2023年8月29日のブログ記事一覧(2ページ目)-文明のターンテーブルThe Turntable of Civilization

Sebuah "Jepang yang Luar Biasa" Berbeda dengan Tiongkok dan Korea

2023年08月29日 19時31分07秒 | 全般

Berikut kolom serial Pak Sekihei di halaman depan majalah bulanan Hanada edisi ke-25 yang akhirnya sampai di rumah saya kemarin.
Buku ini wajib dibaca tidak hanya oleh orang Jepang tetapi juga oleh orang-orang di seluruh dunia.
Secara khusus, Kissinger, Klaus Schwab, dan lainnya harus membacanya.
Sebuah "Jepang yang Luar Biasa" Berbeda dengan Tiongkok dan Korea
Dalam edisi sebelumnya kolom ini, kita melihat bagaimana, selama periode Edo di Jepang, kelas pedagang di setiap klan dan Edo (sekarang Tokyo) diberikan otonomi de facto dari kekuatan politik dan menerima perlindungan yang besar, menjaga stabilitas. posisi dan menjalankan bisnisnya.
Hasilnya, tidak hanya kelas pedagang menjadi makmur, namun aktivitas mereka juga membawa kemakmuran komersial yang belum pernah terjadi sebelumnya di seluruh Jepang, menciptakan perkembangan dan kemakmuran ekonomi, masyarakat, dan budaya.
Sebaliknya, seberapa besar penurunan perdagangan di Tiongkok (Dinasti Ming dan Qing) dan di semenanjung (Joseon) selama periode yang sama?
Saya melihatnya di bagian terakhir kolom ini, tapi sekarang saya ingin mempertimbangkan penyebab perbedaan ini.
Salah satu faktor terpenting adalah perbedaan sistem politik.
Meskipun sistem bakuhan pada zaman Edo bersifat feodal, pada masa Ming dan Qing Tiongkok dan Joseon, basis sistem politiknya adalah sistem terpusat yang despotik dengan kaisar sebagai puncaknya.
Di bawah sistem terpusat, birokrat dikirim ke setiap daerah sebagai tangan dan kaki kaisar dan bertanggung jawab atas kendali politik.
Mereka akan menerima suap dalam jumlah besar untuk mendapatkan posisi ini di arena politik pusat.
Mereka harus menghasilkan banyak uang untuk mendapatkan kembali pokok pinjaman mereka dan membayar kembali keluarga dan anggota klan di kampung halaman mereka yang telah memberi mereka dukungan keuangan.
Bagi mereka, bagaimana mengumpulkan kekayaan selama masa jabatan mereka yang pendek (biasanya tiga tahun) adalah hal yang sangat penting dan merupakan nilai hidup dan mati.
Salah satu “cara terbaik untuk menghemat uang” adalah dengan menerima suap dari pejabat setempat, namun hal ini saja tidak akan mencapai tujuan “menghasilkan banyak uang” karena jumlah uangnya terbatas.
Cara tercepat untuk mengumpulkan kekayaan adalah dengan mengambilnya langsung dari orang-orang di tempat penempatannya.
Sasaran paling enak adalah para pedagang lokal.
Meskipun mereka mempunyai banyak uang, mereka tidak mempunyai kekuasaan politik atau hak hukum.
Bagi para birokrat, mereka adalah seseorang yang ditakdirkan untuk mengalami nasib buruk.
Karena diberangkatkan sementara dari pemerintah pusat, para birokrat ini tidak mempunyai keinginan untuk melindungi pedagang lokal dan membantu perdagangan berkembang.
Selama masa jabatan yang terbatas, yang terpenting adalah "mengeksploitasi secara efisien".
Oleh karena itu, para birokrat ini secara obsesif mengabdikan diri untuk merogoh kocek mereka setiap hari, menggunakan segala dalih untuk mengenakan denda dan premi yang sangat tinggi kepada para pedagang, mengarang kejahatan yang tidak bersalah, dan menyita aset mereka.
Dalam "Sejarah Misi Kristen di Tiongkok", Matteo Ricci, seorang misionaris Jesuit Italia yang mengunjungi Tiongkok pada akhir Dinasti Ming, kemudian menulis: "Para pejabat melakukan ketidakadilan semacam ini (catatan penulis: pengambilalihan) demi kebencian, uang , atau atas perintah teman. Di Cina (catatan penulis: Tiongkok), tidak ada seorang pun yang dapat menyimpan harta bendanya, dan mereka terus-menerus hidup dalam ketakutan bahwa semua harta benda mereka akan dirampas karena fitnah."
Rich tinggal di Tiongkok selama 28 tahun dan mengunjungi banyak tempat di Tiongkok.
Uraian di atas sungguh merupakan kesaksian atas betapa memprihatinkannya keadaan para saudagar di Tiongkok saat itu, yang menangisi deprivasi yang dilakukan para birokrat.
Ada kesaksian serupa dari Joseon Korea.
Claude-Charles Dallet, seorang misionaris Perancis yang tinggal di Korea pada akhir Joseon, menulis dalam bukunya "History of the Churches of Joseon": "Orang Yangban Korea di mana-mana bertindak seperti penguasa atau tiran. Ketika Yangban besar kehabisan uang, mereka mengirim utusan untuk menangkap pedagang dan petani. Jika orang tersebut memberikan uang dengan terampil, mereka akan dibebaskan, tetapi jika tidak, mereka akan dibawa ke rumah Yangban, dipenjarakan, tidak diberi makanan, dan dicambuk sampai mereka membayar. jumlah yang diminta oleh Yangban."
Di Joseon terlihat kelas birokrasi yang disebut "yangban" rutin merampok pedagang dan orang lain.
Tiongkok dan Korea memang merupakan “Tiongkok besar dan kecil”.
Kekejaman birokrasi dan struktur eksploitasi sektor swasta serupa. Jika eksploitasi terhadap pedagang oleh birokrasi menjadi begitu menyeluruh dan terus-menerus serta berlanjut dalam jangka waktu yang lama, maka para pedagang tidak akan mampu beroperasi secara stabil.
Hal ini tentu saja membuat mereka tidak mungkin mengumpulkan modal komersial.
Ini adalah situasi yang membuat perkembangan dan kemakmuran perdagangan tidak mungkin terjadi.
Di Jepang, perkembangan perdagangan dan akumulasi modal komersial pada zaman Edo terbawa ke zaman Meiji dan mengarah pada perkembangan industri modern.
Sebaliknya, Tiongkok dan Korea, secara historis, tidak pernah mengalami such situasi.
Kesenjangan antara Jepang dan Tiongkok/Korea di era modern sudah dimulai pada periode sebelumnya.
Jepang, Tiongkok, dan Korea hidup di dunia yang terpisah sejak awal.

