Candy Apple Red - Reina del Cid and Toni Lindgren
Khi Lời Nguyền về 'Hiến pháp Hòa bình' được cất lên.
It is a popular page yesterday on ameba 2022/6/24
Bất động sản được xác nhận: Thực trạng phát triển của Hàn Quốc
Mali Iliyokabidhiwa: Ukweli wa Maendeleo ya Kikorea
Amikor feloldják a „békealkotmány” átkát.
.Vested Property: Ang Reality ng Korean Development
Kazanılmış Mülkiyet: Kore Gelişiminin Gerçeği
「平和憲法」の呪縛が解ける時…触らぬ毛沢東にたたりなし…擬似平和主義の自家中毒
Až bude zrušena kletba „mírové ústavy“.
નીચે આપેલ ટોક્યો યુનિવર્સિટીના પ્રોફેસર એમેરિટસ સુકેહિરો હિરાકાવાના એક લેખમાંથી છે જે 17 જૂનના રોજ સાંકેઈ શિમ્બુનના "સીરોન" માં દેખાયા હતા, જેનું શીર્ષક "જ્યારે 'શાંતિ બંધારણ' નો શ્રાપ ઉઠાવવામાં આવે છે."
1945 માં, જાપાનના પરાજિત રાષ્ટ્રને નિઃશસ્ત્ર કરવામાં આવ્યું હતું, અને તે પછીના વર્ષે એક બંધારણ બહાર પાડવામાં આવ્યું હતું, જેમાં કહેવામાં આવ્યું હતું કે "શાંતિપ્રેમી લોકોના ન્યાય અને વિશ્વાસમાં વિશ્વાસ રાખીને, અમે અમારી સુરક્ષા અને અસ્તિત્વને જાળવવાનો સંકલ્પ કરીએ છીએ" (પ્રમુખ) અને તે જાપાન કોઈપણ યુદ્ધની સંભાવનાને "રાખશે નહીં". (કલમ 9)
ત્યારથી, બે મુખ્ય દલીલો એકબીજા સાથે વિરોધાભાસી છે અને આજ સુધી છે.
બહુમતી જાપાનમાં કબજે કરી રહેલા દળોને નિઃશસ્ત્ર કરવાની તરફેણમાં છે અને બંધારણનો બચાવ કરી રહી છે, જેમ કે "અસાહી શિમ્બુન," "કોમેઈ શિમ્બુન," અને "રેડ ફ્લેગ."
જાપાનીઝ લોકોનું માનસિક નિઃશસ્ત્રીકરણ
"શાંતિ બંધારણ"નું સ્વપ્ન સુંદર છે.
તેઓ આ ભ્રમને વળગી રહે છે કારણ કે વ્યવસાય નીતિનો હેતુ જાપાનીઓને આધ્યાત્મિક રીતે નિઃશસ્ત્ર કરવાનો હતો. તેમ છતાં, સાર્વભૌમત્વની પુનઃસ્થાપના પછી પણ શાપ ચાલુ રહ્યો કારણ કે જાપાનીઓ તે આદર્શ માટે ઝંખતા હતા.
એવા અહેવાલો હતા કે બંધારણને કારણે શાંતિ શક્ય છે.
જો કે, જાપાનની સલામતી વિશેની આવી દંતકથાઓ આંતરરાષ્ટ્રીય પરિસ્થિતિમાં વધારો થવાથી સાબુના પરપોટાની જેમ ફૂટી હતી.
શું યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ જાપાનનું રક્ષણ કરે છે, જે લોહી વહેવડાવવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યું નથી?
તે એટલા માટે છે કે આવી શંકાઓએ જાપાનીઓના હૃદયને પકડી લીધું છે.
તેણે જાપાનીઓને ખાતરી આપી કે તેઓ યુદ્ધ પહેલા "સંપૂર્ણપણે અપરાજિત" હતા અને યુદ્ધ પછી "સંપૂર્ણ શાંતિ" માં આંધળો વિશ્વાસ રાખતા હતા, પરંતુ બંને એક જ સિક્કાની બે બાજુઓ છે.
"શાંતિ બંધારણ" નું ઉપનામ એક નિષેધ બની ગયું છે જે બંધારણની ટીકાને પ્રતિબંધિત કરે છે અને અમને શાપ આપે છે.
આંતરરાષ્ટ્રીય બાબતોની વાસ્તવિકતા જોવા માટે અમારી આંખો વાદળછાયું થઈ ગઈ, અને અમારા વિચારો અટકી ગયા.
પરંતુ શાંતિનો ભ્રમ ત્યારે તૂટી ગયો જ્યારે એક સરમુખત્યારે પરમાણુ ધમકીની ધમકી આપી.
યુક્રેનના આક્રમણથી સ્કેન્ડિનેવિયનો અને જાપાનીઝ બંનેની વિચારસરણી બદલાઈ ગઈ.
આપણે આપણા પડોશીઓના અન્યાયથી સાવચેત રહેવું જોઈએ.
સાંકેઈ શિમ્બુન, જે સુરક્ષા સંધિને મંજૂરી આપે છે અને બંધારણીય સુધારાની હિમાયત કરે છે, તે અખબાર જગતમાં લઘુમતી હતી, પરંતુ તેનો અભિપ્રાય હવે મુખ્ય પ્રવાહ બની રહ્યો છે.
અહીં, હું અખબારોની મારી યાદોને ટ્રેસ કરવા માંગુ છું અને સ્કેચ કરવા માંગુ છું કે કેવી રીતે હું યુદ્ધ પછીની સિસ્ટમની જોડણીમાંથી મુક્ત થયો.
મેં પ્રાથમિક શાળાના પાંચમા ધોરણમાં અખબારો વાંચવાનું શરૂ કર્યું.
તે એટલા માટે હતું કારણ કે હું લશ્કર અને નૌકાદળના યુદ્ધ પરિણામો જાણવા માંગતો હતો, જે આજના બાળકોથી અલગ નથી કે જેઓ હિટની સંખ્યા, બેટિંગ સરેરાશ અથવા બેઝબોલ અથવા સોકરમાં સ્કોર્સ પર ખુશ અથવા દુઃખી છે.
દરરોજ સવારે હું "Asahi" સામયિકમાં પર્લ હાર્બર બોમ્બમારાનાં નાયકો વિશે, બુનરોકુ શિશી, જેનું સાચું નામ તોયો ઇવાટા હતું, દ્વારા શ્રેણીબદ્ધ લેખ "કાઇગુન (નેવી)," વાંચવાની આતુરતાથી રાહ જોતો હતો.
જ્યારે Yomiuri Hochi (Yomiuri News) અને અન્ય અખબારોએ "Oni-zoku●■ (BeiEi)" છાપ્યું ત્યારે નામની પ્રાણી બાજુ ઉમેરવામાં આવી, ત્યારે મને સંસ્કારિતાના અભાવે અણગમો લાગ્યો. ("●" "અમેરિકન" માટે છે અને "■" "બ્રિટિશ માટે છે.)
હું વ્યવસાય હેઠળ એક વિદ્યાર્થી તરીકે જીવતો હોવા છતાં, 1945 ના દાયકાના અંતથી ફ્રાન્સ, જર્મની, ઇંગ્લેન્ડ અને ઇટાલીમાં જ્યારે મેં વિદેશમાં અભ્યાસ કર્યો, વિશ્વ જોયું અને વિશ્વભરના અખબારો વાંચ્યા ત્યારે વિશ્વ પ્રત્યેનો મારો દૃષ્ટિકોણ બદલાઈ ગયો.
લોકોની લોકશાહી કરતાં પશ્ચિમી લોકશાહી વધુ સારી છે.
1959 માં, મને આશ્ચર્ય થયું જ્યારે સમાજવાદી પક્ષના ઇનાજીરો આસાનુમાએ બેઇજિંગ જઈને કહ્યું, "યુએસ સામ્રાજ્યવાદ જાપાન અને ચીનનો સામાન્ય દુશ્મન છે."
જ્યારે હું જાપાન પાછો ફર્યો, ત્યારે મારી આસપાસના લોકો સુરક્ષા સંધિની વિરુદ્ધ એક મોટા સમૂહગાન હતા.
"હું સુરક્ષા-વિરોધી ચળવળની વિરુદ્ધ છું. લોકશાહીનું રક્ષણ કરો. કોંગ્રેસના બહુમતી મતને અનુસરો," મેં કહ્યું, પરંતુ તેને તરંગી માનવામાં આવે છે.
યુનિવર્સિટી આખું વર્ષ હડતાલ પર હતી.
હું, એક એસોસિએટ પ્રોફેસર, પણ ફરજ પર હતો, પરંતુ ત્યાં પણ, ગણિતના એક આસિસ્ટન્ટ પ્રોફેસર મારાથી નારાજ થયા, અને કહ્યું, "હીરકાવા હંમેશા વિચિત્ર ટિપ્પણીઓ કરે છે."
મને સમજાયું કે હું એવા સાથીદાર સાથે વાત કરી શકતો નથી જે ફક્ત અસાહી શિમ્બુન વાંચે છે.
તે માઓ ઝેડોંગથી દૂર છે, તેની ગર્જનાથી દૂર છે.
તે સમયે, મસાનોરી કિકુચી ટોક્યો યુનિવર્સિટીમાં અસાહી શિમ્બુનના લોકપ્રિય માણસ હતા, અને તેઓ સાંસ્કૃતિક ક્રાંતિના મહાન પ્રશંસક હતા.
તેનાથી વિપરિત, મિનો નાકાજીમા, જે ટોક્યો યુનિવર્સિટી ઓફ ફોરેન સ્ટડીઝમાં સહયોગી પ્રોફેસર બન્યા હતા, તેમણે સાંસ્કૃતિક ક્રાંતિને સત્તા માટેના માઓના સંઘર્ષ તરીકે જોયા હતા અને તેમનું વિશ્લેષણ પ્રકાશિત કરવામાં અચકાતા નહોતા.
મેં પ્રસંગોપાત આ પેપરની "ડાયરેક્ટ કોમેન્ટ" કોલમમાં પણ યોગદાન આપ્યું હતું, જેમાં મેં લખ્યું હતું કે પૂર્વ જર્મન રાજદૂતને આશ્ચર્ય થયું હતું કે અધ્યક્ષ માઓએ જર્મન કવિ સ્ટર્મને વાંચ્યા હતા કારણ કે અનુવાદક, ગુઓ મોરુઓ, જર્મનીમાં અભ્યાસ દરમિયાન "ઇમેન્સી" શીખ્યા હતા. જૂની ઓકાયામા હાઇસ્કૂલ.
મેં હજી પણ સીધી રાજકીય ટિપ્પણી કરવાનું ટાળ્યું હતું.
તેમ છતાં, મેં "Asahi" વાંચવાનું બંધ કર્યું અને "Sankei" માં સબ્સ્ક્રાઇબ કર્યું.
સપ્ટેમ્બર 1976 માં માઓ ઝેડોંગના મૃત્યુ પછી તરત જ, પેરિસમાં ભણેલા મારા જૂના મિત્રો ભેગા થયા.
કેનિચી હોન્ડા, પ્રો
એપ્લાઇડ કેમિસ્ટ્રીમાં ટોક્યો યુનિવર્સિટીના ssor, જણાવ્યું હતું કે તેણે શોક વ્યક્ત કર્યો હતો અને ચાઇનીઝ એમ્બેસી બુક કરી હતી, તેથી મેં ઠંડક આપી, "સુશ્રી જિયાંગ કિંગની ધરપકડ કરવાનો સમય આવી ગયો છે."
રાજદ્વારી યોશિયા કાટો કહે છે, "અરે, આ એક ચાઈનીઝ રેસ્ટોરન્ટ છે, કૃપા કરીને વાત કરવાનું ટાળો."
તુલનાત્મક સંસ્કૃતિના સાથીદાર તોરુ હાગાએ કહ્યું, "ચીન પ્રત્યેની તે ભક્તિ શું છે?" "અસાહી" નો ગંભીર રીતે દુરુપયોગ કરો.
ત્યારે ડોનાલ્ડ કીને જવાબ આપ્યો, "હું જાપાનની સાંસ્કૃતિક પરિસ્થિતિને આગળ ધપાવી શકું તેવી સ્થિતિમાં છું, તેથી સાંસ્કૃતિક કૉલમ "અસાહી" છે. "
તે પછીના વર્ષે, મારી બદલી વોશિંગ્ટન, ડી.સી.ના વિલ્સન સેન્ટરમાં થઈ, જ્યાં હું હેશિરો ઓગાવાને મળ્યો, જેઓ જાપાન અને ચીન વચ્ચેના રાજદ્વારી સંબંધોની પુનઃ શરૂઆત સમયે જાપાનમાં ચીનના પ્રથમ રાજદૂત તરીકે સેવા આપતા હતા, જેમણે મને કહ્યું, "મને સાંકેઈની પરવા નથી.
સ્યુડો-પેસિફિસ્ટ ઓટોઇનટોક્સિકેશન
શું બેઇજિંગમાં સંવાદદાતા રાખવાનો ઇનકાર કરવામાં આવેલ "સાંકેઇ" સાચો હતો અથવા "અસાહી" જે બેઇજિંગમાં તૈનાત એક સંવાદદાતા હતો જેણે જાપાનને ચીન માટે લેખો મોકલવાનું ચાલુ રાખ્યું હતું, તે મુજબની હતી?
બેઇજિંગના એક સંવાદદાતા હતા, જે "અસાહી" છોડ્યા પછી, "પીપલ્સ ચાઇના," જાપાન માટે ચીનના પીઆર મેગેઝિનનો સંપાદક બન્યો. તેમ છતાં, તે એવી વ્યક્તિ છે જે કોઈની કંપની માટે યોગ્ય નથી.
શુઇચી કાટોએ દેખીતી રીતે "નિષ્ઠાવાન" પોઝિશન લીધી કે જાપાન ચીન સામે આક્રમણના યુદ્ધનો ગુનાહિત રેકોર્ડ ધરાવે છે, તેથી હું ચીનની જરાય ટીકા કરીશ નહીં. તેના બદલે, "અસાહી" માં તેનો ભારે ઉપયોગ કરવામાં આવ્યો હતો.
અસાહીએ "બૌદ્ધિક વિશાળ" કાટોની ટિપ્પણીઓને માન આપ્યું.
જો કે, પાછળ ફરીને જોતા, Asahi માત્ર સેઇજી યોશિદાની કપટપૂર્ણ વાર્તાને સંડોવતા આરામદાયક મહિલાઓની ઘટનાને કારણે જ વિશ્વસનીયતા ગુમાવી હતી.
તે એટલા માટે હતું કારણ કે લોકો આવા સ્યુડો-શાંતિવાદી ઓટોઇનટોક્સિકેશનથી કંટાળી ગયા હતા.
કંપનીના મેગેઝિનમાં "રેડ રેડ રેડ અસાહી અસાહી" નો મજાકનો લેખ આવ્યો તેને અડધી સદી થઈ ગઈ છે.
1945 માં, જાપાનના પરાજિત રાષ્ટ્રને નિઃશસ્ત્ર કરવામાં આવ્યું હતું, અને તે પછીના વર્ષે એક બંધારણ બહાર પાડવામાં આવ્યું હતું, જેમાં કહેવામાં આવ્યું હતું કે "શાંતિપ્રેમી લોકોના ન્યાય અને વિશ્વાસમાં વિશ્વાસ રાખીને, અમે અમારી સુરક્ષા અને અસ્તિત્વને જાળવવાનો સંકલ્પ કરીએ છીએ" (પ્રમુખ) અને તે જાપાન કોઈપણ યુદ્ધની સંભાવનાને "રાખશે નહીં". (કલમ 9)
ત્યારથી, બે મુખ્ય દલીલો એકબીજા સાથે વિરોધાભાસી છે અને આજ સુધી છે.
બહુમતી જાપાનમાં કબજે કરી રહેલા દળોને નિઃશસ્ત્ર કરવાની તરફેણમાં છે અને બંધારણનો બચાવ કરી રહી છે, જેમ કે "અસાહી શિમ્બુન," "કોમેઈ શિમ્બુન," અને "રેડ ફ્લેગ."
જાપાનીઝ લોકોનું માનસિક નિઃશસ્ત્રીકરણ
"શાંતિ બંધારણ"નું સ્વપ્ન સુંદર છે.
તેઓ આ ભ્રમને વળગી રહે છે કારણ કે વ્યવસાય નીતિનો હેતુ જાપાનીઓને આધ્યાત્મિક રીતે નિઃશસ્ત્ર કરવાનો હતો. તેમ છતાં, સાર્વભૌમત્વની પુનઃસ્થાપના પછી પણ શાપ ચાલુ રહ્યો કારણ કે જાપાનીઓ તે આદર્શ માટે ઝંખતા હતા.
એવા અહેવાલો હતા કે બંધારણને કારણે શાંતિ શક્ય છે.
જો કે, જાપાનની સલામતી વિશેની આવી દંતકથાઓ આંતરરાષ્ટ્રીય પરિસ્થિતિમાં વધારો થવાથી સાબુના પરપોટાની જેમ ફૂટી હતી.
શું યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ જાપાનનું રક્ષણ કરે છે, જે લોહી વહેવડાવવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યું નથી?
તે એટલા માટે છે કે આવી શંકાઓએ જાપાનીઓના હૃદયને પકડી લીધું છે.
તેણે જાપાનીઓને ખાતરી આપી કે તેઓ યુદ્ધ પહેલા "સંપૂર્ણપણે અપરાજિત" હતા અને યુદ્ધ પછી "સંપૂર્ણ શાંતિ" માં આંધળો વિશ્વાસ રાખતા હતા, પરંતુ બંને એક જ સિક્કાની બે બાજુઓ છે.
"શાંતિ બંધારણ" નું ઉપનામ એક નિષેધ બની ગયું છે જે બંધારણની ટીકાને પ્રતિબંધિત કરે છે અને અમને શાપ આપે છે.
આંતરરાષ્ટ્રીય બાબતોની વાસ્તવિકતા જોવા માટે અમારી આંખો વાદળછાયું થઈ ગઈ, અને અમારા વિચારો અટકી ગયા.
પરંતુ શાંતિનો ભ્રમ ત્યારે તૂટી ગયો જ્યારે એક સરમુખત્યારે પરમાણુ ધમકીની ધમકી આપી.
યુક્રેનના આક્રમણથી સ્કેન્ડિનેવિયનો અને જાપાનીઝ બંનેની વિચારસરણી બદલાઈ ગઈ.
આપણે આપણા પડોશીઓના અન્યાયથી સાવચેત રહેવું જોઈએ.
સાંકેઈ શિમ્બુન, જે સુરક્ષા સંધિને મંજૂરી આપે છે અને બંધારણીય સુધારાની હિમાયત કરે છે, તે અખબાર જગતમાં લઘુમતી હતી, પરંતુ તેનો અભિપ્રાય હવે મુખ્ય પ્રવાહ બની રહ્યો છે.
અહીં, હું અખબારોની મારી યાદોને ટ્રેસ કરવા માંગુ છું અને સ્કેચ કરવા માંગુ છું કે કેવી રીતે હું યુદ્ધ પછીની સિસ્ટમની જોડણીમાંથી મુક્ત થયો.
મેં પ્રાથમિક શાળાના પાંચમા ધોરણમાં અખબારો વાંચવાનું શરૂ કર્યું.
તે એટલા માટે હતું કારણ કે હું લશ્કર અને નૌકાદળના યુદ્ધ પરિણામો જાણવા માંગતો હતો, જે આજના બાળકોથી અલગ નથી કે જેઓ હિટની સંખ્યા, બેટિંગ સરેરાશ અથવા બેઝબોલ અથવા સોકરમાં સ્કોર્સ પર ખુશ અથવા દુઃખી છે.
દરરોજ સવારે હું "Asahi" સામયિકમાં પર્લ હાર્બર બોમ્બમારાનાં નાયકો વિશે, બુનરોકુ શિશી, જેનું સાચું નામ તોયો ઇવાટા હતું, દ્વારા શ્રેણીબદ્ધ લેખ "કાઇગુન (નેવી)," વાંચવાની આતુરતાથી રાહ જોતો હતો.
જ્યારે Yomiuri Hochi (Yomiuri News) અને અન્ય અખબારોએ "Oni-zoku●■ (BeiEi)" છાપ્યું ત્યારે નામની પ્રાણી બાજુ ઉમેરવામાં આવી, ત્યારે મને સંસ્કારિતાના અભાવે અણગમો લાગ્યો. ("●" "અમેરિકન" માટે છે અને "■" "બ્રિટિશ માટે છે.)
હું વ્યવસાય હેઠળ એક વિદ્યાર્થી તરીકે જીવતો હોવા છતાં, 1945 ના દાયકાના અંતથી ફ્રાન્સ, જર્મની, ઇંગ્લેન્ડ અને ઇટાલીમાં જ્યારે મેં વિદેશમાં અભ્યાસ કર્યો, વિશ્વ જોયું અને વિશ્વભરના અખબારો વાંચ્યા ત્યારે વિશ્વ પ્રત્યેનો મારો દૃષ્ટિકોણ બદલાઈ ગયો.
લોકોની લોકશાહી કરતાં પશ્ચિમી લોકશાહી વધુ સારી છે.
1959 માં, મને આશ્ચર્ય થયું જ્યારે સમાજવાદી પક્ષના ઇનાજીરો આસાનુમાએ બેઇજિંગ જઈને કહ્યું, "યુએસ સામ્રાજ્યવાદ જાપાન અને ચીનનો સામાન્ય દુશ્મન છે."
જ્યારે હું જાપાન પાછો ફર્યો, ત્યારે મારી આસપાસના લોકો સુરક્ષા સંધિની વિરુદ્ધ એક મોટા સમૂહગાન હતા.
"હું સુરક્ષા-વિરોધી ચળવળની વિરુદ્ધ છું. લોકશાહીનું રક્ષણ કરો. કોંગ્રેસના બહુમતી મતને અનુસરો," મેં કહ્યું, પરંતુ તેને તરંગી માનવામાં આવે છે.
યુનિવર્સિટી આખું વર્ષ હડતાલ પર હતી.
હું, એક એસોસિએટ પ્રોફેસર, પણ ફરજ પર હતો, પરંતુ ત્યાં પણ, ગણિતના એક આસિસ્ટન્ટ પ્રોફેસર મારાથી નારાજ થયા, અને કહ્યું, "હીરકાવા હંમેશા વિચિત્ર ટિપ્પણીઓ કરે છે."
મને સમજાયું કે હું એવા સાથીદાર સાથે વાત કરી શકતો નથી જે ફક્ત અસાહી શિમ્બુન વાંચે છે.
તે માઓ ઝેડોંગથી દૂર છે, તેની ગર્જનાથી દૂર છે.
તે સમયે, મસાનોરી કિકુચી ટોક્યો યુનિવર્સિટીમાં અસાહી શિમ્બુનના લોકપ્રિય માણસ હતા, અને તેઓ સાંસ્કૃતિક ક્રાંતિના મહાન પ્રશંસક હતા.
તેનાથી વિપરિત, મિનો નાકાજીમા, જે ટોક્યો યુનિવર્સિટી ઓફ ફોરેન સ્ટડીઝમાં સહયોગી પ્રોફેસર બન્યા હતા, તેમણે સાંસ્કૃતિક ક્રાંતિને સત્તા માટેના માઓના સંઘર્ષ તરીકે જોયા હતા અને તેમનું વિશ્લેષણ પ્રકાશિત કરવામાં અચકાતા નહોતા.
મેં પ્રસંગોપાત આ પેપરની "ડાયરેક્ટ કોમેન્ટ" કોલમમાં પણ યોગદાન આપ્યું હતું, જેમાં મેં લખ્યું હતું કે પૂર્વ જર્મન રાજદૂતને આશ્ચર્ય થયું હતું કે અધ્યક્ષ માઓએ જર્મન કવિ સ્ટર્મને વાંચ્યા હતા કારણ કે અનુવાદક, ગુઓ મોરુઓ, જર્મનીમાં અભ્યાસ દરમિયાન "ઇમેન્સી" શીખ્યા હતા. જૂની ઓકાયામા હાઇસ્કૂલ.
મેં હજી પણ સીધી રાજકીય ટિપ્પણી કરવાનું ટાળ્યું હતું.
તેમ છતાં, મેં "Asahi" વાંચવાનું બંધ કર્યું અને "Sankei" માં સબ્સ્ક્રાઇબ કર્યું.
સપ્ટેમ્બર 1976 માં માઓ ઝેડોંગના મૃત્યુ પછી તરત જ, પેરિસમાં ભણેલા મારા જૂના મિત્રો ભેગા થયા.
કેનિચી હોન્ડા, પ્રો
એપ્લાઇડ કેમિસ્ટ્રીમાં ટોક્યો યુનિવર્સિટીના ssor, જણાવ્યું હતું કે તેણે શોક વ્યક્ત કર્યો હતો અને ચાઇનીઝ એમ્બેસી બુક કરી હતી, તેથી મેં ઠંડક આપી, "સુશ્રી જિયાંગ કિંગની ધરપકડ કરવાનો સમય આવી ગયો છે."
રાજદ્વારી યોશિયા કાટો કહે છે, "અરે, આ એક ચાઈનીઝ રેસ્ટોરન્ટ છે, કૃપા કરીને વાત કરવાનું ટાળો."
તુલનાત્મક સંસ્કૃતિના સાથીદાર તોરુ હાગાએ કહ્યું, "ચીન પ્રત્યેની તે ભક્તિ શું છે?" "અસાહી" નો ગંભીર રીતે દુરુપયોગ કરો.
ત્યારે ડોનાલ્ડ કીને જવાબ આપ્યો, "હું જાપાનની સાંસ્કૃતિક પરિસ્થિતિને આગળ ધપાવી શકું તેવી સ્થિતિમાં છું, તેથી સાંસ્કૃતિક કૉલમ "અસાહી" છે. "
તે પછીના વર્ષે, મારી બદલી વોશિંગ્ટન, ડી.સી.ના વિલ્સન સેન્ટરમાં થઈ, જ્યાં હું હેશિરો ઓગાવાને મળ્યો, જેઓ જાપાન અને ચીન વચ્ચેના રાજદ્વારી સંબંધોની પુનઃ શરૂઆત સમયે જાપાનમાં ચીનના પ્રથમ રાજદૂત તરીકે સેવા આપતા હતા, જેમણે મને કહ્યું, "મને સાંકેઈની પરવા નથી.
સ્યુડો-પેસિફિસ્ટ ઓટોઇનટોક્સિકેશન
શું બેઇજિંગમાં સંવાદદાતા રાખવાનો ઇનકાર કરવામાં આવેલ "સાંકેઇ" સાચો હતો અથવા "અસાહી" જે બેઇજિંગમાં તૈનાત એક સંવાદદાતા હતો જેણે જાપાનને ચીન માટે લેખો મોકલવાનું ચાલુ રાખ્યું હતું, તે મુજબની હતી?
બેઇજિંગના એક સંવાદદાતા હતા, જે "અસાહી" છોડ્યા પછી, "પીપલ્સ ચાઇના," જાપાન માટે ચીનના પીઆર મેગેઝિનનો સંપાદક બન્યો. તેમ છતાં, તે એવી વ્યક્તિ છે જે કોઈની કંપની માટે યોગ્ય નથી.
શુઇચી કાટોએ દેખીતી રીતે "નિષ્ઠાવાન" પોઝિશન લીધી કે જાપાન ચીન સામે આક્રમણના યુદ્ધનો ગુનાહિત રેકોર્ડ ધરાવે છે, તેથી હું ચીનની જરાય ટીકા કરીશ નહીં. તેના બદલે, "અસાહી" માં તેનો ભારે ઉપયોગ કરવામાં આવ્યો હતો.
