Poniższy fragment pochodzi z ostatniej części stałej kolumny Masayuki Takayamy w tygodniku Shinchō, który ukazał się dzisiaj.
Artykuł ten dowodzi również, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu, starsza profesor z Królewskiej Szkoły Baletowej w Monako, wysoko ceniona przez primabalerina na całym świecie, przyjechała do Japonii.
W tym czasie powiedziała następujące słowa o znaczeniu artystów:
„Artyści są niezbędni, ponieważ mogą rzucić światło tylko na ukryte, zatajone prawdy i wyrazić je”.
Nie sądzę, aby ktokolwiek nie zgodził się z jej słowami.
Masayuki Takayama nie jest jedynym dziennikarzem na świecie po wojnie; nie będzie przesadą stwierdzenie, że jest również jedynym artystą.
Ta teza pięknie dowodzi również słuszności mojego stwierdzenia, że w obecnym świecie nikt nie zasługuje na Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury bardziej niż Masayuki Takayama.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale i dla ludzi na całym świecie.
Napisane przez Chińczyka
Francuzi zazdrościli Brytyjczykom, którzy zarabiali na sprzedaży opium do Chin.
Więc rozpoczęli wojnę z Chinami i zajęli Wietnam.
Francuzi myśleli, że Wietnamczycy, podobnie jak Chińczycy, są opium, ale nie zwracali na to uwagi.
Ponieważ nie byłoby to dobre dla biznesu, najpierw związali ich różnymi podatkami.
Nałożyli podatek pogłówny na wszystkich żyjących i podatek drogowy na każdego, kto opuścił ich wioskę.
Nałożyli podatki nawet na małżeństwa i narodziny dzieci.
Ludzie wpadli we wściekłość.
Kiedy mieszkańcy zbuntowali się, Francuzi wysłali samoloty i bez wahania ostrzelali ich karabinami maszynowymi.
Było tak dlatego, że gdyby ich zabili, dostaliby podatek pogrzebowy.
Po zamknięciu ludzi w ten sposób założyli oddział Opium Monopoly Corporation w każdej wiosce i sprzedawali im opium.
Zdesperowani Wietnamczycy palili opium.
Francuzi byli zachwyceni, że w końcu zarobili tyle samo pieniędzy, co Brytyjczycy.
Nawiasem mówiąc, Chińczycy zostali zmuszeni do prowadzenia biznesu opiumowego i pobierania podatków, a także tyli.
Po zakończeniu wojny w Wietnamie nastąpił masowy exodus ludzi na łodziach.
Żałosny koniec Chińczyków, którzy stali się pionkami Francuzów i wysysali krew Wietnamczyków, jest pokazany w tym.
Teraz, opresyjny system monopolu opiumowego Francuzów został wdrożony na Tajwanie, który dziesięć lat później stał się terytorium japońskim.
Jednak cel był zupełnie inny.
Oprócz wszelkiego rodzaju chorób, Tajwan był opanowany przez jadowite węże, takie jak wąż stu kroków.
Jeśli ugryzie się wąż stu kroków, umiera on po przejściu stu kroków.
Ponadto był problem z opium.
Kiedy Japonia przybyła tutaj, było tam 170 000 chińskich narkomanów.
Chiny nazywały ten obszar „poza granicami cywilizacji” i „poza granicami świata”. Gubernator generalny Shimpei Goto rejestrował osoby uzależnione od opium w ramach swoich działań przeciwko opium i sprzedawał opium tylko im.
W ten sposób udało mu się ograniczyć liczbę nowych uzależnionych, a liczba osób uzależnionych również zaczęła spadać.
Pół wieku później.
Do końca wojny 170 000 uzależnionych praktycznie zniknęło.
Trzydzieści lat po eksperymencie Goto Shinpei.
Powstało państwo Mandżukuo.
W rzeczywistości, chociaż nie było tu również jadowitych węży, miejsce to było pełne Chińczyków uzależnionych od opium, a także różnych innych chorób, od kiły po jaglicę.
Państwo Mandżukuo przyjęło również tajwańską metodę.
Pacjenci byli rejestrowani, a Monopoly Corporation ich dostarczała.
Jednak Zachód był chłodny wobec samego Mandżukuo.
Stimson, sekretarz stanu USA, który nienawidził Japonii, wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że „Mandżukuo jest częścią Chin Czang Kaj-szeka” i „Japonia najechała Chiny”.
Nawet gdy Japonia powiedziała, że „Chiny zawsze były wewnątrz Wielkiego Muru, a Mandżukuo jest ojczyzną Mandżurów”, nie chcieli słuchać.
Kiedy Mandżukuo zostało utworzone, oskarżyli je o bycie „marionetkowym reżimem Japonii” i rozpowszechniali złośliwe fałszywe wiadomości o monopolu opiumowym, mówiąc, że „Japonia najechała Chiny i zarabia na sprzedaży opium”.