"اليابان المذهلة" تختلف عن الصين وكوريا

2023年08月29日 19時29分00秒 | 全般

ما يلي هو من العمود التسلسلي للسيد سيكيهي في العدد الخامس والعشرين من مجلة هنادا الشهرية، والتي وصلت أخيرًا إلى منزلي أمس.
إنه كتاب يجب قراءته ليس فقط لشعب اليابان ولكن أيضًا للناس في جميع أنحاء العالم.
وعلى وجه الخصوص، يتعين على كيسنجر، وكلاوس شواب، وآخرين أن يقرأوه.
"اليابان المذهلة" تختلف عن الصين وكوريا
في العدد السابق من هذا العمود، رأينا كيف مُنحت طبقة التجار في كل عشيرة وفي إيدو (طوكيو حاليًا) استقلالًا فعليًا عن القوى السياسية خلال فترة إيدو في اليابان، وحصلت على حماية سخية، وحافظت على استقرارها. مناصبهم وإدارة أعمالهم.
ونتيجة لذلك، لم تزدهر طبقة التجار فحسب، بل أدت أنشطتهم أيضًا إلى ازدهار تجاري غير مسبوق في جميع أنحاء اليابان، مما أدى إلى تطور وازدهار الاقتصاد والمجتمع والثقافة.
في المقابل، ما مدى تراجع التجارة في الصين (أسرتي مينغ وتشينغ) وفي شبه الجزيرة (جوسون) خلال نفس الفترة؟
لقد رأيت ذلك في الجزء الأخير من هذا العمود، ولكن الآن أريد أن أفكر في سبب هذا الاختلاف.
وكان أحد أهم العوامل هو الاختلاف في النظام السياسي.
في حين كان نظام باكوهان في فترة إيدو إقطاعيًا، كان أساس النظام السياسي في مينغ وتشينغ في الصين وجوسون هو نظام مركزي استبدادي مع الإمبراطور في القمة.
في ظل النظام المركزي، تم إرسال البيروقراطيين إلى كل منطقة كأيدي وأقدام الإمبراطور وكانوا مسؤولين عن السيطرة السياسية.
كانوا سيأخذون رشاوى كبيرة للحصول على هذا المنصب في الساحة السياسية المركزية.
كان عليهم أن يجمعوا ثروة لاسترداد رأس مالهم وسداد مستحقات أسرهم وأفراد عشيرتهم في مسقط رأسهم الذين قدموا لهم الدعم المالي.
بالنسبة لهم، كانت كيفية تجميع الثروة خلال فترة ولايتهم القصيرة (ثلاث سنوات عادة) مسألة ذات أهمية قصوى وقيمة للحياة أو الموت.
وكانت إحدى "الطرق السريعة لتوفير المال" هي قبول الرشاوى من المسؤولين المحليين، لكن هذا وحده لم يكن ليحقق هدف "صنع ثروة" لأن مبلغ المال كان محدودا.
أسرع طريقة لتجميع الثروة هي أخذها مباشرة من أهل مكان النشر.
وكان التجار المحليون هم "الأهداف الأكثر لذة".
ورغم أنهم يمتلكون مبالغ طائلة من المال، إلا أنهم لا يتمتعون بأي سلطة سياسية أو حقوق قانونية.
بالنسبة للبيروقراطيين، كانوا شخصًا محكومًا عليه بمصيره.
ولم يكن لدى هؤلاء البيروقراطيين، الذين تم إرسالهم مؤقتًا من الحكومة المركزية، الرغبة في حماية التجار المحليين والمساعدة في ازدهار التجارة.
خلال فترة الولاية المحدودة، كان الأمر كله يدور حول "الاستغلال بكفاءة".
ولهذا السبب، كرس هؤلاء البيروقراطيون أنفسهم بشكل مهووس لملء جيوبهم يوميا، مستخدمين كل الذرائع لفرض غرامات وعلاوات باهظة على التجار، وتلفيق جرائم بريئة، ومصادرة أصولهم.
في كتابه "تاريخ الإرسالية المسيحية في الصين"، كتب ماتيو ريتشي، وهو مبشر يسوعي إيطالي زار الصين في نهاية عهد أسرة مينغ، في وقت لاحق: "يرتكب المسؤولون هذه الأنواع من الظلم (ملاحظة المؤلف: المصادرة) بسبب الكراهية والمال "، أو بناءً على طلب الأصدقاء. في الصين (ملاحظة المؤلف: الصين)، لا يستطيع أحد الاحتفاظ بممتلكاته، ويعيشون في خوف دائم من أن يتم الاستيلاء على جميع ممتلكاتهم عن طريق الافتراء."
عاش ريتش في الصين لمدة 28 عامًا وزار العديد من الأماكن في الصين.
إن الوصف أعلاه هو حقًا شهادة على الوضع البائس للتجار في الصين في ذلك الوقت، الذين كانوا يبكون من الحرمان الذي تعرض له البيروقراطيون.
هناك شهادة مماثلة من جوسون كوريا.
كتب كلود تشارلز داليت، وهو مبشر فرنسي بقي في كوريا في نهاية عصر جوسون، في كتابه "تاريخ كنائس جوسون": "يتصرف سكان يانغبان الكوريون في كل مكان مثل الحكام أو الطغاة. وعندما نفد مال يانغبان الكبير، أرسلوا رسلًا للقبض على التجار والمزارعين، فإذا أعطى الشخص المال بمهارة، فسيتم إطلاق سراحهم، ولكن إذا لم يفعلوا ذلك، فسيتم نقلهم إلى منزل يانغبان، وسجنهم، وحرمانهم من الطعام، وجلدهم حتى يدفعوا. المبلغ الذي طالب به يانجبان."
في جوسون، يمكن ملاحظة أن الطبقة البيروقراطية التي تسمى "يانغ بان" تقوم بشكل روتيني بسرقة التجار وغيرهم من الأشخاص.
إن الصين وكوريا هما في الواقع "الصين الكبيرة والصغيرة".
إن شراسة البيروقراطية وهيكل استغلالها للقطاع الخاص متشابهان. إذا أصبح استغلال التجار من قبل البيروقراطية شاملا ومستمرا واستمر لفترة طويلة، فلن يتمكن التجار من العمل بشكل مستقر.
ومن الطبيعي أن يجعل من المستحيل عليهم تجميع رأس المال التجاري.
إنه الوضع الذي يجعل تطور وازدهار التجارة أمراً مستحيلاً.
في اليابان، انتقل تطور التجارة وتراكم رأس المال التجاري خلال فترة إيدو إلى فترة ميجي وأدى إلى تطوير الصناعة الحديثة.
وفي المقابل، فإن الصين وكوريا، من الناحية التاريخية، لم تواجها أي صعوبات على الإطلاقالفصل حالة.
وكانت الفجوة بين اليابان والصين/كوريا في العصر الحديث قد بدأت بالفعل في الفترة السابقة.
عاشت اليابان والصين وكوريا في عوالم منفصلة منذ البداية.

