Obaj mężczyźni byli wyjątkowi, ponieważ wyraźnie widzieli miejsce Japonii w historii świata i kierunek, w jakim powinna podążać.
14 lipca 2022 r.
Poniższy tekst pochodzi z artykułu emerytowanego profesora Hirakawy Sukehiro z Uniwersytetu Tokijskiego, opublikowanego w dzisiejszym Sankei Shimbun „Sound Arguments” pod tytułem „Uczyń pogrzeb Abe Shinzo pogrzebem państwowym”.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Podkreślenia w tekście poza nagłówkiem są moje.
Największy japoński mąż stanu na świecie
Wraz ze śmiercią byłego premiera Abe Shinzo w wyniku zamachu, Japonia straciła rzadkiego polityka, który potrafił przekonująco przemawiać do świata.
Pan Abe był najbardziej znaczącym globalnym politykiem, jakiego wydał nasz kraj od czasów Hirobumi Ito.
Nawet rosyjski prezydent Putin nie mógł powstrzymać się od wyrażenia swoich osobistych uczuć.
Bukiety zostały podobno dostarczone jako wyraz współczucia do japońskiej ambasady w Moskwie.
Prawdopodobnie będzie je można zobaczyć w japońskich ambasadach w wielu krajach na całym świecie.
Śmierć pana Abe jest znaczącą stratą dla narodu, a nawet dla świata.
Nie możemy powstrzymać się od poczucia głębokiego żalu.
Czy Japonia nie powinna opłakiwać przedwczesnej śmierci Abe państwowym pogrzebem?
Dlaczego Abe był w stanie stać się światowej klasy politykiem obok Ito Hirobumi?
Obaj mężczyźni byli wyjątkowi, ponieważ wyraźnie widzieli miejsce Japonii w historii świata i kierunek, w jakim powinna podążać.
Aby dać konkretny przykład, jedynymi dwoma japońskimi premierami, którzy kiedykolwiek zachwycili publiczność swoimi angielskimi przemówieniami, byli Ito Hirobumi, który wywołał spore owacje w San Francisco jako zastępca wysłannika misji Iwakura, oraz Abe, który przemawiał przed członkami obu izb Kongresu w Waszyngtonie.
Wieczorem 22 stycznia 1872 r. (14 grudnia 1874 r. według kalendarza księżycowego) ambasador Iwakura Tomomi wygłosił przemówienie podczas powitalnej kolacji w Grand Hotel w San Francisco, nosząc nakrycie głowy noszone przez szlachtę w stroju dworskim ze starożytną ceremonialną szatą dworską, a DeLong, wysłannik USA do Japonii, pełnił rolę tłumacza.
Następnie Ito Hirobumi, najniższy rangą zastępca wysłannika, wszedł na scenę przed starszymi zastępcami wysłanników Kido Takayoshi i Okubo Toshimichi.
Ito, który miał wówczas 30 lat, bez wahania rozpoczął swoje przemówienie w jasnym i zrozumiałym języku angielskim.
Użył sprytnej analogii, aby wyjaśnić doskonałą politykę otwarcia kraju na świat zewnętrzny i promowania przyjaźni, mówiąc: „Wschodzące słońce nie jest już woskową pieczęcią, która pieczętuje Japonię, ale wschodzącym słońcem”.
Chociaż Ito spędził już dwa długie lata za granicą, niewątpliwie nauczył się angielskich słów, takich jak „wosk pieczętujący” od Amerykanina, który towarzyszył mu na statku.
29 kwietnia 2015 r., w 27. roku ery Heisei, Abe wygłosił przemówienie na wspólnej sesji Izby Reprezentantów w Waszyngtonie, po raz pierwszy zrobił to premier Japonii.
„Przegraliśmy wojnę, ale wygraliśmy dyplomację”.
Premier Yoshida Shigeru miał wprawę w rozmowach z generałem MacArthurem, ale jak pokazało jego przemówienie w Sejmie, mógł być lepszy w wygłaszaniu przemówień.
Na konferencji pokojowej w San Francisco czytał na głos po japońsku, zwijając zwój.
Został wyśmiany, jakby używał papieru toaletowego.