અસાહીએ "બૌદ્ધિક વિશાળ" કાટોની ટિપ્પણીઓને માન આપ્યું.
જો કે, પાછળ ફરીને જોતા, Asahi માત્ર સેઇજી યોશિદાની કપટપૂર્ણ વાર્તાને સંડોવતા આરામદાયક મહિલાઓની ઘટનાને કારણે જ વિશ્વસનીયતા ગુમાવી હતી.
તે એટલા માટે હતું કારણ કે લોકો આવા સ્યુડો-શાંતિવાદી ઓટોઇનટોક્સિકેશનથી કંટાળી ગયા હતા.
કંપનીના મેગેઝિનમાં "રેડ રેડ રેડ અસાહી અસાહી" નો મજાકનો લેખ આવ્યો તેને અડધી સદી થઈ ગઈ છે.
Το παρακάτω είναι από ένα άρθρο του Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τόκιο Sukehiro Hirakawa που εμφανίστηκε στο "Seiron" του Sankei Shimbun στις 17 Ιουνίου, με τίτλο "Όταν αρθεί η κατάρα του "Σύνταγμα της Ειρήνης".
Το 1945, το ηττημένο έθνος της Ιαπωνίας αφοπλίστηκε και το επόμενο έτος εκδόθηκε σύνταγμα, το οποίο έλεγε ότι «εμπιστευόμενοι στη δικαιοσύνη και την πίστη των λαών που αγαπούν την ειρήνη, αποφασίζουμε να διατηρήσουμε την ασφάλεια και την ύπαρξή μας» (Προοίμιο) και ότι Η Ιαπωνία "δεν θα διατηρήσει" καμία πολεμική δυνατότητα. (άρθρο 9)
Έκτοτε, τα δύο κύρια επιχειρήματα ήταν σε αντίθεση μεταξύ τους και παραμένουν μέχρι σήμερα.
Η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του αφοπλισμού των κατοχικών δυνάμεων στην Ιαπωνία και υπερασπίζεται το Σύνταγμα, όπως τα «Asahi Shimbun», «Komei Shimbun» και «Red Flag».
Ψυχικός αφοπλισμός του ιαπωνικού λαού
Το όνειρο για ένα «Σύνταγμα Ειρήνης» είναι όμορφο.
Προσκολλώνται σε αυτή την ψευδαίσθηση γιατί η κατοχική πολιτική είχε σκοπό να αφοπλίσει πνευματικά τους Ιάπωνες. Ωστόσο, η κατάρα συνεχίστηκε ακόμη και μετά την αποκατάσταση της κυριαρχίας, επειδή οι Ιάπωνες λαχταρούσαν αυτό το ιδανικό.
Υπήρχαν αναφορές ότι η ειρήνη ήταν δυνατή χάρη στο Σύνταγμα.
Ωστόσο, τέτοιοι μύθοι για την ασφάλεια της Ιαπωνίας έσκασαν σαν σαπουνόφουσκες από την κλιμάκωση της διεθνούς κατάστασης.
Προστατεύουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την Ιαπωνία που δεν προσπαθεί να χύσει αίμα;
Είναι επειδή τέτοιες αμφιβολίες έχουν αρπάξει τις καρδιές των Ιαπώνων.
Έπεισε τους Ιάπωνες ότι ήταν «απόλυτα αήττητοι» πριν από τον πόλεμο και πίστευαν τυφλά στην «απόλυτη ειρήνη» μετά τον πόλεμο, αλλά και οι δύο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το παρατσούκλι του «Σύνταγμα της Ειρήνης» έχει γίνει ταμπού που απαγορεύει την κριτική του Συντάγματος και μας έχει βρίσει.
Τα μάτια μας θόλωσαν για να δούμε την πραγματικότητα των διεθνών υποθέσεων και οι σκέψεις μας συνέχισαν να σταματούν.
Αλλά η ψευδαίσθηση της ειρήνης γκρεμίστηκε όταν ένας δικτάτορας απείλησε με πυρηνικό εκφοβισμό.
Η εισβολή στην Ουκρανία άλλαξε τη σκέψη τόσο των Σκανδιναβών όσο και των Ιαπώνων.
Πρέπει να προσέχουμε την αδικία των γειτόνων μας.
Το Sankei Shimbun, το οποίο εγκρίνει τη Συνθήκη Ασφάλειας και υποστηρίζει τη συνταγματική μεταρρύθμιση, ήταν η μειοψηφία στον κόσμο των εφημερίδων, αλλά η γνώμη του γίνεται πλέον κυρίαρχη.
Εδώ, θα ήθελα να ανιχνεύσω τις αναμνήσεις μου από τις εφημερίδες και να σκιαγραφήσω τον τρόπο με τον οποίο ξέφυγα από τα ξόρκια του μεταπολεμικού συστήματος.
Άρχισα να διαβάζω εφημερίδες στην πέμπτη τάξη του δημοτικού.
Ήταν επειδή ήθελα να μάθω τα αποτελέσματα του πολέμου του στρατού και του ναυτικού, κάτι που δεν διαφέρει από τα σημερινά παιδιά που είναι χαρούμενα ή λυπημένα με τον αριθμό των χτυπημάτων, τον μέσο όρο κτυπήματος ή τα σκορ στο μπέιζμπολ ή στο ποδόσφαιρο.
Κάθε πρωί περίμενα με ανυπομονησία να διαβάσω το «Kaigun (Navy),» ένα σειριακό άρθρο του Bunroku Shishi, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Toyoo Iwata, για τους ήρωες του βομβαρδισμού στο Pearl Harbor στο περιοδικό «Asahi».
Όταν το Yomiuri Hochi (Yomiuri News) και άλλες εφημερίδες τύπωσαν το "Oni-zoku●■ (BeiEi)" με την προσθήκη της ζωικής πλευράς του ονόματος, ένιωσα αηδία για την έλλειψη φινέτσας. (Το "●" είναι για "Αμερικανός" και το "■" είναι για το "Βρετανικό.)
Αν και έζησα ως φοιτητής υπό την κατοχή, η άποψή μου για τον κόσμο άλλαξε όταν σπούδασα στο εξωτερικό στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και την Ιταλία από τα τέλη της δεκαετίας του 1945, είδα τον κόσμο και διάβαζα εφημερίδες από όλο τον κόσμο.
Η δυτική δημοκρατία είναι καλύτερη από τη λαϊκή δημοκρατία.
Το 1959, εξεπλάγην όταν ο Inajiro Asanuma του Σοσιαλιστικού Κόμματος πήγε στο Πεκίνο και είπε: «Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι ο κοινός εχθρός της Ιαπωνίας και της Κίνας».
Όταν επέστρεψα στην Ιαπωνία, οι άνθρωποι γύρω μου ήταν μια μεγάλη χορωδία ενάντια στη Συνθήκη Ασφαλείας.
"Είμαι ενάντια στο κίνημα κατά της ασφάλειας. Προστατέψτε τη δημοκρατία. Ακολουθήστε την πλειοψηφία του Κογκρέσου", είπα, αλλά αντιμετωπίζεται ως εκκεντρικό.
Το πανεπιστήμιο απεργούσε όλο το χρόνο.
Εφημερούσα και εγώ, αναπληρωτής καθηγητής, αλλά ακόμα κι εκεί, ένας επίκουρος καθηγητής μαθηματικών ήταν στενοχωρημένος μαζί μου, λέγοντας: «Ο Χιρακάουα κάνει πάντα περίεργα σχόλια».
Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω με έναν συνάδελφο που διάβαζε μόνο το Asahi Shimbun.
Είναι μακριά από τον Μάο Τσε Τουνγκ, μακριά από τη βροντή του.
Εκείνη την εποχή, ο Masanori Kikuchi ήταν ένας δημοφιλής άνθρωπος των Asahi Shimbun στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο και ήταν μεγάλος θαυμαστής της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Αντίθετα, ο Mineo Nakajima, ο οποίος έγινε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ξένων Σπουδών του Τόκιο, είδε την Πολιτιστική Επανάσταση ως τον αγώνα του Μάο για εξουσία και δεν δίστασε να δημοσιεύσει την ανάλυσή του.
Επίσης, κατά καιρούς συνέβαλα στη στήλη "Direct Comment" αυτής της εφημερίδας, στην οποία έγραψα ότι ο Ανατολικογερμανός πρέσβης εξεπλάγη που ο Πρόεδρος Μάο είχε διαβάσει τον Γερμανό ποιητή Sturm επειδή ο μεταφραστής Guo Moruo είχε μάθει το "Immensee" στα γερμανικά ενώ σπούδαζε στο το παλιό γυμνάσιο της Οκαγιάμα.
Ακόμα απέφυγα από άμεσο πολιτικό σχόλιο.
Ωστόσο, σταμάτησα να διαβάζω το "Asahi" και έγραψα το "Sankei.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Μάο Τσε Τουνγκ, τον Σεπτέμβριο του 1976, μαζεύτηκαν οι παλιοί μου φίλοι που είχαν σπουδάσει στο Παρίσι.
Kenichi Honda, επαγγελματίας
Το 1945, το ηττημένο έθνος της Ιαπωνίας αφοπλίστηκε και το επόμενο έτος εκδόθηκε σύνταγμα, το οποίο έλεγε ότι «εμπιστευόμενοι στη δικαιοσύνη και την πίστη των λαών που αγαπούν την ειρήνη, αποφασίζουμε να διατηρήσουμε την ασφάλεια και την ύπαρξή μας» (Προοίμιο) και ότι Η Ιαπωνία "δεν θα διατηρήσει" καμία πολεμική δυνατότητα. (άρθρο 9)
Έκτοτε, τα δύο κύρια επιχειρήματα ήταν σε αντίθεση μεταξύ τους και παραμένουν μέχρι σήμερα.
Η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του αφοπλισμού των κατοχικών δυνάμεων στην Ιαπωνία και υπερασπίζεται το Σύνταγμα, όπως τα «Asahi Shimbun», «Komei Shimbun» και «Red Flag».
Ψυχικός αφοπλισμός του ιαπωνικού λαού
Το όνειρο για ένα «Σύνταγμα Ειρήνης» είναι όμορφο.
Προσκολλώνται σε αυτή την ψευδαίσθηση γιατί η κατοχική πολιτική είχε σκοπό να αφοπλίσει πνευματικά τους Ιάπωνες. Ωστόσο, η κατάρα συνεχίστηκε ακόμη και μετά την αποκατάσταση της κυριαρχίας, επειδή οι Ιάπωνες λαχταρούσαν αυτό το ιδανικό.
Υπήρχαν αναφορές ότι η ειρήνη ήταν δυνατή χάρη στο Σύνταγμα.
Ωστόσο, τέτοιοι μύθοι για την ασφάλεια της Ιαπωνίας έσκασαν σαν σαπουνόφουσκες από την κλιμάκωση της διεθνούς κατάστασης.
Προστατεύουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την Ιαπωνία που δεν προσπαθεί να χύσει αίμα;
Είναι επειδή τέτοιες αμφιβολίες έχουν αρπάξει τις καρδιές των Ιαπώνων.
Έπεισε τους Ιάπωνες ότι ήταν «απόλυτα αήττητοι» πριν από τον πόλεμο και πίστευαν τυφλά στην «απόλυτη ειρήνη» μετά τον πόλεμο, αλλά και οι δύο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το παρατσούκλι του «Σύνταγμα της Ειρήνης» έχει γίνει ταμπού που απαγορεύει την κριτική του Συντάγματος και μας έχει βρίσει.
Τα μάτια μας θόλωσαν για να δούμε την πραγματικότητα των διεθνών υποθέσεων και οι σκέψεις μας συνέχισαν να σταματούν.
Αλλά η ψευδαίσθηση της ειρήνης γκρεμίστηκε όταν ένας δικτάτορας απείλησε με πυρηνικό εκφοβισμό.
Η εισβολή στην Ουκρανία άλλαξε τη σκέψη τόσο των Σκανδιναβών όσο και των Ιαπώνων.
Πρέπει να προσέχουμε την αδικία των γειτόνων μας.
Το Sankei Shimbun, το οποίο εγκρίνει τη Συνθήκη Ασφάλειας και υποστηρίζει τη συνταγματική μεταρρύθμιση, ήταν η μειοψηφία στον κόσμο των εφημερίδων, αλλά η γνώμη του γίνεται πλέον κυρίαρχη.
Εδώ, θα ήθελα να ανιχνεύσω τις αναμνήσεις μου από τις εφημερίδες και να σκιαγραφήσω τον τρόπο με τον οποίο ξέφυγα από τα ξόρκια του μεταπολεμικού συστήματος.
Άρχισα να διαβάζω εφημερίδες στην πέμπτη τάξη του δημοτικού.
Ήταν επειδή ήθελα να μάθω τα αποτελέσματα του πολέμου του στρατού και του ναυτικού, κάτι που δεν διαφέρει από τα σημερινά παιδιά που είναι χαρούμενα ή λυπημένα με τον αριθμό των χτυπημάτων, τον μέσο όρο κτυπήματος ή τα σκορ στο μπέιζμπολ ή στο ποδόσφαιρο.
Κάθε πρωί περίμενα με ανυπομονησία να διαβάσω το «Kaigun (Navy),» ένα σειριακό άρθρο του Bunroku Shishi, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Toyoo Iwata, για τους ήρωες του βομβαρδισμού στο Pearl Harbor στο περιοδικό «Asahi».
Όταν το Yomiuri Hochi (Yomiuri News) και άλλες εφημερίδες τύπωσαν το "Oni-zoku●■ (BeiEi)" με την προσθήκη της ζωικής πλευράς του ονόματος, ένιωσα αηδία για την έλλειψη φινέτσας. (Το "●" είναι για "Αμερικανός" και το "■" είναι για το "Βρετανικό.)
Αν και έζησα ως φοιτητής υπό την κατοχή, η άποψή μου για τον κόσμο άλλαξε όταν σπούδασα στο εξωτερικό στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και την Ιταλία από τα τέλη της δεκαετίας του 1945, είδα τον κόσμο και διάβαζα εφημερίδες από όλο τον κόσμο.
Η δυτική δημοκρατία είναι καλύτερη από τη λαϊκή δημοκρατία.
Το 1959, εξεπλάγην όταν ο Inajiro Asanuma του Σοσιαλιστικού Κόμματος πήγε στο Πεκίνο και είπε: «Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι ο κοινός εχθρός της Ιαπωνίας και της Κίνας».
Όταν επέστρεψα στην Ιαπωνία, οι άνθρωποι γύρω μου ήταν μια μεγάλη χορωδία ενάντια στη Συνθήκη Ασφαλείας.
"Είμαι ενάντια στο κίνημα κατά της ασφάλειας. Προστατέψτε τη δημοκρατία. Ακολουθήστε την πλειοψηφία του Κογκρέσου", είπα, αλλά αντιμετωπίζεται ως εκκεντρικό.
Το πανεπιστήμιο απεργούσε όλο το χρόνο.
Εφημερούσα και εγώ, αναπληρωτής καθηγητής, αλλά ακόμα κι εκεί, ένας επίκουρος καθηγητής μαθηματικών ήταν στενοχωρημένος μαζί μου, λέγοντας: «Ο Χιρακάουα κάνει πάντα περίεργα σχόλια».
Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω με έναν συνάδελφο που διάβαζε μόνο το Asahi Shimbun.
Είναι μακριά από τον Μάο Τσε Τουνγκ, μακριά από τη βροντή του.
Εκείνη την εποχή, ο Masanori Kikuchi ήταν ένας δημοφιλής άνθρωπος των Asahi Shimbun στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο και ήταν μεγάλος θαυμαστής της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Αντίθετα, ο Mineo Nakajima, ο οποίος έγινε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ξένων Σπουδών του Τόκιο, είδε την Πολιτιστική Επανάσταση ως τον αγώνα του Μάο για εξουσία και δεν δίστασε να δημοσιεύσει την ανάλυσή του.
Επίσης, κατά καιρούς συνέβαλα στη στήλη "Direct Comment" αυτής της εφημερίδας, στην οποία έγραψα ότι ο Ανατολικογερμανός πρέσβης εξεπλάγη που ο Πρόεδρος Μάο είχε διαβάσει τον Γερμανό ποιητή Sturm επειδή ο μεταφραστής Guo Moruo είχε μάθει το "Immensee" στα γερμανικά ενώ σπούδαζε στο το παλιό γυμνάσιο της Οκαγιάμα.
Ακόμα απέφυγα από άμεσο πολιτικό σχόλιο.
Ωστόσο, σταμάτησα να διαβάζω το "Asahi" και έγραψα το "Sankei.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Μάο Τσε Τουνγκ, τον Σεπτέμβριο του 1976, μαζεύτηκαν οι παλιοί μου φίλοι που είχαν σπουδάσει στο Παρίσι.
Kenichi Honda, επαγγελματίας
ਹੇਠਾਂ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਐਮਰੀਟਸ ਸੁਕੇਹਿਰੋ ਹਿਰਾਕਾਵਾ ਦੇ ਇੱਕ ਲੇਖ ਤੋਂ ਹੈ ਜੋ 17 ਜੂਨ ਨੂੰ ਸਾਂਕੇਈ ਸ਼ਿਮਬੂਨ ਦੇ "ਸੀਰੋਨ" ਵਿੱਚ ਛਪਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਸੀ "ਜਦੋਂ 'ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ' ਦਾ ਸਰਾਪ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।"
1945 ਵਿੱਚ, ਜਾਪਾਨ ਦੇ ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਰਾਸ਼ਟਰ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਇੱਕ ਸੰਵਿਧਾਨ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ "ਸ਼ਾਂਤੀ-ਪ੍ਰੇਮੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਕਰਦੇ ਹਾਂ" (ਪ੍ਰੇਮਾਬਲ) ਅਤੇ ਉਹ ਜਾਪਾਨ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੰਗ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨੂੰ "ਬਰਕਰਾਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖੇਗਾ"। (ਆਰਟੀਕਲ 9)
ਉਦੋਂ ਤੋਂ, ਦੋ ਮੁੱਖ ਦਲੀਲਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਮਤਭੇਦ ਹਨ ਅਤੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹਨ।
ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਕਾਬਜ਼ ਫੌਜਾਂ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰਨ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਹਨ ਅਤੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ "ਅਸਾਹੀ ਸ਼ਿੰਬੁਨ," "ਕੋਮੀ ਸ਼ਿਮਬੂਨ," ਅਤੇ "ਲਾਲ ਝੰਡਾ।"
ਜਾਪਾਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਾਨਸਿਕ ਨਿਸ਼ਸਤਰੀਕਰਨ
"ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ" ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੁੰਦਰ ਹੈ।
ਉਹ ਇਸ ਭਰਮ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਕਬਜ਼ੇ ਦੀ ਨੀਤੀ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਜਾਪਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ, ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਦੀ ਬਹਾਲੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਸਰਾਪ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਜਾਪਾਨੀ ਉਸ ਆਦਰਸ਼ ਲਈ ਤਰਸਦੇ ਸਨ।
ਅਜਿਹੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਸਨ ਕਿ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਭਵ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਾਪਾਨ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਮਿੱਥਾਂ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਵਧਣ ਨਾਲ ਸਾਬਣ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲੇ ਵਾਂਗ ਫਟ ਗਈਆਂ ਸਨ।
ਕੀ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਜਾਪਾਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਖੂਨ ਵਹਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ?
ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ੰਕਿਆਂ ਨੇ ਜਾਪਾਨੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਹੈ.
ਇਸ ਨੇ ਜਾਪਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ "ਬਿਲਕੁਲ ਅਜਿੱਤ" ਸਨ ਅਤੇ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ "ਪੂਰਨ ਸ਼ਾਂਤੀ" ਵਿੱਚ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕੋ ਸਿੱਕੇ ਦੇ ਦੋ ਪਹਿਲੂ ਹਨ।
"ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ" ਦਾ ਉਪਨਾਮ ਇੱਕ ਵਰਜਿਤ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੱਦਲਵਾਈ ਬਣ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚਾਰ ਰੁਕਦੇ ਰਹੇ।
ਪਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਭਰਮ ਉਦੋਂ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪਰਮਾਣੂ ਧਮਕਾਉਣ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ।
ਯੂਕਰੇਨ ਦੇ ਹਮਲੇ ਨੇ ਸਕੈਂਡੇਨੇਵੀਅਨ ਅਤੇ ਜਾਪਾਨੀ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ।
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਤੋਂ ਸੁਚੇਤ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੰਧੀ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੁਧਾਰ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਾਂਕੇਈ ਸ਼ਿਮਬੁਨ ਪਹਿਲਾਂ ਅਖਬਾਰ ਜਗਤ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਇਸਦੀ ਰਾਏ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਬਣ ਰਹੀ ਹੈ।
ਇੱਥੇ, ਮੈਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਅਤੇ ਸਕੈਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਜਾਦੂ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਮੁਕਤ ਹੋਇਆ।
ਮੈਂ ਐਲੀਮੈਂਟਰੀ ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।
ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਫੌਜ ਅਤੇ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੇ ਯੁੱਧ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਅੱਜ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜੋ ਹਿੱਟਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ, ਬੱਲੇਬਾਜ਼ੀ ਔਸਤ, ਜਾਂ ਬੇਸਬਾਲ ਜਾਂ ਫੁਟਬਾਲ ਵਿੱਚ ਸਕੋਰਾਂ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ ਜਾਂ ਉਦਾਸ ਹਨ।
ਹਰ ਸਵੇਰ ਮੈਂ "Asahi" ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਪਰਲ ਹਾਰਬਰ ਬੰਬਾਰੀ ਦੇ ਨਾਇਕਾਂ ਬਾਰੇ, ਬੁਨਰੋਕੂ ਸ਼ਿਸ਼ੀ, ਜਿਸਦਾ ਅਸਲੀ ਨਾਮ ਟੋਯੋ ਇਵਾਟਾ ਸੀ, ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਲੜੀਬੱਧ ਲੇਖ "ਕਾਇਗੁਨ (ਨੇਵੀ)" ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਯੋਮਿਉਰੀ ਹੋਚੀ (ਯੋਮਿਉਰੀ ਨਿਊਜ਼) ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ "ਓਨੀ-ਜ਼ੋਕੂ●■ (ਬੇਈਈ)" ਨੂੰ ਨਾਮ ਦੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਪੱਖ ਦੇ ਨਾਲ ਛਾਪਿਆ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੀ ਘਾਟ 'ਤੇ ਘਿਣਾਉਣੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ("●" "ਅਮਰੀਕੀ" ਲਈ ਹੈ ਅਤੇ "■" "ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਲਈ ਹੈ।)
ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਕਿੱਤੇ ਦੇ ਅਧੀਨ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ 1945 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੰਤ ਤੋਂ ਫਰਾਂਸ, ਜਰਮਨੀ, ਇੰਗਲੈਂਡ ਅਤੇ ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਸੰਸਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਮੇਰਾ ਨਜ਼ਰੀਆ ਬਦਲ ਗਿਆ।
ਪੱਛਮੀ ਲੋਕਤੰਤਰ ਲੋਕਤੰਤਰ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।
1959 ਵਿੱਚ, ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਜਦੋਂ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਇਨਾਜੀਰੋ ਅਸਨੁਮਾ ਨੇ ਬੀਜਿੰਗ ਜਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦ ਜਾਪਾਨ ਅਤੇ ਚੀਨ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੈ।"
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਾਪਾਨ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੰਧੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਕੋਰਸ ਸਨ।
"ਮੈਂ ਸੁਰੱਖਿਆ-ਵਿਰੋਧੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਾਂ। ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ। ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਬਹੁਮਤ ਵੋਟ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰੋ," ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਨਕੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰਾ ਸਾਲ ਹੜਤਾਲ ਰਹੀ।
ਮੈਂ, ਇੱਕ ਐਸੋਸੀਏਟ ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ, ਵੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਸੀ, ਪਰ ਉੱਥੇ ਵੀ, ਗਣਿਤ ਦਾ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਾਰਾਜ਼ ਸੀ, ਕਹਿੰਦਾ, "ਹੀਰਾਕਾਵਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਜੀਬ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।"
ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਸਾਥੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ Asahi Shimbun ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ।
ਇਹ ਮਾਓ ਜ਼ੇ-ਤੁੰਗ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਗਰਜ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ।
ਉਸ ਸਮੇਂ, ਮਸਾਨੋਰੀ ਕਿਕੂਚੀ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਅਸਾਹੀ ਸ਼ਿੰਬਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਆਦਮੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕ ਸੀ।
ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਮਾਈਨੋ ਨਾਕਾਜੀਮਾ, ਜੋ ਕਿ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ ਫਾਰੇਨ ਸਟੱਡੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਐਸੋਸੀਏਟ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਨੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਇਨਕਲਾਬ ਨੂੰ ਮਾਓ ਦੇ ਸੱਤਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਝਿਜਕਿਆ।
ਮੈਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਇਸ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇ "ਸਿੱਧੀ ਟਿੱਪਣੀ" ਕਾਲਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਪੂਰਬੀ ਜਰਮਨ ਰਾਜਦੂਤ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਚੇਅਰਮੈਨ ਮਾਓ ਨੇ ਜਰਮਨ ਕਵੀ ਸਟਰਮ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅਨੁਵਾਦਕ, ਗੁਓ ਮੋਰੂਓ, ਨੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ ਜਰਮਨ ਵਿੱਚ "ਇਮੈਂਸੀ" ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਪੁਰਾਣਾ ਓਕਾਯਾਮਾ ਹਾਈ ਸਕੂਲ।
ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਸਿੱਧੀ ਸਿਆਸੀ ਟਿੱਪਣੀ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕੀਤਾ।
ਫਿਰ ਵੀ, ਮੈਂ "ਅਸਾਹੀ" ਪੜ੍ਹਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ "ਸਾਂਕੇਈ" ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਿਆ।
ਸਤੰਬਰ 1976 ਵਿੱਚ ਮਾਓ ਜ਼ੇ-ਤੁੰਗ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ, ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹੇ ਮੇਰੇ ਪੁਰਾਣੇ ਦੋਸਤ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ।
ਕੇਨੀਚੀ ਹੌਂਡਾ, ਇੱਕ ਪ੍ਰੋ
ਅਪਲਾਈਡ ਕੈਮਿਸਟਰੀ ਵਿੱਚ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ssor, ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸੋਗ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਦੂਤਾਵਾਸ ਨੂੰ ਬੁੱਕ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਠੰਡਾ ਹੋ ਗਿਆ, "ਇਹ ਸ਼੍ਰੀਮਤੀ ਜਿਆਂਗ ਕਿੰਗ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ।"
ਡਿਪਲੋਮੈਟ ਯੋਸ਼ੀਆ ਕਾਟੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਹੇ, ਇਹ ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਹੈ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰੋ।"
ਟੋਰੂ ਹਾਗਾ, ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸਹਿਯੋਗੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਚੀਨ ਪ੍ਰਤੀ ਉਹ ਸ਼ਰਧਾ ਕੀ ਹੈ?" "ਅਸਾਹੀ" ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ।
ਫਿਰ ਡੋਨਾਲਡ ਕੀਨੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਮੈਂ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕਾਲਮ" ਅਸਾਹੀ ਹੈ। "
ਅਗਲੇ ਸਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ, ਡੀ.ਸੀ. ਦੇ ਵਿਲਸਨ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਹੇਸ਼ੀਰੋ ਓਗਾਵਾ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਜਾਪਾਨ ਅਤੇ ਚੀਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੂਟਨੀਤਕ ਸਬੰਧਾਂ ਦੀ ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਚੀਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਰਾਜਦੂਤ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, "ਮੈਨੂੰ 'ਸਾਂਕੇਈ' ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸੂਡੋ-ਸ਼ਾਂਤੀਵਾਦੀ ਆਟੋਇਨਟੌਕਸ਼ਨ
ਕੀ "ਸਾਂਕੇਈ," ਜਿਸਦਾ ਬੀਜਿੰਗ ਵਿੱਚ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਹੀ ਸੀ, ਜਾਂ "ਅਸਾਹੀ" ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਬੀਜਿੰਗ ਵਿੱਚ ਤਾਇਨਾਤ ਇੱਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਸੀ ਜੋ ਚੀਨ ਲਈ ਜਾਪਾਨ ਨੂੰ ਲੇਖ ਭੇਜਦਾ ਰਿਹਾ, ਸਮਝਦਾਰ?