'n "Ongelooflike Japan" anders as China en Korea

2023年08月29日 19時25分43秒 | 全般

Die volgende is uit mnr. Sekihei se reeksrubriek in die voorblad van die 25ste uitgawe van die maandblad Hanada, wat uiteindelik gister by my aangekom het.
Dit is 'n moet-lees nie net vir die mense van Japan nie, maar ook vir mense regoor die wêreld.
Veral Kissinger, Klaus Schwab en ander moet dit lees.
'n "Ongelooflike Japan" anders as China en Korea
In die vorige uitgawe van hierdie rubriek het ons gesien hoe, gedurende die Edo-tydperk in Japan, die handelaarsklas in elke stam en Edo (hedendaagse Tokio) de facto outonomie van die politieke moondhede gekry het en ruim beskerming ontvang het, wat 'n stal handhaaf posisioneer en hul besighede bestuur.
Gevolglik het nie net die handelaarsklas voorspoedig gegaan nie, maar hul aktiwiteite het ook ongekende kommersiële welvaart regdeur Japan teweeggebring, wat die ontwikkeling en welvaart van die ekonomie, samelewing en kultuur geskep het.
In teenstelling hiermee, hoeveel het handel in China (Ming- en Qing-dinastieë) en op die skiereiland (Joseon) gedurende dieselfde tydperk afgeneem?
Ek het dit in die laaste aflewering van hierdie rubriek gesien, maar nou wil ek die oorsaak van hierdie verskil oorweeg.
Een van die belangrikste faktore was die verskil in die politieke stelsel.
Terwyl die Edo-tydperk se bakuhan-stelsel feodale was, in Ming en Qing China en Joseon, was die basis van die politieke stelsel 'n despotiese gesentraliseerde stelsel met die keiser aan die bokant.
Onder die gesentraliseerde stelsel is burokrate na elke streek gestuur as die hande en voete van die keiser en was in beheer van politieke beheer.
Hulle sou aansienlike omkoopgeld neem om hierdie posisie in die sentrale politieke arena te bekom.
Hulle moes 'n fortuin maak om hul skoolhoof te verhaal en hul families en stamlede in hul tuisdorpe wat hulle finansiële ondersteuning gegee het, terug te betaal.
Vir hulle was hoe om rykdom te versamel gedurende hul kort ampstermyn (gewoonlik drie jaar) 'n kwessie van uiterste belang en 'n waarde van lewe en dood.
Een van die “hoë maniere om geld te spaar” was om omkoopgeld van die plaaslike amptenare te aanvaar, maar dit alleen sou nie die doelwit bereik om “’n fortuin te maak” nie, want die bedrag geld was beperk.
Die vinnigste manier om rykdom te versamel was om dit direk van die mense van die plek van plasing te neem.
Die “lekkerste teikens” was die plaaslike handelaars.
Terwyl hulle groot hoeveelhede geld besit, het hulle geen politieke mag of wetlike regte nie.
Vir die burokrate was hulle iemand wat tot hul lot gedoem is.
Hierdie burokrate, wat tydelik van die sentrale regering af gestuur is, het geen begeerte gehad om plaaslike handelaars te beskerm en handel te help floreer nie.
Gedurende die beperkte ampstermyn het dit alles gegaan oor "doeltreffend ontgin."
Om hierdie rede het hierdie burokrate hulself obsessief daaraan toegewy om daagliks hul sakke te vul, met alle voorwendsels om boetes en buitensporige premies op die handelaars op te lê, onskuldige misdade te vervaardig en hul bates te konfiskeer.
In sy "History of the Christian Mission in China," het Matteo Ricci, 'n Italiaanse Jesuïet-sendeling wat China aan die einde van die Ming-dinastie besoek het, later geskryf: "Amptenare pleeg hierdie soort onregte (skrywer se nota: onteiening) vir haat, geld , of op bevel van vriende. In Cina (skrywersnota: China) kan niemand hul eiendom behou nie, en hulle leef in konstante vrees dat al hul eiendom deur laster weggeneem sal word."
Rich het 28 jaar in China gewoon en baie plekke in China besoek.
Bogenoemde beskrywing is werklik 'n getuienis van die ellendige situasie van die handelaars in China op daardie stadium, wat gehuil het oor die ontbering deur die burokrate.
Daar is 'n soortgelyke getuienis van Joseon Korea.
Claude-Charles Dallet, 'n Franse sendeling wat aan die einde van Joseon in Korea gebly het, het in sy boek "History of the Churches of Joseon" geskryf: "Koreaanse Yangbans tree oral op soos heersers of tiranne. Toe die groot Yangban se geld opgeraak het, hulle het boodskappers gestuur om handelaars en boere te vang.As die persoon die geld bekwaam gee, sal hulle vrygelaat word, maar as hulle dit nie doen nie, sal hulle na die huis van die Yangban geneem word, gevange geneem word, van kos ontneem word en met sweep geslaan word totdat hulle betaal die bedrag wat deur die Yangban geëis is."
In Joseon kan gesien word dat die burokratiese klas genaamd "yangban" gereeld handelaars en ander mense beroof het.
China en Korea is inderdaad "groot en klein China."
Die boosheid van die burokrasie en die struktuur van hul uitbuiting van die private sektor is soortgelyk. As die uitbuiting van handelaars deur die burokrasie so deeglik en konstant word en vir 'n lang tydperk voortduur, sal die handelaars nie stabiel kan funksioneer nie.
Dit maak dit natuurlik vir hulle onmoontlik om kommersiële kapitaal op te bou.
Dit is 'n situasie wat die ontwikkeling en welvaart van handel onmoontlik maak.
In Japan is die ontwikkeling van handel en die akkumulasie van kommersiële kapitaal gedurende die Edo-tydperk oorgedra na die Meiji-tydperk en het gelei tot die ontwikkeling van moderne nywerheid.
Daarteenoor het China en Korea, histories gesproke, nog nooit su gehad niech 'n situasie.
Die gaping tussen Japan en China/Korea in die moderne era het reeds in die vroeër tydperk begin.
Japan, China en Korea het van die begin af in aparte wêrelde geleef.

不同於中韓的“不可思議的日本”

2023年08月29日 19時22分36秒 | 全般

以下是月刊《花田》第25期封面上關平先生的連載專欄，昨天終於到了我家。
這不僅是日本人民的必讀之作，也是世界人民的必讀之作。
尤其是基辛格、克勞斯·施瓦布等人一定要讀一讀。
不同於中韓的“不可思議的日本”
在上一期的專欄中，我們看到了日本江戶時代，各氏族和江戶（今東京）的商人階層是如何從政權中獲得事實上的自治權並得到慷慨的保護，維持穩定的社會秩序的。定位和經營他們的業務。
結果，不僅商人階級繁榮起來，他們的活動也給整個日本帶來了前所未有的商業繁榮，創造了經濟、社會、文化的發展和繁榮。
相比之下，同一時期中國（明朝和清朝）和半島（朝鮮）的商業下降了多少？
我在本專欄的最後一部分中看到了這一點，但現在我想考慮造成這種差異的原因。
最重要的因素之一是政治制度的差異。
江戶時代的幕藩制度是封建制度，而明清中國和朝鮮的政治制度基礎是天皇處於最高位的專制中央集權制度。
在中央集權體制下，官僚被派往各地，作為皇帝的手腳，負責政治控制。
他們會接受大量賄賂才能獲得中央政治舞台上的這一職位。
他們必鬚髮大財，才能收回本金，回報家鄉的家人和宗親對他們的經濟支持。
對於他們來說，如何在短暫的任期（通常是三年）內積累財富是一件至高無上、生死攸關的事情。
“省錢的高招”之一就是收受地方官員的賄賂，但僅靠這一點並不能達到“發財”的目的，因為錢的數額是有限的。
積累財富最快的方法就是直接從駐地人民那裡拿走。
最“美味的目標”是當地的商人。
儘管他們擁有大量金錢，但他們沒有政治權力或合法權利。
對於官僚來說，他們是注定命運的人。
這些官僚是中央政府臨時派來的，他們無意保護當地商人、幫助商業繁榮。
在有限的任期內，一切都是為了“高效利用”。
為此，這些官僚每天癡迷於中飽私囊，千方百計對商人處以罰款和過高的溢價，編造無辜罪行，沒收他們的財產。
明末訪問中國的意大利耶穌會傳教士利瑪竇在他的《基督教在華傳教史》中寫道：“官員為了仇恨、金錢而犯下這種不公正的行為（作者註：徵用）。，或者是在朋友的要求下。在中國（作者註：中國），沒有人能保有自己的財產，他們生活在一種恐懼之中，擔心自己的所有財產都會被誹謗奪走。
里奇在中國生活了28年，去過中國很多地方。
上述描述真實地見證了當時中國商人為官僚剝奪而哭泣的悲慘處境。
韓國朝鮮也有類似的證詞。
朝鮮末期留韓的法國傳教士克洛德·夏爾·達萊在其著作《朝鮮教會史》中寫道：“韓國到處的兩班都表現得像統治者或暴君。當大兩班沒錢時，他們派使者去抓商人、農民，如果巧妙地給錢，就放人，不給錢，就押到兩班家，關進監獄，不給飯吃，鞭打，直到交錢為止。兩班要求的金額。”
在朝鮮，可以看到被稱為“兩班”的官僚階級經常搶劫商人和其他人。
中國和韓國確實是“大小中國”。
官僚機構的邪惡性和他們對私營部門的剝削結構是相似的。如果官僚對商人的剝削如此徹底、持續、長期持續，商人就無法穩定經營。
這自然讓他們無法積累商業資本。
這種情況使商業的發展和繁榮變得不可能。
在日本，江戶時代商業的發展和商業資本的積累延續到了明治時代，並帶動了近代工業的發展。
相比之下，中國和韓國，從歷史上看，從未有過蘇

중국과 한국과는 다른 '놀라운 일본'

