2018PTNA特級セミファイナル 古海行子 徳山美奈子：ムジカ・ナラ
Marc-André Hamelin- Claude Debussy L'isle Joyeuse
角野 隼斗／サン・サーンス＝リスト編：死の舞踏 S.555 R.240（第42回入賞者記念コンサート 特級 グランプリ）Saint-Saëns=Liszt - Danse macabre S.555
Evgeny Kissin - Schumann-Liszt - Widmung (Liebeslied)
Beethoven Sonata N° 06 Daniel Barenboim
The following is from today's Sankei Shimbun "Seiron."
It is a must-read not only for Japanese people but also for people worldwide.
China distorts the "Albania Resolution."
Watanabe Toshio, Advisor, Takushoku University
Regarding China and Taiwan
The 26th UN General Assembly Resolution 2758, commonly known as the "Albania Resolution," was passed 50 years ago.
In recent years, China has emphasized that this resolution proves the international community recognizes "One China."
If China decides to use force against Taiwan, it would be wise to promote this as a "civil war" within "One China" and to do everything in its power to avoid the use of force being treated as an issue that should be internationally condemned.
The Albanian Resolution is a UN General Assembly resolution that states that the People's Republic of China (China), which won the Chinese Civil War and came to control the continent effectively, should have representation in the United Nations and become a permanent member of the UN Security Council in place of the Republic of China (Taiwan), which lost the civil war and moved its residence to Taiwan.
The core of the resolution is as follows:
"Recognizes the representative of the People's Republic of China as the sole legitimate representative of China in the United Nations and recognizes the People's Republic of China as one of the five permanent members of the United Nations Security Council; Decides to establish all the rights of the People's Republic of China and recognizes the representative of its Government as the sole legitimate representative of China in the United Nations and to expel immediately the representatives of Chiang Kai-shek from the places which they illegally occupy in the United Nations and all relevant organizations."
The wording is very harsh for Taiwan.
However, this resolution was intended to settle the issue of China's representation in the UN and did not recognize the "One China" principle that Taiwan is part of China.
The position of the Taiwan Ministry of Foreign Affairs regarding the Albanian resolution is, "The Republic of China (Taiwan) is a sovereign and independent democratic nation and is not subordinate to the People's Republic of China. Only the democratically elected government of Taiwan has the right to represent the 23.5 million people living in Taiwan in the international community, including the United Nations system."
A far-fetched argument means to twist something that does not match the facts or reason in a way that suits one's convenience.
A far-fetched Chinese claim
China's claim that the Albanian resolution means that the international community has recognized the "One China" principle is nothing but a far-fetched argument.
China may have intended this to be one of its three battles, a "legal war," to "win without fighting," but at this point, it has become an abuse.
In this regard, I recall something.
When the 1972 Japan-China Joint Communiqué was issued, Japan only said it "understood and respected" China's claim that Taiwan was "an inalienable part of China" and did not recognize "One China."
Kuriyama Yoichi of the Ministry of Foreign Affairs Treaty Bureau, who helped draft the joint statement at the time, later gave the reason for this as follows: "If Japan were to recognize (One China), China's use of force against Taiwan would be justified under international law as part of (a civil war), and on the other hand, Japan would lose the legal basis for supporting US military action to defend Taiwan" (Kasumigaseki Kai Newsletter, October 2007), a shrewd statement that has looked to the present day.
Rather than being far-fetched, China's aggressive tactics of deciding that something exists when it is unclear whether it exists or not and pressuring the other party to accept this as definitive are unique to China.
A typical example is the 1992 Consensus, which remains the most important pillar of China's current "One China" principle.
Countering China's legal battle
The 1992 Consensus was apparently agreed upon at a meeting held in Hong Kong in October 1992 by the Straits Exchange Foundation (the Taiwanese liaison agency) and the Association for Relations Across the Taiwan Straits (the Chinese liaison agency).
Although China and Taiwan acknowledged "one China," the Chinese interpretation of the term appears to have meant the People's Republic of China.
In contrast, the Taiwanese interpretation meant the Republic of China.
I say "apparently" because there was no written agreement in the 1992 Consensus, and neither Lee Teng-hui, the president of Taiwan at the time, nor Koo Chen-fu, who negotiated in Hong Kong as the Taiwanese representative, acknowledged its existence.
The Chinese side maintains that this "phantom agreement" is the basis for cross-strait exchanges and that if it is not recognized, the interests of compatriots on both sides of the Strait will be greatly damaged.
The important document, the "Historical Resolution" of the Sixth Plenary Session of the 1991 Central Committee of the Communist Party of China in November 2021, clearly expresses China's stance: "We adhere to the one-China principle and the 1992 Consensus and firmly oppose the activities of separatist forces seeking Taiwan independence."
Chinese legal warfare has a strong image, but it often involves China adding its interpretation to international agreements, resolutions, statements, etc., and forcibly imposing this interpretation on the international community and other countries.
Wolf Warrior Diplomacy is an aggressive diplomatic style used by Chinese diplomats.
It is an arrogant and disrespectful diplomacy that assumes that China's rise is now inevitable, that there is no way to resist it, and that there is no choice but to accept China's claims.
We must also prepare a legal war to counter China's legal warfare.
2024/11/29 in Kyoto
It is a must-read not only for Japanese people but also for people worldwide.
China distorts the "Albania Resolution."
Watanabe Toshio, Advisor, Takushoku University
Regarding China and Taiwan
The 26th UN General Assembly Resolution 2758, commonly known as the "Albania Resolution," was passed 50 years ago.
In recent years, China has emphasized that this resolution proves the international community recognizes "One China."
If China decides to use force against Taiwan, it would be wise to promote this as a "civil war" within "One China" and to do everything in its power to avoid the use of force being treated as an issue that should be internationally condemned.
The Albanian Resolution is a UN General Assembly resolution that states that the People's Republic of China (China), which won the Chinese Civil War and came to control the continent effectively, should have representation in the United Nations and become a permanent member of the UN Security Council in place of the Republic of China (Taiwan), which lost the civil war and moved its residence to Taiwan.
The core of the resolution is as follows:
"Recognizes the representative of the People's Republic of China as the sole legitimate representative of China in the United Nations and recognizes the People's Republic of China as one of the five permanent members of the United Nations Security Council; Decides to establish all the rights of the People's Republic of China and recognizes the representative of its Government as the sole legitimate representative of China in the United Nations and to expel immediately the representatives of Chiang Kai-shek from the places which they illegally occupy in the United Nations and all relevant organizations."
The wording is very harsh for Taiwan.
However, this resolution was intended to settle the issue of China's representation in the UN and did not recognize the "One China" principle that Taiwan is part of China.
The position of the Taiwan Ministry of Foreign Affairs regarding the Albanian resolution is, "The Republic of China (Taiwan) is a sovereign and independent democratic nation and is not subordinate to the People's Republic of China. Only the democratically elected government of Taiwan has the right to represent the 23.5 million people living in Taiwan in the international community, including the United Nations system."
A far-fetched argument means to twist something that does not match the facts or reason in a way that suits one's convenience.
A far-fetched Chinese claim
China's claim that the Albanian resolution means that the international community has recognized the "One China" principle is nothing but a far-fetched argument.
China may have intended this to be one of its three battles, a "legal war," to "win without fighting," but at this point, it has become an abuse.
In this regard, I recall something.
When the 1972 Japan-China Joint Communiqué was issued, Japan only said it "understood and respected" China's claim that Taiwan was "an inalienable part of China" and did not recognize "One China."
Kuriyama Yoichi of the Ministry of Foreign Affairs Treaty Bureau, who helped draft the joint statement at the time, later gave the reason for this as follows: "If Japan were to recognize (One China), China's use of force against Taiwan would be justified under international law as part of (a civil war), and on the other hand, Japan would lose the legal basis for supporting US military action to defend Taiwan" (Kasumigaseki Kai Newsletter, October 2007), a shrewd statement that has looked to the present day.
Rather than being far-fetched, China's aggressive tactics of deciding that something exists when it is unclear whether it exists or not and pressuring the other party to accept this as definitive are unique to China.
A typical example is the 1992 Consensus, which remains the most important pillar of China's current "One China" principle.
Countering China's legal battle
The 1992 Consensus was apparently agreed upon at a meeting held in Hong Kong in October 1992 by the Straits Exchange Foundation (the Taiwanese liaison agency) and the Association for Relations Across the Taiwan Straits (the Chinese liaison agency).
Although China and Taiwan acknowledged "one China," the Chinese interpretation of the term appears to have meant the People's Republic of China.
In contrast, the Taiwanese interpretation meant the Republic of China.
I say "apparently" because there was no written agreement in the 1992 Consensus, and neither Lee Teng-hui, the president of Taiwan at the time, nor Koo Chen-fu, who negotiated in Hong Kong as the Taiwanese representative, acknowledged its existence.
The Chinese side maintains that this "phantom agreement" is the basis for cross-strait exchanges and that if it is not recognized, the interests of compatriots on both sides of the Strait will be greatly damaged.
The important document, the "Historical Resolution" of the Sixth Plenary Session of the 1991 Central Committee of the Communist Party of China in November 2021, clearly expresses China's stance: "We adhere to the one-China principle and the 1992 Consensus and firmly oppose the activities of separatist forces seeking Taiwan independence."
Chinese legal warfare has a strong image, but it often involves China adding its interpretation to international agreements, resolutions, statements, etc., and forcibly imposing this interpretation on the international community and other countries.
Wolf Warrior Diplomacy is an aggressive diplomatic style used by Chinese diplomats.
It is an arrogant and disrespectful diplomacy that assumes that China's rise is now inevitable, that there is no way to resist it, and that there is no choice but to accept China's claims.
We must also prepare a legal war to counter China's legal warfare.
