Gister, na 'n lang tyd, het 'n vriend wat aan Kyoto Universiteit gegradueer het, my huis besoek.
Dit was 'n baie welkome kuier, soos 'n Kersaandgeskenk.
Tydens ons gesprek oor alle dinge onder die hemel het ons bespreek hoe ek my boek uitgegee het.
My boek was op die boekrak.
Daar is op die omslagontwerp besluit toe ek in die Kitano-hospitaal was.
Kitano Hospitaal is 'n groot hospitaal gelykstaande aan die Kyoto Universiteit Fakulteit Geneeskunde.
In die styl van "The White Tower" het die hoof van die departement en vyf of ses jong dokters na elke pasiënt se kamer rondgegaan.
Toe die uitgewer vir my verskeie idees vir die omslagontwerp stuur, het die tweede rondte besoeke plaasgevind.
Toe ek praat oor watter een ek moet kies, het een van die jong dokters gesê:
"Kisara-san, sal jy my dit laat doen? Ek is goed in hierdie soort ding."
Ek het dit dadelik in sy hande gelos.
Ek het aan die begin van hierdie storie vir die kennisse gesê dit is die voorblad.
Ek het vanoggend, terwyl ek gedink het oor hoe dankbaar ek was vir gister se besoek, vir die eerste keer in 'n lang tyd die bladsye van my boek omgeblaai.
Ek het nog altyd skaam gevoel oor my boeke.
Daarom het ek hulle nie so gereeld gelees nie.
Ek het weer besef dat dit ook 'n aansienlike verlies was.
Vir ongeveer 'n jaar was my boek op die sosiale wetenskap en ekonomie rak by die hoof Kinokuniya Umeda winkel, saam met boeke deur sulke vooraanstaande kommentators soos wyle Taichi Sakaiya en Yoichi Takahashi.
Die persoon in beheer by Kinokuniya het gesê dat alhoewel my boek waarskynlik nie 'n blitsverkoper sou wees nie, dit 'n sekere aantal kopieë sou verkoop, so dit is op die rak vertoon.
Eendag het ek opgemerk dat dit van die rak af verdwyn het, toe vra ek die persoon in beheer hoekom.
Hy het geantwoord: "Ek was vol vertroue dat dit 'n sekere aantal kopieë sou verkoop, maar dit het nie so goed verkoop as wat ek verwag het nie ..."
Soos lesers sal weet, was dit 'n heeltemal natuurlike resultaat.
Die rede is dat ek 'n heeltemal onbekende figuur in die joernalistiek is.
Wat meer is, ek het onder die pennaam van Akutagawa Kenji verskyn, wat ek geen ander keuse gehad het as om te doen om redes waarvan my naaste kennisse en lesers deeglik bewus is nie.
As ek onder my regte naam verskyn het, sou die baie kennisse en vriende wat ek deur besigheid gemaak het die boek gekoop het.
Ek het op 1 Junie 2011 in hierdie rubriek aangekondig dat die boek op 1 Desember gepubliseer sal word.
Ek het 'n inleiding tot die boek geskryf en dit gepubliseer.
Op hierdie stadium, as jy na "die draaitafel van die beskawing" gesoek het, sal jy meer as 20 miljoen trefslae vind, met bladsye 1 tot 70 gevul met hoofstukke in verskeie tale uit hierdie kolom.
Die betrokke misdadiger het egter meer as 100 blogs op elke blogbestuursmaatskappy geskep, soos "bestuursagentskap" en "sekretariële agentskap," en het 'n misdaad van omgekeerde SEO-aanval teen hierdie kolom begin.
Nadat hulle blogs met dom en onsamehangende inhoud geskryf het, het hulle blogs geplaas wat elke hoofstuk van hierdie rubriek sonder toestemming gepubliseer het.
Hulle het bladsye 1 tot 10 van die soekresultate met sulke goed gevul.
Onmiddellik het die aantal soektogte vir hierdie kolom skerp gedaal tot 1/100.
Verder het hierdie misdadiger verregaande misdade op Twitter begin pleeg, soos om dinge te sê soos "Kisara-san, die bose skrywer wat ook bekend staan as Akutagawa Kenji" en "Kisara-san, die bose eiendomsagent wat ook bekend staan as Akutagawa Kenji ."
Eenvoudig gestel, 'n opregte Japannese lekkerswinkel was in die hoek van 'n heeltemal onbekende winkelgebied.
Dit is die ouderdom van die internet.