ਬੀਜਿੰਗ ਦਾ ਇੱਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਸੀ ਜੋ "ਅਸਾਹੀ" ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਪਾਨ ਲਈ ਚੀਨ ਦੀ ਪੀਆਰ ਮੈਗਜ਼ੀਨ "ਪੀਪਲਜ਼ ਚਾਈਨਾ" ਦਾ ਸੰਪਾਦਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਹ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਲਈ ਫਿੱਟ ਨਹੀਂ ਹੈ.
ਸ਼ੂਚੀ ਕਾਟੋ ਨੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਤੀਤ "ਈਮਾਨਦਾਰ" ਸਥਿਤੀ ਲੈ ਲਈ ਕਿ ਜਾਪਾਨ ਦਾ ਚੀਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਮਲਾਵਰ ਯੁੱਧ ਦਾ ਅਪਰਾਧਿਕ ਰਿਕਾਰਡ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਚੀਨ ਦੀ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਆਲੋਚਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਉਹ "ਅਸਾਹੀ" ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਅਸਾਹੀ ਨੇ "ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਦੈਂਤ" ਕਾਟੋ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕੀਤਾ।
ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਸਹੀ ਨੇ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਗੁਆ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਸੀਜੀ ਯੋਸ਼ੀਦਾ ਦੀ ਧੋਖਾਧੜੀ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਘਟਨਾ ਦੇ ਕਾਰਨ।
ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਜਨਤਾ ਅਜਿਹੇ ਸੂਡੋ-ਸ਼ਾਂਤੀਵਾਦੀ ਆਟੋਇਨਟੌਕਸਿਕੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਅੱਕ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਾਕੀਆ ਲੇਖ "ਲਾਲ ਲਾਲ ਲਾਲ ਅਸਾਹੀ" ਛਪਦਿਆਂ ਅੱਧੀ ਸਦੀ ਬੀਤ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।
1945 ਵਿੱਚ, ਜਾਪਾਨ ਦੇ ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਰਾਸ਼ਟਰ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਇੱਕ ਸੰਵਿਧਾਨ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ "ਸ਼ਾਂਤੀ-ਪ੍ਰੇਮੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਕਰਦੇ ਹਾਂ" (ਪ੍ਰੇਮਾਬਲ) ਅਤੇ ਉਹ ਜਾਪਾਨ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੰਗ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨੂੰ "ਬਰਕਰਾਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖੇਗਾ"। (ਆਰਟੀਕਲ 9)
ਉਦੋਂ ਤੋਂ, ਦੋ ਮੁੱਖ ਦਲੀਲਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਮਤਭੇਦ ਹਨ ਅਤੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹਨ।
ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਕਾਬਜ਼ ਫੌਜਾਂ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰਨ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਹਨ ਅਤੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ "ਅਸਾਹੀ ਸ਼ਿੰਬੁਨ," "ਕੋਮੀ ਸ਼ਿਮਬੂਨ," ਅਤੇ "ਲਾਲ ਝੰਡਾ।"
ਜਾਪਾਨੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਾਨਸਿਕ ਨਿਸ਼ਸਤਰੀਕਰਨ
"ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ" ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੁੰਦਰ ਹੈ।
ਉਹ ਇਸ ਭਰਮ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਕਬਜ਼ੇ ਦੀ ਨੀਤੀ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਜਾਪਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ, ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਦੀ ਬਹਾਲੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਸਰਾਪ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਜਾਪਾਨੀ ਉਸ ਆਦਰਸ਼ ਲਈ ਤਰਸਦੇ ਸਨ।
ਅਜਿਹੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਸਨ ਕਿ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਭਵ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਾਪਾਨ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਮਿੱਥਾਂ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਵਧਣ ਨਾਲ ਸਾਬਣ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲੇ ਵਾਂਗ ਫਟ ਗਈਆਂ ਸਨ।
ਕੀ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਜਾਪਾਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਖੂਨ ਵਹਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ?
ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ੰਕਿਆਂ ਨੇ ਜਾਪਾਨੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਹੈ.
ਇਸ ਨੇ ਜਾਪਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ "ਬਿਲਕੁਲ ਅਜਿੱਤ" ਸਨ ਅਤੇ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ "ਪੂਰਨ ਸ਼ਾਂਤੀ" ਵਿੱਚ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕੋ ਸਿੱਕੇ ਦੇ ਦੋ ਪਹਿਲੂ ਹਨ।
"ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ" ਦਾ ਉਪਨਾਮ ਇੱਕ ਵਰਜਿਤ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੱਦਲਵਾਈ ਬਣ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚਾਰ ਰੁਕਦੇ ਰਹੇ।
ਪਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਭਰਮ ਉਦੋਂ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪਰਮਾਣੂ ਧਮਕਾਉਣ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ।
ਯੂਕਰੇਨ ਦੇ ਹਮਲੇ ਨੇ ਸਕੈਂਡੇਨੇਵੀਅਨ ਅਤੇ ਜਾਪਾਨੀ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ।
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਤੋਂ ਸੁਚੇਤ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੰਧੀ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੁਧਾਰ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਾਂਕੇਈ ਸ਼ਿਮਬੁਨ ਪਹਿਲਾਂ ਅਖਬਾਰ ਜਗਤ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਇਸਦੀ ਰਾਏ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਬਣ ਰਹੀ ਹੈ।
ਇੱਥੇ, ਮੈਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਅਤੇ ਸਕੈਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਜਾਦੂ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਮੁਕਤ ਹੋਇਆ।
ਮੈਂ ਐਲੀਮੈਂਟਰੀ ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।
ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਫੌਜ ਅਤੇ ਜਲ ਸੈਨਾ ਦੇ ਯੁੱਧ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਅੱਜ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜੋ ਹਿੱਟਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ, ਬੱਲੇਬਾਜ਼ੀ ਔਸਤ, ਜਾਂ ਬੇਸਬਾਲ ਜਾਂ ਫੁਟਬਾਲ ਵਿੱਚ ਸਕੋਰਾਂ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ ਜਾਂ ਉਦਾਸ ਹਨ।
ਹਰ ਸਵੇਰ ਮੈਂ "Asahi" ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਪਰਲ ਹਾਰਬਰ ਬੰਬਾਰੀ ਦੇ ਨਾਇਕਾਂ ਬਾਰੇ, ਬੁਨਰੋਕੂ ਸ਼ਿਸ਼ੀ, ਜਿਸਦਾ ਅਸਲੀ ਨਾਮ ਟੋਯੋ ਇਵਾਟਾ ਸੀ, ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਲੜੀਬੱਧ ਲੇਖ "ਕਾਇਗੁਨ (ਨੇਵੀ)" ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਯੋਮਿਉਰੀ ਹੋਚੀ (ਯੋਮਿਉਰੀ ਨਿਊਜ਼) ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ "ਓਨੀ-ਜ਼ੋਕੂ●■ (ਬੇਈਈ)" ਨੂੰ ਨਾਮ ਦੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਪੱਖ ਦੇ ਨਾਲ ਛਾਪਿਆ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੀ ਘਾਟ 'ਤੇ ਘਿਣਾਉਣੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ("●" "ਅਮਰੀਕੀ" ਲਈ ਹੈ ਅਤੇ "■" "ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਲਈ ਹੈ।)
ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈਂ ਕਿੱਤੇ ਦੇ ਅਧੀਨ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ 1945 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅੰਤ ਤੋਂ ਫਰਾਂਸ, ਜਰਮਨੀ, ਇੰਗਲੈਂਡ ਅਤੇ ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਸੰਸਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਮੇਰਾ ਨਜ਼ਰੀਆ ਬਦਲ ਗਿਆ।
ਪੱਛਮੀ ਲੋਕਤੰਤਰ ਲੋਕਤੰਤਰ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।
1959 ਵਿੱਚ, ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਜਦੋਂ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਇਨਾਜੀਰੋ ਅਸਨੁਮਾ ਨੇ ਬੀਜਿੰਗ ਜਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦ ਜਾਪਾਨ ਅਤੇ ਚੀਨ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੈ।"
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਾਪਾਨ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੰਧੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਕੋਰਸ ਸਨ।
"ਮੈਂ ਸੁਰੱਖਿਆ-ਵਿਰੋਧੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਾਂ। ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ। ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਬਹੁਮਤ ਵੋਟ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰੋ," ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਨਕੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰਾ ਸਾਲ ਹੜਤਾਲ ਰਹੀ।
ਮੈਂ, ਇੱਕ ਐਸੋਸੀਏਟ ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ, ਵੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਸੀ, ਪਰ ਉੱਥੇ ਵੀ, ਗਣਿਤ ਦਾ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ ਪ੍ਰੋਫ਼ੈਸਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਾਰਾਜ਼ ਸੀ, ਕਹਿੰਦਾ, "ਹੀਰਾਕਾਵਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਜੀਬ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।"
ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਸਾਥੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ Asahi Shimbun ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ।
ਇਹ ਮਾਓ ਜ਼ੇ-ਤੁੰਗ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ, ਉਸਦੀ ਗਰਜ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ।
ਉਸ ਸਮੇਂ, ਮਸਾਨੋਰੀ ਕਿਕੂਚੀ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਅਸਾਹੀ ਸ਼ਿੰਬਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਆਦਮੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕ ਸੀ।
ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਮਾਈਨੋ ਨਾਕਾਜੀਮਾ, ਜੋ ਕਿ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ ਫਾਰੇਨ ਸਟੱਡੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਐਸੋਸੀਏਟ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਨੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਇਨਕਲਾਬ ਨੂੰ ਮਾਓ ਦੇ ਸੱਤਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਝਿਜਕਿਆ।
ਮੈਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਇਸ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇ "ਸਿੱਧੀ ਟਿੱਪਣੀ" ਕਾਲਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਪੂਰਬੀ ਜਰਮਨ ਰਾਜਦੂਤ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਚੇਅਰਮੈਨ ਮਾਓ ਨੇ ਜਰਮਨ ਕਵੀ ਸਟਰਮ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅਨੁਵਾਦਕ, ਗੁਓ ਮੋਰੂਓ, ਨੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ ਜਰਮਨ ਵਿੱਚ "ਇਮੈਂਸੀ" ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਪੁਰਾਣਾ ਓਕਾਯਾਮਾ ਹਾਈ ਸਕੂਲ।
ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਸਿੱਧੀ ਸਿਆਸੀ ਟਿੱਪਣੀ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕੀਤਾ।
ਫਿਰ ਵੀ, ਮੈਂ "ਅਸਾਹੀ" ਪੜ੍ਹਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ "ਸਾਂਕੇਈ" ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਿਆ।
ਸਤੰਬਰ 1976 ਵਿੱਚ ਮਾਓ ਜ਼ੇ-ਤੁੰਗ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ, ਪੈਰਿਸ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹੇ ਮੇਰੇ ਪੁਰਾਣੇ ਦੋਸਤ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ।
ਕੇਨੀਚੀ ਹੌਂਡਾ, ਇੱਕ ਪ੍ਰੋ
ਅਪਲਾਈਡ ਕੈਮਿਸਟਰੀ ਵਿੱਚ ਟੋਕੀਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ssor, ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸੋਗ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਦੂਤਾਵਾਸ ਨੂੰ ਬੁੱਕ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਠੰਡਾ ਹੋ ਗਿਆ, "ਇਹ ਸ਼੍ਰੀਮਤੀ ਜਿਆਂਗ ਕਿੰਗ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ।"
ਡਿਪਲੋਮੈਟ ਯੋਸ਼ੀਆ ਕਾਟੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਹੇ, ਇਹ ਇੱਕ ਚੀਨੀ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਹੈ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰੋ।"
ਟੋਰੂ ਹਾਗਾ, ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸਹਿਯੋਗੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਚੀਨ ਪ੍ਰਤੀ ਉਹ ਸ਼ਰਧਾ ਕੀ ਹੈ?" "ਅਸਾਹੀ" ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ।
ਫਿਰ ਡੋਨਾਲਡ ਕੀਨੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਮੈਂ ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕਾਲਮ" ਅਸਾਹੀ ਹੈ। "
ਅਗਲੇ ਸਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ, ਡੀ.ਸੀ. ਦੇ ਵਿਲਸਨ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਹੇਸ਼ੀਰੋ ਓਗਾਵਾ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਜਾਪਾਨ ਅਤੇ ਚੀਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੂਟਨੀਤਕ ਸਬੰਧਾਂ ਦੀ ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਚੀਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਰਾਜਦੂਤ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, "ਮੈਨੂੰ 'ਸਾਂਕੇਈ' ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸੂਡੋ-ਸ਼ਾਂਤੀਵਾਦੀ ਆਟੋਇਨਟੌਕਸ਼ਨ
ਕੀ "ਸਾਂਕੇਈ," ਜਿਸਦਾ ਬੀਜਿੰਗ ਵਿੱਚ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਹੀ ਸੀ, ਜਾਂ "ਅਸਾਹੀ" ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਬੀਜਿੰਗ ਵਿੱਚ ਤਾਇਨਾਤ ਇੱਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਸੀ ਜੋ ਚੀਨ ਲਈ ਜਾਪਾਨ ਨੂੰ ਲੇਖ ਭੇਜਦਾ ਰਿਹਾ, ਸਮਝਦਾਰ?
ਬੀਜਿੰਗ ਦਾ ਇੱਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਸੀ ਜੋ "ਅਸਾਹੀ" ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਪਾਨ ਲਈ ਚੀਨ ਦੀ ਪੀਆਰ ਮੈਗਜ਼ੀਨ "ਪੀਪਲਜ਼ ਚਾਈਨਾ" ਦਾ ਸੰਪਾਦਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਹ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਲਈ ਫਿੱਟ ਨਹੀਂ ਹੈ.
ਸ਼ੂਚੀ ਕਾਟੋ ਨੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਤੀਤ "ਈਮਾਨਦਾਰ" ਸਥਿਤੀ ਲੈ ਲਈ ਕਿ ਜਾਪਾਨ ਦਾ ਚੀਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਮਲਾਵਰ ਯੁੱਧ ਦਾ ਅਪਰਾਧਿਕ ਰਿਕਾਰਡ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਚੀਨ ਦੀ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਆਲੋਚਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਉਹ "ਅਸਾਹੀ" ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਅਸਾਹੀ ਨੇ "ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਦੈਂਤ" ਕਾਟੋ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕੀਤਾ।
ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਸਹੀ ਨੇ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਗੁਆ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਸੀਜੀ ਯੋਸ਼ੀਦਾ ਦੀ ਧੋਖਾਧੜੀ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਘਟਨਾ ਦੇ ਕਾਰਨ।
ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਜਨਤਾ ਅਜਿਹੇ ਸੂਡੋ-ਸ਼ਾਂਤੀਵਾਦੀ ਆਟੋਇਨਟੌਕਸਿਕੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਅੱਕ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਾਕੀਆ ਲੇਖ "ਲਾਲ ਲਾਲ ਲਾਲ ਅਸਾਹੀ" ਛਪਦਿਆਂ ਅੱਧੀ ਸਦੀ ਬੀਤ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।
O seguinte é de um artigo do professor emérito da Universidade de Tóquio Sukehiro Hirakawa que apareceu no "Seiron" do Sankei Shimbun em 17 de junho, intitulado "Quando a maldição da 'Constituição de paz' for levantada".
Em 1945, a nação derrotada do Japão foi desarmada, e uma constituição foi promulgada no ano seguinte, que declarava que "confiando na justiça e na fé dos povos amantes da paz, resolvemos preservar nossa segurança e existência" (Preâmbulo) e que O Japão "não reterá" qualquer potencial de guerra. (Artigo 9)
Desde então, os dois principais argumentos estão em desacordo e permanecem assim até hoje.
A maioria é a favor do desarmamento das forças de ocupação no Japão e defende a Constituição, como "Asahi Shimbun", "Komei Shimbun" e "Bandeira Vermelha".
Desarmamento Mental do Povo Japonês
O sonho de uma "Constituição de Paz" é lindo.
Agarram-se a essa ilusão porque a política de ocupação pretendia desarmar espiritualmente os japoneses. Ainda assim, a maldição continuou mesmo após a restauração da soberania porque os japoneses ansiavam por esse ideal.
Houve relatos de que a paz era possível graças à Constituição.
No entanto, esses mitos sobre a segurança do Japão foram estourados como bolhas de sabão pela escalada da situação internacional.
Os Estados Unidos protegem o Japão, que não está tentando derramar sangue?
É porque tais dúvidas agarraram os corações dos japoneses.
Convenceu os japoneses de que eles estavam "absolutamente invictos" antes da guerra e acreditavam cegamente na "paz absoluta" depois da guerra, mas ambos são os dois lados da mesma moeda.
O apelido de "Constituição de Paz" tornou-se um tabu que proíbe críticas à Constituição e nos amaldiçoou.
Nossos olhos ficaram turvos ao ver a realidade dos assuntos internacionais, e nossos pensamentos continuaram a parar.
Mas a ilusão de paz foi quebrada quando um ditador ameaçou com intimidação nuclear.
A invasão da Ucrânia mudou o pensamento tanto dos escandinavos quanto dos japoneses.
Devemos ser cautelosos com a injustiça de nossos vizinhos.
O Sankei Shimbun, que aprova o Tratado de Segurança e defende a reforma constitucional, costumava ser a minoria no mundo jornalístico, mas sua opinião agora está se tornando dominante.
Aqui, gostaria de traçar minhas memórias de jornais e esboçar como me libertei do feitiço do sistema pós-guerra.
Comecei a ler jornais na quinta série do ensino fundamental.
Foi porque eu queria saber os resultados de guerra do exército e da marinha, o que não é diferente das crianças de hoje que estão felizes ou tristes com o número de rebatidas, média de rebatidas ou pontuações no beisebol ou no futebol.
Todas as manhãs eu ansiava por ler "Kaigun (Marinha)", um artigo serializado de Bunroku Shishi, cujo nome verdadeiro era Toyoo Iwata, sobre os heróis do bombardeio de Pearl Harbor na revista "Asahi".
Quando o Yomiuri Hochi (Yomiuri News) e outros jornais publicaram "Oni-zoku●■ (BeiEi)" com o lado animal do nome adicionado, fiquei enojado com a falta de refinamento. (O "●" é para "americano" e o "■" é para "britânico).
Embora eu tenha vivido como estudante sob a ocupação, minha visão de mundo mudou quando estudei no exterior na França, Alemanha, Inglaterra e Itália a partir do final da década de 1945, vi o mundo e li jornais de todo o mundo.
A democracia ocidental é melhor do que a democracia popular.
Em 1959, fiquei surpreso quando Inajiro Asanuma, do Partido Socialista, foi a Pequim e disse: "O imperialismo dos EUA é o inimigo comum do Japão e da China".
Quando voltei ao Japão, as pessoas ao meu redor eram um grande coro contra o Tratado de Segurança.
"Sou contra o movimento anti-segurança. Proteja a democracia. Siga o voto da maioria do Congresso", eu disse, mas é tratado como excêntrico.
A universidade estava em greve o ano todo.
Eu, professor associado, também estava de plantão, mas mesmo lá, um professor assistente de matemática ficou chateado comigo, dizendo: "Hirakawa sempre faz comentários estranhos".
Percebi que não podia falar com um colega que lia apenas o Asahi Shimbun.
Está longe de Mao Zedong, longe de seu trovão.
Na época, Masanori Kikuchi era um homem popular do Asahi Shimbun na Universidade de Tóquio e um grande admirador da Revolução Cultural.
Em contraste, Mineo Nakajima, que se tornou professor associado da Universidade de Estudos Estrangeiros de Tóquio, viu a Revolução Cultural como a luta de Mao pelo poder e não hesitou em publicar sua análise.
Eu também contribuí ocasionalmente para a coluna "Comentário Direto" deste jornal, na qual escrevi que o embaixador da Alemanha Oriental estava surpreso que o presidente Mao tivesse lido o poeta alemão Sturm porque o tradutor, Guo Moruo, havia aprendido "Immensee" em alemão enquanto estudava na a velha escola secundária de Okayama.
Eu ainda me abstive de comentários políticos diretos.
Ainda assim, parei de ler "Asahi" e assinei "Sankei.
Imediatamente após a morte de Mao Zedong em setembro de 1976, meus velhos amigos que estudaram em Paris se reuniram.
Kenichi Honda, um profissional
ssor da Universidade de Tóquio em química aplicada, disse que estava de luto e reservou a embaixada chinesa, então eu relaxei: "Já era hora de a Sra. Jiang Qing ser presa."
O diplomata Yoshiya Kato diz: "Ei, este é um restaurante chinês, por favor, evite falar".
Toru Haga, um colega de cultura comparada, disse: "O que é essa devoção à China?" Abuse "Asahi" severamente.
Então Donald Keene respondeu: "Estou em posição de investigar a situação cultural no Japão, então a coluna cultural é" Asahi. "
No ano seguinte, fui transferido para o Wilson Center em Washington, D.C., onde me encontrei com Heishiro Ogawa, que serviu como o primeiro embaixador chinês no Japão na época da retomada das relações diplomáticas entre o Japão e a China, que me disse: "Eu não ligo para 'Sankei'.
Autointoxicação pseudo-pacifista
Será que "Sankei", que foi recusado a ter um correspondente em Pequim, estava correto, ou "Asahi", que tinha um correspondente em Pequim que continuava a enviar artigos da China para o Japão, era sábio?
Houve um correspondente de Pequim que, depois de deixar "Asahi", tornou-se editor da "China do Povo", a revista de relações públicas da China para o Japão. Ainda assim, ele é uma pessoa que não está apta para sua companhia.
Shuichi Kato assumiu uma posição aparentemente "consciente" de que o Japão tinha antecedentes criminais de uma guerra de agressão contra a China, então eu não criticaria a China de forma alguma. Em vez disso, ele foi muito usado em "Asahi".
Asahi respeitou os comentários do "gigante intelectual" Kato.
Olhando para trás, no entanto, Asahi perdeu credibilidade não apenas por causa do incidente das mulheres de conforto envolvendo a história fraudulenta de Seiji Yoshida.
Foi porque o público estava farto de tal autointoxicação pseudo-pacifista.
Já faz meio século desde que o artigo brincalhão "Red Red Red Asahi Asahi" apareceu na revista da empresa.
Em 1945, a nação derrotada do Japão foi desarmada, e uma constituição foi promulgada no ano seguinte, que declarava que "confiando na justiça e na fé dos povos amantes da paz, resolvemos preservar nossa segurança e existência" (Preâmbulo) e que O Japão "não reterá" qualquer potencial de guerra. (Artigo 9)
Desde então, os dois principais argumentos estão em desacordo e permanecem assim até hoje.
A maioria é a favor do desarmamento das forças de ocupação no Japão e defende a Constituição, como "Asahi Shimbun", "Komei Shimbun" e "Bandeira Vermelha".
Desarmamento Mental do Povo Japonês
O sonho de uma "Constituição de Paz" é lindo.
Agarram-se a essa ilusão porque a política de ocupação pretendia desarmar espiritualmente os japoneses. Ainda assim, a maldição continuou mesmo após a restauração da soberania porque os japoneses ansiavam por esse ideal.
Houve relatos de que a paz era possível graças à Constituição.
No entanto, esses mitos sobre a segurança do Japão foram estourados como bolhas de sabão pela escalada da situação internacional.
Os Estados Unidos protegem o Japão, que não está tentando derramar sangue?
É porque tais dúvidas agarraram os corações dos japoneses.
Convenceu os japoneses de que eles estavam "absolutamente invictos" antes da guerra e acreditavam cegamente na "paz absoluta" depois da guerra, mas ambos são os dois lados da mesma moeda.
O apelido de "Constituição de Paz" tornou-se um tabu que proíbe críticas à Constituição e nos amaldiçoou.
Nossos olhos ficaram turvos ao ver a realidade dos assuntos internacionais, e nossos pensamentos continuaram a parar.
Mas a ilusão de paz foi quebrada quando um ditador ameaçou com intimidação nuclear.
A invasão da Ucrânia mudou o pensamento tanto dos escandinavos quanto dos japoneses.
Devemos ser cautelosos com a injustiça de nossos vizinhos.
O Sankei Shimbun, que aprova o Tratado de Segurança e defende a reforma constitucional, costumava ser a minoria no mundo jornalístico, mas sua opinião agora está se tornando dominante.
Aqui, gostaria de traçar minhas memórias de jornais e esboçar como me libertei do feitiço do sistema pós-guerra.
Comecei a ler jornais na quinta série do ensino fundamental.
Foi porque eu queria saber os resultados de guerra do exército e da marinha, o que não é diferente das crianças de hoje que estão felizes ou tristes com o número de rebatidas, média de rebatidas ou pontuações no beisebol ou no futebol.
Todas as manhãs eu ansiava por ler "Kaigun (Marinha)", um artigo serializado de Bunroku Shishi, cujo nome verdadeiro era Toyoo Iwata, sobre os heróis do bombardeio de Pearl Harbor na revista "Asahi".
Quando o Yomiuri Hochi (Yomiuri News) e outros jornais publicaram "Oni-zoku●■ (BeiEi)" com o lado animal do nome adicionado, fiquei enojado com a falta de refinamento. (O "●" é para "americano" e o "■" é para "britânico).
Embora eu tenha vivido como estudante sob a ocupação, minha visão de mundo mudou quando estudei no exterior na França, Alemanha, Inglaterra e Itália a partir do final da década de 1945, vi o mundo e li jornais de todo o mundo.
A democracia ocidental é melhor do que a democracia popular.
Em 1959, fiquei surpreso quando Inajiro Asanuma, do Partido Socialista, foi a Pequim e disse: "O imperialismo dos EUA é o inimigo comum do Japão e da China".
Quando voltei ao Japão, as pessoas ao meu redor eram um grande coro contra o Tratado de Segurança.
"Sou contra o movimento anti-segurança. Proteja a democracia. Siga o voto da maioria do Congresso", eu disse, mas é tratado como excêntrico.