2024/11/29 in Kyoto
【日本保守党推薦 名古屋市長広沢氏 北朝鮮とビジネス？！】「保守党の影響ない」「多文化共生やる」？！
随分前に、世界中のプリマから大変な尊敬を受けているモナコ王立バレエ学校の老女性教授が来日した。
その時に彼女が芸術家の存在意義について語った言葉である。
『芸術家が大事な存在なのは、隠された、隠れた真実に光を当てて、それを表現する事が出来る唯一の存在だからです。』
彼女の言葉に異議を唱えるものはいないだろう。
その時に彼女が芸術家の存在意義について語った言葉である。
『芸術家が大事な存在なのは、隠された、隠れた真実に光を当てて、それを表現する事が出来る唯一の存在だからです。』
彼女の言葉に異議を唱えるものはいないだろう。
私は、これまで、この文章を高山正之の論文を紹介する際の枕詞として使用して来た。
だが、老教授の言葉には、いうまでもなく、以下の補足が必要なのである。
「本物の学者や、本物の言論人が大事な存在なのは、隠された、隠れた真実に光を当てて、それを表現する事が出来る唯一の存在だからです。」
飯山あかりさんの連日の言動は、正に、隠された、隠れた真実に光をあてて、それを日本国民に伝える、という、貴重な仕事なのである。
だが、老教授の言葉には、いうまでもなく、以下の補足が必要なのである。
「本物の学者や、本物の言論人が大事な存在なのは、隠された、隠れた真実に光を当てて、それを表現する事が出来る唯一の存在だからです。」
飯山あかりさんの連日の言動は、正に、隠された、隠れた真実に光をあてて、それを日本国民に伝える、という、貴重な仕事なのである。
以下は、本日の産経新聞「正論」からである。
日本国民のみならず世界中の人たちが必読。
日本国民のみならず世界中の人たちが必読。
中国が歪める「アルバニア決議」
渡辺 利夫 拓殖大学顧問
中国と台湾をめぐり
「アルバニア決議」と通称される第26回国連総会2758号決議が成立して50年が経つ。
近年、中国は、この決議をもって国際社会が「1つの中国」を認めた証しだと強調するようになった。
中国が台湾への武力行使を決断した場合、中国はこれを「一つの中国」内部の”内戦”として喧伝し、武力行使が国際的に非難さるべき問題として扱われるのを極力避けたいという思惑がうかがわれる。
アルバニア決議とは何かといえば、国共内戦に勝利して大陸を実効支配するにいたった中華人民共和国（中国）が、内戦に敗れて居を台湾に移した中華民国（台湾）に代わって国連の代表権をもち、かつ国連常任理事国たるべきだ、という内容の国連総会決議のことである。
核心部分はこうである。
「中華人民共和国の代表が国連における中国の唯一の合法的な代表であり、中華人民共和国が国連安全保障理事会の五つの常任理事国の1つであることを承認する。中華人民共和国のすべての権利を樹立して、その政府の代表が国連における中国の唯一の合法的な代表であることを承認し、蒋介石の代表を、彼らが国連とすべての関連組織において不法に占領している場所からただちに追放することを決定する」
表現は台湾にとっていかにも厳しい。
しかしこの決議は、国連における中国の代表権問題に決着をつけるためのものであって、台湾が中国の一部であるという「1つの中国」原則を認めたものではない。
アルバニア決議に対する台湾外交部の立場は、「中華民国台湾は主権独立の民主国家であり、中華人民共和国とは互いに隷属していない。台湾の民主的選挙によって選ばれた政府のみが、国連体系を含む国際社会において台湾に住む2350万人の人々を代表する権利を有する」である。
牽強付会とは、事実や道理に合わないことを自分に都合のいいようにこじつけることの意である。
牽強付会な中国の主張
アルバニア決議をもって「一つの中国」原則を国際社会が認めたものだという中国の主張は、牽強付会以外の何ものでもない。
”戦わずして勝つ”ための中国の三戦の一つ「法律戰」のつもりなのであろうが、ここまでくれば乱用である。
この点で思い起こすことがある。
1972年の日中共同声明発出に際して、台湾が「中国の不可分の一部」であるという中国の主張を日本は「理解し、尊重する」というにとどめ、「1つの中国」を認めることはなかった。
その理由として、当時、共同声明の作成に加わった外務省条約局の栗山陽一氏は後に、「もし日本が（一つの中国）を認めてしまえば、台湾に対する中国の武力行使は国際法上（内戦）の一環として正当化され、他方、台湾防衛のための米国の軍事行動を我が国が支持する法的な根拠が失われてしまう」 （霞関会会報、2007年10月）と述べたのだが、現在までを見据えた慧眼であった。
牽強付会というより、存在するかしないか不分明なものを存在すると決めつけ、これを確定的なものとして相手に迫るという強引な手法も中国に固有のものであろう。
典型例が「1992年コンセンサス」（「九二共識」）であり、これが現在の中国の「1つの中国」原則の最も重要な柱となっている。
中国の法律戦に対抗を
「九二共識」とは、92年10月に香港で開かれた海峡交流基金会（台湾側窓口機関）と海峡両岸関係協会（中国側窓口機関）による会議において合意されたものだという。
中台双方が「一つの中国」を認めるものの、その解釈については中国側が中華人民共和国を、台湾側が中華民国を意味する、というものであったらしい。
「らしい」というのは、九二共識には合意文書は存在せず、当時の台湾総統の李登輝氏も台湾側代表として香港での交渉に当たった辜振甫氏もその存在を認めていないからである。
この「幻の合意」について中国側は、これこそが両岸交流の基礎であり、これを認めなければ両岸同胞の利益は大きく損なわれる、という立場を崩していない。
重要文書である2021年11月の六中全会における「歴史決議」では「我々は一つの中国原則と92年コンセンサスを堅持し、台湾独立をもくろむ分裂勢力活動に断固として反対する」と、中国の態度を鮮明に表明している。
中国の法律戦といえば、いかにも強面のイメージがあるが、国際的な合意、決議、声明などについて中国独自の解釈を加え、この解釈を国際社会や相手国に強引に浙し付けるといった場合が多い。
戦狼外交とは、中国の外交官による攻撃的な外交スタイルのことである。
中国の台頭はもはや不可避のものであり、これに抵抗してもかなうものではない、中国の主張はこれを受け入れるより他あるまい、という傲慢不遜の外交である。
中国の法律戦に対抗する法律戦をわが方も構えねばならないということであろう。
2024/11/29 in Kyoto
Følgende er fra en serialisert spalte av Masayuki Takayama som dukket opp i siste utgave av ukebladet Shinchō, utgitt 28. november.
Denne artikkelen beviser også at han er en journalist uten like i etterkrigsverdenen.
For lenge siden kom en eldre professor fra Royal Ballet School of Monaco, høyt respektert av prima ballerinaer over hele verden, til Japan.
Den gang sa hun følgende om kunstnernes betydning
Kunstnere er viktige fordi de er de eneste som kan kaste lys over skjulte, skjulte sannheter og uttrykke dem.'
Ingen ville krangle med ordene hennes.
Det er ingen overdrivelse å si at Takayama Masayuki ikke bare er en unik journalist, men også en unik kunstner i etterkrigsverdenen.
Denne oppgaven beviser også på en glimrende måte riktigheten av mitt utsagn om at i den nåværende verden er ingen mer fortjent til Nobelprisen i litteratur enn Masayuki Takayama.
Det er et must-lese, ikke bare for det japanske folket, men også for folk over hele verden.
En teori om Korea som overlater alt til andre land
Toshiaki Ohno, en juniorkollega fra avisen Sankei Shimbun, skriver en spalte for månedsmagasinet «Kokutai Bunka».
(utelatelse)
Temaet for den aktuelle spalten handler om koreanere.
I den skrev han om de åtte provinsene i Korea.
Disse åtte blokkene er ikke bare administrative distrikter, men hver har sin egen unike karakter og sterke følelser av kjærlighet og hat.
For eksempel har Jeolla-do og Chungcheong-do en følelse av kameratskap, men når det kommer til Gyeongsang-do, har de en sterk følelse av hat.
De vil ikke engang ta koner fra Gyeongsang-provinsen.
Det er fordi de to første provinsene var en del av det eldgamle kongeriket Baekje, mens Gyeongsang-provinsen var en del av det gamle kongeriket Silla.
I de dager ville de bli slaver og ydmyket hvis de tapte en kamp.
Denne harmen består i dag.
Da Ohno besøkte Chungcheong-provinsen for et intervju, klaget en lokal person til ham.
Den tidligere Silla-relaterte Gyeongsang-provinsen har produsert presidenter som Park Chung-hee og Chun Doo-hwan, og mange mennesker har lykkes i virksomheten og har det bra.
På den annen side blir folket fra det gamle Baekje-riket fortsatt mishandlet.
Så la han til:
"Tidligere hjalp Japan Baekje med å kjempe mot Silla. Vil du ikke hjelpe oss (etterkommerne til Baekje) igjen og kjempe mot Silla?"
Han spøkte ikke og var ganske alvorlig.
«Hjulpet Baekje»-slaget han sikter til er slaget ved Baekgang på 700-tallet.
På den tiden var Baekje blitt ødelagt av Silla, og Japan satte ut for å erobre Silla for å gjenopprette Baekje.
Da de ankom, fant de en stor hær fra Tang-dynastiet som ventet på dem.
Det var fordi Silla hadde bedt Tang-dynastiet om forsterkninger, og den japanske hæren led et knusende nederlag.
Det er å forvente.
Tang-dynastiet var et land skapt av Xianbei, som hadde erobret Sentral-Asia.
Det var et stort imperium som også inkluderte persere under sin kontroll, og det ødela raskt Goguryeo, noe som hadde gitt keiser Yang fra Sui-dynastiet en hard tid.
Den japanske hæren flyktet hjem.
Prins Nakatomi (keiser Tenji) var så redd for en Tang-invasjon at han bygde et vannslott i Fukuoka og flyttet hovedstaden fra kystbyen Naniwa til Otsu.
Problemet er imidlertid Baekje og Silla.
Selv om det var deres krig, da menneskene rundt dem skjønte hva som skjedde, lot de Japan og Tang kjempe mot den.
De bestemmer seg for å sitte på sidelinjen.
Faktisk er det å "overlate alt til andre" deres natur.
Etter den russisk-japanske krigen tvang Theodore Roosevelt Korea inn i Japan.
Han så gjennom Koreas natur og fikk Japan til å bære byrden.
Ito Hirobumi, som motsatte seg ethvert engasjement med Korea, ble myrdet, og takket være dette ble Korea tvunget til å gi Japan gratis tjenester for alt fra infrastruktur til modernisering av landet.
Etter krigen kjempet Silla-Baekje-alliansen mot Goguryeo.
Det er det som er kjent som Korea-krigen.
Også i dette tilfellet kjempet USA og Kina mot hverandre, med USA og Kina som fullmektiger for henholdsvis Sør-Korea og Nord-Korea.
Det sørkoreanske militæret, som hadde hendene fri, gikk rundt og fanget japanske fiskebåter som krenket Lee-linjen.
Denne praksisen med å overlate ting til andre fortsatte også etterpå.
For eksempel forenet Vietnam, en delt nasjon under den kalde krigen, seg raskt på 1970-tallet, og Øst- og Vest-Tyskland rev selv muren samtidig med slutten av den kalde krigen.
Nord- og Sør-Korea var imidlertid annerledes.
I stedet for forening ble splittelsen utdypet.
Hver side har et sete i FN, og de ser ut til å være fullverdige land.
Dessuten er de de samme menneskene, snakker samme språk, og de har til og med to lag i FIFA verdensmesterskap og OL.
De liker å bli delt.
På den annen side, under Roh Moo-hyun-administrasjonen, ble det oppdaget at
Nord-Korea hadde bortført mennesker.
Utenriksminister Ban Ki-moon, som besøkte Japan, unnlot ikke bare å be om unnskyldning for bortføringen av sine landsmenn, men i stedet tenkte han på fattigdommen i Nord, sa han: "Det er det felles oppdraget til Japan og Sør-Korea å gjøre Nord-Korea er et skikkelig land. Ytterligere innsats fra Japan er ønskelig."
Han ber Japan om å gi bistand på rundt 1 billion yen.
De tror at når koreanere er i trøbbel, vil verden jobbe hardt for dem.
Med Trumps gjenvalg sier noen at nordens besittelse av atomvåpen vil bli anerkjent.
Sør-Korea er bekymret for dette og etterlyser enda tettere sikkerhetssamarbeid mellom Japan, USA og Sør-Korea.
Også her prøver de å få andre land med.
Hva synes du?
Hvorfor ikke overlate det til dem denne gangen?
Krig er OK, og forening er greit.
Denne gangen vil verden se på fra sidelinjen.
Denne artikkelen beviser også at han er en journalist uten like i etterkrigsverdenen.
For lenge siden kom en eldre professor fra Royal Ballet School of Monaco, høyt respektert av prima ballerinaer over hele verden, til Japan.
Den gang sa hun følgende om kunstnernes betydning
Kunstnere er viktige fordi de er de eneste som kan kaste lys over skjulte, skjulte sannheter og uttrykke dem.'
Ingen ville krangle med ordene hennes.
Det er ingen overdrivelse å si at Takayama Masayuki ikke bare er en unik journalist, men også en unik kunstner i etterkrigsverdenen.
Denne oppgaven beviser også på en glimrende måte riktigheten av mitt utsagn om at i den nåværende verden er ingen mer fortjent til Nobelprisen i litteratur enn Masayuki Takayama.
Det er et must-lese, ikke bare for det japanske folket, men også for folk over hele verden.
En teori om Korea som overlater alt til andre land
Toshiaki Ohno, en juniorkollega fra avisen Sankei Shimbun, skriver en spalte for månedsmagasinet «Kokutai Bunka».
(utelatelse)
Temaet for den aktuelle spalten handler om koreanere.
I den skrev han om de åtte provinsene i Korea.
Disse åtte blokkene er ikke bare administrative distrikter, men hver har sin egen unike karakter og sterke følelser av kjærlighet og hat.
For eksempel har Jeolla-do og Chungcheong-do en følelse av kameratskap, men når det kommer til Gyeongsang-do, har de en sterk følelse av hat.
De vil ikke engang ta koner fra Gyeongsang-provinsen.
Det er fordi de to første provinsene var en del av det eldgamle kongeriket Baekje, mens Gyeongsang-provinsen var en del av det gamle kongeriket Silla.
I de dager ville de bli slaver og ydmyket hvis de tapte en kamp.
Denne harmen består i dag.
Da Ohno besøkte Chungcheong-provinsen for et intervju, klaget en lokal person til ham.
Den tidligere Silla-relaterte Gyeongsang-provinsen har produsert presidenter som Park Chung-hee og Chun Doo-hwan, og mange mennesker har lykkes i virksomheten og har det bra.
På den annen side blir folket fra det gamle Baekje-riket fortsatt mishandlet.
Så la han til:
"Tidligere hjalp Japan Baekje med å kjempe mot Silla. Vil du ikke hjelpe oss (etterkommerne til Baekje) igjen og kjempe mot Silla?"
Han spøkte ikke og var ganske alvorlig.
«Hjulpet Baekje»-slaget han sikter til er slaget ved Baekgang på 700-tallet.
På den tiden var Baekje blitt ødelagt av Silla, og Japan satte ut for å erobre Silla for å gjenopprette Baekje.