Czang Kaj-szek również przyłączył się do krytyki Japonii, ale był zaprzysiężonym bratem Du Yueshenga z Zielonego Gangu, organizacji handlującej opium.
„Jaką twarz ma, żeby znieważać Japonię?” napisał amerykański dziennikarz F. Williams w swojej książce „Inside the Propaganda War in China”.
Jednak Japonia „nie jest dobra w propagandzie i zamiast ją obalać, obraża się i milczy” (tamże).
W takich czasach gazety powinny były obalić Stimsona w imieniu rządu, ale mówiły głupie rzeczy, takie jak: „Gazety zawsze są antywładzami”.
Musieli zrozumieć, że interesy narodowe i krytyka rządu to dwie różne rzeczy.
Ostatecznie argumenty Japonii zostały całkowicie zignorowane, a Japonia wpadła w pułapkę USA i stała się „krajem inwazyjnym, który sprzedaje opium”.
Od tamtej pory minęło siedemdziesiąt lat.
Myślałem, żeJapończycy nauczyli się trochę.
Mimo to widziałem, że Shigetada Kishii, redaktor naczelny Mainichi Shimbun, powiedział w telewizji, że „Japonia zarobiła dużo pieniędzy na sprzedaży opium w Mandżurii”.
Zmarł, niczego się nie dowiadując, ale ostatnio Asahi Shimbun napisał te same kłamstwa co Kishii pod nagłówkiem „Mandżuria: idealna kraina zbudowana na opium”.
Artykuł został napisany przez Oka Fuminę, pisarza urodzonego w Chinach, a jego argumenty były takie same jak te Czang Kaj-szeka.
Oskarża on Armię Kwantuńską o przejęcie kontroli nad produkcją i dystrybucją opium w okolicach miasta Rehe, gdzie produkowano opium, oraz o połączenie sił z rządem Wang Ching-weia w celu „narzucenia monopolu na sprzedaż opium wyłącznie zarejestrowanym użytkownikom” w Chinach kontynentalnych.
Mówi się, że w Chinach kontynentalnych jest 20 milionów uzależnionych od opium.
To był wielki eksperyment, w którym Japonia wierzyła, że może zredukować tę liczbę do zera.
To nie jest historia, którą należy pozostawić chińskim dziennikarzom, którzy wychowali się na antyjapońskiej edukacji.
Artykuł ten dowodzi również, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu, starsza profesor z Królewskiej Szkoły Baletowej w Monako, wysoko ceniona przez primabalerina na całym świecie, przyjechała do Japonii.
W tym czasie powiedziała następujące słowa o znaczeniu artystów:
„Artyści są niezbędni, ponieważ mogą rzucić światło tylko na ukryte, zatajone prawdy i wyrazić je”.
Nie sądzę, aby ktokolwiek nie zgodził się z jej słowami.
Masayuki Takayama nie jest jedynym dziennikarzem na świecie po wojnie; nie będzie przesadą stwierdzenie, że jest również jedynym artystą.
Ta teza pięknie dowodzi również słuszności mojego stwierdzenia, że w obecnym świecie nikt nie zasługuje na Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury bardziej niż Masayuki Takayama.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale i dla ludzi na całym świecie.
Napisane przez Chińczyka
Francuzi zazdrościli Brytyjczykom, którzy zarabiali na sprzedaży opium do Chin.
Więc rozpoczęli wojnę z Chinami i zajęli Wietnam.
Francuzi myśleli, że Wietnamczycy, podobnie jak Chińczycy, są opium, ale nie zwracali na to uwagi.
Ponieważ nie byłoby to dobre dla biznesu, najpierw związali ich różnymi podatkami.
Nałożyli podatek pogłówny na wszystkich żyjących i podatek drogowy na każdego, kto opuścił ich wioskę.
Nałożyli podatki nawet na małżeństwa i narodziny dzieci.
Ludzie wpadli we wściekłość.
Kiedy mieszkańcy zbuntowali się, Francuzi wysłali samoloty i bez wahania ostrzelali ich karabinami maszynowymi.
Było tak dlatego, że gdyby ich zabili, dostaliby podatek pogrzebowy.
Po zamknięciu ludzi w ten sposób założyli oddział Opium Monopoly Corporation w każdej wiosce i sprzedawali im opium.
Zdesperowani Wietnamczycy palili opium.
Francuzi byli zachwyceni, że w końcu zarobili tyle samo pieniędzy, co Brytyjczycy.
Nawiasem mówiąc, Chińczycy zostali zmuszeni do prowadzenia biznesu opiumowego i pobierania podatków, a także tyli.
Po zakończeniu wojny w Wietnamie nastąpił masowy exodus ludzi na łodziach.