A universidade estava em greve o ano todo.
Eu, professor associado, também estava de plantão, mas mesmo lá, um professor assistente de matemática ficou chateado comigo, dizendo: "Hirakawa sempre faz comentários estranhos".
Percebi que não podia falar com um colega que lia apenas o Asahi Shimbun.
Está longe de Mao Zedong, longe de seu trovão.
Na época, Masanori Kikuchi era um homem popular do Asahi Shimbun na Universidade de Tóquio e um grande admirador da Revolução Cultural.
Em contraste, Mineo Nakajima, que se tornou professor associado da Universidade de Estudos Estrangeiros de Tóquio, viu a Revolução Cultural como a luta de Mao pelo poder e não hesitou em publicar sua análise.
Eu também contribuí ocasionalmente para a coluna "Comentário Direto" deste jornal, na qual escrevi que o embaixador da Alemanha Oriental estava surpreso que o presidente Mao tivesse lido o poeta alemão Sturm porque o tradutor, Guo Moruo, havia aprendido "Immensee" em alemão enquanto estudava na a velha escola secundária de Okayama.
Eu ainda me abstive de comentários políticos diretos.
Ainda assim, parei de ler "Asahi" e assinei "Sankei.
Imediatamente após a morte de Mao Zedong em setembro de 1976, meus velhos amigos que estudaram em Paris se reuniram.
Kenichi Honda, um profissional
ssor da Universidade de Tóquio em química aplicada, disse que estava de luto e reservou a embaixada chinesa, então eu relaxei: "Já era hora de a Sra. Jiang Qing ser presa."
O diplomata Yoshiya Kato diz: "Ei, este é um restaurante chinês, por favor, evite falar".
Toru Haga, um colega de cultura comparada, disse: "O que é essa devoção à China?" Abuse "Asahi" severamente.
Então Donald Keene respondeu: "Estou em posição de investigar a situação cultural no Japão, então a coluna cultural é" Asahi. "
No ano seguinte, fui transferido para o Wilson Center em Washington, D.C., onde me encontrei com Heishiro Ogawa, que serviu como o primeiro embaixador chinês no Japão na época da retomada das relações diplomáticas entre o Japão e a China, que me disse: "Eu não ligo para 'Sankei'.
Autointoxicação pseudo-pacifista
Será que "Sankei", que foi recusado a ter um correspondente em Pequim, estava correto, ou "Asahi", que tinha um correspondente em Pequim que continuava a enviar artigos da China para o Japão, era sábio?
Houve um correspondente de Pequim que, depois de deixar "Asahi", tornou-se editor da "China do Povo", a revista de relações públicas da China para o Japão. Ainda assim, ele é uma pessoa que não está apta para sua companhia.
Shuichi Kato assumiu uma posição aparentemente "consciente" de que o Japão tinha antecedentes criminais de uma guerra de agressão contra a China, então eu não criticaria a China de forma alguma. Em vez disso, ele foi muito usado em "Asahi".
Asahi respeitou os comentários do "gigante intelectual" Kato.
Olhando para trás, no entanto, Asahi perdeu credibilidade não apenas por causa do incidente das mulheres de conforto envolvendo a história fraudulenta de Seiji Yoshida.
Foi porque o público estava farto de tal autointoxicação pseudo-pacifista.
Já faz meio século desde que o artigo brincalhão "Red Red Red Asahi Asahi" apareceu na revista da empresa.
以下是東京大學名譽教授平川佑弘6月17日登載於產經新聞《正論》的一篇題為《當‘和平憲法’的詛咒解除時》的文章。
1945 年，戰敗國日本被解除武裝，並於次年頒布憲法，其中規定“相信愛好和平的人民的正義和信仰，我們決心維護我們的安全和生存”（序言），日本“不應保留”任何戰爭潛力。 （第九條）
從那時起，這兩個主要論點一直相互矛盾，直到今天仍然如此。
大多數人讚成解除日本佔領軍的武裝，並捍衛《朝日新聞》、《公明新聞》和《紅旗》等憲法。
日本人民的精神裁軍
《和平憲法》的夢想是美好的。
他們堅持這種幻想是因為佔領政策旨在從精神上解除日本人的武裝。儘管如此，即使在恢復主權之後，詛咒仍在繼續，因為日本人渴望這種理想。
有報導稱，多虧了憲法，和平才有可能實現。
然而，這些關於日本安全的神話隨著國際局勢的升級，像肥皂泡一樣破滅了。
美國保護了不想流血的日本嗎？
正是因為這樣的疑惑，抓住了日本人的心。
它讓日本人相信戰前“絕對不敗”，戰後盲目相信“絕對和平”，但兩者是同一枚硬幣的兩面。
“和平憲法”的綽號已成為禁止批評憲法的禁忌，詛咒了我們。
看到國際事務的現實，我們的眼睛變得混濁，我們的思緒繼續停止。
但是，當一位獨裁者以核恐嚇威脅時，和平的幻想破滅了。
入侵烏克蘭改變了斯堪的納維亞人和日本人的想法。
我們必須警惕我們鄰居的不公正。
贊同安保條約、主張修憲的產經新聞，曾經是報界的少數派，現在卻成為主流。
在這裡，我想追溯我對報紙的記憶，勾勒出我是如何擺脫戰後體制的魔咒的。
我從小學五年級開始看報紙。
這是因為我想知道陸軍和海軍的戰爭結果，這與今天的孩子們對擊球數、擊球率或棒球或足球的得分感到高興或悲傷沒有什麼不同。
每天早上，我都期待著閱讀《朝日》雜誌上本名岩田豐雄的文祿志士的連載文章《海軍》。
讀賣報知（讀賣新聞）等報刊刊登了“鬼族●■（北瑛）”的名字，加上動物的一面，我對這種缺乏精煉感到厭惡。 （“●”代表“美國”，“■”代表“英國”。）
雖然我在佔領下作為學生生活，但當我從 1945 年代末在法國、德國、英國和意大利留學，看到世界，閱讀來自世界各地的報紙時，我的世界觀發生了變化。
西方民主優於人民民主。
1959年，當社會黨的麻沼稻治郎去北京說“美帝國主義是日中兩國的共同敵人”時，我感到很驚訝。
當我回到日本時，我周圍的人是反對安保條約的大合唱。
“我反對反安全運動。保護民主。遵循國會的多數票，”我說，但它被視為古怪。
大學一年四季都在罷工。
我，一個副教授，也在值班，但即使在那裡，一位數學助理教授也對我不高興，說：“平川總是發表奇怪的評論。”
我意識到我無法與只讀朝日新聞的同事交談。
離毛澤東很遠，離他的雷霆也很遠。
當時菊地正典是東京大學朝日新聞的人氣人物，是文革的崇拜者。
相比之下，成為東京外國語大學副教授的中島峰雄則將文革視為毛澤東的權力鬥爭，並毫不猶豫地發表了他的分析。
我也偶爾給本報的“直評”欄目投稿，我在裡面寫道，東德大使對毛主席讀德國詩人斯圖姆感到驚訝，因為翻譯郭沫若在大學讀書時學了德文“Immensee”。舊岡山高中。
我仍然避免直接發表政治評論。
儘管如此，我還是停止閱讀《朝日》並訂閱了《產經》。
1976年9月毛澤東逝世後，我曾在巴黎讀書的老朋友們聚在一起。
本田憲一教授
東京大學應用化學系的ssor說他已經哀悼並預定了中國大使館，所以我冷靜下來，“是時候逮捕江青女士了。”
外交官加藤佳哉說：“餵，這裡是中餐廳，請不要說話。”
比較文化的同事羽賀徹說：“對中國的熱愛是什麼？”嚴重濫用“朝日”。
然後唐納德·基恩回答說：“我處於追查日本文化狀況的位置，所以文化欄目是”朝日。 "
次年，我被調到華盛頓特區的威爾遜中心，在那裡我會見了在日中復交時擔任第一任中國駐日本大使的小川平四郎，他告訴我， “我不在乎'Sankei。
偽和平主義者自身中毒
被拒絕在北京派駐記者的“產經”是正確的，還是讓駐京記者繼續為中國向日本發送文章的“朝日”是明智的？
有一位北京記者，離開《朝日》後，成為中國對日公關雜誌《人民中國》的編輯。儘管如此，他還是一個不適合自己公司的人。
加藤秀一採取了一個看似“良心”的立場，認為日本有侵華戰爭的犯罪記錄，所以我根本不會批評中國。相反，他在“朝日”中被大量使用。
朝日尊重“知識巨人”加藤的言論。
然而，回想起來，朝日失去可信度的不僅僅是因為涉及吉田誠司欺詐故事的慰安婦事件。
這是因為公眾厭倦了這種偽和平主義的自我陶醉。
自公司雜誌上出現的笑話文章“Red Red Asahi Asahi”已經過去了半個世紀。
1945 年，戰敗國日本被解除武裝，並於次年頒布憲法，其中規定“相信愛好和平的人民的正義和信仰，我們決心維護我們的安全和生存”（序言），日本“不應保留”任何戰爭潛力。 （第九條）
從那時起，這兩個主要論點一直相互矛盾，直到今天仍然如此。
大多數人讚成解除日本佔領軍的武裝，並捍衛《朝日新聞》、《公明新聞》和《紅旗》等憲法。
日本人民的精神裁軍
《和平憲法》的夢想是美好的。
他們堅持這種幻想是因為佔領政策旨在從精神上解除日本人的武裝。儘管如此，即使在恢復主權之後，詛咒仍在繼續，因為日本人渴望這種理想。
有報導稱，多虧了憲法，和平才有可能實現。
然而，這些關於日本安全的神話隨著國際局勢的升級，像肥皂泡一樣破滅了。
美國保護了不想流血的日本嗎？
正是因為這樣的疑惑，抓住了日本人的心。
它讓日本人相信戰前“絕對不敗”，戰後盲目相信“絕對和平”，但兩者是同一枚硬幣的兩面。
“和平憲法”的綽號已成為禁止批評憲法的禁忌，詛咒了我們。
看到國際事務的現實，我們的眼睛變得混濁，我們的思緒繼續停止。
但是，當一位獨裁者以核恐嚇威脅時，和平的幻想破滅了。
入侵烏克蘭改變了斯堪的納維亞人和日本人的想法。
我們必須警惕我們鄰居的不公正。
贊同安保條約、主張修憲的產經新聞，曾經是報界的少數派，現在卻成為主流。
在這裡，我想追溯我對報紙的記憶，勾勒出我是如何擺脫戰後體制的魔咒的。
我從小學五年級開始看報紙。
這是因為我想知道陸軍和海軍的戰爭結果，這與今天的孩子們對擊球數、擊球率或棒球或足球的得分感到高興或悲傷沒有什麼不同。
每天早上，我都期待著閱讀《朝日》雜誌上本名岩田豐雄的文祿志士的連載文章《海軍》。
讀賣報知（讀賣新聞）等報刊刊登了“鬼族●■（北瑛）”的名字，加上動物的一面，我對這種缺乏精煉感到厭惡。 （“●”代表“美國”，“■”代表“英國”。）
雖然我在佔領下作為學生生活，但當我從 1945 年代末在法國、德國、英國和意大利留學，看到世界，閱讀來自世界各地的報紙時，我的世界觀發生了變化。
西方民主優於人民民主。
1959年，當社會黨的麻沼稻治郎去北京說“美帝國主義是日中兩國的共同敵人”時，我感到很驚訝。
當我回到日本時，我周圍的人是反對安保條約的大合唱。
“我反對反安全運動。保護民主。遵循國會的多數票，”我說，但它被視為古怪。
大學一年四季都在罷工。
我，一個副教授，也在值班，但即使在那裡，一位數學助理教授也對我不高興，說：“平川總是發表奇怪的評論。”
我意識到我無法與只讀朝日新聞的同事交談。
離毛澤東很遠，離他的雷霆也很遠。
當時菊地正典是東京大學朝日新聞的人氣人物，是文革的崇拜者。
相比之下，成為東京外國語大學副教授的中島峰雄則將文革視為毛澤東的權力鬥爭，並毫不猶豫地發表了他的分析。
我也偶爾給本報的“直評”欄目投稿，我在裡面寫道，東德大使對毛主席讀德國詩人斯圖姆感到驚訝，因為翻譯郭沫若在大學讀書時學了德文“Immensee”。舊岡山高中。
我仍然避免直接發表政治評論。
儘管如此，我還是停止閱讀《朝日》並訂閱了《產經》。
1976年9月毛澤東逝世後，我曾在巴黎讀書的老朋友們聚在一起。
本田憲一教授
東京大學應用化學系的ssor說他已經哀悼並預定了中國大使館，所以我冷靜下來，“是時候逮捕江青女士了。”
外交官加藤佳哉說：“餵，這裡是中餐廳，請不要說話。”
比較文化的同事羽賀徹說：“對中國的熱愛是什麼？”嚴重濫用“朝日”。
然後唐納德·基恩回答說：“我處於追查日本文化狀況的位置，所以文化欄目是”朝日。 "
次年，我被調到華盛頓特區的威爾遜中心，在那裡我會見了在日中復交時擔任第一任中國駐日本大使的小川平四郎，他告訴我， “我不在乎'Sankei。
偽和平主義者自身中毒
被拒絕在北京派駐記者的“產經”是正確的，還是讓駐京記者繼續為中國向日本發送文章的“朝日”是明智的？
有一位北京記者，離開《朝日》後，成為中國對日公關雜誌《人民中國》的編輯。儘管如此，他還是一個不適合自己公司的人。
加藤秀一採取了一個看似“良心”的立場，認為日本有侵華戰爭的犯罪記錄，所以我根本不會批評中國。相反，他在“朝日”中被大量使用。
朝日尊重“知識巨人”加藤的言論。
然而，回想起來，朝日失去可信度的不僅僅是因為涉及吉田誠司欺詐故事的慰安婦事件。
這是因為公眾厭倦了這種偽和平主義的自我陶醉。
自公司雜誌上出現的笑話文章“Red Red Asahi Asahi”已經過去了半個世紀。
以下是东京大学名誉教授平川佑弘6月17日登载于产经新闻《正论》的一篇题为《当‘和平宪法’的诅咒解除时》的文章。
1945 年，战败国日本被解除武装，并于次年颁布宪法，其中规定“相信爱好和平的人民的正义和信仰，我们决心维护我们的安全和生存”（序言），日本“不应保留”任何战争潜力。 （第九条）
从那时起，这两个主要论点一直相互矛盾，直到今天仍然如此。
大多数人赞成解除日本占领军的武装，并捍卫《朝日新闻》、《公明新闻》和《红旗》等宪法。
日本人民的精神裁军
《和平宪法》的梦想是美好的。
他们坚持这种幻想是因为占领政策旨在从精神上解除日本人的武装。尽管如此，即使在恢复主权之后，诅咒仍在继续，因为日本人渴望这种理想。
有报道称，多亏了宪法，和平才有可能实现。
然而，这些关于日本安全的神话随着国际局势的升级，像肥皂泡一样破灭了。
美国保护了不想流血的日本吗？
正是因为这样的疑惑，抓住了日本人的心。
它让日本人相信战前“绝对不败”，战后盲目相信“绝对和平”，但两者是同一枚硬币的两面。
“和平宪法”的绰号已成为禁止批评宪法的禁忌，诅咒了我们。
看到国际事务的现实，我们的眼睛变得混浊，我们的思绪继续停止。
但是，当一位独裁者以核恐吓威胁时，和平的幻想破灭了。
入侵乌克兰改变了斯堪的纳维亚人和日本人的想法。
我们必须警惕我们邻居的不公正。
赞同安保条约、主张修宪的产经新闻，曾经是报界的少数派，现在却成为主流。
在这里，我想追溯我对报纸的记忆，勾勒出我是如何摆脱战后体制的魔咒的。
我从小学五年级开始看报纸。
这是因为我想知道陆军和海军的战争结果，这与今天的孩子们对击球数、击球率或棒球或足球的得分感到高兴或悲伤没有什么不同。
每天早上，我都期待着阅读《朝日》杂志上本名岩田丰雄的文禄志士的连载文章《海军》。
读卖报知（读卖新闻）等报刊刊登了“鬼族●■（北瑛）”的名字，加上动物的一面，我对这种缺乏精炼感到厌恶。 （“●”代表“美国”，“■”代表“英国”。）
虽然我在占领下作为学生生活，但当我从 1945 年代末在法国、德国、英国和意大利留学，看到世界，阅读来自世界各地的报纸时，我的世界观发生了变化。
西方民主优于人民民主。
1959年，当社会党的麻沼稻治郎去北京说“美帝国主义是日中两国的共同敌人”时，我感到很惊讶。
当我回到日本时，我周围的人是反对安保条约的大合唱。
“我反对反安全运动。保护民主。遵循国会的多数票，”我说，但它被视为古怪。
大学一年四季都在罢工。
我，一个副教授，也在值班，但即使在那里，一位数学助理教授也对我不高兴，说：“平川总是发表奇怪的评论。”
我意识到我无法与只读朝日新闻的同事交谈。
离毛泽东很远，离他的雷霆也很远。
当时菊地正典是东京大学朝日新闻的人气人物，是文革的崇拜者。
相比之下，成为东京外国语大学副教授的中岛峰雄则将文革视为毛泽东的权力斗争，并毫不犹豫地发表了他的分析。
我也偶尔给本报的“直评”栏目投稿，我在里面写道，东德大使对毛主席读德国诗人斯图姆感到惊讶，因为翻译郭沫若在大学读书时学了德文“Immensee”。旧冈山高中。
我仍然避免直接发表政治评论。
尽管如此，我还是停止阅读《朝日》并订阅了《产经》。
1976年9月毛泽东逝世后，我曾在巴黎读书的老朋友们聚在一起。
本田宪一教授
东京大学应用化学系的ssor说他已经哀悼并预定了中国大使馆，所以我冷静下来，“是时候逮捕江青女士了。”
外交官加藤佳哉说：“喂，这里是中餐厅，请不要说话。”
比较文化的同事羽贺彻说：“对中国的热爱是什么？”严重滥用“朝日”。
然后唐纳德·基恩回答说：“我处于追查日本文化状况的位置，所以文化栏目是”朝日。 "
次年，我被调到华盛顿特区的威尔逊中心，在那里我会见了在日中复交时担任第一任中国驻日本大使的小川平四郎，他告诉我， “我不在乎'Sankei。
伪和平主义者自身中毒
被拒绝在北京派驻记者的“产经”是正确的，还是让驻京记者继续为中国向日本发送文章的“朝日”是明智的？
有一位北京记者，离开《朝日》后，成为中国对日公关杂志《人民中国》的编辑。尽管如此，他还是一个不适合自己公司的人。
加藤秀一采取了一个看似“良心”的立场，认为日本有侵华战争的犯罪记录，所以我根本不会批评中国。相反，他在“朝日”中被大量使用。
朝日尊重“知识巨人”加藤的言论。
然而，回想起来，朝日失去可信度的不仅仅是因为涉及吉田诚司欺诈故事的慰安妇事件。
这是因为公众厌倦了这种伪和平主义的自我陶醉。
自公司杂志上出现的笑话文章“Red Red Asahi Asahi”已经过去了半个世纪。
1945 年，战败国日本被解除武装，并于次年颁布宪法，其中规定“相信爱好和平的人民的正义和信仰，我们决心维护我们的安全和生存”（序言），日本“不应保留”任何战争潜力。 （第九条）
从那时起，这两个主要论点一直相互矛盾，直到今天仍然如此。
大多数人赞成解除日本占领军的武装，并捍卫《朝日新闻》、《公明新闻》和《红旗》等宪法。
日本人民的精神裁军
《和平宪法》的梦想是美好的。
他们坚持这种幻想是因为占领政策旨在从精神上解除日本人的武装。尽管如此，即使在恢复主权之后，诅咒仍在继续，因为日本人渴望这种理想。
有报道称，多亏了宪法，和平才有可能实现。
然而，这些关于日本安全的神话随着国际局势的升级，像肥皂泡一样破灭了。
美国保护了不想流血的日本吗？
正是因为这样的疑惑，抓住了日本人的心。
它让日本人相信战前“绝对不败”，战后盲目相信“绝对和平”，但两者是同一枚硬币的两面。
“和平宪法”的绰号已成为禁止批评宪法的禁忌，诅咒了我们。
看到国际事务的现实，我们的眼睛变得混浊，我们的思绪继续停止。
但是，当一位独裁者以核恐吓威胁时，和平的幻想破灭了。
入侵乌克兰改变了斯堪的纳维亚人和日本人的想法。
我们必须警惕我们邻居的不公正。
赞同安保条约、主张修宪的产经新闻，曾经是报界的少数派，现在却成为主流。
在这里，我想追溯我对报纸的记忆，勾勒出我是如何摆脱战后体制的魔咒的。
我从小学五年级开始看报纸。
这是因为我想知道陆军和海军的战争结果，这与今天的孩子们对击球数、击球率或棒球或足球的得分感到高兴或悲伤没有什么不同。
每天早上，我都期待着阅读《朝日》杂志上本名岩田丰雄的文禄志士的连载文章《海军》。
读卖报知（读卖新闻）等报刊刊登了“鬼族●■（北瑛）”的名字，加上动物的一面，我对这种缺乏精炼感到厌恶。 （“●”代表“美国”，“■”代表“英国”。）
虽然我在占领下作为学生生活，但当我从 1945 年代末在法国、德国、英国和意大利留学，看到世界，阅读来自世界各地的报纸时，我的世界观发生了变化。
西方民主优于人民民主。
1959年，当社会党的麻沼稻治郎去北京说“美帝国主义是日中两国的共同敌人”时，我感到很惊讶。
当我回到日本时，我周围的人是反对安保条约的大合唱。
“我反对反安全运动。保护民主。遵循国会的多数票，”我说，但它被视为古怪。
大学一年四季都在罢工。
我，一个副教授，也在值班，但即使在那里，一位数学助理教授也对我不高兴，说：“平川总是发表奇怪的评论。”
我意识到我无法与只读朝日新闻的同事交谈。
离毛泽东很远，离他的雷霆也很远。
当时菊地正典是东京大学朝日新闻的人气人物，是文革的崇拜者。
相比之下，成为东京外国语大学副教授的中岛峰雄则将文革视为毛泽东的权力斗争，并毫不犹豫地发表了他的分析。
我也偶尔给本报的“直评”栏目投稿，我在里面写道，东德大使对毛主席读德国诗人斯图姆感到惊讶，因为翻译郭沫若在大学读书时学了德文“Immensee”。旧冈山高中。
我仍然避免直接发表政治评论。
尽管如此，我还是停止阅读《朝日》并订阅了《产经》。
1976年9月毛泽东逝世后，我曾在巴黎读书的老朋友们聚在一起。
本田宪一教授
东京大学应用化学系的ssor说他已经哀悼并预定了中国大使馆，所以我冷静下来，“是时候逮捕江青女士了。”
外交官加藤佳哉说：“喂，这里是中餐厅，请不要说话。”
比较文化的同事羽贺彻说：“对中国的热爱是什么？”严重滥用“朝日”。
然后唐纳德·基恩回答说：“我处于追查日本文化状况的位置，所以文化栏目是”朝日。 "
次年，我被调到华盛顿特区的威尔逊中心，在那里我会见了在日中复交时担任第一任中国驻日本大使的小川平四郎，他告诉我， “我不在乎'Sankei。
伪和平主义者自身中毒
被拒绝在北京派驻记者的“产经”是正确的，还是让驻京记者继续为中国向日本发送文章的“朝日”是明智的？
有一位北京记者，离开《朝日》后，成为中国对日公关杂志《人民中国》的编辑。尽管如此，他还是一个不适合自己公司的人。
加藤秀一采取了一个看似“良心”的立场，认为日本有侵华战争的犯罪记录，所以我根本不会批评中国。相反，他在“朝日”中被大量使用。
朝日尊重“知识巨人”加藤的言论。
然而，回想起来，朝日失去可信度的不仅仅是因为涉及吉田诚司欺诈故事的慰安妇事件。
这是因为公众厌倦了这种伪和平主义的自我陶醉。
自公司杂志上出现的笑话文章“Red Red Asahi Asahi”已经过去了半个世纪。
다음은 6월 17일자 산케이 신문 '세이론'에 게재된 '평화헌법'의 저주가 풀릴 때'라는 제목의 도쿄대 명예교수 히라카와 스케히로(平川 加弘)의 기사에서 발췌한 것이다.
1945년 패전국 일본은 무장해제되고 이듬해 헌법이 공포되어 "평화를 사랑하는 민족의 정의와 신념을 믿고 우리의 안전과 생존을 보존할 것을 결의한다"(전문). 일본은 어떠한 전쟁 가능성도 "보유하지 않는다". (제9조)
그 이후로 두 가지 주요 주장은 서로 상충되어 오늘날까지 유지되고 있습니다.
대다수는 일본의 점령군 무장해제에 찬성하며 '아사히신문', '고메이신문', '홍기' 등 헌법을 수호하고 있다.
일본 국민의 정신 무장 해제
'평화헌법'의 꿈은 아름답습니다.
그들은 일본군을 영적으로 무장해제시키려는 점령 정책 때문에 이러한 환상에 집착합니다. 그러나 일본은 그 이상을 갈망했기 때문에 주권을 회복한 후에도 저주는 계속되었다.
헌법 덕분에 평화가 가능했다는 보고가 있다.
그러나 이러한 일본의 안전에 대한 신화는 국제정세의 고조로 인해 비누방울처럼 터져버렸습니다.
미국은 피 흘리지 않으려는 일본을 보호합니까?
그런 의심이 일본인들의 마음을 사로잡았기 때문이다.
전쟁 전에는 일본이 '절대 무패'이고 전후에는 '절대 평화'를 맹목적으로 믿었지만, 둘은 동전의 양면과 같다고 설득했다.
'평화헌법'이라는 별명은 헌법에 대한 비판을 금하고 우리를 저주하는 금기가 되었습니다.
국제정세의 현실을 보는 우리의 눈은 흐려졌고, 우리의 생각은 계속 멈췄다.
그러나 독재자가 핵 위협을 가하자 평화에 대한 환상은 산산조각이 났습니다.
우크라이나 침공은 스칸디나비아인과 일본인 모두의 생각을 바꿨습니다.
우리는 이웃의 불의를 경계해야 합니다.
안보조약을 승인하고 개헌을 주장하는 산케이신문은 예전에 신문계에서 소수였지만 지금은 그 의견이 주류가 되고 있다.
여기에서 나는 신문에 대한 나의 기억을 추적하고 내가 어떻게 전후 체제의 주문에서 벗어 났는지 스케치하고 싶습니다.
나는 초등학교 5학년 때부터 신문을 읽기 시작했다.
야구나 축구에서 안타수나 타율, 득점으로 기뻐하거나 슬퍼하는 오늘날의 아이들과 다를 바 없는 육해군의 전쟁 결과를 알고 싶었기 때문이다.
매일 아침 나는 "Asahi" 잡지에서 진주만 폭격의 영웅들에 대한 본명이 이와타 토요오인 시시 분로쿠의 연재 기사 "해군(해군)"을 읽기를 고대했습니다.
요미우리호치(요미우리뉴스) 등의 신문에서 동물적인 면이 추가된 '오니조쿠●■(베이에이)'를 인쇄했을 때, 나는 세련되지 못한 부분이 역겹다고 느꼈다. ("●"은 "미국식", "■"은 "영국식"입니다.)
점령하의 학생으로 살았지만 1945년대 말부터 프랑스, 독일, 영국, 이탈리아 등지에서 유학하고, 세상을 보고, 세계 각국의 신문을 읽으면서 세계관이 바뀌었습니다.