2023年08月29日 19時20分36秒 | 全般

다음은 어제 드디어 제 집에 도착한 월간지 하나다 25호 1면에 실린 세키헤이 씨의 연재 칼럼입니다.
일본 국민뿐만 아니라 전 세계인이 꼭 읽어야 할 필독서입니다.
특히 키신저, 클라우스 슈밥 등은 반드시 읽어야 할 책입니다.　
중국과 한국과는 다른 '놀라운 일본'
지난 호 칼럼에서는 일본 에도시대 각 번과 에도(현재의 도쿄)의 상인 계층이 정치권력으로부터 사실상 자치권을 부여받고 아낌없는 보호를 받으며 안정된 지위를 유지하며 사업을 영위할 수 있었던 과정을 살펴봤습니다.
그 결과 상인 계급이 번영했을 뿐만 아니라 그들의 활동은 일본 전역에 전례 없는 상업적 번영을 가져와 경제, 사회, 문화의 발전과 번영을 가져왔습니다.
반면 같은 시기 중국(명나라, 청나라)과 한반도(조선)에서는 상업이 얼마나 쇠퇴했을까요?
지난 칼럼에서 그 차이를 살펴보았는데요, 이번에는 그 차이의 원인을 살펴보고자 합니다.
가장 중요한 요인 중 하나는 정치 체제의 차이입니다.
에도시대의 바쿠한 제도가 봉건적이었다면, 중국 명청과 조선은 황제를 정점으로 하는 전제적 중앙집권 체제가 정치 체제의 근간을 이루고 있었습니다.　
중앙집권 체제 하에서 관료들은 황제의 손과 발이 되어 각 지방에 파견되어 정치적 통제를 담당했습니다.　
그들은 중앙 정치 무대에서 이러한 지위를 얻기 위해 상당한 뇌물을 받기도 했습니다.
그들은 원금을 회수하고 재정적 지원을 제공한 고향의 가족과 씨족에게 보답하기 위해 재산을 모아야 했습니다.
이들에게 짧은 임기(보통 3년) 동안 어떻게 부를 축적하느냐는 매우 중요한 문제이자 생사를 가르는 가치였습니다.　
'돈을 모으는 높은 방법' 중 하나는 지방 관리로부터 뇌물을 받는 것이었지만, 금액이 제한되어 있어 이것만으로는 '재산을 모으는 것'이라는 목표를 달성할 수 없었습니다.
부를 축적하는 가장 빠른 방법은 게시 장소의 사람들로부터 직접 가져가는 것이 었습니다.　
가장 "맛있는 표적"은 지역 상인이었습니다.
그들은 막대한 돈을 소유하고 있지만 정치적 권력이나 법적 권리가 없습니다.
관료들에게 그들은 운명적인 존재였습니다.　
중앙 정부에서 일시적으로 파견된 관료들은 지역 상인들을 보호하고 상업 번영을 돕고자 하는 의지가 전혀 없었습니다.
제한된 임기 동안 "효율적으로 착취"하는 것이 전부였습니다.
이런 이유로 관료들은 온갖 구실을 대며 상인들에게 벌금과 엄청난 보험료를 부과하고, 무고한 범죄를 조작하고, 재산을 몰수하는 등 매일매일 자신의 주머니를 채우는 데만 몰두했습니다.
명나라 말 중국을 방문한 이탈리아 예수회 선교사 마테오 리치는 그의 저서 '중국 기독교 선교 역사'에서 "관리들은 증오심이나 돈 때문에, 또는 친구의 부탁을 받고 이런 종류의 불의(저자 주: 수용)를 저지른다"고 썼습니다. 시나(저자 주: 중국)에서는 아무도 자신의 재산을 지킬 수 없으며, 중상모략으로 모든 재산을 빼앗길까 봐 늘 두려워하며 살아간다."라고 말했습니다.　
리치는 중국에서 28년 동안 살면서 중국의 여러 곳을 방문했습니다.
위의 설명은 관료들의 수탈에 울부 짖는 당시 중국 상인들의 비참한 상황에 대한 진정한 증언입니다.　
조선에서도 비슷한 증언이 있습니다.
조선 말기에 조선에 머물렀던 프랑스 선교사 클로드 샤를 달레는 그의 저서 '조선 교회사'에 이렇게 적었습니다: "조선의 양반들은 어디를 가나 통치자나 폭군처럼 행동한다. 큰 양반들은 돈이 떨어지면 사자를 보내 상인과 농민을 잡아간다. 그 사람이 능숙하게 돈을 내면 풀어주지만, 그렇지 않으면 양반의 집으로 끌려가서 감금하고 먹을 것을 빼앗고 양반이 요구하는 금액을 낼 때까지 채찍질을 한다."라고 적혀 있습니다.
조선에서는 '양반'이라는 관료 계급이 상인과 다른 사람들을 일상적으로 강탈했음을 알 수 있습니다.
중국과 한국은 참으로 "크고 작은 중국"입니다.
관료제의 악랄함과 민간 부문에 대한 착취 구조는 비슷합니다. 관료의 상인 착취가 너무 철저하고 지속적으로 장기간 지속되면 상인은 안정적으로 운영 할 수 없습니다.
자연히 상업 자본을 축적할 수 없게 됩니다.
상업의 발전과 번영을 불가능하게 만드는 상황입니다.　
일본에서는 에도시대의 상업 발전과 상업 자본의 축적이 메이지 시대로 이어져 근대 산업 발전으로 이어졌습니다.　
반면에 중국과 한국은 역사적으로 그런 상황이 없었습니다.　
근대에 들어와서 일본과 중국/한국의 격차는 이미 그 이전부터 시작되었습니다.
일본, 중국, 한국은 처음부터 서로 다른 세계에서 살았습니다.

不同于中韩的 "不可思议的日本

2023年08月29日 19時11分47秒 | 全般

以下内容摘自关平先生在第 25 期《花田》月刊头版的连载专栏。
它不仅是日本人民的必读书，也是世界人民的必读书。
尤其是基辛格、克劳斯-施瓦布等人一定要读一读。　
不同于中韩的 "不可思议的日本
在上一期的专栏中，我们看到了在日本江户时代，各藩和江户（今东京）的商人阶层如何从政治权力中获得事实上的自治权，并得到优厚的保护，保持稳定的地位，经营自己的生意。
因此，不仅商人阶层繁荣昌盛，他们的活动也给整个日本带来了前所未有的商业繁荣，创造了经济、社会和文化的发展与繁荣。
相比之下，同期中国（明清时期）和半岛（朝鲜）的商业衰落了多少呢？
我在本专栏的最后一篇文章中看到了这一点，但现在我想考虑一下造成这种差异的原因。
最重要的因素之一是政治制度的不同。
江户时代的幕藩制度是封建制度，而在明清中国和朝鲜，政治制度的基础是以皇帝为最高统治者的专制主义中央集权制度。　
在中央集权制度下，官僚作为皇帝的手脚被派往各地，负责政治控制。　
他们会收受大量贿赂，以获得在中央政治舞台上的这一地位。
他们必须发大财才能收回本金，并报答家乡的家人和族人对他们的资助。
对他们来说，如何在短暂的任期内（通常为三年）积累财富是一件头等大事，生死攸关。　
其中一个 "省钱高招 "就是收受地方官员的贿赂，但仅仅这样做并不能达到 "发财 "的目的，因为钱财的数量是有限的。
最快捷的敛财方式是直接从任职地的百姓手中攫取。　
最 "美味的目标 "就是当地的商人。
虽然他们拥有巨额财富，但却没有政治权力和合法权利。
对于官僚们来说，他们是注定要遭殃的人。　
这些官僚是中央政府临时派遣的，他们并不想保护当地商人，帮助商业繁荣。
在有限的任期内，他们只想着 "有效利用"。
因此，这些官僚每天都沉迷于中饱私囊，以各种借口向商人征收罚金和苛捐杂税，捏造无辜的罪行，没收他们的财产。
明末来华的意大利耶稣会传教士利玛窦后来在《基督教在华传教史》中写道："官员们为了仇恨、金钱或朋友的指使，犯下了这些不公正的行为（笔者注：征收）。在Cina（笔者注：中国），没有人能保住自己的财产，他们时刻生活在恐惧之中，担心自己的财产会被诽谤夺走。"　
里奇在中国生活了 28 年，去过中国很多地方。
上述描述真实地见证了当时中国商人的悲惨境遇，他们为官僚的剥夺而痛哭流涕。　
朝鲜也有类似的见证。
朝鲜末期留居朝鲜的法国传教士 Claude-Charles Dallet 在其《朝鲜教会史》一书中写道 "朝鲜的杨班到处都像统治者或暴君。大杨班的钱用完了，就派使者去抓商人和农民。如果巧妙地给钱，就会被释放，但如果不给钱，就会被带到杨班的家里，关进监狱，不给饭吃，还要挨鞭子，直到他们交出杨班索要的钱为止"。
在朝鲜，可以看到被称为 "阳班 "的官僚阶层经常抢劫商人和其他人。
中国和朝鲜的确是 "大小中国"。
官僚机构的恶性及其对民间的剥削结构是相似的。如果官僚机构对商人的剥削如此彻底和持续，并持续很长时间，商人将无法稳定地经营。
商人自然无法积累商业资本。
这种情况导致商业无法发展和繁荣。　
在日本，江户时代商业的发展和商业资本的积累延续到了明治时代，并带动了近代工业的发展。　
相比之下，中国和韩国在历史上从未出现过这种情况。　
日本与中国/韩国在近代的差距在早期就已经开始了。
日本、中国和韩国从一开始就生活在不同的世界里。

