro de que muchos de ustedes deben haberse sentido de esta manera. Veo esto como un fenómeno que muestra claramente el "Japón cambiante".
Y cuando volvimos la mirada a la política, se reveló la apariencia de una nación patética por el problema chino.
Mientras que Estados Unidos y Europa aprobaron resoluciones que condenaban los derechos humanos de China e impusieron sanciones, solo Japón enterró las resoluciones dos veces, en junio y diciembre de 2021.
¿Japón ni siquiera puede hacer esto?
El pueblo japonés no podía creer lo que veían y oían.
No es de extrañar que se haya demostrado que la política japonesa está bajo la influencia del Partido Comunista Chino en todos los sentidos de la palabra.
Los japoneses continúan adoptando la actitud de "Japón no tiene nada que ver con esto" hacia las personas oprimidas como los uigures, que piden desesperadamente ayuda por el genocidio, y la gente de Hong Kong cuya libertad y derechos humanos están aplastados.
Además, ni siquiera se dan cuenta de que Japón está más allá del Tíbet, los uigures, Hong Kong y Taiwán, como lo demuestran las palabras del presidente Xi Jinping: "Redimiremos los cien años de vergüenza y restauraremos la gran nación china".
Tal IDIOTA DE LA PAZ gobierna al pueblo japonés.
La respuesta del gobierno y la cobertura mediática del nuevo corona y el fiasco de Omicron no nos han dejado más que suspiros.
Aunque se ha revelado que la cepa Omicron está debilitada e infecta las vías respiratorias superiores, como la nariz y los pulmones, y es menos probable que afecte las vías respiratorias inferiores, aún se trata como el ébola.
Una vez más, no pude evitar preguntarme: "¿Qué pasó con los japoneses?
Como discutiré en detalle en el texto principal, los efectos adversos de la educación democrática de la posguerra han socavado varios campos y provocado cambios severos y grietas en Japón.
Durante un período prolongado, la diligencia que los japoneses han cultivado se ha descuidado, un

y por el contrario, ha sido apuntado.
Símbolo de esto es la reforma de los estilos de trabajo.
Está diseñado para permitir a los trabajadores "elegir" estilos de trabajo diversos y flexibles.
Se basa en estándares globales, que incluyen la igualdad de remuneración por el mismo trabajo, los límites máximos de las horas extraordinarias y las licencias obligatorias con goce de sueldo.
Sin embargo, no pude evitar sentirme incómodo.
Se niega la forma japonesa de trabajar; a la gente se le dice que tiene que tomarse el mayor tiempo libre posible, y el gobierno les dice que no tienen que trabajar duro porque el salario es el mismo, trabajen o no.
En otras palabras, trabajar más duro que los demás por el bien de la familia, la empresa, o negar incluso el propio país.
En tales circunstancias, si preguntas "como japonés" o "qué es un japonés", se reirán de ti, "¿De qué estás hablando?".
¿Los japoneses del futuro no deberían ser realmente los japoneses originales?
¿Se les negará la oportunidad de trabajar duro en un país donde los recursos son escasos y los recursos humanos son el único activo?
Este libro presenta cómo vivían los japoneses y pregunta: "¿Qué es el japonés?"
Tiene un título severo, "Los japoneses que sacudieron al mundo", pero no hay necesidad de actuar formalmente.
Las personas que me gustaría presentar aquí son las personas que han hecho lo que se espera de un japonés de manera franca y lo han hecho.
En "Fomento del aprendizaje" de Yukichi Fukuzawa, una frase famosa es: "La independencia de uno hace que el país de uno sea independiente.
Esta frase se basa en la idea de Fukuzawa de que la prosperidad y la modernización de una nación solo pueden lograrse cuando cada ciudadano es independiente y se esfuerza mucho.
El espíritu del pueblo Meiji se puede resumir en estas palabras.
No fueron acobardados ni intimidados por las potencias occidentales, que se habían modernizado a través de la Revolución Industrial, pero siguieron avanzando, decididos a no ser derrotados, sino a alcanzarlos y superarlos.
Ningún individuo o nación puede sobrevivir si es menospreciado y despreciado por otros. En cambio, el pueblo y el país deben deshacerse de sus mimos e independizarse en el verdadero sentido de la palabra.
Creo que ahora debemos recordar que una nación es tan brillante como los esfuerzos de sus ciudadanos.
Estaré encantado si las imágenes de nuestros predecesores presentadas en este libro pueden ayudarnos a entender esto, aunque sea un poco.
También debo mencionar el placer que tuve al trabajar con Masayuki Takayama, un periodista experimentado a quien respeto, en este libro.
El Sr. Takayama, quien siempre ha estado a la vanguardia del periodismo como reportero del Departamento de Asuntos Sociales de Sankei Shimbun, como corresponsal y columnista, todavía está a la vanguardia de liderar a sus colegas más jóvenes con su abrumadora cantidad de lectura y capacidad de análisis.
La oportunidad de hablar y discutir con el Sr. Takayama durante mucho tiempo fue una experiencia y un tiempo que no cambiaría por nada.
Quiero aprovechar esta oportunidad para expresar mi más sincero agradecimiento.
También me gustaría expresar mi profunda gratitud al Sr. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), al Sr. Katsuyuki Ozaki y al Sr. Yuki Watanabe de S.B. Creativo para la preciosa oportunidad.