Da de ankom, fant de en stor hær fra Tang-dynastiet som ventet på dem.
Det var fordi Silla hadde bedt Tang-dynastiet om forsterkninger, og den japanske hæren led et knusende nederlag.
Det er å forvente.
Tang-dynastiet var et land skapt av Xianbei, som hadde erobret Sentral-Asia.
Det var et stort imperium som også inkluderte persere under sin kontroll, og det ødela raskt Goguryeo, noe som hadde gitt keiser Yang fra Sui-dynastiet en hard tid.
Den japanske hæren flyktet hjem.
Prins Nakatomi (keiser Tenji) var så redd for en Tang-invasjon at han bygde et vannslott i Fukuoka og flyttet hovedstaden fra kystbyen Naniwa til Otsu.
Problemet er imidlertid Baekje og Silla.
Selv om det var deres krig, da menneskene rundt dem skjønte hva som skjedde, lot de Japan og Tang kjempe mot den.
De bestemmer seg for å sitte på sidelinjen.
Faktisk er det å "overlate alt til andre" deres natur.
Etter den russisk-japanske krigen tvang Theodore Roosevelt Korea inn i Japan.
Han så gjennom Koreas natur og fikk Japan til å bære byrden.
Ito Hirobumi, som motsatte seg ethvert engasjement med Korea, ble myrdet, og takket være dette ble Korea tvunget til å gi Japan gratis tjenester for alt fra infrastruktur til modernisering av landet.
Etter krigen kjempet Silla-Baekje-alliansen mot Goguryeo.
Det er det som er kjent som Korea-krigen.
Også i dette tilfellet kjempet USA og Kina mot hverandre, med USA og Kina som fullmektiger for henholdsvis Sør-Korea og Nord-Korea.
Det sørkoreanske militæret, som hadde hendene fri, gikk rundt og fanget japanske fiskebåter som krenket Lee-linjen.
Denne praksisen med å overlate ting til andre fortsatte også etterpå.
For eksempel forenet Vietnam, en delt nasjon under den kalde krigen, seg raskt på 1970-tallet, og Øst- og Vest-Tyskland rev selv muren samtidig med slutten av den kalde krigen.
Nord- og Sør-Korea var imidlertid annerledes.
I stedet for forening ble splittelsen utdypet.
Hver side har et sete i FN, og de ser ut til å være fullverdige land.
Dessuten er de de samme menneskene, snakker samme språk, og de har til og med to lag i FIFA verdensmesterskap og OL.
De liker å bli delt.
På den annen side, under Roh Moo-hyun-administrasjonen, ble det oppdaget at
Nord-Korea hadde bortført mennesker.
Utenriksminister Ban Ki-moon, som besøkte Japan, unnlot ikke bare å be om unnskyldning for bortføringen av sine landsmenn, men i stedet tenkte han på fattigdommen i Nord, sa han: "Det er det felles oppdraget til Japan og Sør-Korea å gjøre Nord-Korea er et skikkelig land. Ytterligere innsats fra Japan er ønskelig."
Han ber Japan om å gi bistand på rundt 1 billion yen.
De tror at når koreanere er i trøbbel, vil verden jobbe hardt for dem.
Med Trumps gjenvalg sier noen at nordens besittelse av atomvåpen vil bli anerkjent.
Sør-Korea er bekymret for dette og etterlyser enda tettere sikkerhetssamarbeid mellom Japan, USA og Sør-Korea.
Også her prøver de å få andre land med.
Hva synes du?
Hvorfor ikke overlate det til dem denne gangen?
Krig er OK, og forening er greit.
Denne gangen vil verden se på fra sidelinjen.
2024/11/29 in Kyoto
إن ما يلي مأخوذ من مقال متسلسل كتبه ماسايوكي تاكاياما في العدد الأخير من مجلة شينشو الأسبوعية، التي صدرت في الثامن والعشرين من نوفمبر/تشرين الثاني.
كما يثبت هذا المقال أنه صحفي لا مثيل له في عالم ما بعد الحرب.
منذ زمن بعيد، جاءت إلى اليابان أستاذة مسنة من مدرسة الباليه الملكية في موناكو، تحظى باحترام كبير من قبل راقصات الباليه في جميع أنحاء العالم.
وقالت في ذلك الوقت عن أهمية الفنانين
الفنانون مهمون لأنهم الوحيدون الذين يستطيعون تسليط الضوء على الحقائق الخفية والمخفية والتعبير عنها.
لا أحد يجادل في كلماتها.
ليس من المبالغة أن نقول إن ماسايوكي تاكاياما ليس صحفيًا فريدًا فحسب، بل إنه أيضًا فنان فريد من نوعه في عالم ما بعد الحرب.
كما تثبت هذه الأطروحة ببراعة صحة تصريحي بأن ماسايوكي تاكاياما في العالم الحالي لا يستحق جائزة نوبل في الأدب أكثر من ماسايوكي تاكاياما.
إنه كتاب لا بد من قراءته ليس فقط للشعب الياباني بل وللناس في جميع أنحاء العالم.
نظرية عن كوريا تترك كل شيء للدول الأخرى
يكتب توشياكي أونو، وهو زميل مبتدئ من صحيفة سانكي شيمبون، عمودًا لمجلة "كوكوتاي بونكا" الشهرية.
(حذف)
موضوع العمود الحالي هو الكوريون.
فيه، كتب عن المقاطعات الثماني في كوريا.
هذه الكتل الثماني ليست مجرد مناطق إدارية، بل إن لكل منها طابعها الفريد ومشاعر قوية من الحب والكراهية.
على سبيل المثال، تتمتع مقاطعة جولا ومقاطعة تشونجتشيونج بروح الرفقة، ولكن عندما يتعلق الأمر بمقاطعة جيونج سانج، فإن لديهم شعورًا قويًا بالكراهية.
لن يتزوجوا حتى من مقاطعة جيونج سانج.
ذلك لأن المقاطعتين الأوليين كانتا جزءًا من مملكة بايكجي القديمة، بينما كانت مقاطعة جيونج سانج جزءًا من مملكة سيلا القديمة.
في تلك الأيام، كان الناس يُستعبدون ويُهانون إذا خسروا معركة.
لا يزال هذا الاستياء قائمًا حتى اليوم.
عندما زار أونو مقاطعة تشونغتشونغ لإجراء مقابلة، اشتكى إليه أحد السكان المحليين.
لقد أنتجت مقاطعة جيونج سانج المرتبطة سابقًا بشيلا رؤساء مثل بارك تشونغ هي وتشون دو هوان، ونجح العديد من الناس في الأعمال التجارية ويعيشون حياة جيدة.
من ناحية أخرى، لا يزال الناس من مملكة بايكجي القديمة يتعرضون لسوء المعاملة.
ثم أضاف:
"في الماضي، ساعدت اليابان بايكجي في القتال ضد شيلا. ألن تساعدونا (أحفاد بايكجي) مرة أخرى في القتال ضد شيلا؟"
لم يكن يمزح وكان جادًا تمامًا.
معركة "مساعدة بايكجي" التي يشير إليها هي معركة بايكجانج في القرن السابع.
في ذلك الوقت، دمرت شيلا بايكجي، وشرعت اليابان في غزو شيلا من أجل استعادة بايكجي.
عندما وصلوا، وجدوا جيشًا كبيرًا من سلالة تانغ ينتظرهم.
كان ذلك لأن سيلا طلبت من سلالة تانغ التعزيزات، وعانى الجيش الياباني من هزيمة ساحقة.
وهذا متوقع.
كانت سلالة تانغ دولة أنشأها شيانبي، الذين غزوا آسيا الوسطى.
كانت إمبراطورية كبيرة شملت أيضًا الفرس تحت سيطرتها، وسرعان ما دمرت جوجوريو، مما جعل الإمبراطور يانغ من سلالة سوي يواجه وقتًا عصيبًا.
فر الجيش الياباني إلى وطنه.
كان الأمير ناكاتومي (الإمبراطور تينجي) خائفًا للغاية من غزو تانغ لدرجة أنه بنى قلعة مائية في فوكوكا ونقل العاصمة من مدينة نانيوا الساحلية إلى أوتسو.
لكن المشكلة تكمن في بايكجي وسيلا.
على الرغم من أنها كانت حربهم، عندما أدرك الناس من حولهم ما كان يحدث، سمحوا لليابان وتانغ بالقتال.
قرروا الجلوس على الهامش.
في الواقع، "ترك كل شيء للآخرين" هي طبيعتهم.
بعد الحرب الروسية اليابانية، فرض ثيودور روزفلت كوريا على اليابان.
لقد أدرك طبيعة كوريا وجعل اليابان تتحمل العبء.
اغتيل إيتو هيروبومي، الذي عارض أي تورط مع كوريا، وبفضل هذا، أُجبرت كوريا على تقديم خدمات مجانية لليابان في كل شيء من البنية الأساسية إلى تحديث البلاد.
بعد الحرب، خاض تحالف سيلا-بايكجي حربًا ضد جوجوريو.
هذا ما يُعرف بالحرب الكورية.
في هذه الحالة أيضًا، قاتلت الولايات المتحدة والصين بعضهما البعض، حيث عملت الولايات المتحدة والصين كوكلاء لكوريا الجنوبية وكوريا الشمالية على التوالي.
قام الجيش الكوري الجنوبي، الذي كانت يداه حرتين، بالاستيلاء على قوارب الصيد اليابانية التي كانت تنتهك خط لي.
استمرت هذه الممارسة المتمثلة في ترك الأمور للآخرين بعد ذلك أيضًا.
على سبيل المثال، توحدت فيتنام، الدولة المنقسمة أثناء الحرب الباردة، بسرعة في السبعينيات، كما هدمت ألمانيا الشرقية والغربية الجدار بنفسها في نفس الوقت الذي انتهت فيه الحرب الباردة.
ولكن كوريا الشمالية وكوريا الجنوبية كانتا مختلفتين. فبدلاً من الوحدة، تعمق الانقسام.
ولكل جانب مقعد في الأمم المتحدة، ويبدو أنهما دولتان كاملتان.
والأمر الأكثر من ذلك أنهما نفس الشعب، ويتحدثان نفس اللغة، ولديهما فريقان في كأس العالم لكرة القدم والألعاب الأوليمبية.
ويستمتعان بالانقسام.
من ناحية أخرى، أثناء إدارة روه مو هيون، تم اكتشاف أن كوريا الشمالية كانت تتقاسم نفس اللغة مع كوريا الجنوبية.لقد اختطفت كوريا الشمالية أشخاصاً.
لم يفشل وزير الخارجية بان كي مون، الذي زار اليابان، في الاعتذار عن اختطاف مواطنيه فحسب، بل إنه بدلاً من ذلك، فكر في فقر الشمال، وقال: "إنها مهمة مشتركة بين اليابان وكوريا الجنوبية لجعل كوريا الشمالية دولة مناسبة. ومن المرغوب فيه أن تبذل اليابان المزيد من الجهود".
وهو يدعو اليابان إلى تقديم مساعدات تبلغ نحو تريليون ين.
إنهم يعتقدون أنه عندما يقع الكوريون في ورطة، فإن العالم سوف يعمل بجد من أجلهم.
مع إعادة انتخاب ترامب، يقول البعض إن امتلاك كوريا الشمالية للأسلحة النووية سوف يتم الاعتراف به.
إن كوريا الجنوبية قلقة بشأن هذا الأمر وتدعو إلى تعاون أمني أوثق بين اليابان والولايات المتحدة وكوريا الجنوبية.
وهنا أيضاً، يحاولون إشراك دول أخرى.
ماذا تعتقد؟
لماذا لا نترك الأمر لهم هذه المرة؟
الحرب مقبولة، والتوحيد مقبول.
هذه المرة، يريد العالم أن يراقب من على الهامش.
كما يثبت هذا المقال أنه صحفي لا مثيل له في عالم ما بعد الحرب.
منذ زمن بعيد، جاءت إلى اليابان أستاذة مسنة من مدرسة الباليه الملكية في موناكو، تحظى باحترام كبير من قبل راقصات الباليه في جميع أنحاء العالم.
وقالت في ذلك الوقت عن أهمية الفنانين
الفنانون مهمون لأنهم الوحيدون الذين يستطيعون تسليط الضوء على الحقائق الخفية والمخفية والتعبير عنها.
لا أحد يجادل في كلماتها.
ليس من المبالغة أن نقول إن ماسايوكي تاكاياما ليس صحفيًا فريدًا فحسب، بل إنه أيضًا فنان فريد من نوعه في عالم ما بعد الحرب.