서구 민주주의는 인민 민주주의보다 낫다.
1959년 사회당의 아사누마 이나지로가 베이징에 가서 “미제국주의는 일본과 중국의 공동의 적”이라고 말했을 때 나는 놀랐다.
일본에 돌아왔을 때 주변 사람들은 안보조약에 반대하는 큰 목소리를 냈습니다.
"나는 반안보 운동에 반대합니다. 민주주의를 보호하십시오. 의회의 다수결을 따르십시오"라고 말했지만 그것은 괴상한 취급을 받았습니다.
대학은 1년 내내 파업에 들어갔다.
저도 부교수로 근무하고 있었는데, 그곳에서도 수학 조교수가 "히라카와 씨는 항상 이상한 말을 한다"며 화를 내더군요.
나는 아사히 신문만 읽는 동료와 이야기할 수 없다는 것을 깨달았다.
마오쩌둥의 천둥과는 거리가 멀다.
당시 기쿠치 마사노리는 도쿄대학 아사히신문의 인기인으로 문화대혁명의 열렬한 추종자였다.
이에 비해 도쿄외국어대학 부교수가 된 나카지마 미네오는 문화대혁명을 마오쩌둥의 권력투쟁으로 보고 주저하지 않고 자신의 분석을 발표했다.
나는 또한 때때로 이 논문의 "직접 논평" 칼럼에 기고했는데, 동독 대사는 마오 주석이 독일 시인 슈투름을 읽었다는 사실에 놀랐다고 썼습니다. 구 오카야마 고등학교.
나는 여전히 직접적인 정치적 논평을 자제했다.
그래도 '아사히' 읽기를 그만두고 '산케이'를 구독했습니다.
1976년 9월 마오쩌둥이 사망한 직후 파리에서 공부했던 오랜 친구들이 모였습니다.
혼다 켄이치 교수
도쿄대학교 응용화학과의 ssor는 그가 애도하고 중국 대사관을 예약했다고 해서 나는 "장칭 씨가 체포될 때가 됐다"고 쿨하게 말했다.
외교관 가토 요시야는 "어이, 여기는 중식당이니 말을 삼가해달라"고 말했다.
비교문화 동료인 하가 토오루는 "그 중국에 대한 헌신이 무엇이냐"고 말했다. "아사히"를 심하게 학대합니다.
그러자 도날드 킨은 "저는 일본의 문화 상황을 추구하는 입장에 있으니 문화 칼럼은 아사히"라고 답했다. "
이듬해 워싱턴 D.C.의 윌슨 센터로 옮겨 그곳에서 중일 국교 재개 당시 초대 중국 대사를 지낸 오가와 헤이시로를 만나 이렇게 말했다. "난 '산케이'는 상관없어.
유사 평화주의자 자가 중독
베이징에 특파원 파견을 거부한 '산케이'가 맞을까, 아니면 중국에 대한 기사를 계속 일본에 보낸 '아사히'가 베이징에 주재한 것이 현명한 것일까.
'아사히'를 떠나 중국의 일본 홍보 잡지인 '인민의 중국'의 편집자가 된 베이징 특파원이 있었다. 그래도 그는 회사에 어울리지 않는 사람이다.
Shuichi Kato는 일본이 중국에 대한 침략 전쟁의 전과를 가지고 있다는 겉보기에 "성실한" 입장을 취했기 때문에 나는 중국을 전혀 비판하지 않을 것입니다. 대신, 그는 "아사히"에서 많이 사용되었습니다.
Asahi는 "지적 거인" Kato의 의견을 존중했습니다.
그러나 돌이켜보면 아사히가 요시다 세이지의 사기사건과 관련된 위안부 사건으로 인해 신뢰를 잃은 것은 아니다.
그런 사이비 평화주의자의 자기 도취에 대중이 질려버렸기 때문이다.
회사 잡지에 "빨간빨간 아사히 아사히"라는 농담 기사가 실린지 벌써 반세기가 되었습니다.
1945년 패전국 일본은 무장해제되고 이듬해 헌법이 공포되어 "평화를 사랑하는 민족의 정의와 신념을 믿고 우리의 안전과 생존을 보존할 것을 결의한다"(전문). 일본은 어떠한 전쟁 가능성도 "보유하지 않는다". (제9조)
그 이후로 두 가지 주요 주장은 서로 상충되어 오늘날까지 유지되고 있습니다.
대다수는 일본의 점령군 무장해제에 찬성하며 '아사히신문', '고메이신문', '홍기' 등 헌법을 수호하고 있다.
일본 국민의 정신 무장 해제
'평화헌법'의 꿈은 아름답습니다.
그들은 일본군을 영적으로 무장해제시키려는 점령 정책 때문에 이러한 환상에 집착합니다. 그러나 일본은 그 이상을 갈망했기 때문에 주권을 회복한 후에도 저주는 계속되었다.
헌법 덕분에 평화가 가능했다는 보고가 있다.
그러나 이러한 일본의 안전에 대한 신화는 국제정세의 고조로 인해 비누방울처럼 터져버렸습니다.
미국은 피 흘리지 않으려는 일본을 보호합니까?
그런 의심이 일본인들의 마음을 사로잡았기 때문이다.
전쟁 전에는 일본이 '절대 무패'이고 전후에는 '절대 평화'를 맹목적으로 믿었지만, 둘은 동전의 양면과 같다고 설득했다.
'평화헌법'이라는 별명은 헌법에 대한 비판을 금하고 우리를 저주하는 금기가 되었습니다.
국제정세의 현실을 보는 우리의 눈은 흐려졌고, 우리의 생각은 계속 멈췄다.
그러나 독재자가 핵 위협을 가하자 평화에 대한 환상은 산산조각이 났습니다.
우크라이나 침공은 스칸디나비아인과 일본인 모두의 생각을 바꿨습니다.
우리는 이웃의 불의를 경계해야 합니다.
안보조약을 승인하고 개헌을 주장하는 산케이신문은 예전에 신문계에서 소수였지만 지금은 그 의견이 주류가 되고 있다.
여기에서 나는 신문에 대한 나의 기억을 추적하고 내가 어떻게 전후 체제의 주문에서 벗어 났는지 스케치하고 싶습니다.
나는 초등학교 5학년 때부터 신문을 읽기 시작했다.
야구나 축구에서 안타수나 타율, 득점으로 기뻐하거나 슬퍼하는 오늘날의 아이들과 다를 바 없는 육해군의 전쟁 결과를 알고 싶었기 때문이다.
매일 아침 나는 "Asahi" 잡지에서 진주만 폭격의 영웅들에 대한 본명이 이와타 토요오인 시시 분로쿠의 연재 기사 "해군(해군)"을 읽기를 고대했습니다.
요미우리호치(요미우리뉴스) 등의 신문에서 동물적인 면이 추가된 '오니조쿠●■(베이에이)'를 인쇄했을 때, 나는 세련되지 못한 부분이 역겹다고 느꼈다. ("●"은 "미국식", "■"은 "영국식"입니다.)
점령하의 학생으로 살았지만 1945년대 말부터 프랑스, 독일, 영국, 이탈리아 등지에서 유학하고, 세상을 보고, 세계 각국의 신문을 읽으면서 세계관이 바뀌었습니다.
서구 민주주의는 인민 민주주의보다 낫다.
1959년 사회당의 아사누마 이나지로가 베이징에 가서 “미제국주의는 일본과 중국의 공동의 적”이라고 말했을 때 나는 놀랐다.
일본에 돌아왔을 때 주변 사람들은 안보조약에 반대하는 큰 목소리를 냈습니다.
"나는 반안보 운동에 반대합니다. 민주주의를 보호하십시오. 의회의 다수결을 따르십시오"라고 말했지만 그것은 괴상한 취급을 받았습니다.
대학은 1년 내내 파업에 들어갔다.
저도 부교수로 근무하고 있었는데, 그곳에서도 수학 조교수가 "히라카와 씨는 항상 이상한 말을 한다"며 화를 내더군요.
나는 아사히 신문만 읽는 동료와 이야기할 수 없다는 것을 깨달았다.
마오쩌둥의 천둥과는 거리가 멀다.
당시 기쿠치 마사노리는 도쿄대학 아사히신문의 인기인으로 문화대혁명의 열렬한 추종자였다.
이에 비해 도쿄외국어대학 부교수가 된 나카지마 미네오는 문화대혁명을 마오쩌둥의 권력투쟁으로 보고 주저하지 않고 자신의 분석을 발표했다.
나는 또한 때때로 이 논문의 "직접 논평" 칼럼에 기고했는데, 동독 대사는 마오 주석이 독일 시인 슈투름을 읽었다는 사실에 놀랐다고 썼습니다. 구 오카야마 고등학교.
나는 여전히 직접적인 정치적 논평을 자제했다.
그래도 '아사히' 읽기를 그만두고 '산케이'를 구독했습니다.
1976년 9월 마오쩌둥이 사망한 직후 파리에서 공부했던 오랜 친구들이 모였습니다.
혼다 켄이치 교수
도쿄대학교 응용화학과의 ssor는 그가 애도하고 중국 대사관을 예약했다고 해서 나는 "장칭 씨가 체포될 때가 됐다"고 쿨하게 말했다.
외교관 가토 요시야는 "어이, 여기는 중식당이니 말을 삼가해달라"고 말했다.
비교문화 동료인 하가 토오루는 "그 중국에 대한 헌신이 무엇이냐"고 말했다. "아사히"를 심하게 학대합니다.
그러자 도날드 킨은 "저는 일본의 문화 상황을 추구하는 입장에 있으니 문화 칼럼은 아사히"라고 답했다. "
이듬해 워싱턴 D.C.의 윌슨 센터로 옮겨 그곳에서 중일 국교 재개 당시 초대 중국 대사를 지낸 오가와 헤이시로를 만나 이렇게 말했다. "난 '산케이'는 상관없어.
유사 평화주의자 자가 중독
베이징에 특파원 파견을 거부한 '산케이'가 맞을까, 아니면 중국에 대한 기사를 계속 일본에 보낸 '아사히'가 베이징에 주재한 것이 현명한 것일까.
'아사히'를 떠나 중국의 일본 홍보 잡지인 '인민의 중국'의 편집자가 된 베이징 특파원이 있었다. 그래도 그는 회사에 어울리지 않는 사람이다.
Shuichi Kato는 일본이 중국에 대한 침략 전쟁의 전과를 가지고 있다는 겉보기에 "성실한" 입장을 취했기 때문에 나는 중국을 전혀 비판하지 않을 것입니다. 대신, 그는 "아사히"에서 많이 사용되었습니다.
Asahi는 "지적 거인" Kato의 의견을 존중했습니다.
그러나 돌이켜보면 아사히가 요시다 세이지의 사기사건과 관련된 위안부 사건으로 인해 신뢰를 잃은 것은 아니다.
그런 사이비 평화주의자의 자기 도취에 대중이 질려버렸기 때문이다.
회사 잡지에 "빨간빨간 아사히 아사히"라는 농담 기사가 실린지 벌써 반세기가 되었습니다.
Ниже приводится статья почетного профессора Токийского университета Сукэхиро Хиракавы, опубликованная 17 июня в газете «Сейрон» газеты «Санкей Симбун» под названием «Когда снято проклятие «конституции мира».
В 1945 году побежденный народ Японии был разоружен, а в следующем году была обнародована конституция, в которой говорилось, что «веря в справедливость и веру миролюбивых народов, мы полны решимости сохранить нашу безопасность и существование» (преамбула) и что Япония «не сохранит» никакого военного потенциала. (Статья 9)
С тех пор два основных аргумента противоречили друг другу и остаются таковыми по сей день.
Большинство выступает за разоружение оккупационных сил в Японии и защищает конституцию, такую как «Асахи симбун», «Комей симбун» и «Красное знамя».
Психическое разоружение японского народа
Мечта о «Конституции мира» прекрасна.
Они цепляются за эту иллюзию, потому что оккупационная политика направлена на духовное разоружение японцев. Тем не менее, проклятие продолжалось даже после восстановления суверенитета, потому что японцы стремились к этому идеалу.
Были сообщения, что мир возможен благодаря Конституции.
Однако подобные мифы о безопасности Японии лопнули, как мыльные пузыри, в результате обострения международной обстановки.
Защищают ли США Японию, которая не пытается пролить кровь?
Именно потому, что такие сомнения охватили сердца японцев.
Это убедило японцев в том, что они были «абсолютно непобежденными» до войны и слепо верили в «абсолютный мир» после войны, но и то, и другое — две стороны одной медали.
Прозвище «Конституция мира» стало табу, запрещающим критику Конституции и проклинающим нас.
Наши глаза затуманились, чтобы увидеть реальность международных отношений, и наши мысли продолжали останавливаться.
Но иллюзия мира была разрушена, когда диктатор пригрозил ядерным запугиванием.
Вторжение в Украину изменило мышление как скандинавов, так и японцев.
Мы должны опасаться несправедливости наших соседей.
Sankei Shimbun, одобряющая Договор о безопасности и выступающая за конституционную реформу, раньше была меньшинством в газетном мире, но теперь ее мнение становится мейнстримом.
Здесь я хотел бы проследить свои воспоминания о газетах и набросать, как я освободился от чар послевоенной системы.
Я начал читать газеты в пятом классе начальной школы.
Это было потому, что я хотел знать военные результаты армии и флота, которые ничем не отличаются от сегодняшних детей, которые радуются или огорчаются количеству попаданий, среднему количеству ударов или количеству очков в бейсболе или футболе.
Каждое утро я с нетерпением ждал возможности прочесть в журнале «Асахи» статью «Кайгун (ВМФ)» Бунроку Шиши, чье настоящее имя было Тойоо Ивата, о героях бомбардировки Перл-Харбора.
Когда «Ёмиури Хоти» («Новости Ёмиури») и другие газеты напечатали «Они-дзоку●■ (БейЭй)» с добавлением животной части имени, я почувствовал отвращение к отсутствию утонченности. («●» означает «американец», а «■» — «британец».)
Хотя я жил в студенческие годы в условиях оккупации, мой взгляд на мир изменился, когда я учился за границей во Франции, Германии, Англии и Италии с конца 1945-х годов, видел мир и читал газеты со всего мира.
Западная демократия лучше, чем народная демократия.
В 1959 году я был удивлен, когда Инадзиро Асанума из Социалистической партии поехал в Пекин и сказал: «Американский империализм — общий враг Японии и Китая».
Когда я вернулся в Японию, люди вокруг меня были большим хором против Договора о безопасности.
«Я против движения против безопасности. Защищайте демократию. Следуйте за большинством голосов Конгресса», — сказал я, но это было воспринято как эксцентричное.
Университет бастовал круглый год.
Я, доцент, тоже дежурил, но и там доцент математики рассердился на меня, сказав: «Хиракава всегда делает странные комментарии».
Я понял, что не могу разговаривать с коллегой, который читал только Асахи Симбун.
Это далеко от Мао Цзэдуна, далеко от его грома.
В то время Масанори Кикути был популярным членом Асахи Симбун в Токийском университете и большим поклонником Культурной революции.
Напротив, Минео Накадзима, ставший адъюнкт-профессором Токийского университета иностранных языков, рассматривал культурную революцию как борьбу Мао за власть и без колебаний опубликовал свой анализ.
Я также время от времени участвовал в колонке «Прямой комментарий» этой газеты, в которой я написал, что посол Восточной Германии был удивлен тем, что председатель Мао читал немецкого поэта Штурма, потому что переводчик, Го Моруо, выучил «Immensee» по-немецки во время учебы в университете. старая средняя школа Окаяма.
Я по-прежнему воздерживался от прямых политических комментариев.
Тем не менее, я перестал читать «Асахи» и подписался на «Санкей.
Сразу же после смерти Мао Цзэдуна в сентябре 1976 года собрались мои старые друзья, учившиеся в Париже.
Кеничи Хонда, профессор
сор из Токийского университета по прикладной химии, сказал, что оплакивал и записался в китайское посольство, поэтому я расслабился: «Пришло время арестовать госпожу Цзян Цин».
Дипломат Йошия Като говорит: «Эй, это китайский ресторан, пожалуйста, воздержитесь от разговоров».
Тору Хага, коллега по сравнительной культуре, сказал: «Что это за преданность Китаю?» Сильно оскорблять "Асахи".
Затем Дональд Кин ответил: «Я могу следить за культурной ситуацией в Японии, поэтому культурная колонка — «Асахи». "
В следующем году меня перевели в Центр Вильсона в Вашингтоне, округ Колумбия, где я встретился с Хейширо Огавой, который был первым послом Китая в Японии во время возобновления дипломатических отношений между Японией и Китаем, который сказал мне: «Мне плевать на Санкея.
Псевдо-пацифистская автоинтоксикация
Был ли прав «Санкей», которому было отказано в корреспонденте в Пекине, или был мудрым «Асахи», у которого в Пекине был корреспондент, продолжавший посылать статьи для Китая в Японию?
Был корреспондент в Пекине, который после ухода из «Асахи» стал редактором «Народного Китая», китайского журнала по связям с общественностью для Японии. Тем не менее, он человек, который не подходит для одной компании.
Шуичи Като занял, казалось бы, «сознательную» позицию, что Япония имеет судимость за агрессивную войну против Китая, поэтому я бы вообще не стал критиковать Китай. Вместо этого он активно использовался в «Асахи».
Асахи уважал комментарии «интеллектуального гиганта» Като.
Однако, оглядываясь назад, Асахи потерял доверие не только из-за инцидента с женщинами для утех, связанного с мошеннической историей Сэйдзи Ёсиды.
Это было потому, что публика была сыта по горло таким псевдо-пацифистским самоопьянением.
Прошло уже полвека с тех пор, как в журнале компании появилась шутливая статья «Красный красный красный Асахи Асахи».
В 1945 году побежденный народ Японии был разоружен, а в следующем году была обнародована конституция, в которой говорилось, что «веря в справедливость и веру миролюбивых народов, мы полны решимости сохранить нашу безопасность и существование» (преамбула) и что Япония «не сохранит» никакого военного потенциала. (Статья 9)
С тех пор два основных аргумента противоречили друг другу и остаются таковыми по сей день.
Большинство выступает за разоружение оккупационных сил в Японии и защищает конституцию, такую как «Асахи симбун», «Комей симбун» и «Красное знамя».
Психическое разоружение японского народа
Мечта о «Конституции мира» прекрасна.
Они цепляются за эту иллюзию, потому что оккупационная политика направлена на духовное разоружение японцев. Тем не менее, проклятие продолжалось даже после восстановления суверенитета, потому что японцы стремились к этому идеалу.
Были сообщения, что мир возможен благодаря Конституции.
Однако подобные мифы о безопасности Японии лопнули, как мыльные пузыри, в результате обострения международной обстановки.
Защищают ли США Японию, которая не пытается пролить кровь?
Именно потому, что такие сомнения охватили сердца японцев.
Это убедило японцев в том, что они были «абсолютно непобежденными» до войны и слепо верили в «абсолютный мир» после войны, но и то, и другое — две стороны одной медали.
Прозвище «Конституция мира» стало табу, запрещающим критику Конституции и проклинающим нас.
Наши глаза затуманились, чтобы увидеть реальность международных отношений, и наши мысли продолжали останавливаться.
Но иллюзия мира была разрушена, когда диктатор пригрозил ядерным запугиванием.
Вторжение в Украину изменило мышление как скандинавов, так и японцев.
Мы должны опасаться несправедливости наших соседей.
Sankei Shimbun, одобряющая Договор о безопасности и выступающая за конституционную реформу, раньше была меньшинством в газетном мире, но теперь ее мнение становится мейнстримом.
Здесь я хотел бы проследить свои воспоминания о газетах и набросать, как я освободился от чар послевоенной системы.
Я начал читать газеты в пятом классе начальной школы.
Это было потому, что я хотел знать военные результаты армии и флота, которые ничем не отличаются от сегодняшних детей, которые радуются или огорчаются количеству попаданий, среднему количеству ударов или количеству очков в бейсболе или футболе.
Каждое утро я с нетерпением ждал возможности прочесть в журнале «Асахи» статью «Кайгун (ВМФ)» Бунроку Шиши, чье настоящее имя было Тойоо Ивата, о героях бомбардировки Перл-Харбора.
Когда «Ёмиури Хоти» («Новости Ёмиури») и другие газеты напечатали «Они-дзоку●■ (БейЭй)» с добавлением животной части имени, я почувствовал отвращение к отсутствию утонченности. («●» означает «американец», а «■» — «британец».)
Хотя я жил в студенческие годы в условиях оккупации, мой взгляд на мир изменился, когда я учился за границей во Франции, Германии, Англии и Италии с конца 1945-х годов, видел мир и читал газеты со всего мира.
Западная демократия лучше, чем народная демократия.
В 1959 году я был удивлен, когда Инадзиро Асанума из Социалистической партии поехал в Пекин и сказал: «Американский империализм — общий враг Японии и Китая».
Когда я вернулся в Японию, люди вокруг меня были большим хором против Договора о безопасности.
«Я против движения против безопасности. Защищайте демократию. Следуйте за большинством голосов Конгресса», — сказал я, но это было воспринято как эксцентричное.
Университет бастовал круглый год.
Я, доцент, тоже дежурил, но и там доцент математики рассердился на меня, сказав: «Хиракава всегда делает странные комментарии».
Я понял, что не могу разговаривать с коллегой, который читал только Асахи Симбун.
Это далеко от Мао Цзэдуна, далеко от его грома.
В то время Масанори Кикути был популярным членом Асахи Симбун в Токийском университете и большим поклонником Культурной революции.
Напротив, Минео Накадзима, ставший адъюнкт-профессором Токийского университета иностранных языков, рассматривал культурную революцию как борьбу Мао за власть и без колебаний опубликовал свой анализ.
Я также время от времени участвовал в колонке «Прямой комментарий» этой газеты, в которой я написал, что посол Восточной Германии был удивлен тем, что председатель Мао читал немецкого поэта Штурма, потому что переводчик, Го Моруо, выучил «Immensee» по-немецки во время учебы в университете. старая средняя школа Окаяма.
Я по-прежнему воздерживался от прямых политических комментариев.
Тем не менее, я перестал читать «Асахи» и подписался на «Санкей.
Сразу же после смерти Мао Цзэдуна в сентябре 1976 года собрались мои старые друзья, учившиеся в Париже.
Кеничи Хонда, профессор
сор из Токийского университета по прикладной химии, сказал, что оплакивал и записался в китайское посольство, поэтому я расслабился: «Пришло время арестовать госпожу Цзян Цин».
Дипломат Йошия Като говорит: «Эй, это китайский ресторан, пожалуйста, воздержитесь от разговоров».
Тору Хага, коллега по сравнительной культуре, сказал: «Что это за преданность Китаю?» Сильно оскорблять "Асахи".
Затем Дональд Кин ответил: «Я могу следить за культурной ситуацией в Японии, поэтому культурная колонка — «Асахи». "
В следующем году меня перевели в Центр Вильсона в Вашингтоне, округ Колумбия, где я встретился с Хейширо Огавой, который был первым послом Китая в Японии во время возобновления дипломатических отношений между Японией и Китаем, который сказал мне: «Мне плевать на Санкея.
Псевдо-пацифистская автоинтоксикация
Был ли прав «Санкей», которому было отказано в корреспонденте в Пекине, или был мудрым «Асахи», у которого в Пекине был корреспондент, продолжавший посылать статьи для Китая в Японию?
Был корреспондент в Пекине, который после ухода из «Асахи» стал редактором «Народного Китая», китайского журнала по связям с общественностью для Японии. Тем не менее, он человек, который не подходит для одной компании.
Шуичи Като занял, казалось бы, «сознательную» позицию, что Япония имеет судимость за агрессивную войну против Китая, поэтому я бы вообще не стал критиковать Китай. Вместо этого он активно использовался в «Асахи».
Асахи уважал комментарии «интеллектуального гиганта» Като.
Однако, оглядываясь назад, Асахи потерял доверие не только из-за инцидента с женщинами для утех, связанного с мошеннической историей Сэйдзи Ёсиды.
Это было потому, что публика была сыта по горло таким псевдо-пацифистским самоопьянением.
Прошло уже полвека с тех пор, как в журнале компании появилась шутливая статья «Красный красный красный Асахи Асахи».
Următorul este dintr-un articol al profesorului emerit Sukehiro Hirakawa de la Universitatea din Tokyo, care a apărut în „Seiron” al lui Sankei Shimbun pe 17 iunie, intitulat „Când blestemul „Constituției păcii” este ridicat”.
În 1945, națiunea învinsă a Japoniei a fost dezarmată, iar în anul următor a fost promulgată o constituție care prevedea că „încrezând în dreptatea și credința popoarelor iubitoare de pace, ne hotărâm să ne păstrăm securitatea și existența” (Preambul) și că Japonia „nu va păstra” niciun potențial de război. (Articolul 9)
De atunci, cele două argumente principale au fost în contradicție unul cu celălalt și rămân așa până în prezent.
Majoritatea sunt în favoarea dezarmării forțelor de ocupație din Japonia și apără Constituția, precum „Asahi Shimbun”, „Komei Shimbun” și „Steagul Roșu”.
Dezarmarea mentală a poporului japonez
Visul unei „Constituții de pace” este frumos.
Ei se agață de această iluzie pentru că politica de ocupație a avut drept scop dezarmarea spirituală a japonezilor. Totuși, blestemul a continuat chiar și după restaurarea suveranității, deoarece japonezii tânjeau după acel ideal.
Au existat rapoarte că pacea a fost posibilă datorită Constituției.
Cu toate acestea, astfel de mituri despre siguranța Japoniei au fost izbucnite ca bulele de săpun de escaladarea situației internaționale.
Oare Statele Unite protejează Japonia, care nu încearcă să vărseze sânge?
Se datorează faptului că astfel de îndoieli au prins inimile japonezilor.
I-a convins pe japonezi că erau „absolut neînvinși” înainte de război și credeau orbește în „pacea absolută” după război, dar ambele sunt cele două fețe ale aceleiași monede.
Porecla de „Constituția păcii” a devenit un tabu care interzice critica Constituției și ne-a înjurat.
Ochii ni s-au tulburat pentru a vedea realitatea afacerilor internaționale, iar gândurile noastre au continuat să se oprească.
Dar iluzia păcii a fost spulberată când un dictator a amenințat cu intimidarea nucleară.
Invazia Ucrainei a schimbat gândirea atât a scandinavilor, cât și a japonezilor.
Trebuie să ne ferim de nedreptatea vecinilor noștri.
Sankei Shimbun, care aprobă Tratatul de Securitate și pledează pentru reforma constituțională, era odinioară minoritatea în lumea ziarelor, dar opinia sa devine acum curentă.
Aici, aș dori să-mi urmăresc amintirile din ziare și să schițez cum m-am eliberat de vraja sistemului postbelic.
Am început să citesc ziare în clasa a cincea din școala elementară.
A fost pentru că am vrut să știu rezultatele războiului armatei și marinei, care nu diferă cu nimic de copiii din ziua de azi, care sunt fericiți sau triști de numărul de lovituri, media de bataie sau de scoruri la baseball sau fotbal.
În fiecare dimineață așteptam cu nerăbdare să citesc „Kaigun (Navy)”, un articol serializat de Bunroku Shishi, al cărui nume real era Toyoo Iwata, despre eroii bombardamentului Pearl Harbor din revista „Asahi”.