Rysyou Kadota, principios de la primavera de 2022

 

japanerna som skakade världen

Häromdagen på Twitter berömde och rekommenderade Masahiro Miyazaki mycket den här boken publicerad den 15 februari 2020.
Boken är en dialog mellan Masayuki Takayama, den enda journalisten i efterkrigsvärlden, och Ryusho Kadota, den mest framträdande journalisten idag, om japanerna som skakade världen.
Så jag bad min vän, en av de bästa läsarna, att köpa den.
Den här boken är ett måste att läsa för det japanska folket och människor över hela världen.
Varje japansk medborgare som kan läsa måste gå till närmaste bokhandel för att prenumerera.
Jag kommer att låta resten av världen veta så mycket som möjligt.

Våra förfäders ande och levnadssätt är en gåva till det japanska folket vid vägskälet.
-Istället för ett "förord"
Det finns en anledning till att jag tänkte ”jag har inget annat val än att göra det här”, när jag blev ombedd att delta i den här dialogen.
Jag tänkte att det kunde vara ett värdefullt tillfälle att beröra de "kritiska förändringar" som japanerna inte är medvetna om.
Jag använder en mängd olika verktyg för att sprida information dagligen.
Men på grund av antalet ord och tidsbegränsningar frågar jag mig själv hela tiden om det jag behöver säga håller på att komma igenom.
Om det finns en värdefull möjlighet att lösa detta problem har människor som jag inte råd att missa det.
Så vad är den ödesdigra förändringen i det japanska folket?
Många känner att det är något fel på Japan, men förvånansvärt få kan uttrycka det i ord.
Men om jag ger dig ett konkret exempel kommer det att ringa en klocka.
Till exempel rörelsen att ställa in OS i Tokyo 2021. Vad i helvete var det där?
"Återlämna OS" "Är de olympiska spelen viktigare än människornas liv?"
I ett sådant hysteriskt tillstånd som täckte hela Japan skulle många människor bara ha tappat orden.
OS i Tokyo tvingades inte på oss av någon.
Den 7 september 2013, i Buenos Aires, Argentina, vann Tokyo budet att bli värdstad efter ett hårt budkrig.
Jag kommer aldrig att glömma det ögonblicket av glädje.
Det var en ära och ett ögonblick när Japan tog ett stort ansvar gentemot världens idrottare.
Japan har ett ansvar gentemot världens idrottare: att skapa en miljö där idrottare kan maximera sin potential, få dem att må bra av att tävla och inspirera världens människor.
Det är den sortens "ansvar" som Japan har tagit på sig, tillsammans med äran att vara värdstad.
Efter ett års uppskjutning, antalet positiva kranskärlsfall, allvarliga fall och dödsfall; är en eller två storleksordningar lägre i Japan än i andra länder. Det kan till exempel säga att Japan var det enda landet som kunde stå värd för evenemanget.
Men folket i Japan fångades av en tirad som ignorerade siffrorna och statistiken och frågade om OS var viktigare än folkets liv.
Det var också en upprörande misskreditering av Japan när det gäller att "avstå från sitt löfte" till det internationella samfundet.
De anti-olympiska krafterna vände sig också mot idrottarna.
Till och med Rikako Ike, en simmare som överlevde leukemi, utsattes för ett kränkande språk. Många idrottare utsattes för grovt förtal via Twitter och andra medier även efter att OS började.
När blev japanerna så här? Jag är säker på att många av er måste ha känt så här. Jag ser detta som ett fenomen som tydligt visar det "föränderliga Japan".
Och när vi vände blicken mot politiken avslöjades utseendet på en nation som var patetisk på grund av det kinesiska problemet.
Medan USA och Europa antog resolutioner som fördömer Kinas mänskliga rättigheter och införde sanktioner, begravde Japan ensam resolutionerna två gånger, i juni och december 2021.
Kan inte Japan ens göra detta?
Det japanska folket trodde inte sina egna ögon och öron.
Det är inte konstigt att japansk politik har visat sig vara under inflytande av det kinesiska kommunistpartiet i ordets alla bemärkelser.
Japaner fortsätter att inta attityden "Japan har ingenting med det att göra" till de förtryckta människorna som uigurer, som desperat kräver hjälp från folkmordet, och Hongkong-folk vars frihet och mänskliga rättigheter krossas.
Dessutom inser de inte ens att Japan ligger bortom Tibet, Uigur, Hong Kong och Taiwan, vilket framgår av president Xi Jinpings ord, "Vi kommer att förlösa de hundra åren av skam och återupprätta den stora kinesiska nationen.
En sådan FREDSIDIOT styr det japanska folket.
Regeringens svar och medias bevakning av den nya coronan och Omicron-fiaskot har lämnat oss med bara suckar.
Även om det har avslöjats att Omicron-stammen är försvagad och infekterar de övre luftvägarna, såsom näsan och lungorna, och är mindre benägna att påverka de nedre luftvägarna, behandlas den fortfarande som ebola.
Återigen kunde jag inte låta bli att undra, "Vad hände med det japanska folket?
Som jag kommer att diskutera i detalj i huvudtexten har de negativa effekterna av efterkrigstidens demokratiska utbildning underminerat olika områden och medfört allvarliga förändringar och sprickor i Japan.
Under en längre period har den flit som japanerna odlat har försummats, en