Zafascynowało mnie angielskie przemówienie Abe.
Abe musiał często recytować starannie opracowane angielskie zdania, aby ćwiczyć.
Jak Abe rozwinął swój międzynarodowy zmysł?
Jako młody sekretarz swojego ojca, ministra spraw zagranicznych Abe Shintaro, miał szeroki kontakt z zagranicznymi dygnitarzami i sam używał angielskiego.
To nie tylko pozwoliło mu zrozumieć stanowiska i argumenty drugiej strony, ale także pozwoliło mu opanować sztukę przedstawiania stanowiska Japonii w sposób zrozumiały dla obcokrajowców.
Pamiętam, że urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych Okazaki Hisahiko cieszył się z pojawienia się Abe jako polityka, jakby to było przybycie zbawiciela.
Wyjątkowy zmysł międzynarodowy i spojrzenie na historię
Nawet w języku japońskim sposób mówienia Abe jest rytmiczny, ma dobre tempo, jest prosty i skuteczny.
Jego koncentracja umysłowa była niesamowita.
Publiczność była poruszona, gdy wspomniał o zaciętej bitwie o Iwo Jimę w swoim przemówieniu w Waszyngtonie.
Emerytowany generał piechoty morskiej Snowden, który walczył w bitwie, i radny Shindo Yoshitaka, wnuk dowódcy Kuribayashi Tadamichi, uścisnęli sobie dłonie.
Jeszcze lepsze było jego spojrzenie na historię jako polityka.
Było to „Przemówienie z okazji 70. rocznicy zakończenia wojny” wydane 14 sierpnia tego roku, a przemówienie Abe potwierdziło wysiłki Japonii Meiji.
„Ponad 100 lat temu świat był zdominowany przez rozległe kolonie, głównie z krajów zachodnich. Z ich przytłaczającą przewagą technologiczną jako tłem, fala rządów kolonialnych przetoczyła się przez Azję w XIX wieku. Nie ma wątpliwości, że poczucie kryzysu, które nastąpiło później, było siłą napędową modernizacji Japonii. Japonia była pierwszym krajem w Azji, który ustanowił rząd konstytucyjny i bronił swojej niepodległości. Wojna rosyjsko-japońska zachęciła wielu ludzi w Azji i Afryce, którzy znajdowali się pod rządami kolonialnymi”.
Abe nie jest prostym japońskim supremacjonistą.
Wyraźnie stwierdził również, że od czasu incydentu mandżurskiego Japonia „zboczyła z kursu i skierowała się na drogę wojny”.
Mieszkam w dzielnicy Shibuya i w czerwcu 1960 roku widziałem helikoptery latające nad prywatnym domem premiera Kishi Nobusuke.
W tym czasie Shinzo był małym dzieckiem i najwyraźniej mówił „Anpo Hantai” (wojna się skończyła) na kolanach swojego dziadka, naśladując, jak ludzie zwykli to mówić.
Zmęczony programami telewizyjnymi, w których anty-Abe = sprawiedliwy
Latem 2015 r. gazety takie jak Asahi, Mainichi i Tokyo również zajęły stanowisko przeciwne rządowi LDP i wezwały do sprzeciwu wobec „przepisów bezpieczeństwa”.
Na drzwiach jednego z uniwersytetów umieszczono napis „Abe, umieraj”.
W porównaniu do zamieszania związanego z „ustawą o bezpieczeństwie” pół wieku temu, demonstracje nie miały żadnej siły.
Jednak programy telewizyjne, które koncentrują się wyłącznie na demonstracjach wokół Sejmu i relacjonują je tak, jakby sprzeciw wobec Abe był jedyną słuszną przyczyną, są męczące dla widzów.
Podżeganie online typu „Abe, umieraj” może pozostać w podświadomości widzów.
Po raz kolejny helikopter przeleciał nad niebem w Tomigaya, Shibuya Ward.
Zostało to sfilmowane, gdy ciało Abe zostało przetransportowane z Nary i wróciło do domu.
Czy śmierć tego wielkiego męża stanu jego pokolenia nie powinna być uhonorowana państwowym pogrzebem?