كما تثبت هذه الأطروحة ببراعة صحة تصريحي بأن ماسايوكي تاكاياما في العالم الحالي لا يستحق جائزة نوبل في الأدب أكثر من ماسايوكي تاكاياما.
إنه كتاب لا بد من قراءته ليس فقط للشعب الياباني بل وللناس في جميع أنحاء العالم.
نظرية عن كوريا تترك كل شيء للدول الأخرى
يكتب توشياكي أونو، وهو زميل مبتدئ من صحيفة سانكي شيمبون، عمودًا لمجلة "كوكوتاي بونكا" الشهرية.
(حذف)
موضوع العمود الحالي هو الكوريون.
فيه، كتب عن المقاطعات الثماني في كوريا.
هذه الكتل الثماني ليست مجرد مناطق إدارية، بل إن لكل منها طابعها الفريد ومشاعر قوية من الحب والكراهية.
على سبيل المثال، تتمتع مقاطعة جولا ومقاطعة تشونجتشيونج بروح الرفقة، ولكن عندما يتعلق الأمر بمقاطعة جيونج سانج، فإن لديهم شعورًا قويًا بالكراهية.
لن يتزوجوا حتى من مقاطعة جيونج سانج.
ذلك لأن المقاطعتين الأوليين كانتا جزءًا من مملكة بايكجي القديمة، بينما كانت مقاطعة جيونج سانج جزءًا من مملكة سيلا القديمة.
في تلك الأيام، كان الناس يُستعبدون ويُهانون إذا خسروا معركة.
لا يزال هذا الاستياء قائمًا حتى اليوم.
عندما زار أونو مقاطعة تشونغتشونغ لإجراء مقابلة، اشتكى إليه أحد السكان المحليين.
لقد أنتجت مقاطعة جيونج سانج المرتبطة سابقًا بشيلا رؤساء مثل بارك تشونغ هي وتشون دو هوان، ونجح العديد من الناس في الأعمال التجارية ويعيشون حياة جيدة.
من ناحية أخرى، لا يزال الناس من مملكة بايكجي القديمة يتعرضون لسوء المعاملة.
ثم أضاف:
"في الماضي، ساعدت اليابان بايكجي في القتال ضد شيلا. ألن تساعدونا (أحفاد بايكجي) مرة أخرى في القتال ضد شيلا؟"
لم يكن يمزح وكان جادًا تمامًا.
معركة "مساعدة بايكجي" التي يشير إليها هي معركة بايكجانج في القرن السابع.
في ذلك الوقت، دمرت شيلا بايكجي، وشرعت اليابان في غزو شيلا من أجل استعادة بايكجي.
عندما وصلوا، وجدوا جيشًا كبيرًا من سلالة تانغ ينتظرهم.
كان ذلك لأن سيلا طلبت من سلالة تانغ التعزيزات، وعانى الجيش الياباني من هزيمة ساحقة.
وهذا متوقع.
كانت سلالة تانغ دولة أنشأها شيانبي، الذين غزوا آسيا الوسطى.
كانت إمبراطورية كبيرة شملت أيضًا الفرس تحت سيطرتها، وسرعان ما دمرت جوجوريو، مما جعل الإمبراطور يانغ من سلالة سوي يواجه وقتًا عصيبًا.
فر الجيش الياباني إلى وطنه.
كان الأمير ناكاتومي (الإمبراطور تينجي) خائفًا للغاية من غزو تانغ لدرجة أنه بنى قلعة مائية في فوكوكا ونقل العاصمة من مدينة نانيوا الساحلية إلى أوتسو.
لكن المشكلة تكمن في بايكجي وسيلا.
على الرغم من أنها كانت حربهم، عندما أدرك الناس من حولهم ما كان يحدث، سمحوا لليابان وتانغ بالقتال.
قرروا الجلوس على الهامش.
في الواقع، "ترك كل شيء للآخرين" هي طبيعتهم.
بعد الحرب الروسية اليابانية، فرض ثيودور روزفلت كوريا على اليابان.
لقد أدرك طبيعة كوريا وجعل اليابان تتحمل العبء.
اغتيل إيتو هيروبومي، الذي عارض أي تورط مع كوريا، وبفضل هذا، أُجبرت كوريا على تقديم خدمات مجانية لليابان في كل شيء من البنية الأساسية إلى تحديث البلاد.
بعد الحرب، خاض تحالف سيلا-بايكجي حربًا ضد جوجوريو.
هذا ما يُعرف بالحرب الكورية.
في هذه الحالة أيضًا، قاتلت الولايات المتحدة والصين بعضهما البعض، حيث عملت الولايات المتحدة والصين كوكلاء لكوريا الجنوبية وكوريا الشمالية على التوالي.
قام الجيش الكوري الجنوبي، الذي كانت يداه حرتين، بالاستيلاء على قوارب الصيد اليابانية التي كانت تنتهك خط لي.
استمرت هذه الممارسة المتمثلة في ترك الأمور للآخرين بعد ذلك أيضًا.
على سبيل المثال، توحدت فيتنام، الدولة المنقسمة أثناء الحرب الباردة، بسرعة في السبعينيات، كما هدمت ألمانيا الشرقية والغربية الجدار بنفسها في نفس الوقت الذي انتهت فيه الحرب الباردة.
ولكن كوريا الشمالية وكوريا الجنوبية كانتا مختلفتين. فبدلاً من الوحدة، تعمق الانقسام.
ولكل جانب مقعد في الأمم المتحدة، ويبدو أنهما دولتان كاملتان.
والأمر الأكثر من ذلك أنهما نفس الشعب، ويتحدثان نفس اللغة، ولديهما فريقان في كأس العالم لكرة القدم والألعاب الأوليمبية.
ويستمتعان بالانقسام.
من ناحية أخرى، أثناء إدارة روه مو هيون، تم اكتشاف أن كوريا الشمالية كانت تتقاسم نفس اللغة مع كوريا الجنوبية.لقد اختطفت كوريا الشمالية أشخاصاً.
لم يفشل وزير الخارجية بان كي مون، الذي زار اليابان، في الاعتذار عن اختطاف مواطنيه فحسب، بل إنه بدلاً من ذلك، فكر في فقر الشمال، وقال: "إنها مهمة مشتركة بين اليابان وكوريا الجنوبية لجعل كوريا الشمالية دولة مناسبة. ومن المرغوب فيه أن تبذل اليابان المزيد من الجهود".
وهو يدعو اليابان إلى تقديم مساعدات تبلغ نحو تريليون ين.
إنهم يعتقدون أنه عندما يقع الكوريون في ورطة، فإن العالم سوف يعمل بجد من أجلهم.
مع إعادة انتخاب ترامب، يقول البعض إن امتلاك كوريا الشمالية للأسلحة النووية سوف يتم الاعتراف به.
إن كوريا الجنوبية قلقة بشأن هذا الأمر وتدعو إلى تعاون أمني أوثق بين اليابان والولايات المتحدة وكوريا الجنوبية.
وهنا أيضاً، يحاولون إشراك دول أخرى.
ماذا تعتقد؟
لماذا لا نترك الأمر لهم هذه المرة؟
الحرب مقبولة، والتوحيد مقبول.
هذه المرة، يريد العالم أن يراقب من على الهامش.
2024/11/28 in Kyoto
Följande är från en serialiserad kolumn av Masayuki Takayama som dök upp i det sista numret av veckotidningen Shinchō, som släpptes den 28 november.
Den här artikeln bevisar också att han är en journalist som ingen annan i efterkrigsvärlden.
För länge sedan kom en äldre professor från Royal Ballet School of Monaco, högt respekterad av primaballerinor världen över, till Japan.
Då sa hon följande om konstnärernas betydelse
Konstnärer är viktiga eftersom de är de enda som kan belysa dolda, dolda sanningar och uttrycka dem.'
Ingen skulle argumentera med hennes ord.
Det är ingen överdrift att säga att Takayama Masayuki inte bara är en unik journalist utan också en unik konstnär i efterkrigsvärlden.
Den här avhandlingen bevisar också på ett briljant sätt riktigheten av mitt påstående att ingen i den nuvarande världen är mer värd Nobelpriset i litteratur än Masayuki Takayama.
Det är ett måste att läsa inte bara för det japanska folket utan också för människor över hela världen.
En teori om Korea som överlåter allt till andra länder
Toshiaki Ohno, en juniorkollega från tidningen Sankei Shimbun, skriver en krönika för månadstidningen "Kokutai Bunka".
(underlåtenhet)
Temat för den aktuella kolumnen handlar om koreaner.
I den skrev han om de åtta provinserna i Korea.
Dessa åtta kvarter är inte bara administrativa distrikt, utan alla har sin egen unika karaktär och starka känslor av kärlek och hat.
Till exempel har Jeolla-do och Chungcheong-do en känsla av kamratskap, men när det kommer till Gyeongsang-do har de en stark känsla av hat.
De kommer inte ens att ta fruar från Gyeongsang-provinsen.
Det beror på att de två första provinserna var en del av det antika kungariket Baekje, medan Gyeongsang-provinsen var en del av det antika kungariket Silla.
På den tiden skulle de bli förslavade och förödmjukade om de förlorade en strid.
Denna förbittring finns kvar idag.
När Ohno besökte Chungcheong-provinsen för en intervju, klagade en lokal person till honom.
Den tidigare Silla-relaterade Gyeongsang-provinsen har producerat presidenter som Park Chung-hee och Chun Doo-hwan, och många människor har lyckats i affärer och mår bra.
Å andra sidan misshandlas fortfarande människorna från det gamla Baekje Kingdom.
Han tillade sedan:
"Tidigare hjälpte Japan Baekje att slåss mot Silla. Vill du inte hjälpa oss (ättlingarna till Baekje) ännu en gång och slåss mot Silla?"
Han skämtade inte och var ganska seriös.
Den "hjälpte Baekje"-striden han syftar på är slaget vid Baekgang på 700-talet.
Vid den tiden hade Baekje förstörts av Silla, och Japan gav sig i kast med att erövra Silla för att återställa Baekje.
När de anlände hittade de en stor armé från Tangdynastin som väntade på dem.
Det berodde på att Silla hade bett Tangdynastin om förstärkningar, och den japanska armén led ett förkrossande nederlag.
Det är att vänta.
Tangdynastin var ett land skapat av Xianbei, som hade erövrat Centralasien.
Det var ett stort imperium som även omfattade perser under dess kontroll, och det förstörde snabbt Goguryeo, vilket hade gett kejsar Yang från Sui-dynastin svårt.
Den japanska armén flydde hem.
Prins Nakatomi (kejsar Tenji) var så rädd för en Tang-invasion att han byggde ett vattenslott i Fukuoka och flyttade huvudstaden från kuststaden Naniwa till Otsu.
Problemet är dock Baekje och Silla.
Trots att det var deras krig, när människorna runt dem insåg vad som hände, lät de Japan och Tang bekämpa det.
De bestämmer sig för att sitta vid sidan av.
Faktum är att "överlåta allt till andra" är deras natur.
Efter det rysk-japanska kriget tvingade Theodore Roosevelt Korea till Japan.
Han såg igenom Koreas natur och fick Japan att bära bördan.
Ito Hirobumi, som motsatte sig all inblandning i Korea, mördades och tack vare detta tvingades Korea förse Japan med gratis tjänster för allt från infrastruktur till modernisering av landet.
Efter kriget kämpade Silla-Baekje-alliansen mot Goguryeo.
Det är vad som kallas Koreakriget.
Även i det här fallet kämpade USA och Kina mot varandra, där USA och Kina agerade som ombud för Sydkorea respektive Nordkorea.
Den sydkoreanska militären, som hade händerna fria, gick runt och fångade japanska fiskebåtar som bröt mot Lee-linjen.
Denna praxis att lämna saker till andra fortsatte också efteråt.
Vietnam, en splittrad nation under det kalla kriget, förenade sig till exempel snabbt på 1970-talet och även Öst- och Västtyskland rev själva muren samtidigt som det kalla krigets slut.
Men Nord- och Sydkorea var olika.
Istället för enande fördjupades splittringen.
Varje sida har en plats i FN, och de verkar vara fullfjädrade länder.
Dessutom är de samma människor, talar samma språk, och de har till och med två lag i fotbolls-VM och OS.
De njuter av att vara splittrade.
Å andra sidan upptäcktes det under Roh Moo-hyuns administrationNordkorea hade fört bort människor.
Utrikesminister Ban Ki-moon, som besökte Japan, misslyckades inte bara med att be om ursäkt för bortförandet av sina landsmän, utan istället, när han tänkte på fattigdomen i Norden, sa han: "Det är Japans och Sydkoreas gemensamma uppdrag att göra Nordkorea är ett riktigt land. Ytterligare ansträngningar från Japan är önskvärda."