Când Yomiuri Hochi (Știrile Yomiuri) și alte ziare au tipărit „Oni-zoku●■ (BeiEi)” cu partea animală a numelui adăugat, m-am simțit dezgustat de lipsa de rafinament. („●” este pentru „american”, iar „■” este pentru „britanic.)
Deși am trăit ca student sub ocupație, viziunea mea asupra lumii s-a schimbat când am studiat în străinătate în Franța, Germania, Anglia și Italia de la sfârșitul anilor 1945, am văzut lumea și am citit ziare din întreaga lume.
Democrația occidentală este mai bună decât democrația populară.
În 1959, am fost surprins când Inajiro Asanuma de la Partidul Socialist a mers la Beijing și a spus: „Imperialismul american este inamicul comun al Japoniei și Chinei”.
Când m-am întors în Japonia, oamenii din jurul meu erau un cor mare împotriva Tratatului de Securitate.
"Sunt împotriva mișcării anti-securitate. Protejați democrația. Urmăriți votul majoritar al Congresului", am spus, dar este tratat ca un excentric.
Universitatea a fost în grevă tot anul.
Eu, profesor asociat, eram și eu de gardă, dar și acolo, un asistent de matematică era supărat pe mine, spunând: „Hirakawa face mereu comentarii ciudate”.
Mi-am dat seama că nu pot vorbi cu un coleg care a citit doar Asahi Shimbun.
Este departe de Mao Zedong, departe de tunetul lui.
La acea vreme, Masanori Kikuchi era un om popular al lui Asahi Shimbun la Universitatea din Tokyo și era un mare admirator al Revoluției Culturale.
În schimb, Mineo Nakajima, care a devenit profesor asociat la Universitatea de Studii Străine din Tokyo, a văzut Revoluția Culturală ca pe o luptă a lui Mao pentru putere și nu a ezitat să-și publice analiza.
De asemenea, am contribuit ocazional la rubrica „Comentarii directe” a acestei lucrări, în care scriam că ambasadorul est-german a fost surprins că președintele Mao l-a citit pe poetul german Sturm, deoarece traducătorul, Guo Moruo, a învățat „Immensee” în germană în timp ce studia la vechiul Liceu Okayama.
M-am abținut încă de la comentariul politic direct.
Totuși, am încetat să citesc „Asahi” și m-am abonat la „Sankei.
Imediat după moartea lui Mao Zedong în septembrie 1976, vechii mei prieteni care studiaseră la Paris s-au reunit.
Kenichi Honda, un profesor
profesor la Universitatea din Tokyo în chimie aplicată, a spus că a plâns și a rezervat ambasada Chinei, așa că m-am relaxat: „E timpul să fie arestată doamna Jiang Qing”.
Diplomatul Yoshiya Kato spune: „Hei, acesta este un restaurant chinezesc, vă rog să nu vorbiți”.
Toru Haga, un coleg cu cultura comparată, a spus: „Ce este acel devotament pentru China?” Abuzați sever de „Asahi”.
Apoi Donald Keene a răspuns: „Sunt în măsură să urmăresc situația culturală din Japonia, așa că coloana culturală este” Asahi. "
În anul următor, am fost transferat la Centrul Wilson din Washington, D.C., unde m-am întâlnit cu Heishiro Ogawa, care a fost primul ambasador chinez în Japonia la momentul reluării relațiilor diplomatice dintre Japonia și China, care mi-a spus: „Nu-mi pasă de Sankei.
Autointoxicare pseudo-pacifistă
A fost „Sankei”, căruia i s-a refuzat să aibă un corespondent la Beijing, corect sau „Asahi”, care avea un corespondent staționat la Beijing, care continua să trimită articole pentru China în Japonia, a fost înțelept?
A existat un corespondent la Beijing care, după ce a părăsit „Asahi”, a devenit redactorul „China Poporului”, revista de PR din China pentru Japonia. Totuși, el este o persoană care nu este potrivită pentru compania cuiva.
Shuichi Kato a adoptat o poziție aparent „conștiincioasă” conform căreia Japonia avea antecedente penale de război de agresiune împotriva Chinei, așa că nu aș critica China deloc. În schimb, a fost foarte folosit în „Asahi”.
Asahi a respectat comentariile „gigantului intelectual” Kato.
Privind în urmă, însă, Asahi și-a pierdut credibilitatea nu numai din cauza incidentului femeilor de confort care a implicat povestea frauduloasă a lui Seiji Yoshida.
A fost pentru că publicul s-a săturat de o astfel de autointoxicare pseudo-pacifistă.
A trecut deja o jumătate de secol de când în revista companiei a apărut articolul glumeț „Red Red Red Asahi Asahi”.
În 1945, națiunea învinsă a Japoniei a fost dezarmată, iar în anul următor a fost promulgată o constituție care prevedea că „încrezând în dreptatea și credința popoarelor iubitoare de pace, ne hotărâm să ne păstrăm securitatea și existența” (Preambul) și că Japonia „nu va păstra” niciun potențial de război. (Articolul 9)
De atunci, cele două argumente principale au fost în contradicție unul cu celălalt și rămân așa până în prezent.
Majoritatea sunt în favoarea dezarmării forțelor de ocupație din Japonia și apără Constituția, precum „Asahi Shimbun”, „Komei Shimbun” și „Steagul Roșu”.
Dezarmarea mentală a poporului japonez
Visul unei „Constituții de pace” este frumos.
Ei se agață de această iluzie pentru că politica de ocupație a avut drept scop dezarmarea spirituală a japonezilor. Totuși, blestemul a continuat chiar și după restaurarea suveranității, deoarece japonezii tânjeau după acel ideal.
Au existat rapoarte că pacea a fost posibilă datorită Constituției.
Cu toate acestea, astfel de mituri despre siguranța Japoniei au fost izbucnite ca bulele de săpun de escaladarea situației internaționale.
Oare Statele Unite protejează Japonia, care nu încearcă să vărseze sânge?
Se datorează faptului că astfel de îndoieli au prins inimile japonezilor.
I-a convins pe japonezi că erau „absolut neînvinși” înainte de război și credeau orbește în „pacea absolută” după război, dar ambele sunt cele două fețe ale aceleiași monede.
Porecla de „Constituția păcii” a devenit un tabu care interzice critica Constituției și ne-a înjurat.
Ochii ni s-au tulburat pentru a vedea realitatea afacerilor internaționale, iar gândurile noastre au continuat să se oprească.
Dar iluzia păcii a fost spulberată când un dictator a amenințat cu intimidarea nucleară.
Invazia Ucrainei a schimbat gândirea atât a scandinavilor, cât și a japonezilor.
Trebuie să ne ferim de nedreptatea vecinilor noștri.
Sankei Shimbun, care aprobă Tratatul de Securitate și pledează pentru reforma constituțională, era odinioară minoritatea în lumea ziarelor, dar opinia sa devine acum curentă.
Aici, aș dori să-mi urmăresc amintirile din ziare și să schițez cum m-am eliberat de vraja sistemului postbelic.
Am început să citesc ziare în clasa a cincea din școala elementară.
A fost pentru că am vrut să știu rezultatele războiului armatei și marinei, care nu diferă cu nimic de copiii din ziua de azi, care sunt fericiți sau triști de numărul de lovituri, media de bataie sau de scoruri la baseball sau fotbal.
În fiecare dimineață așteptam cu nerăbdare să citesc „Kaigun (Navy)”, un articol serializat de Bunroku Shishi, al cărui nume real era Toyoo Iwata, despre eroii bombardamentului Pearl Harbor din revista „Asahi”.
Când Yomiuri Hochi (Știrile Yomiuri) și alte ziare au tipărit „Oni-zoku●■ (BeiEi)” cu partea animală a numelui adăugat, m-am simțit dezgustat de lipsa de rafinament. („●” este pentru „american”, iar „■” este pentru „britanic.)
Deși am trăit ca student sub ocupație, viziunea mea asupra lumii s-a schimbat când am studiat în străinătate în Franța, Germania, Anglia și Italia de la sfârșitul anilor 1945, am văzut lumea și am citit ziare din întreaga lume.
Democrația occidentală este mai bună decât democrația populară.
În 1959, am fost surprins când Inajiro Asanuma de la Partidul Socialist a mers la Beijing și a spus: „Imperialismul american este inamicul comun al Japoniei și Chinei”.
Când m-am întors în Japonia, oamenii din jurul meu erau un cor mare împotriva Tratatului de Securitate.
"Sunt împotriva mișcării anti-securitate. Protejați democrația. Urmăriți votul majoritar al Congresului", am spus, dar este tratat ca un excentric.
Universitatea a fost în grevă tot anul.
Eu, profesor asociat, eram și eu de gardă, dar și acolo, un asistent de matematică era supărat pe mine, spunând: „Hirakawa face mereu comentarii ciudate”.
Mi-am dat seama că nu pot vorbi cu un coleg care a citit doar Asahi Shimbun.
Este departe de Mao Zedong, departe de tunetul lui.
La acea vreme, Masanori Kikuchi era un om popular al lui Asahi Shimbun la Universitatea din Tokyo și era un mare admirator al Revoluției Culturale.
În schimb, Mineo Nakajima, care a devenit profesor asociat la Universitatea de Studii Străine din Tokyo, a văzut Revoluția Culturală ca pe o luptă a lui Mao pentru putere și nu a ezitat să-și publice analiza.
De asemenea, am contribuit ocazional la rubrica „Comentarii directe” a acestei lucrări, în care scriam că ambasadorul est-german a fost surprins că președintele Mao l-a citit pe poetul german Sturm, deoarece traducătorul, Guo Moruo, a învățat „Immensee” în germană în timp ce studia la vechiul Liceu Okayama.
M-am abținut încă de la comentariul politic direct.
Totuși, am încetat să citesc „Asahi” și m-am abonat la „Sankei.
Imediat după moartea lui Mao Zedong în septembrie 1976, vechii mei prieteni care studiaseră la Paris s-au reunit.
Kenichi Honda, un profesor
profesor la Universitatea din Tokyo în chimie aplicată, a spus că a plâns și a rezervat ambasada Chinei, așa că m-am relaxat: „E timpul să fie arestată doamna Jiang Qing”.
Diplomatul Yoshiya Kato spune: „Hei, acesta este un restaurant chinezesc, vă rog să nu vorbiți”.
Toru Haga, un coleg cu cultura comparată, a spus: „Ce este acel devotament pentru China?” Abuzați sever de „Asahi”.
Apoi Donald Keene a răspuns: „Sunt în măsură să urmăresc situația culturală din Japonia, așa că coloana culturală este” Asahi. "
În anul următor, am fost transferat la Centrul Wilson din Washington, D.C., unde m-am întâlnit cu Heishiro Ogawa, care a fost primul ambasador chinez în Japonia la momentul reluării relațiilor diplomatice dintre Japonia și China, care mi-a spus: „Nu-mi pasă de Sankei.
Autointoxicare pseudo-pacifistă
A fost „Sankei”, căruia i s-a refuzat să aibă un corespondent la Beijing, corect sau „Asahi”, care avea un corespondent staționat la Beijing, care continua să trimită articole pentru China în Japonia, a fost înțelept?
A existat un corespondent la Beijing care, după ce a părăsit „Asahi”, a devenit redactorul „China Poporului”, revista de PR din China pentru Japonia. Totuși, el este o persoană care nu este potrivită pentru compania cuiva.
Shuichi Kato a adoptat o poziție aparent „conștiincioasă” conform căreia Japonia avea antecedente penale de război de agresiune împotriva Chinei, așa că nu aș critica China deloc. În schimb, a fost foarte folosit în „Asahi”.
Asahi a respectat comentariile „gigantului intelectual” Kato.
Privind în urmă, însă, Asahi și-a pierdut credibilitatea nu numai din cauza incidentului femeilor de confort care a implicat povestea frauduloasă a lui Seiji Yoshida.
A fost pentru că publicul s-a săturat de o astfel de autointoxicare pseudo-pacifistă.
A trecut deja o jumătate de secol de când în revista companiei a apărut articolul glumeț „Red Red Red Asahi Asahi”.
Tai yra iš Tokijo universiteto profesoriaus emerito Sukehiro Hirakawa straipsnio, kuris pasirodė Sankei Shimbun „Seiron“ birželio 17 d., pavadinimu „Kai bus panaikintas „Taikos Konstitucijos“ prakeiksmas“.
1945 m. nugalėta Japonijos tauta buvo nuginkluota, o kitais metais paskelbta konstitucija, kurioje teigiama, kad „pasitikėdami taiką mylinčių tautų teisingumu ir tikėjimu, mes pasiryžtame išsaugoti savo saugumą ir egzistavimą“ (Preambulė) ir kad Japonija „neišlaikys“ jokio karo potencialo. (9 straipsnis)
Nuo tada du pagrindiniai argumentai prieštarauja vienas kitam ir išlieka iki šiol.
Dauguma pasisako už okupacinių pajėgų Japonijoje nuginklavimą ir gina Konstituciją, pavyzdžiui, „Asahi Shimbun“, „Komei Shimbun“ ir „Raudonoji vėliava“.
Psichinis japonų nusiginklavimas
Svajonė apie „Taikos Konstituciją“ yra graži.
Jie laikosi šios iliuzijos, nes okupacinė politika ketino japonus dvasiškai nuginkluoti. Visgi, prakeiksmas tęsėsi net ir atkūrus suverenitetą, nes japonai to idealo ilgėjosi.
Buvo pranešimų, kad taika įmanoma Konstitucijos dėka.
Tačiau tokius mitus apie Japonijos saugumą kaip muilo burbulus sprogo paaštrėjus tarptautinei situacijai.
Ar JAV saugo Japoniją, kuri nesistengia pralieti kraujo?
Taip yra todėl, kad tokios abejonės užvaldė japonų širdis.
Tai įtikino japonus, kad jie buvo „visiškai nenugalėti“ prieš karą ir aklai tikėjo „absoliučia taika“ po karo, tačiau abi yra dvi tos pačios monetos pusės.
„Taikos Konstitucijos“ slapyvardis tapo tabu, draudžiančiu kritikuoti Konstituciją ir mus prakeikiančiu.
Mūsų akys aptemo, kad pamatėme tarptautinių reikalų tikrovę, o mūsų mintys ir toliau sustojo.
Tačiau taikos iliuzija sugriuvo, kai diktatorius pagrasino branduoliniu bauginimu.
Invazija į Ukrainą pakeitė tiek skandinavų, tiek japonų mąstymą.
Turime būti atsargūs dėl savo kaimynų neteisybės.
Sankei Shimbun, kuris pritaria Saugumo sutarčiai ir pasisako už konstitucinę reformą, anksčiau buvo mažuma laikraščių pasaulyje, tačiau dabar jo nuomonė tampa įprasta.
Čia norėčiau atsekti savo prisiminimus apie laikraščius ir nupiešti, kaip išsivadavau iš pokario sistemos kerų.
Laikraščius pradėjau skaityti penktoje pradinės mokyklos klasėje.
Taip buvo todėl, kad norėjau sužinoti kariuomenės ir karinio jūrų laivyno karo rezultatus, kurie niekuo nesiskiria nuo šiandieninių vaikų, kurie džiaugiasi ar liūdi dėl smūgių skaičiaus, mušimo vidurkio ar beisbolo ar futbolo rezultatų.
Kiekvieną rytą nekantriai laukiau, kada galėsiu perskaityti „Kaigun (laivynas)“ serijinį Bunroku Shishi, kurio tikrasis vardas buvo Toyoo Iwata, straipsnį apie Perl Harboro bombardavimo herojus „Asahi“ žurnale.
Kai „Yomiuri Hochi“ („Yomiuri News“) ir kiti laikraščiai išspausdino „Oni-zoku●■ (BeiEi)“ su pridėta gyvuliška pavadinimo puse, pajutau pasibjaurėjimą, kad trūksta tobulumo. („●“ reiškia „amerikietišką“, o „■“ – „britą“.)
Nors gyvenau kaip studentė okupacijos metais, mano požiūris į pasaulį pasikeitė, kai nuo 1945-ųjų pabaigos studijavau užsienyje Prancūzijoje, Vokietijoje, Anglijoje, Italijoje, mačiau pasaulį ir skaičiau viso pasaulio laikraščius.
Vakarų demokratija yra geresnė nei liaudies demokratija.
1959 metais buvau nustebęs, kai socialistų partijos narys Inajiro Asanuma nuvyko į Pekiną ir pasakė: „JAV imperializmas yra bendras Japonijos ir Kinijos priešas“.
Kai grįžau į Japoniją, aplinkiniai žmonės buvo didelis choras prieš Saugumo sutartį.
"Aš esu prieš judėjimą prieš saugumą. Apsaugokite demokratiją. Laikykitės Kongreso daugumos balsavimo", - pasakiau, bet tai traktuojama kaip ekscentriška.
Universitetas streikavo visus metus.
Aš, docentas, taip pat budėjau, bet net ir ten matematikos docentas supyko su manimi, sakydamas: „Hirakawa visada rašo keistus komentarus“.
Supratau, kad negaliu kalbėti su kolega, kuris skaitė tik Asahi Shimbun.
Tai toli nuo Mao Zedongo, toli nuo jo griaustinio.
Tuo metu Masanori Kikuchi buvo populiarus Asahi Shimbun žmogus Tokijo universitete ir buvo didelis kultūrinės revoliucijos gerbėjas.
Priešingai, Mineo Nakajima, tapęs Tokijo užsienio studijų universiteto docentu, kultūrinę revoliuciją vertino kaip Mao kovą dėl valdžios ir nedvejodamas paskelbė savo analizę.
Taip pat retkarčiais prisidėdavau prie šio dokumento rubrikos „Tiesioginis komentaras“, kurioje rašiau, kad Rytų Vokietijos ambasadorius nustebo, kad pirmininkas Mao perskaitė vokiečių poetą Šturmą, nes vertėjas Guo Moruo, studijuodamas vokiškai, išmoko „Immensee“. senoji Okajamos vidurinė mokykla.
Vis dar susilaikiau nuo tiesioginių politinių komentarų.
Vis dėlto nustojau skaityti „Asahi“ ir užsiprenumeravau „Sankei“.
Iškart po Mao Zedongo mirties 1976 m. rugsėjį susibūrė mano seni draugai, studijavę Paryžiuje.
Kenichi Honda, prof
Tokijo universiteto taikomosios chemijos profesorius pasakė, kad apraudojo ir užsisakė Kinijos ambasadą, todėl aš atsipalaidavau: „Atėjo laikas suimti ponią Jiang Qing“.
Diplomatas Yoshiya Kato sako: „Ei, tai kinų restoranas, prašau susilaikyti nuo kalbų“.
Lyginamosios kultūros kolega Toru Haga pasakė: „Kas yra tas atsidavimas Kinijai? Smarkiai piktnaudžiauja „Asahi“.
Tada Donaldas Keene'as atsakė: „Aš galiu siekti kultūrinės situacijos Japonijoje, todėl kultūros rubrika yra“ Asahi. “
Kitais metais buvau perkeltas į Vilsono centrą Vašingtone, kur susitikau su Heishiro Ogawa, kuris buvo pirmasis Kinijos ambasadorius Japonijoje tuo metu, kai buvo atnaujinami diplomatiniai santykiai tarp Japonijos ir Kinijos, ir kuris man pasakė: "Man nerūpi" Sankei.
Pseudo-Pacifistinė autointoksikacija
Ar „Sankei“, kuriam buvo atsisakyta turėti korespondentą Pekine, buvo teisingas, ar „Asahi“, kurio korespondentas buvo Pekine ir toliau siųsdavo straipsnius Kinijai į Japoniją, buvo išmintingas?
Buvo Pekino korespondentas, kuris, palikęs „Asahi“, tapo Japonijai skirto Kinijos viešųjų ryšių žurnalo „People's China“ redaktoriumi. Vis dėlto tai yra žmogus, kuris netinka savo kompanijai.
Shuichi Kato laikėsi iš pažiūros „sąžiningos“ pozicijos, kad Japonija turi teistumą dėl agresijos karo prieš Kiniją, todėl Kinijos visiškai nekritikuosiu. Vietoj to, jis buvo labai naudojamas „Asahi“.
Asahi gerbė „intelektualaus milžino“ Kato komentarus.
Tačiau žvelgiant atgal, Asahi prarado pasitikėjimą ne tik dėl paguodos moterų incidento, susijusio su apgaulinga Seiji Yoshida istorija.
Taip buvo todėl, kad visuomenei atsibodo toks pseudopacifistinis autointoksikacija.
Jau praėjo pusė amžiaus, kai įmonės žurnale pasirodė juokingas straipsnis „Red Red Red Asahi Asahi“.
1945 m. nugalėta Japonijos tauta buvo nuginkluota, o kitais metais paskelbta konstitucija, kurioje teigiama, kad „pasitikėdami taiką mylinčių tautų teisingumu ir tikėjimu, mes pasiryžtame išsaugoti savo saugumą ir egzistavimą“ (Preambulė) ir kad Japonija „neišlaikys“ jokio karo potencialo. (9 straipsnis)
Nuo tada du pagrindiniai argumentai prieštarauja vienas kitam ir išlieka iki šiol.
Dauguma pasisako už okupacinių pajėgų Japonijoje nuginklavimą ir gina Konstituciją, pavyzdžiui, „Asahi Shimbun“, „Komei Shimbun“ ir „Raudonoji vėliava“.
Psichinis japonų nusiginklavimas
Svajonė apie „Taikos Konstituciją“ yra graži.
Jie laikosi šios iliuzijos, nes okupacinė politika ketino japonus dvasiškai nuginkluoti. Visgi, prakeiksmas tęsėsi net ir atkūrus suverenitetą, nes japonai to idealo ilgėjosi.
Buvo pranešimų, kad taika įmanoma Konstitucijos dėka.
Tačiau tokius mitus apie Japonijos saugumą kaip muilo burbulus sprogo paaštrėjus tarptautinei situacijai.
Ar JAV saugo Japoniją, kuri nesistengia pralieti kraujo?
Taip yra todėl, kad tokios abejonės užvaldė japonų širdis.
Tai įtikino japonus, kad jie buvo „visiškai nenugalėti“ prieš karą ir aklai tikėjo „absoliučia taika“ po karo, tačiau abi yra dvi tos pačios monetos pusės.
„Taikos Konstitucijos“ slapyvardis tapo tabu, draudžiančiu kritikuoti Konstituciją ir mus prakeikiančiu.
Mūsų akys aptemo, kad pamatėme tarptautinių reikalų tikrovę, o mūsų mintys ir toliau sustojo.
Tačiau taikos iliuzija sugriuvo, kai diktatorius pagrasino branduoliniu bauginimu.
Invazija į Ukrainą pakeitė tiek skandinavų, tiek japonų mąstymą.
Turime būti atsargūs dėl savo kaimynų neteisybės.
Sankei Shimbun, kuris pritaria Saugumo sutarčiai ir pasisako už konstitucinę reformą, anksčiau buvo mažuma laikraščių pasaulyje, tačiau dabar jo nuomonė tampa įprasta.
Čia norėčiau atsekti savo prisiminimus apie laikraščius ir nupiešti, kaip išsivadavau iš pokario sistemos kerų.
Laikraščius pradėjau skaityti penktoje pradinės mokyklos klasėje.
Taip buvo todėl, kad norėjau sužinoti kariuomenės ir karinio jūrų laivyno karo rezultatus, kurie niekuo nesiskiria nuo šiandieninių vaikų, kurie džiaugiasi ar liūdi dėl smūgių skaičiaus, mušimo vidurkio ar beisbolo ar futbolo rezultatų.
Kiekvieną rytą nekantriai laukiau, kada galėsiu perskaityti „Kaigun (laivynas)“ serijinį Bunroku Shishi, kurio tikrasis vardas buvo Toyoo Iwata, straipsnį apie Perl Harboro bombardavimo herojus „Asahi“ žurnale.
Kai „Yomiuri Hochi“ („Yomiuri News“) ir kiti laikraščiai išspausdino „Oni-zoku●■ (BeiEi)“ su pridėta gyvuliška pavadinimo puse, pajutau pasibjaurėjimą, kad trūksta tobulumo. („●“ reiškia „amerikietišką“, o „■“ – „britą“.)
Nors gyvenau kaip studentė okupacijos metais, mano požiūris į pasaulį pasikeitė, kai nuo 1945-ųjų pabaigos studijavau užsienyje Prancūzijoje, Vokietijoje, Anglijoje, Italijoje, mačiau pasaulį ir skaičiau viso pasaulio laikraščius.
Vakarų demokratija yra geresnė nei liaudies demokratija.
1959 metais buvau nustebęs, kai socialistų partijos narys Inajiro Asanuma nuvyko į Pekiną ir pasakė: „JAV imperializmas yra bendras Japonijos ir Kinijos priešas“.
Kai grįžau į Japoniją, aplinkiniai žmonės buvo didelis choras prieš Saugumo sutartį.
"Aš esu prieš judėjimą prieš saugumą. Apsaugokite demokratiją. Laikykitės Kongreso daugumos balsavimo", - pasakiau, bet tai traktuojama kaip ekscentriška.
Universitetas streikavo visus metus.
Aš, docentas, taip pat budėjau, bet net ir ten matematikos docentas supyko su manimi, sakydamas: „Hirakawa visada rašo keistus komentarus“.
Supratau, kad negaliu kalbėti su kolega, kuris skaitė tik Asahi Shimbun.
Tai toli nuo Mao Zedongo, toli nuo jo griaustinio.
Tuo metu Masanori Kikuchi buvo populiarus Asahi Shimbun žmogus Tokijo universitete ir buvo didelis kultūrinės revoliucijos gerbėjas.
Priešingai, Mineo Nakajima, tapęs Tokijo užsienio studijų universiteto docentu, kultūrinę revoliuciją vertino kaip Mao kovą dėl valdžios ir nedvejodamas paskelbė savo analizę.
Taip pat retkarčiais prisidėdavau prie šio dokumento rubrikos „Tiesioginis komentaras“, kurioje rašiau, kad Rytų Vokietijos ambasadorius nustebo, kad pirmininkas Mao perskaitė vokiečių poetą Šturmą, nes vertėjas Guo Moruo, studijuodamas vokiškai, išmoko „Immensee“. senoji Okajamos vidurinė mokykla.
Vis dar susilaikiau nuo tiesioginių politinių komentarų.
Vis dėlto nustojau skaityti „Asahi“ ir užsiprenumeravau „Sankei“.
Iškart po Mao Zedongo mirties 1976 m. rugsėjį susibūrė mano seni draugai, studijavę Paryžiuje.
Kenichi Honda, prof
Tokijo universiteto taikomosios chemijos profesorius pasakė, kad apraudojo ir užsisakė Kinijos ambasadą, todėl aš atsipalaidavau: „Atėjo laikas suimti ponią Jiang Qing“.
Diplomatas Yoshiya Kato sako: „Ei, tai kinų restoranas, prašau susilaikyti nuo kalbų“.
Lyginamosios kultūros kolega Toru Haga pasakė: „Kas yra tas atsidavimas Kinijai? Smarkiai piktnaudžiauja „Asahi“.
Tada Donaldas Keene'as atsakė: „Aš galiu siekti kultūrinės situacijos Japonijoje, todėl kultūros rubrika yra“ Asahi. “
Kitais metais buvau perkeltas į Vilsono centrą Vašingtone, kur susitikau su Heishiro Ogawa, kuris buvo pirmasis Kinijos ambasadorius Japonijoje tuo metu, kai buvo atnaujinami diplomatiniai santykiai tarp Japonijos ir Kinijos, ir kuris man pasakė: "Man nerūpi" Sankei.
