Poniższy tekst pochodzi z ostatniej części regularnej kolumny Yoko Sakurai w tygodniku Shincho, która ukazała się dzisiaj.
Ten artykuł dowodzi również, że jest ona skarbem narodowym, najwyższym skarbem narodowym, zgodnie z definicją Saicho.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla obywateli Japonii, ale także dla ludzi na całym świecie.
LDP jest zgubiona pod przywództwem nowego przewodniczącego Ishiby
Jeśli Shigeru Ishiba zostanie przewodniczącym LDP, japońska gospodarka utknie w martwym punkcie, a nasz kraj stanie się biedny.
To jest to, o czym piszę i mówię od dłuższego czasu.
A teraz pojawiają się znaki, które przewidziałem.
Kiedy Sanae Takaichi pokonał Ishibę w pierwszej turze głosowania na przewodniczącego LDP, giełda poszybowała w górę, a kurs walutowy osłabł, poprawiając wyniki wielu firm.
Gdy tylko Ishiba powrócił zza pleców w ostatniej rundzie głosowania, giełda gwałtownie spadła, a jen odwrócił swoją wcześniejszą słabość.
30 września, wliczając w to święto, średnia Nikkei spadła w pewnym momencie o ponad 2000 jenów.
Ministerstwo Finansów próbuje pogrążyć Japonię w zimnym piekle deflacji, przyjmując politykę podwyżek podatków, która przedkłada dyscyplinę fiskalną nad wzrost gospodarczy.
Pan Ishiba, nowy gubernator, jest mocno wspierany i trzymany w garści przez Ministerstwo Finansów.
Yoshihiko Noda, który został mianowany liderem Konstytucyjnej Partii Demokratycznej, również wykonuje polecenia Ministerstwa Finansów.
Widząc tych dwóch mężczyzn siedzących razem w programach telewizyjnych, można zauważyć, że są bardzo podobni pod względem wyglądu, polityki priorytetowego traktowania dyscypliny fiskalnej i skłaniania się ku podwyżkom podatków pod kierownictwem Ministerstwa Finansów, a także pomysłów, by pozwolić cesarzowi z linii żeńskiej wstrząsnąć fundamentami narodowego charakteru Japonii.
Co więcej, urodzili się w tym samym roku.
To tak, jakby byli „dwupartyjnymi braćmi bliźniakami”.
Kiedy obaj mężczyźni siedzą obok siebie, wydaje się, że nie ma różnicy między LDP a CDP.
Koncepcja bezpieczeństwa pana Ishiby obejmuje ideę azjatyckiej wersji NATO.
Yukio Hatoyama, lider Demokratycznej Partii Japonii (poprzedniczki CDP), również wysunął ideę Wspólnoty Wschodnioazjatyckiej.
Propozycje te zostały prawdopodobnie wysunięte pod wpływem chwili, bez wystarczającego przygotowania.
Trudno uwierzyć, że były to propozycje, które dokładnie uwzględniały narodowe interesy Japonii.
Pomysł azjatyckiej wersji NATO został natychmiast skrytykowany jako „niepraktyczny, ale strategicznie nierozsądny” (Kelly A. Grieco, starszy pracownik Stimson Center).
Pan Ishiba wspomniał również o potrzebie przeglądu japońsko-amerykańskiej umowy o statusie sił zbrojnych, co również wywołało pytania i obawy ze strony USA.
W odpowiedzi pośpiesznie opublikował artykuł zatytułowany „Przyszłość japońskiej polityki zagranicznej” w Hudson Institute, amerykańskim think tanku.
Utrata zaufania
Głównym punktem artykułu było to, że stworzenie azjatyckiej wersji NATO było niezbędne do powstrzymania Chin.
Istnieje już Quad (Japonia-USA-Australia-Indie), AUKUS (USA-UK-Australia) i de facto „sojusz trzech państw” Japonia-USA-Korea Południowa. Japonia ma również quasi-sojusznicze relacje „2+2” z Kanadą, Australią, Filipinami, Indiami, Wielką Brytanią, Francją itp.
Jeśli te relacje sojusznicze zostaną wzmocnione, możliwe będzie przekształcenie ich w azjatycką wersję NATO z sojuszem Japonia-USA w centrum.
Amerykańska strategia rozszerzonego odstraszania już nie funkcjonuje.
Azjatycka wersja NATO zrekompensuje to, a amerykańskie dzielenie się bronią nuklearną i wprowadzenie broni nuklearnej powinny być szczególnie brane pod uwagę. Pan Ishiba napisał również, że pod jego rządami sojusz Japonia-USA zostanie podniesiony do tego samego poziomu, co sojusz USA-Wielka Brytania, a Japonia będzie miała własną strategię wojskową i stanie się „narodem równym” USA.
Nie ma absolutnie żadnego powodu, aby sprzeciwiać się wzmocnieniu stosunków Japonia-USA lub uniezależnieniu Japonii w zakresie bezpieczeństwa.
Pytanie brzmi, jak sprawić, by stało się to rzeczywistością.
Jeśli Japonia miałaby stać się rdzeniem azjatyckiej wersji NATO z USA, oznaczałoby to, że gdyby kraj członkowski został zaatakowany, Japonia wysłałaby Siły Samoobrony do walki w imieniu kraju, który został najechany.