Um "Japão incrível" diferente da China e da Coreia

2023年08月29日 19時09分41秒 | 全般

O texto a seguir foi extraído da coluna do Sr. Sekihei na capa da 25ª edição da revista mensal Hanada, que finalmente chegou à minha casa ontem.
É uma leitura obrigatória não apenas para o povo do Japão, mas também para pessoas do mundo todo.
Kissinger, Klaus Schwab e outros, em especial, devem lê-la.　
Um "Japão incrível" diferente da China e da Coreia
Na edição anterior desta coluna, vimos como, durante o período Edo no Japão, a classe de comerciantes em cada clã e em Edo (atual Tóquio) recebeu autonomia de fato dos poderes políticos e recebeu proteção generosa, mantendo uma posição estável e administrando seus negócios.
Como resultado, não apenas a classe mercantil prosperou, mas suas atividades também geraram uma prosperidade comercial sem precedentes em todo o Japão, criando o desenvolvimento e a prosperidade da economia, da sociedade e da cultura.
Em contraste, quanto o comércio diminuiu na China (dinastias Ming e Qing) e na península (Joseon) durante o mesmo período?
Vi isso na última parte desta coluna, mas agora quero considerar a causa dessa diferença.
Um dos fatores mais importantes foi a diferença no sistema político.
Enquanto o sistema bakuhan do período Edo era feudal, na China Ming e Qing e em Joseon, a base do sistema político era um sistema despótico centralizado com o imperador no topo.　
Sob o sistema centralizado, os burocratas eram enviados a cada região como as mãos e os pés do imperador e eram encarregados do controle político.　
Eles aceitavam subornos consideráveis para obter essa posição na arena política central.
Eles precisavam fazer fortuna para recuperar seu principal e reembolsar suas famílias e membros do clã em suas cidades natais que lhes haviam dado apoio financeiro.
Para eles, como acumular riqueza durante seu curto mandato (geralmente três anos) era uma questão de suprema importância e um valor de vida ou morte.　
Uma das "melhores maneiras de economizar dinheiro" era aceitar subornos das autoridades locais, mas isso, por si só, não atingiria o objetivo de "fazer fortuna" porque a quantia de dinheiro era limitada.
A maneira mais rápida de acumular riquezas era tirá-las diretamente das pessoas do local de trabalho.　
Os "alvos mais saborosos" eram os comerciantes locais.
Embora possuíssem grandes quantias de dinheiro, eles não tinham poder político nem direitos legais.
Para os burocratas, eles eram alguém condenado ao seu destino.　
Enviados temporariamente pelo governo central, esses burocratas não tinham nenhum desejo de proteger os comerciantes locais e ajudar o comércio a florescer.
Durante o mandato limitado, tudo se resumia a "explorar com eficiência".
Por esse motivo, esses burocratas se dedicavam obsessivamente a encher seus bolsos diariamente, usando todos os pretextos para impor multas e prêmios exorbitantes aos comerciantes, fabricando crimes inocentes e confiscando seus bens.
Em sua "História da Missão Cristã na China", Matteo Ricci, um missionário jesuíta italiano que visitou a China no final da dinastia Ming, escreveu mais tarde: "As autoridades cometem esse tipo de injustiça (nota do autor: expropriação) por ódio, dinheiro ou a mando de amigos. Na Cina (nota do autor: China), ninguém pode manter sua propriedade, e eles vivem com medo constante de que toda a sua propriedade seja tirada por calúnia".　
Rich morou na China por 28 anos e visitou muitos lugares no país.
A descrição acima é realmente um testemunho da situação miserável dos comerciantes na China naquela época, que estavam chorando por causa da privação dos burocratas.　
Há um testemunho semelhante da Coreia de Joseon.
Claude-Charles Dallet, um missionário francês que ficou na Coreia no final de Joseon, escreveu em seu livro "History of the Churches of Joseon" (História das Igrejas de Joseon): "Os Yangbans coreanos agem em toda parte como governantes ou tiranos. Quando o grande Yangban ficava sem dinheiro, eles enviavam mensageiros para capturar comerciantes e fazendeiros. Se a pessoa der o dinheiro com habilidade, será liberada, mas se não der, será levada para a casa do Yangban, aprisionada, privada de comida e chicoteada até que pague a quantia exigida pelo Yangban".
Em Joseon, pode-se observar que a classe burocrática chamada "yangban" roubava rotineiramente os comerciantes e outras pessoas.
A China e a Coreia são, de fato, a "grande e a pequena China".
A crueldade da burocracia e a estrutura de sua exploração do setor privado são semelhantes. Se a exploração dos comerciantes pela burocracia se tornar tão completa e constante e continuar por um longo período, os comerciantes não conseguirão operar de forma estável.
Isso naturalmente impossibilita que eles acumulem capital comercial.
Essa é uma situação que impossibilita o desenvolvimento e a prosperidade do comércio.　
No Japão, o desenvolvimento do comércio e o acúmulo de capital comercial durante o período Edo foram transferidos para o período Meiji e levaram ao desenvolvimento da indústria moderna.　
Em contrapartida, a China e a Coreia, historicamente falando, nunca tiveram essa situação.　
A diferença entre o Japão e a China/Coreia na era moderna já havia começado no período anterior.
O Japão, a China e a Coreia viveram em mundos separados desde o início.