Pseudo-Pacifistinė autointoksikacija
Ar „Sankei“, kuriam buvo atsisakyta turėti korespondentą Pekine, buvo teisingas, ar „Asahi“, kurio korespondentas buvo Pekine ir toliau siųsdavo straipsnius Kinijai į Japoniją, buvo išmintingas?
Buvo Pekino korespondentas, kuris, palikęs „Asahi“, tapo Japonijai skirto Kinijos viešųjų ryšių žurnalo „People's China“ redaktoriumi. Vis dėlto tai yra žmogus, kuris netinka savo kompanijai.
Shuichi Kato laikėsi iš pažiūros „sąžiningos“ pozicijos, kad Japonija turi teistumą dėl agresijos karo prieš Kiniją, todėl Kinijos visiškai nekritikuosiu. Vietoj to, jis buvo labai naudojamas „Asahi“.
Asahi gerbė „intelektualaus milžino“ Kato komentarus.
Tačiau žvelgiant atgal, Asahi prarado pasitikėjimą ne tik dėl paguodos moterų incidento, susijusio su apgaulinga Seiji Yoshida istorija.
Taip buvo todėl, kad visuomenei atsibodo toks pseudopacifistinis autointoksikacija.
Jau praėjo pusė amžiaus, kai įmonės žurnale pasirodė juokingas straipsnis „Red Red Red Asahi Asahi“.
Šis ir no Tokijas Universitātes emeritētā profesora Sukehiro Hirakava raksta, kas 17. jūnijā parādījās Sankei Shimbun izdevumā "Seiron" ar nosaukumu "Kad tiek atcelts miera konstitūcijas lāsts".
1945. gadā sakautā Japānas valsts tika atbruņota, un nākamajā gadā tika izsludināta konstitūcija, kurā teikts, ka "uzticoties mieru mīlošu tautu taisnīgumam un ticībai, mēs apņemamies saglabāt savu drošību un eksistenci" (Preambula) un ka Japāna "nesaglabās" nekādu kara potenciālu. (9. pants)
Kopš tā laika abi galvenie argumenti ir bijuši pretrunā viens ar otru un tādi ir arī līdz šai dienai.
Vairākums atbalsta Japānas okupācijas spēku atbruņošanu un aizstāv konstitūciju, piemēram, "Asahi Shimbun", "Komei Shimbun" un "Sarkanais karogs".
Japānas tautas garīgā atbruņošanās
Sapnis par "miera konstitūciju" ir skaists.
Viņi turas pie šīs ilūzijas, jo okupācijas politika paredzēja japāņus garīgi atbruņot. Tomēr lāsts turpinājās pat pēc suverenitātes atjaunošanas, jo japāņi ilgojās pēc šī ideāla.
Bija ziņas, ka miers bija iespējams, pateicoties Konstitūcijai.
Taču šādus mītus par Japānas drošību kā ziepju burbuļus plīsa starptautiskās situācijas eskalācija.
Vai ASV aizsargā Japānu, kas nemēģina izliet asinis?
Tas ir tāpēc, ka šādas šaubas ir sagrābušas japāņu sirdis.
Tas pārliecināja japāņus, ka viņi bija "absolūti neuzvarēti" pirms kara un akli ticēja "absolūtam mieram" pēc kara, taču abas ir vienas monētas divas puses.
Iesauka "Miera konstitūcija" ir kļuvusi par tabu, kas aizliedz kritizēt Satversmi un ir mūs nolādējis.
Mūsu acis kļuva duļķainas, lai redzētu starptautisko lietu realitāti, un mūsu domas turpināja apstāties.
Taču miera ilūzija tika sagrauta, kad diktators draudēja ar kodolieroču iebiedēšanu.
Iebrukums Ukrainā mainīja gan skandināvu, gan japāņu domāšanu.
Mums ir jāuzmanās no mūsu kaimiņu netaisnības.
Sankei Shimbun, kas apstiprina Drošības līgumu un atbalsta konstitucionālās reformas, agrāk bija mazākums laikrakstu pasaulē, taču tagad tās viedoklis kļūst par galveno.
Šeit es vēlētos izsekot savām atmiņām par laikrakstiem un ieskicēt, kā es atbrīvojos no pēckara sistēmas burvības.
Avīzes sāku lasīt pamatskolas piektajā klasē.
Tas bija tāpēc, ka vēlējos uzzināt armijas un flotes kara rezultātus, kas neatšķiras no mūsdienu bērniem, kuri priecājas vai bēdīgi par sitienu skaitu, vidējo sitienu skaitu vai rezultātiem beisbolā vai futbolā.
Katru rītu es ar nepacietību gaidīju iespēju izlasīt Bunroku Šiši, kura īstais vārds bija Toyoo Iwata, sērijveida rakstu "Kaigun (Navy)" par Pērlhārboras bombardēšanas varoņiem žurnālā "Asahi".
Kad Yomiuri Hochi (Yomiuri News) un citi laikraksti drukāja "Oni-zoku●■ (BeiEi)", pievienojot nosaukumam dzīvniecisko pusi, es jutos pretīgi par izsmalcinātības trūkumu. ("●" nozīmē "amerikāņu", bet "■" ir "britu valoda.)
Lai gan es dzīvoju kā students okupācijas laikā, mans skatījums uz pasauli mainījās, kad no 45. gadu beigām studēju ārzemēs Francijā, Vācijā, Anglijā un Itālijā, redzēju pasauli un lasīju avīzes no visas pasaules.
Rietumu demokrātija ir labāka par tautas demokrātiju.
1959. gadā es biju pārsteigts, kad Inajiro Asanuma no Sociālistu partijas devās uz Pekinu un teica: "ASV imperiālisms ir Japānas un Ķīnas kopējais ienaidnieks."
Kad es atgriezos Japānā, apkārtējie cilvēki bija liels koris pret Drošības līgumu.
"Es esmu pret pretdrošības kustību. Aizsargājiet demokrātiju. Sekojiet Kongresa vairākuma balsojumam," es sacīju, taču tas tiek uzskatīts par ekscentrisku.
Universitāte streikoja visu gadu.
Es, asociētais profesors, arī dežurēju, bet pat tur matemātikas docents mani apbēdināja, sakot: "Hirakava vienmēr izsaka dīvainus komentārus."
Es sapratu, ka nevaru runāt ar kolēģi, kurš lasa tikai Asahi Shimbun.
Tas ir tālu no Mao Dzeduna, tālu no viņa pērkona.
Tolaik Masanori Kikuči bija populārs Asahi Shimbun cilvēks Tokijas Universitātē, un viņš bija liels kultūras revolūcijas cienītājs.
Turpretim Mineo Nakadžima, kurš kļuva par Tokijas Ārzemju studiju universitātes asociēto profesoru, kultūras revolūciju uzskatīja par Mao cīņu par varu un nekavējās publicēt savu analīzi.
Es arī laiku pa laikam piedalījos šī raksta slejā "Tiešais komentārs", kurā rakstīju, ka Austrumvācijas vēstnieks ir pārsteigts par to, ka priekšsēdētājs Mao bija lasījis vācu dzejnieku Šturmu, jo tulkotājs Guo Moruo bija iemācījies "Immensee" vācu valodā, mācoties plkst. vecā Okajamas vidusskola.
Es joprojām atturējos no tiešiem politiskiem komentāriem.
Tomēr es pārtraucu lasīt "Asahi" un abonēju "Sankei.
Tūlīt pēc Mao Dzeduna nāves 1976. gada septembrī sanāca kopā mani seni draugi, kuri bija mācījušies Parīzē.
Kenichi Honda, prof
Tokijas universitātes lietišķās ķīmijas vadītājs teica, ka ir apraudājis un rezervējis Ķīnas vēstniecību, tāpēc es atvēsinājos: "Ir pienācis laiks Dzjan Cjinas kundzi arestēt."
Diplomāte Yoshiya Kato saka: "Hei, šis ir ķīniešu restorāns, lūdzu, atturieties no sarunām."
Toru Haga, salīdzinošās kultūras kolēģis, teica: "Kas ir tā pieķeršanās Ķīnai?" Smagi lietojiet "Asahi".
Tad Donalds Kīns atbildēja: "Es varu izpētīt kultūras situāciju Japānā, tāpēc kultūras sleja ir" Asahi. "
Nākamajā gadā mani pārcēla uz Vilsona centru Vašingtonā, kur tikos ar Heiširo Ogavu, kurš bija pirmais Ķīnas vēstnieks Japānā laikā, kad tika atjaunotas diplomātiskās attiecības starp Japānu un Ķīnu, un kurš man teica: "Man vienalga" Sankei.
Pseido-pacifistiskā autointoksikācija
Vai "Sankei", kuram tika atteikts korespondents Pekinā, bija taisnība, vai arī "Asahi", kuram Pekinā bija izvietots korespondents, kurš turpināja sūtīt rakstus Ķīnai uz Japānu, bija gudrs?
Bija kāds Pekinas korespondents, kurš pēc aiziešanas no "Asahi" kļuva par Japānai paredzētā Ķīnas PR žurnāla "People's China" redaktoru. Tomēr viņš ir cilvēks, kurš nav piemērots savai kompānijai.
Shuichi Kato ieņēma šķietami "apzinīgu" pozīciju, ka Japānai ir sodāmība par agresijas karu pret Ķīnu, tāpēc es Ķīnu nekritizētu vispār. Tā vietā viņš tika ļoti izmantots filmā "Asahi".
Asahi respektēja "intelektuālā giganta" Kato komentārus.
Tomēr, atskatoties atpakaļ, Asahi zaudēja uzticamību ne tikai komforta sieviešu incidenta dēļ, kas saistīts ar krāpniecisko stāstu par Seiji Yoshida.
Tas bija tāpēc, ka sabiedrībai bija apnikusi šāda pseido-pacifistiska autointoksikācija.
Ir pagājis jau pusgadsimts, kopš kompānijas žurnālā parādījās jocīgais raksts "Red Red Red Asahi Asahi".
1945. gadā sakautā Japānas valsts tika atbruņota, un nākamajā gadā tika izsludināta konstitūcija, kurā teikts, ka "uzticoties mieru mīlošu tautu taisnīgumam un ticībai, mēs apņemamies saglabāt savu drošību un eksistenci" (Preambula) un ka Japāna "nesaglabās" nekādu kara potenciālu. (9. pants)
Kopš tā laika abi galvenie argumenti ir bijuši pretrunā viens ar otru un tādi ir arī līdz šai dienai.
Vairākums atbalsta Japānas okupācijas spēku atbruņošanu un aizstāv konstitūciju, piemēram, "Asahi Shimbun", "Komei Shimbun" un "Sarkanais karogs".
Japānas tautas garīgā atbruņošanās
Sapnis par "miera konstitūciju" ir skaists.
Viņi turas pie šīs ilūzijas, jo okupācijas politika paredzēja japāņus garīgi atbruņot. Tomēr lāsts turpinājās pat pēc suverenitātes atjaunošanas, jo japāņi ilgojās pēc šī ideāla.
Bija ziņas, ka miers bija iespējams, pateicoties Konstitūcijai.
Taču šādus mītus par Japānas drošību kā ziepju burbuļus plīsa starptautiskās situācijas eskalācija.
Vai ASV aizsargā Japānu, kas nemēģina izliet asinis?
Tas ir tāpēc, ka šādas šaubas ir sagrābušas japāņu sirdis.
Tas pārliecināja japāņus, ka viņi bija "absolūti neuzvarēti" pirms kara un akli ticēja "absolūtam mieram" pēc kara, taču abas ir vienas monētas divas puses.
Iesauka "Miera konstitūcija" ir kļuvusi par tabu, kas aizliedz kritizēt Satversmi un ir mūs nolādējis.
Mūsu acis kļuva duļķainas, lai redzētu starptautisko lietu realitāti, un mūsu domas turpināja apstāties.
Taču miera ilūzija tika sagrauta, kad diktators draudēja ar kodolieroču iebiedēšanu.
Iebrukums Ukrainā mainīja gan skandināvu, gan japāņu domāšanu.
Mums ir jāuzmanās no mūsu kaimiņu netaisnības.
Sankei Shimbun, kas apstiprina Drošības līgumu un atbalsta konstitucionālās reformas, agrāk bija mazākums laikrakstu pasaulē, taču tagad tās viedoklis kļūst par galveno.
Šeit es vēlētos izsekot savām atmiņām par laikrakstiem un ieskicēt, kā es atbrīvojos no pēckara sistēmas burvības.
Avīzes sāku lasīt pamatskolas piektajā klasē.
Tas bija tāpēc, ka vēlējos uzzināt armijas un flotes kara rezultātus, kas neatšķiras no mūsdienu bērniem, kuri priecājas vai bēdīgi par sitienu skaitu, vidējo sitienu skaitu vai rezultātiem beisbolā vai futbolā.
Katru rītu es ar nepacietību gaidīju iespēju izlasīt Bunroku Šiši, kura īstais vārds bija Toyoo Iwata, sērijveida rakstu "Kaigun (Navy)" par Pērlhārboras bombardēšanas varoņiem žurnālā "Asahi".
Kad Yomiuri Hochi (Yomiuri News) un citi laikraksti drukāja "Oni-zoku●■ (BeiEi)", pievienojot nosaukumam dzīvniecisko pusi, es jutos pretīgi par izsmalcinātības trūkumu. ("●" nozīmē "amerikāņu", bet "■" ir "britu valoda.)
Lai gan es dzīvoju kā students okupācijas laikā, mans skatījums uz pasauli mainījās, kad no 45. gadu beigām studēju ārzemēs Francijā, Vācijā, Anglijā un Itālijā, redzēju pasauli un lasīju avīzes no visas pasaules.
Rietumu demokrātija ir labāka par tautas demokrātiju.
1959. gadā es biju pārsteigts, kad Inajiro Asanuma no Sociālistu partijas devās uz Pekinu un teica: "ASV imperiālisms ir Japānas un Ķīnas kopējais ienaidnieks."
Kad es atgriezos Japānā, apkārtējie cilvēki bija liels koris pret Drošības līgumu.
"Es esmu pret pretdrošības kustību. Aizsargājiet demokrātiju. Sekojiet Kongresa vairākuma balsojumam," es sacīju, taču tas tiek uzskatīts par ekscentrisku.
Universitāte streikoja visu gadu.
Es, asociētais profesors, arī dežurēju, bet pat tur matemātikas docents mani apbēdināja, sakot: "Hirakava vienmēr izsaka dīvainus komentārus."
Es sapratu, ka nevaru runāt ar kolēģi, kurš lasa tikai Asahi Shimbun.
Tas ir tālu no Mao Dzeduna, tālu no viņa pērkona.
Tolaik Masanori Kikuči bija populārs Asahi Shimbun cilvēks Tokijas Universitātē, un viņš bija liels kultūras revolūcijas cienītājs.
Turpretim Mineo Nakadžima, kurš kļuva par Tokijas Ārzemju studiju universitātes asociēto profesoru, kultūras revolūciju uzskatīja par Mao cīņu par varu un nekavējās publicēt savu analīzi.
Es arī laiku pa laikam piedalījos šī raksta slejā "Tiešais komentārs", kurā rakstīju, ka Austrumvācijas vēstnieks ir pārsteigts par to, ka priekšsēdētājs Mao bija lasījis vācu dzejnieku Šturmu, jo tulkotājs Guo Moruo bija iemācījies "Immensee" vācu valodā, mācoties plkst. vecā Okajamas vidusskola.
Es joprojām atturējos no tiešiem politiskiem komentāriem.
Tomēr es pārtraucu lasīt "Asahi" un abonēju "Sankei.
Tūlīt pēc Mao Dzeduna nāves 1976. gada septembrī sanāca kopā mani seni draugi, kuri bija mācījušies Parīzē.
Kenichi Honda, prof
Tokijas universitātes lietišķās ķīmijas vadītājs teica, ka ir apraudājis un rezervējis Ķīnas vēstniecību, tāpēc es atvēsinājos: "Ir pienācis laiks Dzjan Cjinas kundzi arestēt."
Diplomāte Yoshiya Kato saka: "Hei, šis ir ķīniešu restorāns, lūdzu, atturieties no sarunām."
Toru Haga, salīdzinošās kultūras kolēģis, teica: "Kas ir tā pieķeršanās Ķīnai?" Smagi lietojiet "Asahi".
Tad Donalds Kīns atbildēja: "Es varu izpētīt kultūras situāciju Japānā, tāpēc kultūras sleja ir" Asahi. "
Nākamajā gadā mani pārcēla uz Vilsona centru Vašingtonā, kur tikos ar Heiširo Ogavu, kurš bija pirmais Ķīnas vēstnieks Japānā laikā, kad tika atjaunotas diplomātiskās attiecības starp Japānu un Ķīnu, un kurš man teica: "Man vienalga" Sankei.
Pseido-pacifistiskā autointoksikācija
Vai "Sankei", kuram tika atteikts korespondents Pekinā, bija taisnība, vai arī "Asahi", kuram Pekinā bija izvietots korespondents, kurš turpināja sūtīt rakstus Ķīnai uz Japānu, bija gudrs?
Bija kāds Pekinas korespondents, kurš pēc aiziešanas no "Asahi" kļuva par Japānai paredzētā Ķīnas PR žurnāla "People's China" redaktoru. Tomēr viņš ir cilvēks, kurš nav piemērots savai kompānijai.
Shuichi Kato ieņēma šķietami "apzinīgu" pozīciju, ka Japānai ir sodāmība par agresijas karu pret Ķīnu, tāpēc es Ķīnu nekritizētu vispār. Tā vietā viņš tika ļoti izmantots filmā "Asahi".
Asahi respektēja "intelektuālā giganta" Kato komentārus.
Tomēr, atskatoties atpakaļ, Asahi zaudēja uzticamību ne tikai komforta sieviešu incidenta dēļ, kas saistīts ar krāpniecisko stāstu par Seiji Yoshida.
Tas bija tāpēc, ka sabiedrībai bija apnikusi šāda pseido-pacifistiska autointoksikācija.
Ir pagājis jau pusgadsimts, kopš kompānijas žurnālā parādījās jocīgais raksts "Red Red Red Asahi Asahi".
Токиогийн их сургуулийн гавьяат профессор Сукехиро Хиракавагийн 6-р сарын 17-ны өдөр Санкэй Шимбун сэтгүүлийн "Сейрон" сэтгүүлд нийтлэгдсэн "Энх тайвны үндсэн хуулийн" хараал арилах үед" гэсэн нийтлэлээс дор дурдсан болно.
1945 онд ялагдал хүлээсэн Япон улс зэвсэглэлээ хурааж, дараа жил нь "энхийг эрхэмлэгч ард түмний шударга ёс, итгэлд итгэж, аюулгүй байдал, оршин тогтнолоо хамгаалахаар шийдсэн" (Оршил) гэсэн үндсэн хуулиа баталжээ. Япон улс ямар ч дайны нөөц бололцоогоо хадгалахгүй. (9-р зүйл)
Түүнээс хойш хоёр гол маргаан бие биетэйгээ зөрчилдөж, өнөөг хүртэл хэвээр байна.
Олонх нь Япон дахь эзлэн түрэмгийлэгч цэргээ зэвсэглэлгүй болгохыг дэмжиж, "Асахи Шимбун", "Комэй Шимбун", "Улаан туг" зэрэг Үндсэн хуулийг хамгаалж байна.
Японы ард түмний оюун санааны зэвсэггүйдэл
"Энхтайван Үндсэн хууль"-ийн мөрөөдөл сайхан.
Эзлэн түрэмгийлэх бодлого нь Япончуудыг оюун санааны хувьд зэвсэггүй болгох зорилготой байсан тул тэд энэ хуурмаг зүйлд зууралддаг. Гэсэн хэдий ч Япончууд бүрэн эрхээ сэргээсний дараа ч гэсэн хараал үргэлжилсээр байв.
Үндсэн хуулийн буянаар амар амгалан болсон гэх мэдээлэл ч гарч байсан.
Гэсэн хэдий ч Японы аюулгүй байдлын тухай үлгэр домог олон улсын байдал хурцадсанаар савангийн хөөс мэт хагарсан.
Цус урсгахгүй байгаа Японыг АНУ хамгаалж байна уу?
Ийм эргэлзээ япончуудын зүрхийг эзэмдсэнтэй холбоотой.
Энэ нь япончуудыг дайны өмнө "үнэмлэхүй ялагдашгүй" байсан бөгөөд дайны дараа "үнэмлэхүй энх тайван" гэдэгт сохроор итгэдэг байсан ч хоёулаа нэг зоосны хоёр тал юм гэж итгүүлсэн.
“Энхтайван Үндсэн хууль” гэсэн хоч нь Үндсэн хуулийг шүүмжлэхийг хориглосон хориотой зүйл болж, биднийг хараасан.
Олон улсын үйл явдлын бодит байдлыг харахын тулд бидний нүд бүрхэг болж, бидний бодол санаа зогссоор байв.
Гэвч дарангуйлагч цөмийн зэвсгээр сүрдүүлнэ гэж заналхийлэхэд энх тайвны тухай хуурмаг эвдэрсэн.
Украйны түрэмгийлэл нь Скандинавчууд болон Япончуудын сэтгэлгээг өөрчилсөн.
Бид хөршүүдийнхээ шударга бус байдлаас болгоомжлох ёстой.
Аюулгүй байдлын гэрээг баталж, үндсэн хуулийн шинэчлэлийг дэмжигч Санкэй Шимбун өмнө нь сонины ертөнцөд цөөнх байсан бол одоо тэдний үзэл бодол гол урсгал болж байна.
Энд би сонины тухай дурсамжаа тэмдэглэж, дайны дараах тогтолцооны ид шидээс хэрхэн ангижирсан тухай тоймлон бичмээр байна.
Би бага сургуулийн тавдугаар ангиасаа сонин уншиж эхэлсэн.
Энэ нь арми, флотын дайны үр дүнг мэдэхийг хүссэн учраас одоогийн хүүхдүүдийн цохилтын тоо, цохилтын дундаж, бейсбол, хөл бөмбөгийн оноонд баярлаж, гуниглаж байгаа хүүхдүүдээс ялгаагүй юм.
Өглөө бүр би "Асахи" сэтгүүлээс Сувдан боомтын бөмбөгдөлтөд өртсөн баатруудын тухай Тоёо Ивата хэмээх Бунроку Шишигийн цуврал нийтлэл болох "Кайгун (Тэнгисийн цэргийн флот)"-ыг уншихыг тэсэн ядан хүлээж байлаа.
Yomiuri Hochi (Yomiuri News) болон бусад сонинууд "Они-зоку●■ (BeiEi)"-г амьтны тал дээр нэмэн хэвлэхэд би боловсронгуй болгохгүй байгаад жигшсэн. ("●" нь "Америк", "■" нь "Британийн" гэсэн утгатай.)
Хэдийгээр би оюутан ахуйдаа булаан эзлэгдлийн дор амьдарч байсан ч 1945-аад оны сүүлчээс Франц, Герман, Англи, Италид суралцаж, дэлхий ертөнцийг үзэж, дэлхийн өнцөг булан бүрээс сонин уншсанаар ертөнцийг үзэх үзэл маань өөрчлөгдсөн.
Барууны ардчилал ард түмний ардчиллаас дээр.
1959 онд Социалист намын Инажиро Асанума Бээжинд очоод “АНУ-ын империализм бол Япон, Хятадын нийтлэг дайсан” гэж хэлэхэд би их гайхсан.
Японд буцаж ирэхэд миний эргэн тойронд байсан хүмүүс Аюулгүй байдлын гэрээг эсэргүүцэж байсан.
Би "Аюулгүй байдлын эсрэг хөдөлгөөний эсрэг байна. Ардчиллаа хамгаал. Конгрессын олонхийн саналыг дага" гэж би хэлсэн боловч үүнийг хачирхалтай гэж үздэг.
Их сургууль бүтэн жилийн турш ажил хаялт зарласан.
Би дэд профессор бас жижүүртэй байсан ч тэнд ч гэсэн математикийн туслах профессор “Хиракава дандаа хачирхалтай тайлбар хийдэг” гэж бухимдаж байсан.
Би зөвхөн Асахи Шимбун уншдаг хамтрагчтайгаа ярилцаж чадахгүй гэдгээ ойлгосон.
Энэ нь Мао Зэдунаас хол, түүний аянга цахилгаанаас хол.
Тухайн үед Масанори Кикүчи Токиогийн Их Сургуулийн Асахи Шимбунийн алдартай хүн байсан бөгөөд Соёлын хувьсгалыг шүтэн бишрэгч байжээ.
Үүний эсрэгээр Токиогийн Гадаад судлалын их сургуулийн дэд профессор болсон Минео Накажима Соёлын хувьсгалыг Маогийн эрх мэдлийн төлөөх тэмцэл гэж үзэж, дүн шинжилгээ хийхээс буцахгүй байв.
Орчуулагч Гуо Моруо Герман хэлээр "Immensee"-г сурч байхдаа Герман хэл сурсан тул Зүүн Германы элчин сайд Мао дарга Германы яруу найрагч Штурмыг уншсанд гайхсан гэж би мөн энэ сонины "Шууд тайлбар" буланд үе үе хувь нэмрээ оруулсан. хуучин Окаяма ахлах сургууль.
Би улс төрийн шууд тайлбар хийхээс цээрлэсээр ирсэн.
Гэсэн ч би "Асахи"-г уншихаа больж, "Санкей"-г захиалсан.
1976 оны есдүгээр сард Мао Зэдун нас барсны дараахан Парист сурч байсан эртний найзууд маань цугларсан.
Кеничи Хонда, профессор
Токиогийн их сургуулийн хэрэглээний химийн ухааны доктор, тэрээр гашуудаж, Хятадын элчин сайдын яаманд захиалга өгсөн гэж хэлсэн тул би "Хатагтай Зян Чинг баривчлах цаг нь болсон" гэж тайвширлаа.
Дипломат Ёшия Като "Хөөе, энэ бол Хятад ресторан, ярихаа болиоч" гэжээ.
Харьцуулсан соёлын мэргэжил нэгт Тору Хага “Хятадад үнэнч байх нь юу вэ?” гэж хэлсэн. "Асахи"-г маш ихээр доромжилж байна.
Дараа нь Доналд Кин хариуд нь "Би Японы соёлын байдлыг судлах боломжтой, тиймээс соёлын булан нь Асахи" гэж хариулав. "
Дараа жил нь намайг Вашингтон ДС дахь Вилсоны төвд шилжүүлж, Япон, Хятад хоёрын хооронд дипломат харилцаа сэргэж байх үед Хятадаас Японд суугаа анхны Элчин сайдаар ажиллаж байсан Хэиширо Огаватай уулзаж, тэр надад: "Надад "Санкей" хамаагүй.
Псевдо-Пацифист авто хордлого
Бээжинд сурвалжлагчтай болохоос татгалзсан "Санкей" зөв байсан уу, эсвэл Бээжинд суугаа сурвалжлагчтай, Хятадад зориулж Япон руу нийтлэл илгээсээр байсан "Асахи" ухаалаг байсан уу?
“Асахи”-г орхисныхоо дараа Хятадын Японд зориулсан PR сэтгүүл болох “Хятад ардын Хятад” сэтгүүлийн эрхлэгч болсон Бээжингийн сурвалжлагч байсан. Тэгсэн мөртлөө хэн нэгэнд тохирохгүй хүн.
Шүйчи Като Японд Хятадын эсрэг түрэмгийллийн дайн хийсэн гэмт хэргийн бүртгэлтэй, тиймээс би Хятадыг огт шүүмжлэхгүй гэсэн "ухамсартай" мэт байр суурь баримталсан. Харин түүнийг "Асахи" кинонд их ашигласан.