Czy można zadowolić się prostym wspólnym pogrzebem dla gabinetu i LDP?
14 lipca 2022 r.
Poniższy tekst pochodzi z artykułu emerytowanego profesora Hirakawy Sukehiro z Uniwersytetu Tokijskiego, opublikowanego w dzisiejszym Sankei Shimbun „Sound Arguments” pod tytułem „Uczyń pogrzeb Abe Shinzo pogrzebem państwowym”.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Podkreślenia w tekście poza nagłówkiem są moje.
Największy japoński mąż stanu na świecie
Wraz ze śmiercią byłego premiera Abe Shinzo w wyniku zamachu, Japonia straciła rzadkiego polityka, który potrafił przekonująco przemawiać do świata.
Pan Abe był najbardziej znaczącym globalnym politykiem, jakiego wydał nasz kraj od czasów Hirobumi Ito.
Nawet rosyjski prezydent Putin nie mógł powstrzymać się od wyrażenia swoich osobistych uczuć.
Bukiety zostały podobno dostarczone jako wyraz współczucia do japońskiej ambasady w Moskwie.
Prawdopodobnie będzie je można zobaczyć w japońskich ambasadach w wielu krajach na całym świecie.
Śmierć pana Abe jest znaczącą stratą dla narodu, a nawet dla świata.
Nie możemy powstrzymać się od poczucia głębokiego żalu.
Czy Japonia nie powinna opłakiwać przedwczesnej śmierci Abe państwowym pogrzebem?
Dlaczego Abe był w stanie stać się światowej klasy politykiem obok Ito Hirobumi?
Obaj mężczyźni byli wyjątkowi, ponieważ wyraźnie widzieli miejsce Japonii w historii świata i kierunek, w jakim powinna podążać.
Aby dać konkretny przykład, jedynymi dwoma japońskimi premierami, którzy kiedykolwiek zachwycili publiczność swoimi angielskimi przemówieniami, byli Ito Hirobumi, który wywołał spore owacje w San Francisco jako zastępca wysłannika misji Iwakura, oraz Abe, który przemawiał przed członkami obu izb Kongresu w Waszyngtonie.
Wieczorem 22 stycznia 1872 r. (14 grudnia 1874 r. według kalendarza księżycowego) ambasador Iwakura Tomomi wygłosił przemówienie podczas powitalnej kolacji w Grand Hotel w San Francisco, nosząc nakrycie głowy noszone przez szlachtę w stroju dworskim ze starożytną ceremonialną szatą dworską, a DeLong, wysłannik USA do Japonii, pełnił rolę tłumacza.
Następnie Ito Hirobumi, najniższy rangą zastępca wysłannika, wszedł na scenę przed starszymi zastępcami wysłanników Kido Takayoshi i Okubo Toshimichi.
Ito, który miał wówczas 30 lat, bez wahania rozpoczął swoje przemówienie w jasnym i zrozumiałym języku angielskim.
Użył sprytnej analogii, aby wyjaśnić doskonałą politykę otwarcia kraju na świat zewnętrzny i promowania przyjaźni, mówiąc: „Wschodzące słońce nie jest już woskową pieczęcią, która pieczętuje Japonię, ale wschodzącym słońcem”.
Chociaż Ito spędził już dwa długie lata za granicą, niewątpliwie nauczył się angielskich słów, takich jak „wosk pieczętujący” od Amerykanina, który towarzyszył mu na statku.
29 kwietnia 2015 r., w 27. roku ery Heisei, Abe wygłosił przemówienie na wspólnej sesji Izby Reprezentantów w Waszyngtonie, po raz pierwszy zrobił to premier Japonii.
„Przegraliśmy wojnę, ale wygraliśmy dyplomację”.
Premier Yoshida Shigeru miał wprawę w rozmowach z generałem MacArthurem, ale jak pokazało jego przemówienie w Sejmie, mógł być lepszy w wygłaszaniu przemówień.
Na konferencji pokojowej w San Francisco czytał na głos po japońsku, zwijając zwój.
Został wyśmiany, jakby używał papieru toaletowego.
Zafascynowało mnie angielskie przemówienie Abe.