Żałosny koniec Chińczyków, którzy stali się pionkami Francuzów i wysysali krew Wietnamczyków, jest pokazany w tym.
Teraz, opresyjny system monopolu opiumowego Francuzów został wdrożony na Tajwanie, który dziesięć lat później stał się terytorium japońskim.
Jednak cel był zupełnie inny.
Oprócz wszelkiego rodzaju chorób, Tajwan był opanowany przez jadowite węże, takie jak wąż stu kroków.
Jeśli ugryzie się wąż stu kroków, umiera on po przejściu stu kroków.
Ponadto był problem z opium.
Kiedy Japonia przybyła tutaj, było tam 170 000 chińskich narkomanów.
Chiny nazywały ten obszar „poza granicami cywilizacji” i „poza granicami świata”. Gubernator generalny Shimpei Goto rejestrował osoby uzależnione od opium w ramach swoich działań przeciwko opium i sprzedawał opium tylko im.
W ten sposób udało mu się ograniczyć liczbę nowych uzależnionych, a liczba osób uzależnionych również zaczęła spadać.
Pół wieku później.
Do końca wojny 170 000 uzależnionych praktycznie zniknęło.
Trzydzieści lat po eksperymencie Goto Shinpei.
Powstało państwo Mandżukuo.
W rzeczywistości, chociaż nie było tu również jadowitych węży, miejsce to było pełne Chińczyków uzależnionych od opium, a także różnych innych chorób, od kiły po jaglicę.
Państwo Mandżukuo przyjęło również tajwańską metodę.
Pacjenci byli rejestrowani, a Monopoly Corporation ich dostarczała.
Jednak Zachód był chłodny wobec samego Mandżukuo.
Stimson, sekretarz stanu USA, który nienawidził Japonii, wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że „Mandżukuo jest częścią Chin Czang Kaj-szeka” i „Japonia najechała Chiny”.
Nawet gdy Japonia powiedziała, że „Chiny zawsze były wewnątrz Wielkiego Muru, a Mandżukuo jest ojczyzną Mandżurów”, nie chcieli słuchać.
Kiedy Mandżukuo zostało utworzone, oskarżyli je o bycie „marionetkowym reżimem Japonii” i rozpowszechniali złośliwe fałszywe wiadomości o monopolu opiumowym, mówiąc, że „Japonia najechała Chiny i zarabia na sprzedaży opium”.
Czang Kaj-szek również przyłączył się do krytyki Japonii, ale był zaprzysiężonym bratem Du Yueshenga z Zielonego Gangu, organizacji handlującej opium.
„Jaką twarz ma, żeby znieważać Japonię?” napisał amerykański dziennikarz F. Williams w swojej książce „Inside the Propaganda War in China”.
Jednak Japonia „nie jest dobra w propagandzie i zamiast ją obalać, obraża się i milczy” (tamże).
W takich czasach gazety powinny były obalić Stimsona w imieniu rządu, ale mówiły głupie rzeczy, takie jak: „Gazety zawsze są antywładzami”.
Musieli zrozumieć, że interesy narodowe i krytyka rządu to dwie różne rzeczy.
Ostatecznie argumenty Japonii zostały całkowicie zignorowane, a Japonia wpadła w pułapkę USA i stała się „krajem inwazyjnym, który sprzedaje opium”.
Od tamtej pory minęło siedemdziesiąt lat.
Myślałem, żeJapończycy nauczyli się trochę.
Mimo to widziałem, że Shigetada Kishii, redaktor naczelny Mainichi Shimbun, powiedział w telewizji, że „Japonia zarobiła dużo pieniędzy na sprzedaży opium w Mandżurii”.
Zmarł, niczego się nie dowiadując, ale ostatnio Asahi Shimbun napisał te same kłamstwa co Kishii pod nagłówkiem „Mandżuria: idealna kraina zbudowana na opium”.
Artykuł został napisany przez Oka Fuminę, pisarza urodzonego w Chinach, a jego argumenty były takie same jak te Czang Kaj-szeka.
Oskarża on Armię Kwantuńską o przejęcie kontroli nad produkcją i dystrybucją opium w okolicach miasta Rehe, gdzie produkowano opium, oraz o połączenie sił z rządem Wang Ching-weia w celu „narzucenia monopolu na sprzedaż opium wyłącznie zarejestrowanym użytkownikom” w Chinach kontynentalnych.
Mówi się, że w Chinach kontynentalnych jest 20 milionów uzależnionych od opium.
To był wielki eksperyment, w którym Japonia wierzyła, że może zredukować tę liczbę do zera.
To nie jest historia, którą należy pozostawić chińskim dziennikarzom, którzy wychowali się na antyjapońskiej edukacji.
2024/10/13 in Umeda