och tvärtom, den har varit målinriktad.
Symboliskt för detta är reformen av arbetsstilar.
Den är utformad för att tillåta arbetare att "välja" olika och flexibla arbetsstilar.
Den är baserad på globala standarder, inklusive lika lön för lika arbete, övre gränser för övertidsarbete och obligatorisk betald ledighet.
Jag kunde dock inte låta bli att känna mig obekväm.
Det japanska sättet att arbeta förnekas; folk får höra att de måste ta så mycket ledigt som möjligt och regeringen menar för dem att de inte behöver jobba hårt eftersom lönen är densamma oavsett om de jobbar eller inte.
Med andra ord, arbeta hårdare än andra för sin familjs, företagets skull, eller det förnekade till och med ens land.
Under sådana omständigheter, om du frågar "som en japan" eller "vad är en japan", kommer du att bli utskrattad, "vad pratar du om?"
Ska japanerna i framtiden verkligen inte vara originaljapanerna?
Kommer de att förvägras möjligheten att arbeta hårt i ett land där resurserna är knappa och mänskliga resurser är den enda tillgången?
Den här boken introducerar hur japanerna levde och frågar, "vad är japaner?"
Den har en sträng titel, "Japanerna som skakade världen", men det finns ingen anledning att agera formellt.
De personer jag skulle vilja presentera här är de människor som har gjort vad som förväntas som en japan på ett uppriktigt sätt och har gjort det.
I Yukichi Fukuzawas "Encouragement of Learning" är en berömd fras: "Ens självständighet gör ens land självständigt.
Denna fras är baserad på Fukuzawas idé att välstånd och modernisering av en nation endast kan åstadkommas när varje medborgare är oberoende och strävar hårt.
Meiji-folkets anda kan sammanfattas i dessa ord.
De var varken kuvade eller skrämda av västmakterna, som hade moderniserats genom den industriella revolutionen, men fortsatte framåt, fast beslutna att inte bli besegrade utan att komma ikapp och gå om dem.
Ingen individ eller nation kan överleva om den förringas och ignoreras av andra. Istället måste folket och landet göra sig av med sin bortskämdhet och bli självständiga i ordets rätta bemärkelse.
Jag tror att vi nu måste komma ihåg att en nation bara är lika ljus som dess medborgares ansträngningar.
Jag kommer att bli glad om bilderna av våra föregångare som presenteras i den här boken kan hjälpa oss att förstå detta, även om det bara är lite.
Jag måste också nämna det nöje jag hade att arbeta med Masayuki Takayama, en senior journalist som jag respekterar, i den här boken.
Takayama, som alltid har legat i framkant av journalistiken som reporter för Sankei Shimbuns socialavdelning, som korrespondent och som krönikör, är fortfarande i framkant när det gäller att leda sina yngre kollegor med sin överväldigande mängd läsning och analytiska färdigheter.
Möjligheten att prata och diskutera med Mr Takayama under en lång tid var en upplevelse och tid som jag inte skulle byta mot någonting.
Jag vill ta tillfället i akt att uttrycka min uppriktiga tacksamhet.
Jag skulle också vilja uttrycka min djupa tacksamhet till Mr. Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), Mr. Katsuyuki Ozaki och Mr. Yuki Watanabe från S.B. Kreativ för den dyrbara möjligheten.

Rysyou Kadota, tidig vår 2022