Han uppmanar Japan att ge bistånd på cirka 1 biljon yen.
De tror att när koreaner har problem kommer världen att arbeta hårt för dem.
I och med Trumps omval säger vissa att Nordens innehav av kärnvapen kommer att erkännas.
Sydkorea är orolig över detta och efterlyser ett ännu närmare säkerhetssamarbete mellan Japan, USA och Sydkorea.
Även här försöker man få andra länder med.
Vad tycker du?
Varför inte överlåta det till dem den här gången?
Krig är OK, och enande är bra.
Den här gången vill världen titta från sidlinjen.
Den här artikeln bevisar också att han är en journalist som ingen annan i efterkrigsvärlden.
För länge sedan kom en äldre professor från Royal Ballet School of Monaco, högt respekterad av primaballerinor världen över, till Japan.
Då sa hon följande om konstnärernas betydelse
Konstnärer är viktiga eftersom de är de enda som kan belysa dolda, dolda sanningar och uttrycka dem.'
Ingen skulle argumentera med hennes ord.
Det är ingen överdrift att säga att Takayama Masayuki inte bara är en unik journalist utan också en unik konstnär i efterkrigsvärlden.
Den här avhandlingen bevisar också på ett briljant sätt riktigheten av mitt påstående att ingen i den nuvarande världen är mer värd Nobelpriset i litteratur än Masayuki Takayama.
Det är ett måste att läsa inte bara för det japanska folket utan också för människor över hela världen.
En teori om Korea som överlåter allt till andra länder
Toshiaki Ohno, en juniorkollega från tidningen Sankei Shimbun, skriver en krönika för månadstidningen "Kokutai Bunka".
(underlåtenhet)
Temat för den aktuella kolumnen handlar om koreaner.
I den skrev han om de åtta provinserna i Korea.
Dessa åtta kvarter är inte bara administrativa distrikt, utan alla har sin egen unika karaktär och starka känslor av kärlek och hat.
Till exempel har Jeolla-do och Chungcheong-do en känsla av kamratskap, men när det kommer till Gyeongsang-do har de en stark känsla av hat.
De kommer inte ens att ta fruar från Gyeongsang-provinsen.
Det beror på att de två första provinserna var en del av det antika kungariket Baekje, medan Gyeongsang-provinsen var en del av det antika kungariket Silla.
På den tiden skulle de bli förslavade och förödmjukade om de förlorade en strid.
Denna förbittring finns kvar idag.
När Ohno besökte Chungcheong-provinsen för en intervju, klagade en lokal person till honom.
Den tidigare Silla-relaterade Gyeongsang-provinsen har producerat presidenter som Park Chung-hee och Chun Doo-hwan, och många människor har lyckats i affärer och mår bra.
Å andra sidan misshandlas fortfarande människorna från det gamla Baekje Kingdom.
Han tillade sedan:
"Tidigare hjälpte Japan Baekje att slåss mot Silla. Vill du inte hjälpa oss (ättlingarna till Baekje) ännu en gång och slåss mot Silla?"
Han skämtade inte och var ganska seriös.
Den "hjälpte Baekje"-striden han syftar på är slaget vid Baekgang på 700-talet.
Vid den tiden hade Baekje förstörts av Silla, och Japan gav sig i kast med att erövra Silla för att återställa Baekje.
När de anlände hittade de en stor armé från Tangdynastin som väntade på dem.
Det berodde på att Silla hade bett Tangdynastin om förstärkningar, och den japanska armén led ett förkrossande nederlag.
Det är att vänta.
Tangdynastin var ett land skapat av Xianbei, som hade erövrat Centralasien.
Det var ett stort imperium som även omfattade perser under dess kontroll, och det förstörde snabbt Goguryeo, vilket hade gett kejsar Yang från Sui-dynastin svårt.
Den japanska armén flydde hem.
Prins Nakatomi (kejsar Tenji) var så rädd för en Tang-invasion att han byggde ett vattenslott i Fukuoka och flyttade huvudstaden från kuststaden Naniwa till Otsu.
Problemet är dock Baekje och Silla.
Trots att det var deras krig, när människorna runt dem insåg vad som hände, lät de Japan och Tang bekämpa det.
De bestämmer sig för att sitta vid sidan av.
Faktum är att "överlåta allt till andra" är deras natur.
Efter det rysk-japanska kriget tvingade Theodore Roosevelt Korea till Japan.
Han såg igenom Koreas natur och fick Japan att bära bördan.
Ito Hirobumi, som motsatte sig all inblandning i Korea, mördades och tack vare detta tvingades Korea förse Japan med gratis tjänster för allt från infrastruktur till modernisering av landet.
Efter kriget kämpade Silla-Baekje-alliansen mot Goguryeo.
Det är vad som kallas Koreakriget.
Även i det här fallet kämpade USA och Kina mot varandra, där USA och Kina agerade som ombud för Sydkorea respektive Nordkorea.
Den sydkoreanska militären, som hade händerna fria, gick runt och fångade japanska fiskebåtar som bröt mot Lee-linjen.
Denna praxis att lämna saker till andra fortsatte också efteråt.
Vietnam, en splittrad nation under det kalla kriget, förenade sig till exempel snabbt på 1970-talet och även Öst- och Västtyskland rev själva muren samtidigt som det kalla krigets slut.
Men Nord- och Sydkorea var olika.
Istället för enande fördjupades splittringen.
Varje sida har en plats i FN, och de verkar vara fullfjädrade länder.
Dessutom är de samma människor, talar samma språk, och de har till och med två lag i fotbolls-VM och OS.
De njuter av att vara splittrade.
Å andra sidan upptäcktes det under Roh Moo-hyuns administrationNordkorea hade fört bort människor.
Utrikesminister Ban Ki-moon, som besökte Japan, misslyckades inte bara med att be om ursäkt för bortförandet av sina landsmän, utan istället, när han tänkte på fattigdomen i Norden, sa han: "Det är Japans och Sydkoreas gemensamma uppdrag att göra Nordkorea är ett riktigt land. Ytterligare ansträngningar från Japan är önskvärda."
Han uppmanar Japan att ge bistånd på cirka 1 biljon yen.
De tror att när koreaner har problem kommer världen att arbeta hårt för dem.
I och med Trumps omval säger vissa att Nordens innehav av kärnvapen kommer att erkännas.
Sydkorea är orolig över detta och efterlyser ett ännu närmare säkerhetssamarbete mellan Japan, USA och Sydkorea.
Även här försöker man få andra länder med.
Vad tycker du?
Varför inte överlåta det till dem den här gången?
Krig är OK, och enande är bra.
Den här gången vill världen titta från sidlinjen.
2024/11/29 in Kyoto
以下摘自11月28日發行的週刊《新潮》最後一期高山雅之的連載專欄。
這篇文章也證明了他是戰後世界獨一無二的記者。
不久前，一位深受世界芭蕾舞首席尊敬的摩納哥皇家芭蕾舞學校的老教授來到了日本。
當時，她談到了藝術家的意義：
藝術家很重要，因為他們是唯一能夠揭示隱藏的真相並表達它們的人。
沒有人會反駁她的話。
可以毫不誇張地說，高山雅之不僅是戰後世界中獨特的記者，也是一位獨特的藝術家。