Асахи "оюуны аварга" Катогийн сэтгэгдлийг хүндэтгэжээ.
Гэсэн хэдий ч эргээд харахад Асахи зөвхөн Сэйжи Ёшидагийн хууран мэхэлсэн түүхтэй холбоотой эмэгтэйчүүдийн тайтгарлын үйл явдлаас болж итгэлээ алдсан юм.
Учир нь олон нийт ийм псевдо-пацифист ауто хордлогоос залхсан байв.
Тус компанийн сэтгүүлд “Улаан улаан улаан асахи асахи” хэмээх хошигнол өгүүлэл гараад аль хэдийн хагас зуун жил өнгөрчээ.
1945 онд ялагдал хүлээсэн Япон улс зэвсэглэлээ хурааж, дараа жил нь "энхийг эрхэмлэгч ард түмний шударга ёс, итгэлд итгэж, аюулгүй байдал, оршин тогтнолоо хамгаалахаар шийдсэн" (Оршил) гэсэн үндсэн хуулиа баталжээ. Япон улс ямар ч дайны нөөц бололцоогоо хадгалахгүй. (9-р зүйл)
Түүнээс хойш хоёр гол маргаан бие биетэйгээ зөрчилдөж, өнөөг хүртэл хэвээр байна.
Олонх нь Япон дахь эзлэн түрэмгийлэгч цэргээ зэвсэглэлгүй болгохыг дэмжиж, "Асахи Шимбун", "Комэй Шимбун", "Улаан туг" зэрэг Үндсэн хуулийг хамгаалж байна.
Японы ард түмний оюун санааны зэвсэггүйдэл
"Энхтайван Үндсэн хууль"-ийн мөрөөдөл сайхан.
Эзлэн түрэмгийлэх бодлого нь Япончуудыг оюун санааны хувьд зэвсэггүй болгох зорилготой байсан тул тэд энэ хуурмаг зүйлд зууралддаг. Гэсэн хэдий ч Япончууд бүрэн эрхээ сэргээсний дараа ч гэсэн хараал үргэлжилсээр байв.
Үндсэн хуулийн буянаар амар амгалан болсон гэх мэдээлэл ч гарч байсан.
Гэсэн хэдий ч Японы аюулгүй байдлын тухай үлгэр домог олон улсын байдал хурцадсанаар савангийн хөөс мэт хагарсан.
Цус урсгахгүй байгаа Японыг АНУ хамгаалж байна уу?
Ийм эргэлзээ япончуудын зүрхийг эзэмдсэнтэй холбоотой.
Энэ нь япончуудыг дайны өмнө "үнэмлэхүй ялагдашгүй" байсан бөгөөд дайны дараа "үнэмлэхүй энх тайван" гэдэгт сохроор итгэдэг байсан ч хоёулаа нэг зоосны хоёр тал юм гэж итгүүлсэн.
“Энхтайван Үндсэн хууль” гэсэн хоч нь Үндсэн хуулийг шүүмжлэхийг хориглосон хориотой зүйл болж, биднийг хараасан.
Олон улсын үйл явдлын бодит байдлыг харахын тулд бидний нүд бүрхэг болж, бидний бодол санаа зогссоор байв.
Гэвч дарангуйлагч цөмийн зэвсгээр сүрдүүлнэ гэж заналхийлэхэд энх тайвны тухай хуурмаг эвдэрсэн.
Украйны түрэмгийлэл нь Скандинавчууд болон Япончуудын сэтгэлгээг өөрчилсөн.
Бид хөршүүдийнхээ шударга бус байдлаас болгоомжлох ёстой.
Аюулгүй байдлын гэрээг баталж, үндсэн хуулийн шинэчлэлийг дэмжигч Санкэй Шимбун өмнө нь сонины ертөнцөд цөөнх байсан бол одоо тэдний үзэл бодол гол урсгал болж байна.
Энд би сонины тухай дурсамжаа тэмдэглэж, дайны дараах тогтолцооны ид шидээс хэрхэн ангижирсан тухай тоймлон бичмээр байна.
Би бага сургуулийн тавдугаар ангиасаа сонин уншиж эхэлсэн.
Энэ нь арми, флотын дайны үр дүнг мэдэхийг хүссэн учраас одоогийн хүүхдүүдийн цохилтын тоо, цохилтын дундаж, бейсбол, хөл бөмбөгийн оноонд баярлаж, гуниглаж байгаа хүүхдүүдээс ялгаагүй юм.
Өглөө бүр би "Асахи" сэтгүүлээс Сувдан боомтын бөмбөгдөлтөд өртсөн баатруудын тухай Тоёо Ивата хэмээх Бунроку Шишигийн цуврал нийтлэл болох "Кайгун (Тэнгисийн цэргийн флот)"-ыг уншихыг тэсэн ядан хүлээж байлаа.
Yomiuri Hochi (Yomiuri News) болон бусад сонинууд "Они-зоку●■ (BeiEi)"-г амьтны тал дээр нэмэн хэвлэхэд би боловсронгуй болгохгүй байгаад жигшсэн. ("●" нь "Америк", "■" нь "Британийн" гэсэн утгатай.)
Хэдийгээр би оюутан ахуйдаа булаан эзлэгдлийн дор амьдарч байсан ч 1945-аад оны сүүлчээс Франц, Герман, Англи, Италид суралцаж, дэлхий ертөнцийг үзэж, дэлхийн өнцөг булан бүрээс сонин уншсанаар ертөнцийг үзэх үзэл маань өөрчлөгдсөн.
Барууны ардчилал ард түмний ардчиллаас дээр.
1959 онд Социалист намын Инажиро Асанума Бээжинд очоод “АНУ-ын империализм бол Япон, Хятадын нийтлэг дайсан” гэж хэлэхэд би их гайхсан.
Японд буцаж ирэхэд миний эргэн тойронд байсан хүмүүс Аюулгүй байдлын гэрээг эсэргүүцэж байсан.
Би "Аюулгүй байдлын эсрэг хөдөлгөөний эсрэг байна. Ардчиллаа хамгаал. Конгрессын олонхийн саналыг дага" гэж би хэлсэн боловч үүнийг хачирхалтай гэж үздэг.
Их сургууль бүтэн жилийн турш ажил хаялт зарласан.
Би дэд профессор бас жижүүртэй байсан ч тэнд ч гэсэн математикийн туслах профессор “Хиракава дандаа хачирхалтай тайлбар хийдэг” гэж бухимдаж байсан.
Би зөвхөн Асахи Шимбун уншдаг хамтрагчтайгаа ярилцаж чадахгүй гэдгээ ойлгосон.
Энэ нь Мао Зэдунаас хол, түүний аянга цахилгаанаас хол.
Тухайн үед Масанори Кикүчи Токиогийн Их Сургуулийн Асахи Шимбунийн алдартай хүн байсан бөгөөд Соёлын хувьсгалыг шүтэн бишрэгч байжээ.
Үүний эсрэгээр Токиогийн Гадаад судлалын их сургуулийн дэд профессор болсон Минео Накажима Соёлын хувьсгалыг Маогийн эрх мэдлийн төлөөх тэмцэл гэж үзэж, дүн шинжилгээ хийхээс буцахгүй байв.
Орчуулагч Гуо Моруо Герман хэлээр "Immensee"-г сурч байхдаа Герман хэл сурсан тул Зүүн Германы элчин сайд Мао дарга Германы яруу найрагч Штурмыг уншсанд гайхсан гэж би мөн энэ сонины "Шууд тайлбар" буланд үе үе хувь нэмрээ оруулсан. хуучин Окаяма ахлах сургууль.
Би улс төрийн шууд тайлбар хийхээс цээрлэсээр ирсэн.
Гэсэн ч би "Асахи"-г уншихаа больж, "Санкей"-г захиалсан.
1976 оны есдүгээр сард Мао Зэдун нас барсны дараахан Парист сурч байсан эртний найзууд маань цугларсан.
Кеничи Хонда, профессор
Токиогийн их сургуулийн хэрэглээний химийн ухааны доктор, тэрээр гашуудаж, Хятадын элчин сайдын яаманд захиалга өгсөн гэж хэлсэн тул би "Хатагтай Зян Чинг баривчлах цаг нь болсон" гэж тайвширлаа.
Дипломат Ёшия Като "Хөөе, энэ бол Хятад ресторан, ярихаа болиоч" гэжээ.
Харьцуулсан соёлын мэргэжил нэгт Тору Хага “Хятадад үнэнч байх нь юу вэ?” гэж хэлсэн. "Асахи"-г маш ихээр доромжилж байна.
Дараа нь Доналд Кин хариуд нь "Би Японы соёлын байдлыг судлах боломжтой, тиймээс соёлын булан нь Асахи" гэж хариулав. "
Дараа жил нь намайг Вашингтон ДС дахь Вилсоны төвд шилжүүлж, Япон, Хятад хоёрын хооронд дипломат харилцаа сэргэж байх үед Хятадаас Японд суугаа анхны Элчин сайдаар ажиллаж байсан Хэиширо Огаватай уулзаж, тэр надад: "Надад "Санкей" хамаагүй.
Псевдо-Пацифист авто хордлого
Бээжинд сурвалжлагчтай болохоос татгалзсан "Санкей" зөв байсан уу, эсвэл Бээжинд суугаа сурвалжлагчтай, Хятадад зориулж Япон руу нийтлэл илгээсээр байсан "Асахи" ухаалаг байсан уу?
“Асахи”-г орхисныхоо дараа Хятадын Японд зориулсан PR сэтгүүл болох “Хятад ардын Хятад” сэтгүүлийн эрхлэгч болсон Бээжингийн сурвалжлагч байсан. Тэгсэн мөртлөө хэн нэгэнд тохирохгүй хүн.
Шүйчи Като Японд Хятадын эсрэг түрэмгийллийн дайн хийсэн гэмт хэргийн бүртгэлтэй, тиймээс би Хятадыг огт шүүмжлэхгүй гэсэн "ухамсартай" мэт байр суурь баримталсан. Харин түүнийг "Асахи" кинонд их ашигласан.
Асахи "оюуны аварга" Катогийн сэтгэгдлийг хүндэтгэжээ.
Гэсэн хэдий ч эргээд харахад Асахи зөвхөн Сэйжи Ёшидагийн хууран мэхэлсэн түүхтэй холбоотой эмэгтэйчүүдийн тайтгарлын үйл явдлаас болж итгэлээ алдсан юм.
Учир нь олон нийт ийм псевдо-пацифист ауто хордлогоос залхсан байв.
Тус компанийн сэтгүүлд “Улаан улаан улаан асахи асахи” хэмээх хошигнол өгүүлэл гараад аль хэдийн хагас зуун жил өнгөрчээ.
Berikut adalah daripada artikel oleh Profesor Emeritus Sukehiro Hirakawa Universiti Tokyo yang muncul dalam "Seiron" Sankei Shimbun pada 17 Jun, bertajuk "Apabila Kutukan 'Perlembagaan Keamanan' Dicabut."
Pada tahun 1945, negara Jepun yang kalah telah dilucutkan senjata, dan satu perlembagaan telah diisytiharkan pada tahun berikutnya, yang menyatakan bahawa "memercayai keadilan dan kepercayaan rakyat yang cintakan keamanan, kami memutuskan untuk memelihara keselamatan dan kewujudan kami" (Mukadimah) dan bahawa Jepun "tidak akan mengekalkan" sebarang potensi perang. (Perkara 9)
Sejak itu, kedua-dua hujah utama itu bertentangan antara satu sama lain dan kekal sehingga hari ini.
Majoriti memihak untuk melucutkan senjata pasukan pendudukan di Jepun dan mempertahankan Perlembagaan, seperti "Asahi Shimbun," "Komei Shimbun," dan "Bendera Merah."
Perlucutan Senjata Mental Rakyat Jepun
Impian "Perlembagaan Keamanan" adalah indah.
Mereka berpegang kepada ilusi ini kerana dasar pendudukan bertujuan untuk melucutkan senjata Jepun dari segi rohani. Namun, sumpahan itu berterusan walaupun selepas pemulihan kedaulatan kerana Jepun mendambakan cita-cita itu.
Terdapat laporan bahawa keamanan dapat dicapai berkat Perlembagaan.
Walau bagaimanapun, mitos mengenai keselamatan Jepun telah pecah seperti buih sabun dengan peningkatan keadaan antarabangsa.
Adakah Amerika Syarikat melindungi Jepun, yang tidak cuba menumpahkan darah?
Ini kerana keraguan sebegitu telah mencengkam hati orang Jepun.
Ia meyakinkan Jepun bahawa mereka "benar-benar tidak tewas" sebelum perang dan secara membuta tuli percaya kepada "keamanan mutlak" selepas perang, tetapi kedua-duanya adalah dua belah syiling yang sama.
Jolokan "Perlembagaan Keamanan" telah menjadi pantang larang yang melarang kritikan terhadap Perlembagaan dan telah mengutuk kita.
Mata kami menjadi kabur melihat realiti hal ehwal antarabangsa, dan pemikiran kami terus terhenti.
Tetapi ilusi keamanan telah hancur apabila seorang diktator mengancam dengan ugutan nuklear.
Pencerobohan Ukraine telah mengubah pemikiran kedua-dua orang Scandinavia dan Jepun.
Kita mesti berhati-hati dengan ketidakadilan yang berlaku kepada jiran kita.
Sankei Shimbun, yang meluluskan Perjanjian Keselamatan dan menyokong pembaharuan perlembagaan, pernah menjadi minoriti dalam dunia akhbar, tetapi pendapatnya kini menjadi arus perdana.
Di sini, saya ingin menjejaki ingatan saya tentang surat khabar dan melakar bagaimana saya melepaskan diri dari sihir sistem selepas perang.
Saya mula membaca surat khabar pada tingkatan lima sekolah rendah.
Ia adalah kerana saya ingin mengetahui keputusan perang tentera dan tentera laut, yang tidak berbeza dengan kanak-kanak hari ini yang gembira atau sedih dengan jumlah pukulan, purata pukulan, atau markah dalam besbol atau bola sepak.
Setiap pagi saya tidak sabar untuk membaca "Kaigun (Tentera Laut)," artikel bersiri oleh Bunroku Shishi, yang nama sebenarnya Toyoo Iwata, mengenai wira pengeboman Pearl Harbor dalam majalah "Asahi".
Apabila Yomiuri Hochi (Berita Yomiuri) dan akhbar lain mencetak "Oni-zoku●■ (BeiEi)" dengan nama haiwan ditambah, saya berasa jijik kerana kekurangan penyempurnaan. ("●" adalah untuk "Amerika," dan "■" untuk "British.)
Walaupun saya hidup sebagai pelajar di bawah penjajahan, pandangan saya tentang dunia berubah apabila saya belajar di luar negara di Perancis, Jerman, England, dan Itali dari akhir tahun 1945-an, melihat dunia, dan membaca surat khabar dari seluruh dunia.
Demokrasi Barat lebih baik daripada demokrasi rakyat.
Pada tahun 1959, saya terkejut apabila Inajiro Asanuma dari Parti Sosialis pergi ke Beijing dan berkata, "Imperialisme A.S. adalah musuh bersama Jepun dan China."
Apabila saya kembali ke Jepun, orang-orang di sekeliling saya adalah korus besar menentang Perjanjian Keselamatan.
"Saya menentang gerakan anti-keselamatan. Lindungi demokrasi. Ikut undi majoriti Kongres," saya berkata, tetapi ia dianggap sebagai sipi.
Universiti itu mogok sepanjang tahun.
Saya, seorang profesor madya, juga bertugas, tetapi di sana, seorang penolong profesor matematik kecewa dengan saya, berkata, "Hirakawa selalu membuat komen pelik."
Saya sedar saya tidak boleh bercakap dengan rakan sekerja yang hanya membaca Asahi Shimbun.
Ia jauh dari Mao Zedong, jauh dari guruhnya.
Pada masa itu, Masanori Kikuchi adalah seorang lelaki popular Asahi Shimbun di Universiti Tokyo, dan dia adalah seorang pengagum Revolusi Kebudayaan.
Sebaliknya, Mineo Nakajima, yang menjadi profesor madya di Universiti Pengajian Asing Tokyo, melihat Revolusi Kebudayaan sebagai perebutan kuasa Mao dan tidak teragak-agak untuk menerbitkan analisisnya.
Saya juga kadang-kadang menyumbang kepada ruangan "Komen Langsung" kertas ini, di mana saya menulis bahawa duta Jerman Timur terkejut bahawa Pengerusi Mao telah membaca penyair Jerman Sturm kerana penterjemah, Guo Moruo, telah mempelajari "Immensee" dalam bahasa Jerman semasa belajar di Sekolah Menengah Okayama yang lama.
Saya masih mengelak daripada mengulas politik secara langsung.
Namun, saya berhenti membaca "Asahi" dan melanggan "Sankei.
Sejurus selepas kematian Mao Zedong pada September 1976, rakan-rakan lama saya yang pernah belajar di Paris berkumpul.
Kenichi Honda, seorang prof
Ssor di Universiti Tokyo dalam bidang kimia gunaan, berkata bahawa dia telah berkabung dan menempah kedutaan China, jadi saya tenang, "Sudah tiba masanya Cik Jiang Qing ditangkap."
Diplomat Yoshiya Kato berkata, "Hei, ini restoran Cina, tolong jangan bercakap."
Toru Haga, rakan sekerja perbandingan budaya, berkata, "Apakah pengabdian kepada China itu?" Mendera "Asahi" dengan teruk.
Kemudian Donald Keene menjawab, "Saya berada dalam kedudukan untuk meneruskan situasi budaya di Jepun, jadi ruangan budaya ialah" Asahi. "
Pada tahun berikutnya, saya dipindahkan ke Wilson Center di Washington, D.C., di mana saya bertemu dengan Heishiro Ogawa, yang berkhidmat sebagai duta China pertama ke Jepun pada masa menyambung semula hubungan diplomatik antara Jepun dan China, yang memberitahu saya, "Saya tidak peduli dengan 'Sankei.
Pseudo-Pacifist Autointoxication
Adakah "Sankei," yang enggan mempunyai wartawan di Beijing, betul, atau adakah "Asahi," yang mempunyai wartawan yang ditempatkan di Beijing yang terus menghantar artikel untuk China ke Jepun, bijak?
Terdapat seorang wartawan Beijing yang, selepas meninggalkan "Asahi," menjadi editor "People's China," majalah PR China untuk Jepun. Namun, dia seorang yang tidak sesuai untuk syarikat sendiri.
Shuichi Kato mengambil pendirian yang seolah-olah "teliti" bahawa Jepun mempunyai rekod jenayah perang pencerobohan terhadap China, jadi saya tidak akan mengkritik China sama sekali. Sebaliknya, dia banyak digunakan dalam "Asahi."
Asahi menghormati komen "gergasi intelektual" Kato.
Mengimbas kembali, bagaimanapun, Asahi kehilangan kredibiliti bukan sahaja kerana insiden wanita penghibur yang melibatkan kisah penipuan Seiji Yoshida.
Ia adalah kerana orang ramai sudah muak dengan autointoxication pseudo-pasifis sedemikian.
Sudah setengah abad sejak artikel jenaka "Merah Merah Merah Asahi Asahi" muncul dalam majalah syarikat itu.
Pada tahun 1945, negara Jepun yang kalah telah dilucutkan senjata, dan satu perlembagaan telah diisytiharkan pada tahun berikutnya, yang menyatakan bahawa "memercayai keadilan dan kepercayaan rakyat yang cintakan keamanan, kami memutuskan untuk memelihara keselamatan dan kewujudan kami" (Mukadimah) dan bahawa Jepun "tidak akan mengekalkan" sebarang potensi perang. (Perkara 9)
Sejak itu, kedua-dua hujah utama itu bertentangan antara satu sama lain dan kekal sehingga hari ini.
Majoriti memihak untuk melucutkan senjata pasukan pendudukan di Jepun dan mempertahankan Perlembagaan, seperti "Asahi Shimbun," "Komei Shimbun," dan "Bendera Merah."
Perlucutan Senjata Mental Rakyat Jepun
Impian "Perlembagaan Keamanan" adalah indah.
Mereka berpegang kepada ilusi ini kerana dasar pendudukan bertujuan untuk melucutkan senjata Jepun dari segi rohani. Namun, sumpahan itu berterusan walaupun selepas pemulihan kedaulatan kerana Jepun mendambakan cita-cita itu.
Terdapat laporan bahawa keamanan dapat dicapai berkat Perlembagaan.
Walau bagaimanapun, mitos mengenai keselamatan Jepun telah pecah seperti buih sabun dengan peningkatan keadaan antarabangsa.
Adakah Amerika Syarikat melindungi Jepun, yang tidak cuba menumpahkan darah?
Ini kerana keraguan sebegitu telah mencengkam hati orang Jepun.
Ia meyakinkan Jepun bahawa mereka "benar-benar tidak tewas" sebelum perang dan secara membuta tuli percaya kepada "keamanan mutlak" selepas perang, tetapi kedua-duanya adalah dua belah syiling yang sama.
Jolokan "Perlembagaan Keamanan" telah menjadi pantang larang yang melarang kritikan terhadap Perlembagaan dan telah mengutuk kita.
Mata kami menjadi kabur melihat realiti hal ehwal antarabangsa, dan pemikiran kami terus terhenti.
Tetapi ilusi keamanan telah hancur apabila seorang diktator mengancam dengan ugutan nuklear.
Pencerobohan Ukraine telah mengubah pemikiran kedua-dua orang Scandinavia dan Jepun.
Kita mesti berhati-hati dengan ketidakadilan yang berlaku kepada jiran kita.
Sankei Shimbun, yang meluluskan Perjanjian Keselamatan dan menyokong pembaharuan perlembagaan, pernah menjadi minoriti dalam dunia akhbar, tetapi pendapatnya kini menjadi arus perdana.
Di sini, saya ingin menjejaki ingatan saya tentang surat khabar dan melakar bagaimana saya melepaskan diri dari sihir sistem selepas perang.
Saya mula membaca surat khabar pada tingkatan lima sekolah rendah.
Ia adalah kerana saya ingin mengetahui keputusan perang tentera dan tentera laut, yang tidak berbeza dengan kanak-kanak hari ini yang gembira atau sedih dengan jumlah pukulan, purata pukulan, atau markah dalam besbol atau bola sepak.
Setiap pagi saya tidak sabar untuk membaca "Kaigun (Tentera Laut)," artikel bersiri oleh Bunroku Shishi, yang nama sebenarnya Toyoo Iwata, mengenai wira pengeboman Pearl Harbor dalam majalah "Asahi".
Apabila Yomiuri Hochi (Berita Yomiuri) dan akhbar lain mencetak "Oni-zoku●■ (BeiEi)" dengan nama haiwan ditambah, saya berasa jijik kerana kekurangan penyempurnaan. ("●" adalah untuk "Amerika," dan "■" untuk "British.)
Walaupun saya hidup sebagai pelajar di bawah penjajahan, pandangan saya tentang dunia berubah apabila saya belajar di luar negara di Perancis, Jerman, England, dan Itali dari akhir tahun 1945-an, melihat dunia, dan membaca surat khabar dari seluruh dunia.
Demokrasi Barat lebih baik daripada demokrasi rakyat.
Pada tahun 1959, saya terkejut apabila Inajiro Asanuma dari Parti Sosialis pergi ke Beijing dan berkata, "Imperialisme A.S. adalah musuh bersama Jepun dan China."
Apabila saya kembali ke Jepun, orang-orang di sekeliling saya adalah korus besar menentang Perjanjian Keselamatan.
"Saya menentang gerakan anti-keselamatan. Lindungi demokrasi. Ikut undi majoriti Kongres," saya berkata, tetapi ia dianggap sebagai sipi.
Universiti itu mogok sepanjang tahun.
Saya, seorang profesor madya, juga bertugas, tetapi di sana, seorang penolong profesor matematik kecewa dengan saya, berkata, "Hirakawa selalu membuat komen pelik."
Saya sedar saya tidak boleh bercakap dengan rakan sekerja yang hanya membaca Asahi Shimbun.
Ia jauh dari Mao Zedong, jauh dari guruhnya.
Pada masa itu, Masanori Kikuchi adalah seorang lelaki popular Asahi Shimbun di Universiti Tokyo, dan dia adalah seorang pengagum Revolusi Kebudayaan.
Sebaliknya, Mineo Nakajima, yang menjadi profesor madya di Universiti Pengajian Asing Tokyo, melihat Revolusi Kebudayaan sebagai perebutan kuasa Mao dan tidak teragak-agak untuk menerbitkan analisisnya.
Saya juga kadang-kadang menyumbang kepada ruangan "Komen Langsung" kertas ini, di mana saya menulis bahawa duta Jerman Timur terkejut bahawa Pengerusi Mao telah membaca penyair Jerman Sturm kerana penterjemah, Guo Moruo, telah mempelajari "Immensee" dalam bahasa Jerman semasa belajar di Sekolah Menengah Okayama yang lama.
Saya masih mengelak daripada mengulas politik secara langsung.
Namun, saya berhenti membaca "Asahi" dan melanggan "Sankei.
Sejurus selepas kematian Mao Zedong pada September 1976, rakan-rakan lama saya yang pernah belajar di Paris berkumpul.
Kenichi Honda, seorang prof
Ssor di Universiti Tokyo dalam bidang kimia gunaan, berkata bahawa dia telah berkabung dan menempah kedutaan China, jadi saya tenang, "Sudah tiba masanya Cik Jiang Qing ditangkap."
Diplomat Yoshiya Kato berkata, "Hei, ini restoran Cina, tolong jangan bercakap."
Toru Haga, rakan sekerja perbandingan budaya, berkata, "Apakah pengabdian kepada China itu?" Mendera "Asahi" dengan teruk.
Kemudian Donald Keene menjawab, "Saya berada dalam kedudukan untuk meneruskan situasi budaya di Jepun, jadi ruangan budaya ialah" Asahi. "
Pada tahun berikutnya, saya dipindahkan ke Wilson Center di Washington, D.C., di mana saya bertemu dengan Heishiro Ogawa, yang berkhidmat sebagai duta China pertama ke Jepun pada masa menyambung semula hubungan diplomatik antara Jepun dan China, yang memberitahu saya, "Saya tidak peduli dengan 'Sankei.
Pseudo-Pacifist Autointoxication
Adakah "Sankei," yang enggan mempunyai wartawan di Beijing, betul, atau adakah "Asahi," yang mempunyai wartawan yang ditempatkan di Beijing yang terus menghantar artikel untuk China ke Jepun, bijak?
Terdapat seorang wartawan Beijing yang, selepas meninggalkan "Asahi," menjadi editor "People's China," majalah PR China untuk Jepun. Namun, dia seorang yang tidak sesuai untuk syarikat sendiri.
Shuichi Kato mengambil pendirian yang seolah-olah "teliti" bahawa Jepun mempunyai rekod jenayah perang pencerobohan terhadap China, jadi saya tidak akan mengkritik China sama sekali. Sebaliknya, dia banyak digunakan dalam "Asahi."
Asahi menghormati komen "gergasi intelektual" Kato.
Mengimbas kembali, bagaimanapun, Asahi kehilangan kredibiliti bukan sahaja kerana insiden wanita penghibur yang melibatkan kisah penipuan Seiji Yoshida.
Ia adalah kerana orang ramai sudah muak dengan autointoxication pseudo-pasifis sedemikian.
Sudah setengah abad sejak artikel jenaka "Merah Merah Merah Asahi Asahi" muncul dalam majalah syarikat itu.