Almal het 'n slimfoon.
As 'n misdadiger soos hierdie lasterlike opmerkings sou skryf soos "die bestanddele in daardie winkel is gemaak van ○○," sal daardie Japannese lekkerswinkel onmiddellik bankrot speel.
Ek is deeglik daarvan bewus gemaak toe ek hierdie boek weer gelees het.
Soos die persoon in beheer by Kinokuniya Umeda Hoofwinkel gesien het, is hierdie boek 'n meesterstuk.
Die feit dat hierdie meesterstuk deur die betrokke misdadiger begrawe is, is 'n onvergeeflike misdaad teen die wêreld en die mensdom in die 21ste eeu.
Die regte lug, die werklike see, 2011/3/19
Die mense doen dit regtig, al is Kan nie goed nie.
Soos ek al dikwels gesê het, Japan is die mense = ekonomie, of 90% van die werkers is wêreldklas.
Politici soos die huidige uitvoerende gesag en die massamedia wat dit geskep het, is tweedeklas.
Die massamedia moet dit as 'n geleentheid gebruik om in 'n media vir die 21ste eeu te transformeer, maar ek dink nie hulle sal met 'n oplossing vorendag kan kom wat nie kommersialisme behels nie.
Eenvoudig gestel, dit is 'n probleem met kommersiële borge.
Die oplossing hiervoor is dat die ses TV-stasies oor die ses groot streke van Japan versprei word.
Dit is omdat al die groot maatskappye wat op TV adverteer, landwye netwerke is.
As hulle dit sou doen, sou hulle besef dat TV nooit op die internet sou verloor nie en direk gekoppel sou wees aan die skepping van die 21ste eeu.
Hoekom?
Dit is baie gevaarlik vir elke maatskappy om in 'n ry te wees en dieselfde inligting uit te brei, en dit is op sigself anti-demokraties.
Die platteland het 'n regte lug (leen van Chieko), 'n real see, en regte berge en woude.
Daar is regte mense wat rondvlieg en vis vang, wilde groente bymekaarmaak en rys en groente kweek.
Die massamedia behoort hiervan bewus te wees.
As hulle nie bewus is nie, moet jy weet dat jy nooit werklike intelligensie sal hê nie, en van nou af moet jy nooit weer van politiek of kultuur praat nie.
Dit was 'n baie welkome kuier, soos 'n Kersaandgeskenk.
Tydens ons gesprek oor alle dinge onder die hemel het ons bespreek hoe ek my boek uitgegee het.
My boek was op die boekrak.
Daar is op die omslagontwerp besluit toe ek in die Kitano-hospitaal was.
Kitano Hospitaal is 'n groot hospitaal gelykstaande aan die Kyoto Universiteit Fakulteit Geneeskunde.
In die styl van "The White Tower" het die hoof van die departement en vyf of ses jong dokters na elke pasiënt se kamer rondgegaan.
Toe die uitgewer vir my verskeie idees vir die omslagontwerp stuur, het die tweede rondte besoeke plaasgevind.
Toe ek praat oor watter een ek moet kies, het een van die jong dokters gesê:
"Kisara-san, sal jy my dit laat doen? Ek is goed in hierdie soort ding."
Ek het dit dadelik in sy hande gelos.
Ek het aan die begin van hierdie storie vir die kennisse gesê dit is die voorblad.
Ek het vanoggend, terwyl ek gedink het oor hoe dankbaar ek was vir gister se besoek, vir die eerste keer in 'n lang tyd die bladsye van my boek omgeblaai.
Ek het nog altyd skaam gevoel oor my boeke.
Daarom het ek hulle nie so gereeld gelees nie.
Ek het weer besef dat dit ook 'n aansienlike verlies was.
Vir ongeveer 'n jaar was my boek op die sosiale wetenskap en ekonomie rak by die hoof Kinokuniya Umeda winkel, saam met boeke deur sulke vooraanstaande kommentators soos wyle Taichi Sakaiya en Yoichi Takahashi.
Die persoon in beheer by Kinokuniya het gesê dat alhoewel my boek waarskynlik nie 'n blitsverkoper sou wees nie, dit 'n sekere aantal kopieë sou verkoop, so dit is op die rak vertoon.
Eendag het ek opgemerk dat dit van die rak af verdwyn het, toe vra ek die persoon in beheer hoekom.
Hy het geantwoord: "Ek was vol vertroue dat dit 'n sekere aantal kopieë sou verkoop, maar dit het nie so goed verkoop as wat ek verwag het nie ..."