這篇論文也精彩地證明了我的說法的正確性：當今世界，沒有人比高山雅之更值得獲得諾貝爾文學獎。
這不僅是日本人民的必讀之作，也是全世界人民的必讀之作。
把一切都留給其他國家的韓國理論
《產經新聞》的初級同事大野俊明為月刊《國體文化》撰寫專欄。
（省略）
本期專欄的主題是關於韓國人的。
在其中，他寫了北韓的八道。
這八個街區不僅是行政區，每個街區都有自己獨特的個性和強烈的愛恨情仇。
例如，全羅道和忠清道有友情感，但說到慶尚道，就有強烈的仇恨感。
他們甚至不會娶慶尚道的妻子。
這是因為前兩個省份是古代百濟王國的一部分，而慶尚道是古代新羅王國的一部分。
在那個年代，如果他們戰敗了，就會被奴役，受辱。
這種怨恨至今依然存在。
大野先生到忠清道採訪時，當地居民向他抱怨。
曾經與新羅有關的慶尚道，曾產生過朴正熙、全斗煥等總統，不少人經商成功，日子過得很好。
另一方面，舊百濟王國的人民仍然受到虐待。
然後他補充道：
「過去日本幫助百濟對抗新羅，你們不會再次幫助我們（百濟的後裔）對抗新羅嗎？”
他不是在開玩笑，而是很認真。
他所說的「幫助百濟」之戰是7世紀的百江之戰。
當時百濟已被新羅滅亡，日本為了恢復百濟而著手征服新羅。
當他們到達時，發現一支大唐軍隊正在等待著他們。
正是因為新羅向唐朝求援，日軍才慘敗。
這是可以預料的。
唐朝是鮮卑人征服中亞所建立的國家。
那是一個還包括波斯人在內的大帝國，很快就滅了高句麗，這讓隋煬帝很為難。
日軍逃回家鄉。
中富親王（天智天皇）非常害怕唐朝的入侵，因此在福岡建造了一座水上城堡，並將首都從海濱城市浪速遷至大津。
然而，問題在於百濟和新羅。
儘管這是他們的戰爭，但當他們周圍的人意識到發生了什麼事時，他們就讓日本和唐去打。
他們決定袖手旁觀。
事實上，「把一切都交給別人」是他們的本性。
日俄戰爭後，西奧多·羅斯福將朝鮮半島強推給日本。
他看清了朝鮮的本質，讓日本背負了重擔。
反對與韓國有任何關係的伊藤博文被暗殺，韓國被迫向日本提供從基礎設施到國家現代化等各個方面的免費服務。
戰爭結束後，新羅百濟同盟與高句麗作戰。
這就是所謂的韓戰。
在這種情況下，美國和中國也互相爭鬥，美國和中國分別充當南韓和北韓的代理人。
韓國軍隊趁機抓捕侵犯李線的日本漁船。
這種把事情交給別人的做法後來也延續著。
例如，冷戰時期分裂的越南在1970年代迅速統一，東德和西德也在冷戰結束的同時拆除了隔離牆。
然而，朝鮮和韓國則不同。
分裂非但沒有統一，反而加深了。
雙方在聯合國都有席位，而且看起來都是成熟的國家。
更何況，他們是同一個人，說著同樣的語言，甚至在世界盃和奧運會上都有兩支球隊。
他們喜歡被分裂。
另一方面，在盧武鉉執政期間，人們發現朝鮮綁架了人。
訪問日本的外務大臣潘基文不僅沒有就綁架同胞一事道歉，反而考慮到朝鮮的貧困，表示：“日本和韓國的共同使命是，朝鮮是一個適當的國家，日本的進一步努力是可取的。”
他呼籲日本提供約1兆日圓的援助。
他們相信，當韓國人遇到困難時，世界會為他們努力。
有人說，隨著川普連任，北韓擁有核武將得到承認。
韓國對此感到擔憂，呼籲日美韓加強安全合作。
在這方面，他們也試圖讓其他國家參與其中。
你怎麼認為？
這次為什麼不交給他們呢？
戰爭可以，統一也可以。
這一次，全世界都想袖手旁觀。
這篇文章也證明了他是戰後世界獨一無二的記者。
不久前，一位深受世界芭蕾舞首席尊敬的摩納哥皇家芭蕾舞學校的老教授來到了日本。
當時，她談到了藝術家的意義：
藝術家很重要，因為他們是唯一能夠揭示隱藏的真相並表達它們的人。
沒有人會反駁她的話。
可以毫不誇張地說，高山雅之不僅是戰後世界中獨特的記者，也是一位獨特的藝術家。
這篇論文也精彩地證明了我的說法的正確性：當今世界，沒有人比高山雅之更值得獲得諾貝爾文學獎。
這不僅是日本人民的必讀之作，也是全世界人民的必讀之作。
把一切都留給其他國家的韓國理論
《產經新聞》的初級同事大野俊明為月刊《國體文化》撰寫專欄。
（省略）
本期專欄的主題是關於韓國人的。
在其中，他寫了北韓的八道。
這八個街區不僅是行政區，每個街區都有自己獨特的個性和強烈的愛恨情仇。
例如，全羅道和忠清道有友情感，但說到慶尚道，就有強烈的仇恨感。
他們甚至不會娶慶尚道的妻子。
這是因為前兩個省份是古代百濟王國的一部分，而慶尚道是古代新羅王國的一部分。
在那個年代，如果他們戰敗了，就會被奴役，受辱。
這種怨恨至今依然存在。
大野先生到忠清道採訪時，當地居民向他抱怨。
曾經與新羅有關的慶尚道，曾產生過朴正熙、全斗煥等總統，不少人經商成功，日子過得很好。
另一方面，舊百濟王國的人民仍然受到虐待。
然後他補充道：
「過去日本幫助百濟對抗新羅，你們不會再次幫助我們（百濟的後裔）對抗新羅嗎？”
他不是在開玩笑，而是很認真。
他所說的「幫助百濟」之戰是7世紀的百江之戰。
當時百濟已被新羅滅亡，日本為了恢復百濟而著手征服新羅。
當他們到達時，發現一支大唐軍隊正在等待著他們。
正是因為新羅向唐朝求援，日軍才慘敗。
這是可以預料的。
唐朝是鮮卑人征服中亞所建立的國家。
那是一個還包括波斯人在內的大帝國，很快就滅了高句麗，這讓隋煬帝很為難。
日軍逃回家鄉。
中富親王（天智天皇）非常害怕唐朝的入侵，因此在福岡建造了一座水上城堡，並將首都從海濱城市浪速遷至大津。
然而，問題在於百濟和新羅。
儘管這是他們的戰爭，但當他們周圍的人意識到發生了什麼事時，他們就讓日本和唐去打。
他們決定袖手旁觀。
事實上，「把一切都交給別人」是他們的本性。
日俄戰爭後，西奧多·羅斯福將朝鮮半島強推給日本。
他看清了朝鮮的本質，讓日本背負了重擔。
反對與韓國有任何關係的伊藤博文被暗殺，韓國被迫向日本提供從基礎設施到國家現代化等各個方面的免費服務。
戰爭結束後，新羅百濟同盟與高句麗作戰。
這就是所謂的韓戰。
在這種情況下，美國和中國也互相爭鬥，美國和中國分別充當南韓和北韓的代理人。
韓國軍隊趁機抓捕侵犯李線的日本漁船。
這種把事情交給別人的做法後來也延續著。
例如，冷戰時期分裂的越南在1970年代迅速統一，東德和西德也在冷戰結束的同時拆除了隔離牆。
然而，朝鮮和韓國則不同。
分裂非但沒有統一，反而加深了。
雙方在聯合國都有席位，而且看起來都是成熟的國家。
更何況，他們是同一個人，說著同樣的語言，甚至在世界盃和奧運會上都有兩支球隊。
他們喜歡被分裂。
另一方面，在盧武鉉執政期間，人們發現朝鮮綁架了人。
訪問日本的外務大臣潘基文不僅沒有就綁架同胞一事道歉，反而考慮到朝鮮的貧困，表示：“日本和韓國的共同使命是，朝鮮是一個適當的國家，日本的進一步努力是可取的。”
他呼籲日本提供約1兆日圓的援助。
他們相信，當韓國人遇到困難時，世界會為他們努力。
有人說，隨著川普連任，北韓擁有核武將得到承認。
韓國對此感到擔憂，呼籲日美韓加強安全合作。
在這方面，他們也試圖讓其他國家參與其中。
你怎麼認為？
這次為什麼不交給他們呢？
戰爭可以，統一也可以。
這一次，全世界都想袖手旁觀。
2024/11/28 in Kyoto
以下内容摘自高山雅之在11月28日发行的周刊《新潮》最后一期连载专栏。
这篇文章也证明了他是战后世界独一无二的记者。
很久以前，一位来自摩纳哥皇家芭蕾舞学校的年长教授来到日本，这位教授受到世界各地首席芭蕾舞演员的高度尊重。
当时，她对艺术家的重要性发表了以下言论：
艺术家之所以重要，是因为他们是唯一能够揭示隐藏的真相并表达它们的人。'
没有人会反驳她的话。
毫不夸张地说，高山雅之不仅是一位独特的记者，而且是战后世界独一无二的艺术家。
这篇论文也出色地证明了我所说的在当今世界，没有人比高山雅之更值得获得诺贝尔文学奖的说法的正确性。
它不仅是日本人的必读之作，也是全世界人民的必读之作。
把一切都交给其他国家的韩国论
产经新闻的后辈大野利明在月刊《国体文化》上写专栏。
（省略）
本专栏的主题是韩国人。
他写了韩国的八个省。
这八个省不仅是行政区，而且每个省都有自己的独特性格和强烈的爱恨情仇。
例如，全罗道和忠清道有同志情谊，但谈到庆尚道，他们却有强烈的仇恨感。
他们甚至不会娶庆尚道的妻子。
因为前两个省是古代百济王国的一部分，而庆尚道是古代新罗王国的一部分。
在那个时代，他们如果打了败仗就会被奴役和羞辱。
这种怨恨至今仍然存在。
大野到忠清道采访时，当地有人向他抱怨。
曾经与新罗有关的庆尚道，曾出过朴正熙、全斗焕等总统，许多人在商业上取得成功，过得十分滋润。
另一方面，来自旧百济王国的人仍然受到不公正的对待。
他接着说：“过去日本帮助百济对抗新罗。你们不再次帮助我们（百济的后裔），对抗新罗吗？”
他不是在开玩笑，而是相当认真。
他所说的“帮助百济”的战争，是指7世纪的白江之战。
当时，百济已被新罗所灭亡，日本为了恢复百济，开始征服新罗。
他们到达时，发现唐朝的大军正在等着他们。
因为新罗向唐朝求援，日军惨败。
这是意料之中的事。
唐朝是鲜卑人征服中亚后建立的国家。
这是一个包括波斯在内的庞大帝国，它迅速摧毁了让隋炀帝吃尽苦头的高句丽。
日军逃回国。
中富太子（天智天皇）害怕唐朝入侵，在福冈修建了一座水城，把首都从海边的浪速迁到了大津。
但问题在于百济和新罗。
虽然是他们的战争，但周围的人意识到发生了什么，他们让日本和唐朝打了起来。
他们决定袖手旁观。
其实，“把一切都交给别人”是他们的本性。
日俄战争后，西奥多·罗斯福把朝鲜强加给了日本。
他看透了朝鲜的本质，让日本背负了重担。
反对与朝鲜扯上关系的伊藤博文被暗杀，朝鲜被迫向日本提供从基础设施到国家现代化等一切免费服务。
战后，新罗百济同盟与高句丽交战。
这就是所谓的朝鲜战争。
在这种情况下，美国和中国也互相争斗，美国和中国分别充当韩国和朝鲜的代理人。
韩国军队可以自由行动，到处抓捕违反李线的日本渔船。
这种放任自流的做法也延续了下来。
例如，冷战期间分裂的越南在 1970 年代迅速统一，东德和西德也在冷战结束时自行拆除了柏林墙。
但是，朝鲜和韩国不同。
分裂不但没有统一，反而加深了。
双方在联合国各占一席，而且看起来都是成熟的国家。
更重要的是，他们是同一个民族，说着同一种语言，甚至在世界杯和奥运会上都有两支球队。
他们喜欢分裂。
另一方面，在卢武铉执政期间，人们发现朝鲜绑架了人。
访问日本的外长潘基文不仅没有为绑架同胞道歉，反而考虑到朝鲜的贫困状况，表示“让朝鲜成为一个真正的国家是日韩的共同使命。希望日本能做出进一步的努力。”
他呼吁日本提供约1万亿日元的援助。
他们认为，当韩国人有困难时，世界会为他们努力。
随着特朗普连任，有人说朝鲜拥有核武器将被承认。
韩国对此感到担忧，并呼吁日美韩之间进行更密切的安全合作。
他们也在试图让其他国家参与进来。
你觉得呢？
这次为什么不把事情交给他们呢？
战争可以，统一也可以。
这次，世界想袖手旁观。
这篇文章也证明了他是战后世界独一无二的记者。
很久以前，一位来自摩纳哥皇家芭蕾舞学校的年长教授来到日本，这位教授受到世界各地首席芭蕾舞演员的高度尊重。
当时，她对艺术家的重要性发表了以下言论：
艺术家之所以重要，是因为他们是唯一能够揭示隐藏的真相并表达它们的人。'
没有人会反驳她的话。
毫不夸张地说，高山雅之不仅是一位独特的记者，而且是战后世界独一无二的艺术家。
这篇论文也出色地证明了我所说的在当今世界，没有人比高山雅之更值得获得诺贝尔文学奖的说法的正确性。
它不仅是日本人的必读之作，也是全世界人民的必读之作。
把一切都交给其他国家的韩国论
产经新闻的后辈大野利明在月刊《国体文化》上写专栏。
（省略）
本专栏的主题是韩国人。
他写了韩国的八个省。
这八个省不仅是行政区，而且每个省都有自己的独特性格和强烈的爱恨情仇。
例如，全罗道和忠清道有同志情谊，但谈到庆尚道，他们却有强烈的仇恨感。
他们甚至不会娶庆尚道的妻子。
因为前两个省是古代百济王国的一部分，而庆尚道是古代新罗王国的一部分。
在那个时代，他们如果打了败仗就会被奴役和羞辱。
这种怨恨至今仍然存在。
大野到忠清道采访时，当地有人向他抱怨。
曾经与新罗有关的庆尚道，曾出过朴正熙、全斗焕等总统，许多人在商业上取得成功，过得十分滋润。
另一方面，来自旧百济王国的人仍然受到不公正的对待。
他接着说：“过去日本帮助百济对抗新罗。你们不再次帮助我们（百济的后裔），对抗新罗吗？”
他不是在开玩笑，而是相当认真。
他所说的“帮助百济”的战争，是指7世纪的白江之战。
当时，百济已被新罗所灭亡，日本为了恢复百济，开始征服新罗。
他们到达时，发现唐朝的大军正在等着他们。
因为新罗向唐朝求援，日军惨败。
这是意料之中的事。
唐朝是鲜卑人征服中亚后建立的国家。
这是一个包括波斯在内的庞大帝国，它迅速摧毁了让隋炀帝吃尽苦头的高句丽。
日军逃回国。
中富太子（天智天皇）害怕唐朝入侵，在福冈修建了一座水城，把首都从海边的浪速迁到了大津。
但问题在于百济和新罗。
虽然是他们的战争，但周围的人意识到发生了什么，他们让日本和唐朝打了起来。
他们决定袖手旁观。
其实，“把一切都交给别人”是他们的本性。
日俄战争后，西奥多·罗斯福把朝鲜强加给了日本。
他看透了朝鲜的本质，让日本背负了重担。
反对与朝鲜扯上关系的伊藤博文被暗杀，朝鲜被迫向日本提供从基础设施到国家现代化等一切免费服务。
战后，新罗百济同盟与高句丽交战。
这就是所谓的朝鲜战争。
在这种情况下，美国和中国也互相争斗，美国和中国分别充当韩国和朝鲜的代理人。
韩国军队可以自由行动，到处抓捕违反李线的日本渔船。
这种放任自流的做法也延续了下来。
例如，冷战期间分裂的越南在 1970 年代迅速统一，东德和西德也在冷战结束时自行拆除了柏林墙。
但是，朝鲜和韩国不同。
分裂不但没有统一，反而加深了。
双方在联合国各占一席，而且看起来都是成熟的国家。
更重要的是，他们是同一个民族，说着同一种语言，甚至在世界杯和奥运会上都有两支球队。
他们喜欢分裂。
另一方面，在卢武铉执政期间，人们发现朝鲜绑架了人。
访问日本的外长潘基文不仅没有为绑架同胞道歉，反而考虑到朝鲜的贫困状况，表示“让朝鲜成为一个真正的国家是日韩的共同使命。希望日本能做出进一步的努力。”
他呼吁日本提供约1万亿日元的援助。
他们认为，当韩国人有困难时，世界会为他们努力。
随着特朗普连任，有人说朝鲜拥有核武器将被承认。
韩国对此感到担忧，并呼吁日美韩之间进行更密切的安全合作。
他们也在试图让其他国家参与进来。
你觉得呢？
这次为什么不把事情交给他们呢？
战争可以，统一也可以。
这次，世界想袖手旁观。
2024/11/29 in Kyoto
다음은 11월 28일에 발행된 주간지 신초의 마지막 호에 실린 마사유키 다카야마의 연재 칼럼입니다.
이 기사는 또한 그가 전후 세계에서 다른 어떤 저널리스트와도 비교할 수 없는 저널리스트라는 것을 증명합니다.
옛날에 전 세계의 프리마 발레리나들에게 큰 존경을 받는 모나코 왕립 발레 학교의 한 노령 교수가 일본에 왔습니다.