Un "Incroyable Japon" différent de la Chine et de la Corée

2023年08月29日 19時07分46秒 | 全般

Le texte qui suit est extrait de la chronique de M. Sekihei dans la page de garde du 25e numéro du magazine mensuel Hanada, qui est finalement arrivé chez moi hier.
Il s'agit d'une lecture indispensable non seulement pour les Japonais, mais aussi pour les gens du monde entier.
En particulier, Kissinger, Klaus Schwab et d'autres doivent le lire.　
Un "Incroyable Japon" différent de la Chine et de la Corée
Dans le précédent numéro de cette rubrique, nous avons vu comment, durant la période Edo au Japon, la classe marchande de chaque clan et d'Edo (l'actuelle Tokyo) a bénéficié d'une autonomie de fait par rapport aux pouvoirs politiques et d'une protection généreuse, ce qui lui a permis de maintenir une position stable et de faire fonctionner ses affaires.
En conséquence, non seulement la classe marchande a prospéré, mais ses activités ont également entraîné une prospérité commerciale sans précédent dans tout le Japon, favorisant ainsi le développement et la prospérité de l'économie, de la société et de la culture.
En revanche, à quel point le commerce a-t-il décliné en Chine (dynasties Ming et Qing) et dans la péninsule (Joseon) au cours de la même période ?
Je l'ai vu dans la dernière partie de cette chronique, mais je voudrais maintenant examiner la cause de cette différence.
L'un des facteurs les plus importants est la différence de système politique.
Alors que le système bakuhan de la période Edo était féodal, dans la Chine des Ming et des Qing et à Joseon, la base du système politique était un système centralisé despotique avec l'empereur au sommet.　
Dans le cadre de ce système centralisé, des bureaucrates étaient envoyés dans chaque région pour servir de mains et de pieds à l'empereur et étaient chargés du contrôle politique.　
Ils acceptaient des pots-de-vin considérables pour obtenir cette position dans l'arène politique centrale.
Ils devaient faire fortune pour récupérer leur capital et rembourser leur famille et les membres de leur clan dans leur ville natale qui les avaient soutenus financièrement.
Pour eux, la manière d'accumuler des richesses au cours de leur court mandat (généralement trois ans) était une question de la plus haute importance et une valeur de vie ou de mort.　
L'un des "meilleurs moyens d'économiser de l'argent" consistait à accepter des pots-de-vin de la part des fonctionnaires locaux, mais cela ne suffisait pas à atteindre l'objectif de "faire fortune", car la quantité d'argent était limitée.
Le moyen le plus rapide d'accumuler des richesses est de les prendre directement aux habitants du lieu d'affectation.　
Les commerçants locaux constituent les "cibles les plus appétissantes".
Bien qu'ils possèdent de grandes quantités d'argent, ils n'ont aucun pouvoir politique ni aucun droit légal.
Pour les bureaucrates, ils étaient des personnes condamnées à leur sort.　
Temporairement envoyés par le gouvernement central, ces bureaucrates n'avaient aucune envie de protéger les marchands locaux et d'aider le commerce à prospérer.
Pendant la durée limitée de leur mandat, il s'agissait avant tout d'"exploiter efficacement".
C'est pourquoi ces bureaucrates se consacraient de manière obsessionnelle à se remplir les poches quotidiennement, en utilisant tous les prétextes pour imposer des amendes et des primes exorbitantes aux marchands, en fabriquant des crimes innocents et en confisquant leurs biens.
Dans son "Histoire de la mission chrétienne en Chine", Matteo Ricci, un missionnaire jésuite italien qui a visité la Chine à la fin de la dynastie Ming, a écrit plus tard : "Les fonctionnaires commettent ce genre d'injustices (note de l'auteur : expropriation) pour la haine, l'argent ou sur l'ordre d'amis. En Cina (note de l'auteur : Chine), personne ne peut conserver ses biens, et les gens vivent dans la crainte constante que tous leurs biens leur soient enlevés par la calomnie".　
Rich a vécu en Chine pendant 28 ans et a visité de nombreux endroits en Chine.
La description ci-dessus est un véritable témoignage de la situation misérable des marchands en Chine à cette époque, qui pleuraient les privations imposées par les bureaucrates.　
Il existe un témoignage similaire de la Corée de Joseon.
Claude-Charles Dallet, un missionnaire français qui a séjourné en Corée à la fin de l'ère Joseon, a écrit dans son livre "Histoire des églises de Joseon" : "Les Yangbans coréens se comportent partout comme des souverains ou des tyrans. Lorsque les grands Yangban sont à court d'argent, ils envoient des messagers capturer les marchands et les fermiers. Si la personne donne l'argent habilement, elle sera libérée, mais si elle ne le fait pas, elle sera emmenée dans la maison du Yangban, emprisonnée, privée de nourriture et fouettée jusqu'à ce qu'elle paye la somme exigée par le Yangban".
À Joseon, on peut constater que la classe bureaucratique appelée "yangban" volait régulièrement les marchands et d'autres personnes.
La Chine et la Corée sont en effet "la grande et la petite Chine".
La méchanceté de la bureaucratie et la structure de son exploitation du secteur privé sont similaires. Si l'exploitation des commerçants par la bureaucratie devient si complète et constante et se poursuit pendant une période prolongée, les commerçants ne seront pas en mesure de fonctionner de manière stable.
Il leur est naturellement impossible d'accumuler du capital commercial.
C'est une situation qui rend impossible le développement et la prospérité du commerce.　
Au Japon, le développement du commerce et l'accumulation de capital commercial pendant la période Edo se sont poursuivis pendant la période Meiji et ont conduit au développement de l'industrie moderne.　
En revanche, la Chine et la Corée, d'un point de vue historique, n'ont jamais connu une telle situation.　
Le fossé entre le Japon et la Chine/Corée à l'ère moderne avait déjà commencé à l'époque précédente.
Le Japon, la Chine et la Corée ont vécu dans des mondes séparés dès le début.

Ein "Unglaubliches Japan" im Unterschied zu China und Korea

2023年08月29日 19時05分58秒 | 全般

Der folgende Text stammt aus der fortlaufenden Kolumne von Herrn Sekihei auf dem Titelblatt der 25. Ausgabe der Monatszeitschrift Hanada, die gestern endlich bei mir zu Hause eingetroffen ist.
Sie ist nicht nur für die Menschen in Japan, sondern auch für die Menschen in aller Welt ein Muss.
Vor allem Kissinger, Klaus Schwab und andere müssen es lesen.　
Ein "Unglaubliches Japan" im Unterschied zu China und Korea
In der vorigen Ausgabe dieser Kolumne haben wir gesehen, wie während der Edo-Periode in Japan die Kaufmannsschicht in jedem Clan und in Edo (dem heutigen Tokio) de facto Autonomie von den politischen Mächten erhielt und großzügig geschützt wurde, so dass sie eine stabile Position halten und ihre Geschäfte führen konnte.
Infolgedessen blühte nicht nur die Kaufmannsschicht auf, sondern ihre Aktivitäten führten auch zu einem beispiellosen kommerziellen Wohlstand in ganz Japan, der die Entwicklung und den Wohlstand von Wirtschaft, Gesellschaft und Kultur begründete.
Wie stark war dagegen der Handel in China (Ming- und Qing-Dynastien) und auf der Halbinsel (Joseon) im gleichen Zeitraum zurückgegangen?
Das habe ich im letzten Teil dieser Kolumne gesehen, aber jetzt möchte ich die Ursache für diesen Unterschied betrachten.
Einer der wichtigsten Faktoren war der Unterschied im politischen System.
Während das Bakuhan-System der Edo-Periode feudal war, war die Grundlage des politischen Systems im China der Ming- und Qing-Zeit und in Joseon ein despotisches, zentralisiertes System mit dem Kaiser an der Spitze.　
Im Rahmen dieses zentralisierten Systems wurden Bürokraten in jede Region entsandt, die als Hände und Füße des Kaisers für die politische Kontrolle zuständig waren.　
Um diese Position in der zentralen politischen Arena zu erlangen, mussten sie erhebliche Bestechungsgelder zahlen.
Sie mussten ein Vermögen erwirtschaften, um ihr Kapital zurückzubekommen und ihre Familien und Clanmitglieder in ihren Heimatstädten, die sie finanziell unterstützt hatten, zu entschädigen.
Für sie war die Frage, wie sie während ihrer kurzen Amtszeit (in der Regel drei Jahre) Reichtum anhäufen konnten, von höchster Bedeutung und ein Wert auf Leben und Tod.　
Eine der "hohen Sparmöglichkeiten" war die Annahme von Bestechungsgeldern von den lokalen Beamten, aber das allein würde nicht zum Ziel führen, "ein Vermögen zu machen", da die Geldmenge begrenzt war.
Der schnellste Weg, Reichtum anzuhäufen, bestand darin, ihn direkt von den Menschen am Ort der Entsendung zu nehmen.　
Die "schmackhaftesten Ziele" waren die örtlichen Kaufleute.
Sie verfügen zwar über enorme Geldbeträge, haben aber weder politische Macht noch gesetzliche Rechte.
Für die Bürokraten waren sie jemand, der zu seinem Schicksal verdammt war.　
Vorübergehend von der Zentralregierung entsandt, hatten diese Bürokraten kein Interesse daran, die örtlichen Kaufleute zu schützen und den Handel zum Blühen zu bringen.
Während der begrenzten Amtszeit ging es ihnen nur darum, "effizient zu wirtschaften".
Aus diesem Grund widmeten sich diese Bürokraten wie besessen dem Ziel, sich täglich die Taschen zu füllen, indem sie alle Vorwände nutzten, um den Kaufleuten Geldstrafen und exorbitante Prämien aufzuerlegen, unschuldige Verbrechen zu fabrizieren und ihr Vermögen zu beschlagnahmen.
In seiner "Geschichte der christlichen Mission in China" schrieb Matteo Ricci, ein italienischer Jesuitenmissionar, der China am Ende der Ming-Dynastie besuchte, später: "Beamte begehen diese Art von Ungerechtigkeiten (Anm. d. Verf.: Enteignungen) aus Hass, Geld oder auf Geheiß von Freunden. In Cina (Anm. d. Verf.: China) kann niemand sein Eigentum behalten, und sie leben in ständiger Angst, dass ihnen ihr gesamter Besitz durch Verleumdung weggenommen wird."　
Rich lebte 28 Jahre lang in China und besuchte viele Orte in China.
Die obige Beschreibung ist ein wahres Zeugnis für die miserable Lage der Kaufleute in China zu jener Zeit, die über die Benachteiligung durch die Bürokraten weinten.　
Ein ähnliches Zeugnis gibt es auch aus dem Korea von Joseon.
Claude-Charles Dallet, ein französischer Missionar, der sich am Ende von Joseon in Korea aufhielt, schrieb in seinem Buch "Geschichte der Kirchen von Joseon": "Die koreanischen Yangbans verhalten sich überall wie Herrscher oder Tyrannen. Wenn den großen Yangban das Geld ausging, schickten sie Boten aus, um Kaufleute und Bauern zu fangen. Wenn die Person das Geld geschickt gibt, wird sie freigelassen, aber wenn sie es nicht tut, wird sie in das Haus des Yangban gebracht, eingesperrt, ihrer Nahrung beraubt und ausgepeitscht, bis sie den von den Yangban geforderten Betrag zahlt."
In Joseon hat die bürokratische Klasse, die "Yangban" genannt wurde, routinemäßig Kaufleute und andere Menschen ausgeraubt.
China und Korea sind in der Tat "das große und das kleine China".
Die Bösartigkeit der Bürokratie und die Struktur ihrer Ausbeutung des Privatsektors sind ähnlich. Wenn die Ausbeutung der Kaufleute durch die Bürokratie so gründlich und konstant wird und über einen längeren Zeitraum anhält, können die Kaufleute nicht mehr stabil arbeiten.
Das macht es ihnen natürlich unmöglich, kommerzielles Kapital zu akkumulieren.
Dies ist eine Situation, die die Entwicklung und den Wohlstand des Handels unmöglich macht.　
In Japan wurden die Entwicklung des Handels und die Anhäufung von Handelskapital während der Edo-Periode auf die Meiji-Zeit übertragen und führten zur Entwicklung der modernen Industrie.　
Im Gegensatz dazu gab es in China und Korea, historisch gesehen, nie eine solche Situation.　
Die Kluft zwischen Japan und China/Korea in der Neuzeit hatte bereits in der früheren Periode begonnen.
Japan, China und Korea lebten von Anfang an in getrennten Welten.