Abe musiał często recytować starannie opracowane angielskie zdania, aby ćwiczyć.
Jak Abe rozwinął swój międzynarodowy zmysł?
Jako młody sekretarz swojego ojca, ministra spraw zagranicznych Abe Shintaro, miał szeroki kontakt z zagranicznymi dygnitarzami i sam używał angielskiego.
To nie tylko pozwoliło mu zrozumieć stanowiska i argumenty drugiej strony, ale także pozwoliło mu opanować sztukę przedstawiania stanowiska Japonii w sposób zrozumiały dla obcokrajowców.
Pamiętam, że urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych Okazaki Hisahiko cieszył się z pojawienia się Abe jako polityka, jakby to było przybycie zbawiciela.
Wyjątkowy zmysł międzynarodowy i spojrzenie na historię
Nawet w języku japońskim sposób mówienia Abe jest rytmiczny, ma dobre tempo, jest prosty i skuteczny.
Jego koncentracja umysłowa była niesamowita.
Publiczność była poruszona, gdy wspomniał o zaciętej bitwie o Iwo Jimę w swoim przemówieniu w Waszyngtonie.
Emerytowany generał piechoty morskiej Snowden, który walczył w bitwie, i radny Shindo Yoshitaka, wnuk dowódcy Kuribayashi Tadamichi, uścisnęli sobie dłonie.
Jeszcze lepsze było jego spojrzenie na historię jako polityka.
Było to „Przemówienie z okazji 70. rocznicy zakończenia wojny” wydane 14 sierpnia tego roku, a przemówienie Abe potwierdziło wysiłki Japonii Meiji.
„Ponad 100 lat temu świat był zdominowany przez rozległe kolonie, głównie z krajów zachodnich. Z ich przytłaczającą przewagą technologiczną jako tłem, fala rządów kolonialnych przetoczyła się przez Azję w XIX wieku. Nie ma wątpliwości, że poczucie kryzysu, które nastąpiło później, było siłą napędową modernizacji Japonii. Japonia była pierwszym krajem w Azji, który ustanowił rząd konstytucyjny i bronił swojej niepodległości. Wojna rosyjsko-japońska zachęciła wielu ludzi w Azji i Afryce, którzy znajdowali się pod rządami kolonialnymi”.
Abe nie jest prostym japońskim supremacjonistą.
Wyraźnie stwierdził również, że od czasu incydentu mandżurskiego Japonia „zboczyła z kursu i skierowała się na drogę wojny”.
Mieszkam w dzielnicy Shibuya i w czerwcu 1960 roku widziałem helikoptery latające nad prywatnym domem premiera Kishi Nobusuke.
W tym czasie Shinzo był małym dzieckiem i najwyraźniej mówił „Anpo Hantai” (wojna się skończyła) na kolanach swojego dziadka, naśladując, jak ludzie zwykli to mówić.
Zmęczony programami telewizyjnymi, w których anty-Abe = sprawiedliwy
Latem 2015 r. gazety takie jak Asahi, Mainichi i Tokyo również zajęły stanowisko przeciwne rządowi LDP i wezwały do sprzeciwu wobec „przepisów bezpieczeństwa”.
Na drzwiach jednego z uniwersytetów umieszczono napis „Abe, umieraj”.
W porównaniu do zamieszania związanego z „ustawą o bezpieczeństwie” pół wieku temu, demonstracje nie miały żadnej siły.
Jednak programy telewizyjne, które koncentrują się wyłącznie na demonstracjach wokół Sejmu i relacjonują je tak, jakby sprzeciw wobec Abe był jedyną słuszną przyczyną, są męczące dla widzów.
Podżeganie online typu „Abe, umieraj” może pozostać w podświadomości widzów.
Po raz kolejny helikopter przeleciał nad niebem w Tomigaya, Shibuya Ward.
Zostało to sfilmowane, gdy ciało Abe zostało przetransportowane z Nary i wróciło do domu.
Czy śmierć tego wielkiego męża stanu jego pokolenia nie powinna być uhonorowana państwowym pogrzebem?
Czy można zadowolić się prostym wspólnym pogrzebem dla gabinetu i LDP?
2024/10/1 in Umeda