Soos lesers sal weet, was dit 'n heeltemal natuurlike resultaat.
Die rede is dat ek 'n heeltemal onbekende figuur in die joernalistiek is.
Wat meer is, ek het onder die pennaam van Akutagawa Kenji verskyn, wat ek geen ander keuse gehad het as om te doen om redes waarvan my naaste kennisse en lesers deeglik bewus is nie.
As ek onder my regte naam verskyn het, sou die baie kennisse en vriende wat ek deur besigheid gemaak het die boek gekoop het.
Ek het op 1 Junie 2011 in hierdie rubriek aangekondig dat die boek op 1 Desember gepubliseer sal word.
Ek het 'n inleiding tot die boek geskryf en dit gepubliseer.
Op hierdie stadium, as jy na "die draaitafel van die beskawing" gesoek het, sal jy meer as 20 miljoen trefslae vind, met bladsye 1 tot 70 gevul met hoofstukke in verskeie tale uit hierdie kolom.
Die betrokke misdadiger het egter meer as 100 blogs op elke blogbestuursmaatskappy geskep, soos "bestuursagentskap" en "sekretariële agentskap," en het 'n misdaad van omgekeerde SEO-aanval teen hierdie kolom begin.
Nadat hulle blogs met dom en onsamehangende inhoud geskryf het, het hulle blogs geplaas wat elke hoofstuk van hierdie rubriek sonder toestemming gepubliseer het.
Hulle het bladsye 1 tot 10 van die soekresultate met sulke goed gevul.
Onmiddellik het die aantal soektogte vir hierdie kolom skerp gedaal tot 1/100.
Verder het hierdie misdadiger verregaande misdade op Twitter begin pleeg, soos om dinge te sê soos "Kisara-san, die bose skrywer wat ook bekend staan as Akutagawa Kenji" en "Kisara-san, die bose eiendomsagent wat ook bekend staan as Akutagawa Kenji ."
Eenvoudig gestel, 'n opregte Japannese lekkerswinkel was in die hoek van 'n heeltemal onbekende winkelgebied.
Dit is die ouderdom van die internet.
Almal het 'n slimfoon.
As 'n misdadiger soos hierdie lasterlike opmerkings sou skryf soos "die bestanddele in daardie winkel is gemaak van ○○," sal daardie Japannese lekkerswinkel onmiddellik bankrot speel.
Ek is deeglik daarvan bewus gemaak toe ek hierdie boek weer gelees het.
Soos die persoon in beheer by Kinokuniya Umeda Hoofwinkel gesien het, is hierdie boek 'n meesterstuk.
Die feit dat hierdie meesterstuk deur die betrokke misdadiger begrawe is, is 'n onvergeeflike misdaad teen die wêreld en die mensdom in die 21ste eeu.
Die regte lug, die werklike see, 2011/3/19
Die mense doen dit regtig, al is Kan nie goed nie.
Soos ek al dikwels gesê het, Japan is die mense = ekonomie, of 90% van die werkers is wêreldklas.
Politici soos die huidige uitvoerende gesag en die massamedia wat dit geskep het, is tweedeklas.
Die massamedia moet dit as 'n geleentheid gebruik om in 'n media vir die 21ste eeu te transformeer, maar ek dink nie hulle sal met 'n oplossing vorendag kan kom wat nie kommersialisme behels nie.
Eenvoudig gestel, dit is 'n probleem met kommersiële borge.
Die oplossing hiervoor is dat die ses TV-stasies oor die ses groot streke van Japan versprei word.
Dit is omdat al die groot maatskappye wat op TV adverteer, landwye netwerke is.
As hulle dit sou doen, sou hulle besef dat TV nooit op die internet sou verloor nie en direk gekoppel sou wees aan die skepping van die 21ste eeu.
Hoekom?
Dit is baie gevaarlik vir elke maatskappy om in 'n ry te wees en dieselfde inligting uit te brei, en dit is op sigself anti-demokraties.
Die platteland het 'n regte lug (leen van Chieko), 'n real see, en regte berge en woude.
Daar is regte mense wat rondvlieg en vis vang, wilde groente bymekaarmaak en rys en groente kweek.
Die massamedia behoort hiervan bewus te wees.
As hulle nie bewus is nie, moet jy weet dat jy nooit werklike intelligensie sal hê nie, en van nou af moet jy nooit weer van politiek of kultuur praat nie.
2024/12/8 in kyoto