Un "Japón increíble" diferente de China y Corea

2023年08月29日 19時04分00秒 | 全般

Lo que sigue procede de la columna por entregas del Sr. Sekihei en la portada del número 25 de la revista mensual Hanada, que por fin llegó ayer a mi casa.
Es una lectura obligada no sólo para los japoneses, sino también para la gente de todo el mundo.
En particular, Kissinger, Klaus Schwab y otros deben leerlo.　
Un "Japón increíble" diferente de China y Corea
En el número anterior de esta columna vimos cómo, durante el periodo Edo en Japón, la clase mercantil de cada clan y de Edo (actual Tokio) gozaba de autonomía de facto frente a los poderes políticos y recibía una generosa protección, manteniendo una posición estable y dirigiendo sus negocios.
Como resultado, no sólo prosperó la clase mercantil, sino que sus actividades propiciaron una prosperidad comercial sin precedentes en todo Japón, creando el desarrollo y la prosperidad de la economía, la sociedad y la cultura.
En contraste, ¿cuánto había decaído el comercio en China (dinastías Ming y Qing) y en la península (Joseon) durante el mismo periodo?
Lo vi en la última entrega de esta columna, pero ahora quiero considerar la causa de esta diferencia.
Uno de los factores más importantes fue la diferencia en el sistema político.
Mientras que el sistema bakuhan del periodo Edo era feudal, en la China de Ming y Qing y en Joseon, la base del sistema político era un sistema despótico centralizado con el emperador en la cúspide.　
Bajo el sistema centralizado, los burócratas eran enviados a cada región como manos y pies del emperador y se encargaban del control político.　
Aceptaban considerables sobornos para obtener esta posición en la arena política central.
Tenían que amasar una fortuna para recuperar su capital y pagar a sus familias y miembros de los clanes de sus ciudades natales que les habían prestado apoyo financiero.
Para ellos, cómo acumular riqueza durante su breve mandato (normalmente tres años) era una cuestión de suma importancia y un valor de vida o muerte.　
Una de las "altas formas de ahorrar dinero" era aceptar sobornos de los funcionarios locales, pero sólo con eso no se lograba el objetivo de "hacer fortuna" porque la cantidad de dinero era limitada.
La forma más rápida de acumular riqueza era tomarla directamente de la gente del lugar de destino.　
Los "objetivos más apetitosos" eran los comerciantes locales.
Aunque poseen grandes cantidades de dinero, no tienen poder político ni derechos legales.
Para los burócratas, eran personas condenadas a su suerte.　
Despachados temporalmente desde el gobierno central, estos burócratas no tenían ningún deseo de proteger a los comerciantes locales y ayudar al florecimiento del comercio.
Durante su limitado mandato, todo consistía en "explotar eficientemente".
Por eso, estos burócratas se dedicaban obsesivamente a llenarse los bolsillos a diario, utilizando todos los pretextos para imponer multas y primas exorbitantes a los comerciantes, fabricando delitos inocentes y confiscando sus bienes.
En su "Historia de la misión cristiana en China", Matteo Ricci, un misionero jesuita italiano que visitó China a finales de la dinastía Ming, escribió más tarde: "Los funcionarios cometen este tipo de injusticias (nota del autor: expropiaciones) por odio, por dinero o a instancias de amigos. En Cina (nota del autor: China), nadie puede conservar sus propiedades, y viven con el temor constante de que se las quiten por calumnias."　
Rich vivió en China durante 28 años y visitó muchos lugares del país.
La descripción anterior es realmente un testimonio de la miserable situación de los comerciantes en China en aquella época, que lloraban por las privaciones de los burócratas.　
Existe un testimonio similar de la Corea de Joseon.
Claude-Charles Dallet, un misionero francés que permaneció en Corea a finales de Joseon, escribió en su libro "Historia de las Iglesias de Joseon": "Los yangban coreanos actúan en todas partes como gobernantes o tiranos. Cuando los grandes yangban se quedaban sin dinero, enviaban mensajeros para capturar a comerciantes y agricultores. Si la persona da el dinero hábilmente, será liberada, pero si no lo hace, será llevada a la casa del Yangban, encarcelada, privada de comida y azotada hasta que pague la cantidad exigida por el Yangban".
En Joseon, puede verse que la clase burocrática llamada "yangban" robaba habitualmente a comerciantes y otras personas.
China y Corea son de hecho "China grande y pequeña".
La crueldad de la burocracia y la estructura de su explotación del sector privado son similares. Si la explotación de los comerciantes por parte de la burocracia llega a ser tan minuciosa y constante y se prolonga durante mucho tiempo, los comerciantes no podrán operar de forma estable.
Naturalmente, les imposibilita acumular capital comercial.
Es una situación que imposibilita el desarrollo y la prosperidad del comercio.　
En Japón, el desarrollo del comercio y la acumulación de capital comercial durante el periodo Edo se trasladaron al periodo Meiji y condujeron al desarrollo de la industria moderna.　
En cambio, China y Corea, históricamente hablando, nunca han tenido una situación semejante.　
La brecha entre Japón y China/Corea en la era moderna ya había comenzado en el periodo anterior.
Japón, China y Corea vivieron en mundos separados desde el principio.