당시 그녀는 예술가의 중요성에 대해 다음과 같이 말했습니다.
예술가는 숨겨진, 감춰진 진실을 밝혀내고 표현할 수 있는 유일한 사람이기 때문에 중요합니다.'
아무도 그녀의 말에 이의를 제기하지 않을 것입니다.
다카야마 마사유키는 전후 세계에서 독특한 저널리스트일 뿐만 아니라 독특한 아티스트라고 해도 과언이 아닙니다.
이 논문은 또한 현재 세계에서 마사유키 다카야마보다 노벨 문학상을 받을 만한 사람은 없다는 제 진술이 옳다는 것을 훌륭하게 증명합니다.
일본 국민뿐만 아니라 전 세계 사람들이 꼭 읽어야 할 책입니다.
다른 나라에 모든 것을 맡기는 한국에 대한 이론
산케이 신문의 후배인 오노 도시아키는 월간지 "국체문화"에 칼럼을 기고한다.
(생략)
현재 칼럼의 주제는 한국인에 대한 것이다.
그는 그 안에서 한국의 8도에 대해 썼다.
이 8개 구역은 행정구역일 뿐만 아니라 각각 고유한 특성과 강한 애증이 있다.
예를 들어 전라도와 충청도는 동지애가 있지만 경상도는 강한 증오심을 가지고 있다.
그들은 경상도 출신 아내조차 받아들이지 않는다.
전라와 충청도는 고대 백제에 속했고 경상도는 고대 신라에 속했기 때문이다.
그 당시에는 전투에서 지면 노예가 되고 굴욕을 당했다.
이런 원망은 오늘날에도 여전히 남아 있다.
오노가 인터뷰를 위해 충청도를 방문했을 때, 지역 주민이 그에게 불평을 했습니다.
신라와 관련이 있던 경상도는 박정희, 전두환 등의 대통령을 배출했고, 많은 사람이 사업에 성공해 잘 지내고 있습니다.
반면, 옛 백제 사람들은 여전히 학대를 받고 있습니다.
그는 이어서 이렇게 덧붙였습니다.
"옛날 일본은 백제가 신라와 싸우는 것을 도왔습니다. 당신들은 (백제의 후손인) 우리(백제)를 다시 한 번 도와 신라와 싸우지 않겠습니까?"
그는 농담이 아니라 매우 진지한 말이었습니다.
그가 말하는 "백제를 도운" 전투는 7세기 백강전투입니다.
당시 백제는 신라에 멸망했고, 일본은 백제를 회복하기 위해 신라를 정복하기 위해 나섰습니다.
그들이 도착했을 때, 그들은 당나라의 대군이 기다리고 있는 것을 보았습니다.
신라가 당나라에 지원군을 요청했고, 일본군은 참패를 당했기 때문입니다.
예상했던 대로입니다.
당나라는 중앙아시아를 정복한 선비족이 세운 나라였습니다.
페르시아도 지배하는 대제국이었고, 수나라 양제에게 어려움을 준 고구려를 재빨리 파괴했습니다.
일본군은 고국으로 도망쳤습니다.
나카토미 왕자(덴지 천황)는 당나라의 침략을 두려워하여 후쿠오카에 물성을 쌓고 수도를 해안 도시 나니와에서 오쓰로 옮겼습니다.
하지만 문제는 백제와 신라입니다.
비록 그들의 전쟁이었지만, 주변 사람들이 무슨 일이 일어나고 있는지 알게 되자 일본과 당나라가 싸우게 두었습니다.
그들은 옆에서 지켜보기로 했습니다.
사실, "모든 것을 남에게 맡기는 것"이 그들의 본성입니다.
러일 전쟁 후, 시어도어 루즈벨트는 한국을 일본에 강제로 넘겼습니다.
그는 한국의 본질을 꿰뚫어보고 일본에 그 짐을 지도록 했습니다.
이토 히로부미는 한국과의 어떠한 관계도 반대했지만 암살당했고, 그 덕분에 한국은 인프라부터 국가 근대화까지 모든 것을 일본에 무상으로 제공해야 했다.
전쟁 후 신라-백제 연합군은 고구려와 싸웠다.
이것이 바로 한국전쟁이다.
이 경우에도 미국과 중국이 서로 싸웠고, 미국과 중국은 각각 남한과 북한의 대리인 역할을 했다.
손이 자유로웠던 한국군은 리선을 침범하는 일본 어선을 나포했다.
이런 남에게 맡기는 관행은 그 후에도 계속되었다.
예를 들어 냉전 당시 분단국가였던 베트남은 1970년대에 빠르게 통일되었고, 동서독도 냉전 종식과 동시에 스스로 장벽을 허물었다.
하지만 남북한은 달랐다.
통일은커녕 분단은 심화되었다.
양측은 유엔에서 자리를 차지하고 있으며, 완전한 국가처럼 보입니다.
게다가, 그들은 같은 사람들이고, 같은 언어를 사용하고, 심지어 FIFA 월드컵과 올림픽에서 두 팀을 가지고 있습니다.
그들은 분열되는 것을 즐깁니다.
반면, 노무현 정부 동안,북한이 사람을 납치했다.
일본을 방문한 반기문 외무장관은 국민 납치에 대한 사과는커녕, 북한의 빈곤을 생각하며 "북한을 제대로 된 나라로 만드는 게 일본과 한국의 공동 사명이다. 일본이 더 노력하면 좋겠다"고 말했다.
일본에 1조엔 정도의 지원을 요청하고 있다.
한국인이 곤경에 처하면 세계가 그들을 위해 열심히 일할 것이라고 믿는다.
트럼프의 재선으로 북한의 핵무기 보유가 인정될 것이라는 의견도 있다.
한국은 이를 우려하며 일본, 미국, 한국이 더욱 긴밀한 안보 협력을 촉구한다.
여기서도 다른 나라를 끌어들이려 한다.
어떻게 생각하세요?
이번에는 그들에게 맡기는 게 어때요?
전쟁은 괜찮고 통일도 좋습니다.
이번에는 세계가 옆에서 지켜보고 싶어한다.
이 기사는 또한 그가 전후 세계에서 다른 어떤 저널리스트와도 비교할 수 없는 저널리스트라는 것을 증명합니다.
옛날에 전 세계의 프리마 발레리나들에게 큰 존경을 받는 모나코 왕립 발레 학교의 한 노령 교수가 일본에 왔습니다.
당시 그녀는 예술가의 중요성에 대해 다음과 같이 말했습니다.
예술가는 숨겨진, 감춰진 진실을 밝혀내고 표현할 수 있는 유일한 사람이기 때문에 중요합니다.'
아무도 그녀의 말에 이의를 제기하지 않을 것입니다.
다카야마 마사유키는 전후 세계에서 독특한 저널리스트일 뿐만 아니라 독특한 아티스트라고 해도 과언이 아닙니다.
이 논문은 또한 현재 세계에서 마사유키 다카야마보다 노벨 문학상을 받을 만한 사람은 없다는 제 진술이 옳다는 것을 훌륭하게 증명합니다.
일본 국민뿐만 아니라 전 세계 사람들이 꼭 읽어야 할 책입니다.
다른 나라에 모든 것을 맡기는 한국에 대한 이론
산케이 신문의 후배인 오노 도시아키는 월간지 "국체문화"에 칼럼을 기고한다.
(생략)
현재 칼럼의 주제는 한국인에 대한 것이다.
그는 그 안에서 한국의 8도에 대해 썼다.
이 8개 구역은 행정구역일 뿐만 아니라 각각 고유한 특성과 강한 애증이 있다.
예를 들어 전라도와 충청도는 동지애가 있지만 경상도는 강한 증오심을 가지고 있다.
그들은 경상도 출신 아내조차 받아들이지 않는다.
전라와 충청도는 고대 백제에 속했고 경상도는 고대 신라에 속했기 때문이다.
그 당시에는 전투에서 지면 노예가 되고 굴욕을 당했다.
이런 원망은 오늘날에도 여전히 남아 있다.
오노가 인터뷰를 위해 충청도를 방문했을 때, 지역 주민이 그에게 불평을 했습니다.
신라와 관련이 있던 경상도는 박정희, 전두환 등의 대통령을 배출했고, 많은 사람이 사업에 성공해 잘 지내고 있습니다.
반면, 옛 백제 사람들은 여전히 학대를 받고 있습니다.
그는 이어서 이렇게 덧붙였습니다.
"옛날 일본은 백제가 신라와 싸우는 것을 도왔습니다. 당신들은 (백제의 후손인) 우리(백제)를 다시 한 번 도와 신라와 싸우지 않겠습니까?"
그는 농담이 아니라 매우 진지한 말이었습니다.
그가 말하는 "백제를 도운" 전투는 7세기 백강전투입니다.
당시 백제는 신라에 멸망했고, 일본은 백제를 회복하기 위해 신라를 정복하기 위해 나섰습니다.
그들이 도착했을 때, 그들은 당나라의 대군이 기다리고 있는 것을 보았습니다.
신라가 당나라에 지원군을 요청했고, 일본군은 참패를 당했기 때문입니다.
예상했던 대로입니다.
당나라는 중앙아시아를 정복한 선비족이 세운 나라였습니다.
페르시아도 지배하는 대제국이었고, 수나라 양제에게 어려움을 준 고구려를 재빨리 파괴했습니다.
일본군은 고국으로 도망쳤습니다.
나카토미 왕자(덴지 천황)는 당나라의 침략을 두려워하여 후쿠오카에 물성을 쌓고 수도를 해안 도시 나니와에서 오쓰로 옮겼습니다.
하지만 문제는 백제와 신라입니다.
비록 그들의 전쟁이었지만, 주변 사람들이 무슨 일이 일어나고 있는지 알게 되자 일본과 당나라가 싸우게 두었습니다.
그들은 옆에서 지켜보기로 했습니다.
사실, "모든 것을 남에게 맡기는 것"이 그들의 본성입니다.
러일 전쟁 후, 시어도어 루즈벨트는 한국을 일본에 강제로 넘겼습니다.
그는 한국의 본질을 꿰뚫어보고 일본에 그 짐을 지도록 했습니다.
이토 히로부미는 한국과의 어떠한 관계도 반대했지만 암살당했고, 그 덕분에 한국은 인프라부터 국가 근대화까지 모든 것을 일본에 무상으로 제공해야 했다.
전쟁 후 신라-백제 연합군은 고구려와 싸웠다.
이것이 바로 한국전쟁이다.
이 경우에도 미국과 중국이 서로 싸웠고, 미국과 중국은 각각 남한과 북한의 대리인 역할을 했다.
손이 자유로웠던 한국군은 리선을 침범하는 일본 어선을 나포했다.
이런 남에게 맡기는 관행은 그 후에도 계속되었다.
예를 들어 냉전 당시 분단국가였던 베트남은 1970년대에 빠르게 통일되었고, 동서독도 냉전 종식과 동시에 스스로 장벽을 허물었다.
하지만 남북한은 달랐다.
통일은커녕 분단은 심화되었다.
양측은 유엔에서 자리를 차지하고 있으며, 완전한 국가처럼 보입니다.
게다가, 그들은 같은 사람들이고, 같은 언어를 사용하고, 심지어 FIFA 월드컵과 올림픽에서 두 팀을 가지고 있습니다.
그들은 분열되는 것을 즐깁니다.
반면, 노무현 정부 동안,북한이 사람을 납치했다.
일본을 방문한 반기문 외무장관은 국민 납치에 대한 사과는커녕, 북한의 빈곤을 생각하며 "북한을 제대로 된 나라로 만드는 게 일본과 한국의 공동 사명이다. 일본이 더 노력하면 좋겠다"고 말했다.
일본에 1조엔 정도의 지원을 요청하고 있다.
한국인이 곤경에 처하면 세계가 그들을 위해 열심히 일할 것이라고 믿는다.
트럼프의 재선으로 북한의 핵무기 보유가 인정될 것이라는 의견도 있다.
한국은 이를 우려하며 일본, 미국, 한국이 더욱 긴밀한 안보 협력을 촉구한다.
여기서도 다른 나라를 끌어들이려 한다.
어떻게 생각하세요?
이번에는 그들에게 맡기는 게 어때요?
전쟁은 괜찮고 통일도 좋습니다.
이번에는 세계가 옆에서 지켜보고 싶어한다.
2024/11/29 in Kyoto
O texto que se segue é de uma coluna serializada de Masayuki Takayama que apareceu na edição final da revista semanal Shinchō, lançada a 28 de novembro.
Este artigo também prova que ele é um jornalista como nenhum outro no mundo do pós-guerra.