Czy Japonia może to zrobić teraz?
Dla polityka, który ma zostać premierem, złożenie takiego oświadczenia bez wskazania konkretnej drogi do tak znaczącej zmiany jest dużym problemem, który może prowadzić do utraty zaufania.
Pan Ishiba powinien przyjąć realistyczną perspektywę i pokierować Japonią we właściwym kierunku.
Obecnie nad naszym krajem wisi zagrożenie nuklearne ze strony Chin.
Osiągnęło ono poziom daleko wykraczający poza naszą wyobraźnię i nie sądzę, byśmy mieli czas lub energię na rewizję porozumienia o statusie sił zbrojnych lub tworzenie azjatyckiej wersji NATO.
Chiński potencjał nuklearny rośnie w niezwykłym tempie.
Chiny, które obecnie posiadają 500 głowic nuklearnych, porzuciły swoją poprzednią „strategię minimalnego odstraszania” (tj. posiadanie broni nuklearnej do samoobrony, ale ograniczanie jej do minimum) i zaczęły przyjmować „strategię wzajemnego gwarantowanego zniszczenia” (tj. w przypadku ataku nuklearnego Chiny odpowiedzą atakiem nuklearnym w celu zniszczenia atakującego kraju).
Tłem tej strategicznej zmiany jest fakt, że chiński potencjał nuklearny osiągnął inny poziom niż wcześniej, co dodało Chinom pewności siebie.
Na spotkaniu grupy analitycznej think tanku „National Institute for Basic Issues” poinformowano, że chiński potencjał nuklearny koncentruje się na wystrzeliwanych z ziemi międzykontynentalnych pociskach balistycznych (ICBM) i że Chiny ukończyły ponad 350 silosów do wystrzeliwania tych pocisków.
Jeśli spojrzymy tylko na silosy ICBM, Chiny mają ich prawie 400, co odpowiada 2,5-krotności liczby silosów w Stanach Zjednoczonych.
Mówi się, że Chiny posiadają obecnie system umożliwiający wystrzelenie około 240 strategicznych głowic nuklearnych w kierunku kontynentalnych Stanów Zjednoczonych.
Istnieje materiał filmowy przedstawiający obserwacje chińskich silosów za pomocą cywilnych satelitów, będący wynikiem wspólnych badań przeprowadzonych przez Yu Koizumi z University of Tokyo Research Center for Advanced Science and Technology oraz Bunji Ohara z Sasakawa Peace Foundation.
Na tym nagraniu widać, że każdy silos ma sporą rurę zwaną kanistrem zakopaną w dziurze wykopanej w ziemi, a pociski są przechowywane w tym kanistrze.
Każdy silos jest zbudowany w odstępach od 2,5 do 3 km.
Rzeczywistość w Chinach
Z drugiej strony, jak wynika z analizy zdjęć satelitarnych przeprowadzonej przez National Institute for Land and Infrastructure Management, silosy otoczone są liniami energetycznymi i biegną przez nie dwupasmowe drogi.
Każdy silos jest przykryty pokrywą o wymiarach 152 m x 87 m, a podwójne ogrodzenie z drutu kolczastego chroni pokrywę i obszar na zewnątrz, który jest solidnie wypełniony ziemią.
Prawdopodobnie na wypadek eksplozji wewnątrz silosu.
W sierpniu wysoki rangą urzędnik w administracji Bidena powiedział, że jest wysoce prawdopodobne, że Chiny rozpoczęły ładowanie pocisków do każdego silosu.
Uważa się, że Chiny mogą produkować 50 ICBM rocznie, a do 2030 r. około 100 głowic nuklearnych rocznie, które można załadować na ICBM.
Jeśli policzymy od tego momentu, w 2028 r., czyli za cztery lata, wszystkie 350 chińskich silosów zostanie załadowanych pociskami.
Eksperci podkreślają również, że nie ma jednoznacznych dowodów wykluczających możliwość, że chińskie silosy są połączone pod ziemią.
Jeśli tak jest, możliwe, że próbują skomplikować analizę, łącząc silosy zawierające pociski załadowane głowicami nuklearnymi z pustymi silosami.
Taka jest rzeczywistość Chin.
Wrogowie Stanów Zjednoczonych nie ograniczają się do Chin.
Należą do nich także Rosja, Korea Północna i potencjalnie Iran.
Jeśli zdolność Stanów Zjednoczonych do obrony swojego terytorium spadnie, spadnie również niezawodność ich rozszerzonego odstraszania.
Byłoby to sprzeczne z narodowymi interesami Japonii.
To, co Japonia może zrobić, to uzupełnić Stany Zjednoczone i wzmocnić siłę obu krajów.
Eksperci podkreślają, że aby to osiągnąć, należy już teraz przeprowadzić konkretne dyskusje.
Na przykład, gdyby Siły Samoobrony Powietrznej mogły tankować amerykańskie bombowce strategiczne w powietrzu, czas, jaki siły USA mogłyby spędzić na patrolowaniu wód wokół Japonii, wydłużyłby się.
Nadszedł czas, aby wysłuchać sugestii, że tego rodzaju wspólne działania byłyby środkiem odstraszającym wobec Chin.
Jest to znacznie bardziej realistyczne niż azjatycka wersja NATO, która została odrzucona z szyderstwem jako „iluzja”.