Un "Giappone incredibile" diverso da Cina e Corea

2023年08月29日 18時57分57秒 | 全般

Quanto segue è tratto dalla rubrica a puntate del signor Sekihei nel frontespizio del 25° numero del mensile Hanada, che è finalmente arrivato a casa mia ieri.
È una lettura obbligata non solo per i giapponesi, ma anche per le persone di tutto il mondo.
In particolare, Kissinger, Klaus Schwab e altri devono leggerlo.　
Un "Giappone incredibile" diverso da Cina e Corea
Nel numero precedente di questa rubrica abbiamo visto come, durante il periodo Edo in Giappone, la classe mercantile di ogni clan e di Edo (l'attuale Tokyo) ricevesse un'autonomia di fatto dal potere politico e una generosa protezione, mantenendo una posizione stabile e gestendo i propri affari.
Di conseguenza, non solo la classe mercantile prosperò, ma le sue attività portarono anche una prosperità commerciale senza precedenti in tutto il Giappone, creando lo sviluppo e la prosperità dell'economia, della società e della cultura.
Al contrario, quanto era diminuito il commercio in Cina (dinastie Ming e Qing) e nella penisola (Joseon) nello stesso periodo?
L'ho visto nell'ultima puntata di questa rubrica, ma ora voglio considerare le cause di questa differenza.
Uno dei fattori più importanti era la differenza del sistema politico.
Mentre il sistema bakuhan del periodo Edo era di tipo feudale, nella Cina Ming e Qing e in quella Joseon, la base del sistema politico era un sistema centralizzato dispotico con l'imperatore al vertice.　
Nell'ambito del sistema centralizzato, i burocrati venivano inviati in ogni regione come mani e piedi dell'imperatore e si occupavano del controllo politico.　
Per ottenere questa posizione nell'arena politica centrale, prendevano notevoli tangenti.
Dovevano fare fortuna per recuperare il capitale e ripagare le famiglie e i membri dei clan delle loro città d'origine che li avevano sostenuti finanziariamente.
Per loro, il modo di accumulare ricchezze durante il breve mandato (di solito tre anni) era una questione di estrema importanza e un valore di vita o di morte.　
Uno degli "alti modi per risparmiare" era accettare tangenti dai funzionari locali, ma questo da solo non avrebbe raggiunto l'obiettivo di "fare fortuna" perché la quantità di denaro era limitata.
Il modo più rapido per accumulare ricchezza era quello di prenderla direttamente dagli abitanti del luogo di distacco.　
I bersagli più "appetibili" erano i commercianti locali.
Pur possedendo grandi quantità di denaro, non hanno potere politico o diritti legali.
Per i burocrati, erano persone destinate al loro destino.　
Inviati temporaneamente dal governo centrale, questi burocrati non avevano alcun desiderio di proteggere i mercanti locali e aiutare il commercio a prosperare.
Durante il loro mandato limitato, si trattava solo di "sfruttare in modo efficiente".
Per questo motivo, questi burocrati si dedicavano ossessivamente a riempire le loro tasche ogni giorno, usando tutti i pretesti per imporre multe e premi esorbitanti ai mercanti, inventando crimini innocenti e confiscando i loro beni.
Nella sua "Storia della Missione Cristiana in Cina", Matteo Ricci, un missionario gesuita italiano che visitò la Cina alla fine della dinastia Ming, scrisse: "I funzionari commettono questo tipo di ingiustizie (nota dell'autore: espropriazioni) per odio, per denaro o per volere di amici. In Cina (nota dell'autore: Cina), nessuno può conservare le proprie proprietà, e si vive nel costante timore che tutte le proprietà vengano portate via dalla calunnia".　
Rich ha vissuto in Cina per 28 anni e ha visitato molti luoghi del Paese.
La descrizione di cui sopra è una vera e propria testimonianza della situazione miserabile dei mercanti cinesi dell'epoca, che piangevano per le privazioni dei burocrati.　
Esiste una testimonianza simile dalla Corea di Joseon.
Claude-Charles Dallet, un missionario francese che soggiornò in Corea alla fine di Joseon, scrisse nel suo libro "Storia delle Chiese di Joseon": "Gli Yangban coreani si comportano ovunque come governanti o tiranni. Quando i grandi Yangban finivano i soldi, mandavano messaggeri a catturare mercanti e contadini. Se la persona dà il denaro con abilità, viene rilasciata, ma se non lo fa, viene portata nella casa dello Yangban, imprigionata, privata del cibo e frustata finché non paga la somma richiesta dallo Yangban".
A Joseon, si può notare che la classe burocratica chiamata "yangban" derubava abitualmente mercanti e altre persone.
La Cina e la Corea sono davvero "la grande e la piccola Cina".
La ferocia della burocrazia e la struttura del suo sfruttamento del settore privato sono simili. Se lo sfruttamento dei commercianti da parte della burocrazia diventa così profondo e costante e continua per un periodo prolungato, i commercianti non saranno in grado di operare in modo stabile.
Ciò rende naturalmente impossibile l'accumulo di capitale commerciale.
È una situazione che rende impossibile lo sviluppo e la prosperità del commercio.　
In Giappone, lo sviluppo del commercio e l'accumulo di capitale commerciale durante il periodo Edo si sono protratti fino al periodo Meiji e hanno portato allo sviluppo dell'industria moderna.　
Al contrario, Cina e Corea, storicamente parlando, non hanno mai avuto una situazione del genere.　
Il divario tra Giappone e Cina/Corea nell'era moderna era già iniziato nel periodo precedente.
Giappone, Cina e Corea hanno vissuto in mondi separati fin dall'inizio.

An "Incredible Japan" Different from China and Korea

2023年08月29日 18時55分04秒 | 全般

The following is from Mr. Sekihei's serial column in the front matter of the 25th issue of the monthly magazine Hanada, which finally arrived at my home yesterday.
It is a must-read not only for the people of Japan but also for people around the world.
In particular, Kissinger, Klaus Schwab, and others must read it.　
An "Incredible Japan" Different from China and Korea
In the previous issue of this column, we saw how, during the Edo period in Japan, the merchant class in each clan and Edo (present-day Tokyo) was given de facto autonomy from the political powers and received generous protection, maintaining a stable position and running their businesses.
As a result, not only did the merchant class prosper, but their activities also brought about unprecedented commercial prosperity throughout Japan, creating the development and prosperity of the economy, society, and culture.
In contrast, how much had commerce declined in China (Ming and Qing dynasties) and on the peninsula (Joseon) during the same period?
I saw that in the last installment of this column, but now I want to consider the cause of this difference.
One of the most important factors was the difference in the political system.
While the Edo period's bakuhan system was feudal, in Ming and Qing China and Joseon, the basis of the political system was a despotic centralized system with the emperor at the top.　
Under the centralized system, bureaucrats were dispatched to each region as the hands and feet of the emperor and were in charge of political control.　
They would take considerable bribes to obtain this position in the central political arena.
They had to make a fortune to recoup their principal and repay their families and clan members in their hometowns who had provided them with financial support.
For them, how to accumulate wealth during their short term of office (usually three years) was a matter of supreme importance and a value of life and death.　
One of the "high ways to save money" was to accept bribes from the local officials, but this alone would not achieve the goal of "making a fortune" because the amount of money was limited.
The quickest way to accumulate wealth was to take it directly from the people of the place of posting.　
The most "tasty targets" were the local merchants.
While they possess vast amounts of money, they have no political power or legal rights.
For the bureaucrats, they were someone doomed to their fate.　
Temporarily dispatched from the central government, these bureaucrats had no desire to protect local merchants and help commerce flourish.
During the limited term of office, it was all about "exploiting efficiently."
For this reason, these bureaucrats obsessively devoted themselves to lining their pockets daily, using all pretexts to impose fines and exorbitant premiums on the merchants, fabricating innocent crimes, and confiscating their assets.
In his "History of the Christian Mission in China," Matteo Ricci, an Italian Jesuit missionary who visited China at the end of the Ming Dynasty, later wrote: "Officials commit these kinds of injustices (author's note: expropriation) for hatred, money, or at the behest of friends. In Cina (author's note: China), no one can keep their property, and they live in constant fear that all their property will be taken away by slander."　
Rich lived in China for 28 years and visited many places in China.
The above description is truly a testimony to the miserable situation of the merchants in China at that time, who were crying over the deprivation by the bureaucrats.　
There is a similar testimony from Joseon Korea.
Claude-Charles Dallet, a French missionary who stayed in Korea at the end of Joseon, wrote in his book "History of the Churches of Joseon": "Korean Yangbans everywhere act like rulers or tyrants. When the big Yangban ran out of money, they sent messengers to capture merchants and farmers. If the person gives the money skillfully, they will be released, but if they do not, they will be taken to the house of the Yangban, imprisoned, deprived of food, and whipped until they pay the amount demanded by the Yangban."
In Joseon, it can be seen that the bureaucratic class called "yangban" routinely robbed merchants and other people.
China and Korea are indeed "big and small China."
The viciousness of the bureaucracy and the structure of their exploitation of the private sector are similar. If the exploitation of merchants by the bureaucracy becomes so thorough and constant and continues for an extended period, the merchants will not be able to operate stably.
It naturally makes it impossible for them to accumulate commercial capital.
It is a situation that makes the development and prosperity of commerce impossible.　
In Japan, the development of commerce and the accumulation of commercial capital during the Edo period were carried over to the Meiji period and led to the development of modern industry.　
In contrast, China and Korea, historically speaking, have never had such a situation.　
The gap between Japan and China/Korea in the modern era had already begun in the earlier period.
Japan, China, and Korea lived in separate worlds from the very beginning.

2023年8月
日	月	火	水	木	金	土
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

日本の時間、世界の時間。 The time of Japan, the time of the world

文明のターンテーブル

プロフィール

ログイン

カレンダー

最新記事

検索

カテゴリー

バックナンバー

ブックマーク

goo blog おすすめ

goo blog お知らせ

日本の時間、世界の時間。
The time of Japan, the time of the world