Há muito tempo, um professor idoso da Royal Ballet School do Mónaco, muito respeitado pelas primeiras bailarinas de todo o mundo, veio ao Japão.
Nessa altura, ela disse o seguinte sobre a importância dos artistas
Os artistas são importantes porque são os únicos que podem lançar luz sobre as verdades ocultas e escondidas e expressá-las.'
Ninguém discutiria com as suas palavras.
Não é exagero dizer que Takayama Masayuki não é apenas um jornalista único, mas também um artista único no mundo do pós-guerra.
Esta tese prova também brilhantemente a justeza da minha afirmação de que, no mundo actual, ninguém é mais merecedor do Prémio Nobel da Literatura do que Masayuki Takayama.
É uma leitura obrigatória não só para o povo japonês, mas também para pessoas de todo o mundo.
Uma teoria sobre a Coreia que deixa tudo para outros países
Toshiaki Ohno, colega júnior do jornal Sankei Shimbun, escreve uma coluna para a revista mensal "Kokutai Bunka".
(omissão)
O tema da atual crónica é sobre os coreanos.
Nele, escreveu sobre as oito províncias da Coreia.
Estes oito quarteirões não são apenas distritos administrativos, mas cada um tem o seu carácter único e fortes sentimentos de amor e ódio.
Por exemplo, Jeolla-do e Chungcheong-do têm um sentido de camaradagem, mas quando se trata de Gyeongsang-do, têm um forte sentimento de ódio.
Nem sequer aceitam esposas da província de Gyeongsang.
É porque as duas primeiras províncias faziam parte do antigo reino de Baekje, enquanto a província de Gyeongsang fazia parte do antigo reino de Silla.
Nessa altura, seriam escravizados e humilhados se perdessem uma batalha.
Esse ressentimento permanece até hoje.
Quando Ohno visitou a província de Chungcheong para uma entrevista, uma pessoa local queixou-se a ele.
A antiga província de Gyeongsang, relacionada com Silla, produziu presidentes como Park Chung-hee e Chun Doo-hwan, e muitas pessoas tiveram sucesso nos negócios e estão a sair-se bem.
Por outro lado, as pessoas do antigo Reino de Baekje ainda são maltratadas.
Ele acrescentou então:
“No passado, o Japão ajudou Baekje a lutar contra Silla.
Ele não estava a brincar e estava a falar a sério.
A batalha "ajudou Baekje" a que se refere é a Batalha de Baekgang, no século VII.
Na altura, Baekje tinha sido destruída por Silla, e o Japão decidiu conquistar Silla para restaurar Baekje.
Quando chegaram, encontraram um grande exército da Dinastia Tang à sua espera.
Foi porque Silla pediu reforços à Dinastia Tang e o exército japonês sofreu uma derrota esmagadora.
Isso era de esperar.
A Dinastia Tang foi um país criado pelos Xianbei, que conquistaram a Ásia Central.
Era um grande império que também incluía os Persas sob o seu controlo e rapidamente destruiu Goguryeo, o que causou dificuldades ao imperador Yang da dinastia Sui.
O exército japonês fugiu para casa.
O Príncipe Nakatomi (Imperador Tenji) tinha tanto medo de uma invasão Tang que construiu um castelo aquático em Fukuoka e mudou a capital da cidade costeira de Naniwa para Otsu.
O problema, porém, são Baekje e Silla.
Mesmo sendo a guerra deles, quando as pessoas à sua volta se aperceberam do que estava a acontecer, deixaram o Japão e Tang lutar.
Decidem ficar à margem.
Na verdade, “deixar tudo para os outros” é a sua natureza.
Após a Guerra Russo-Japonesa, Theodore Roosevelt forçou a Coreia a entrar no Japão.
Viu através da natureza da Coreia e fez com que o Japão carregasse o fardo.
Ito Hirobumi, que se opunha a qualquer envolvimento com a Coreia, foi assassinado e, graças a isso, a Coreia foi forçada a fornecer ao Japão serviços gratuitos para tudo, desde infra-estruturas até à modernização do país.
Após a guerra, a aliança Silla-Baekje lutou contra Goguryeo.
É o que é conhecido como a Guerra da Coreia.
Também neste caso, os EUA e a China lutaram entre si, com os EUA e a China a actuarem como representantes da Coreia do Sul e da Coreia do Norte, respectivamente.
Os militares sul-coreanos, que estavam com as mãos livres, andaram por aí a capturar barcos de pesca japoneses que violavam a Linha Lee.
Esta prática de deixar as coisas para os outros também continuou depois.
Por exemplo, o Vietname, uma nação dividida durante a Guerra Fria, unificou-se rapidamente na década de 1970, e a Alemanha Oriental e Ocidental também derrubaram o muro ao mesmo tempo que o fim da Guerra Fria.
No entanto, a Coreia do Norte e a Coreia do Sul eram diferentes.
Em vez da unificação, a divisão aprofundou-se.
Cada lado tem um lugar nas Nações Unidas e parecem ser países de pleno direito.
Além do mais, são as mesmas pessoas, falam a mesma língua e até têm duas seleções no Campeonato do Mundo da FIFA e nos Jogos Olímpicos.
Gostam de estar divididos.
Por outro lado, durante a administração Roh Moo-hyun, verificou-se queA Coreia do Norte raptou pessoas.
O Ministro dos Negócios Estrangeiros Ban Ki-moon, que visitou o Japão, não só não pediu desculpa pelo rapto dos seus compatriotas, como em vez disso, pensando na pobreza do Norte, disse: "É missão comum do Japão e da Coreia do Sul fazer com que A Coreia do Norte seja um país adequado. São desejáveis mais esforços por parte do Japão."
Pede ao Japão que forneça ajuda de cerca de 1 trilião de ienes.
Acreditam que quando os coreanos estiverem em apuros, o mundo trabalhará arduamente por eles.
Com a reeleição de Trump, há quem diga que a posse de armas nucleares pelo Norte será reconhecida.
A Coreia do Sul está preocupada com isto e apela a uma cooperação de segurança ainda mais estreita entre o Japão, os EUA e a Coreia do Sul.
Também aqui estão a tentar envolver outros países.
O que acha?
Porque não deixar isso para eles desta vez?
A guerra está bem e a unificação está bem.
Desta vez, o mundo quer assistir do lado de fora.
Este artigo também prova que ele é um jornalista como nenhum outro no mundo do pós-guerra.
Há muito tempo, um professor idoso da Royal Ballet School do Mónaco, muito respeitado pelas primeiras bailarinas de todo o mundo, veio ao Japão.
Nessa altura, ela disse o seguinte sobre a importância dos artistas
Os artistas são importantes porque são os únicos que podem lançar luz sobre as verdades ocultas e escondidas e expressá-las.'
Ninguém discutiria com as suas palavras.
Não é exagero dizer que Takayama Masayuki não é apenas um jornalista único, mas também um artista único no mundo do pós-guerra.
Esta tese prova também brilhantemente a justeza da minha afirmação de que, no mundo actual, ninguém é mais merecedor do Prémio Nobel da Literatura do que Masayuki Takayama.
É uma leitura obrigatória não só para o povo japonês, mas também para pessoas de todo o mundo.
Uma teoria sobre a Coreia que deixa tudo para outros países
Toshiaki Ohno, colega júnior do jornal Sankei Shimbun, escreve uma coluna para a revista mensal "Kokutai Bunka".
(omissão)
O tema da atual crónica é sobre os coreanos.
Nele, escreveu sobre as oito províncias da Coreia.
Estes oito quarteirões não são apenas distritos administrativos, mas cada um tem o seu carácter único e fortes sentimentos de amor e ódio.
Por exemplo, Jeolla-do e Chungcheong-do têm um sentido de camaradagem, mas quando se trata de Gyeongsang-do, têm um forte sentimento de ódio.
Nem sequer aceitam esposas da província de Gyeongsang.
É porque as duas primeiras províncias faziam parte do antigo reino de Baekje, enquanto a província de Gyeongsang fazia parte do antigo reino de Silla.
Nessa altura, seriam escravizados e humilhados se perdessem uma batalha.
Esse ressentimento permanece até hoje.
Quando Ohno visitou a província de Chungcheong para uma entrevista, uma pessoa local queixou-se a ele.
A antiga província de Gyeongsang, relacionada com Silla, produziu presidentes como Park Chung-hee e Chun Doo-hwan, e muitas pessoas tiveram sucesso nos negócios e estão a sair-se bem.
Por outro lado, as pessoas do antigo Reino de Baekje ainda são maltratadas.
Ele acrescentou então:
“No passado, o Japão ajudou Baekje a lutar contra Silla.
Ele não estava a brincar e estava a falar a sério.
A batalha "ajudou Baekje" a que se refere é a Batalha de Baekgang, no século VII.
Na altura, Baekje tinha sido destruída por Silla, e o Japão decidiu conquistar Silla para restaurar Baekje.
Quando chegaram, encontraram um grande exército da Dinastia Tang à sua espera.
Foi porque Silla pediu reforços à Dinastia Tang e o exército japonês sofreu uma derrota esmagadora.
Isso era de esperar.
A Dinastia Tang foi um país criado pelos Xianbei, que conquistaram a Ásia Central.
Era um grande império que também incluía os Persas sob o seu controlo e rapidamente destruiu Goguryeo, o que causou dificuldades ao imperador Yang da dinastia Sui.
O exército japonês fugiu para casa.
O Príncipe Nakatomi (Imperador Tenji) tinha tanto medo de uma invasão Tang que construiu um castelo aquático em Fukuoka e mudou a capital da cidade costeira de Naniwa para Otsu.
O problema, porém, são Baekje e Silla.
Mesmo sendo a guerra deles, quando as pessoas à sua volta se aperceberam do que estava a acontecer, deixaram o Japão e Tang lutar.
Decidem ficar à margem.
Na verdade, “deixar tudo para os outros” é a sua natureza.
Após a Guerra Russo-Japonesa, Theodore Roosevelt forçou a Coreia a entrar no Japão.
Viu através da natureza da Coreia e fez com que o Japão carregasse o fardo.
Ito Hirobumi, que se opunha a qualquer envolvimento com a Coreia, foi assassinado e, graças a isso, a Coreia foi forçada a fornecer ao Japão serviços gratuitos para tudo, desde infra-estruturas até à modernização do país.
Após a guerra, a aliança Silla-Baekje lutou contra Goguryeo.
É o que é conhecido como a Guerra da Coreia.
Também neste caso, os EUA e a China lutaram entre si, com os EUA e a China a actuarem como representantes da Coreia do Sul e da Coreia do Norte, respectivamente.
Os militares sul-coreanos, que estavam com as mãos livres, andaram por aí a capturar barcos de pesca japoneses que violavam a Linha Lee.
Esta prática de deixar as coisas para os outros também continuou depois.
Por exemplo, o Vietname, uma nação dividida durante a Guerra Fria, unificou-se rapidamente na década de 1970, e a Alemanha Oriental e Ocidental também derrubaram o muro ao mesmo tempo que o fim da Guerra Fria.
No entanto, a Coreia do Norte e a Coreia do Sul eram diferentes.
Em vez da unificação, a divisão aprofundou-se.
Cada lado tem um lugar nas Nações Unidas e parecem ser países de pleno direito.
Além do mais, são as mesmas pessoas, falam a mesma língua e até têm duas seleções no Campeonato do Mundo da FIFA e nos Jogos Olímpicos.
Gostam de estar divididos.
Por outro lado, durante a administração Roh Moo-hyun, verificou-se queA Coreia do Norte raptou pessoas.
O Ministro dos Negócios Estrangeiros Ban Ki-moon, que visitou o Japão, não só não pediu desculpa pelo rapto dos seus compatriotas, como em vez disso, pensando na pobreza do Norte, disse: "É missão comum do Japão e da Coreia do Sul fazer com que A Coreia do Norte seja um país adequado. São desejáveis mais esforços por parte do Japão."
Pede ao Japão que forneça ajuda de cerca de 1 trilião de ienes.
Acreditam que quando os coreanos estiverem em apuros, o mundo trabalhará arduamente por eles.
Com a reeleição de Trump, há quem diga que a posse de armas nucleares pelo Norte será reconhecida.
A Coreia do Sul está preocupada com isto e apela a uma cooperação de segurança ainda mais estreita entre o Japão, os EUA e a Coreia do Sul.
Também aqui estão a tentar envolver outros países.
O que acha?
Porque não deixar isso para eles desta vez?
A guerra está bem e a unificação está bem.
Desta vez, o mundo quer assistir do lado de fora.
2024/11/28 in Kyoto
